Người đầu tiên được đề cập trong văn học là ai

Thế giới văn học là một trong những thế giới rộng lớn nhất tồn tại nhờ vô số thể loại văn học tồn tại. Tuy nhiên, nó đang bị mai một vì đọc sách không hợp thời. Mặc dù vậy, đó là một phần lịch sử của chúng tôi và do đó, hôm nay chúng tôi muốn nói với bạn về mọi thứ bạn có thể tìm thấy ở chúng.

Và vấn đề là các thể loại rất rộng và bạn không biết tất cả. May mắn thay, chúng tôi đã điều tra và bây giờ chúng tôi sẽ dạy bạn thể loại văn học là gì, có những cái nào và bạn có thể tìm thấy những nhánh con nào trong mỗi cái đó.

Thể loại văn học là gì

Các thể loại văn học đề cập đến phân loại theo nhóm hoặc thể loại của các tác phẩm văn học khác nhau. Chúng được phân chia dựa trên cấu trúc của chúng cũng như nội dung. Nói cách khác, chúng ta đang nói về các nhóm lớn, trong đó có tất cả các tác phẩm văn học.

Dọc theo lịch sử, các thể loại văn học không phải lúc nào cũng giống nhau, thậm chí không có các tác phẩm được chứa trong các thể loại tương tự như bây giờ. Tuy nhiên, việc phân loại đã được duy trì trong một thời gian. Với một cảnh báo: bao gồm số giới tính, giáo huấn.

Như vậy, hiện nay có thể nói có ba nhóm lớn và rất quan trọng bao trùm tác phẩm từ lâu, đó là tự sự, trữ tình và kịch. Ngay sau đó, thể loại giáo khoa đã được đưa vào.

Ai là người sáng tạo ra các thể loại văn học?

Bạn đã bao giờ tự hỏi ai là kiến ​​trúc sư tạo nên những thể loại văn học đó? Hay tại sao một cuốn tiểu thuyết lại thuộc thể loại tự sự trong khi một bài thơ thuộc thể loại trữ tình hay một vở kịch? Vâng tất cả những điều này Chúng tôi nợ một người: Aristotle.

Tài liệu tham khảo đầu tiên, và cũng là bảng phân loại đầu tiên của các thể loại văn học là của Aristotle. Cụ thể, trong tác phẩm La Poetica, ông đã nói đến ba thể loại: tự sự, trữ tình và kịch.

Các thể loại văn học

Bây giờ bạn đã biết bốn loại thể loại văn học tồn tại, họ không dừng lại ở đó. Trong mỗi nhóm lớn này, đến lượt mình, lại có nhiều nhánh phụ văn học tạo nên tổng thể của toàn bộ nền văn học.

Bạn có muốn biết những gì mỗi người trong số họ đề cập đến? Chúng tôi giải thích nó cho bạn dưới đây.

Thể loại tường thuật

Thể loại tự sự ban đầu và hiện tại không giống nhau. Trước đây, thể loại tường thuật được biết đến là thể loại kể các sự kiện huyền thoại, thường kết hợp đối thoại và mô tả, và thể loại nói phổ biến hơn thể loại viết.

Tiểu thuyết

Tiểu thuyết là một trong những phân nhóm của các thể loại văn học được biết đến nhiều nhất trên toàn thế giới. Đó là một câu chuyện kể trong đó một câu chuyện dài hơn hoặc ít hơn được kể, nơi các nhân vật khác nhau bước vào hiện trường và ở đó, bạn có thể tìm thấy các chủ đề khác nhau: cảnh sát, huyền bí, lãng mạn ...

Câu chuyện

Trong trường hợp của câu chuyện, chúng ta nói về một tường thuật ngắn, có thể dựa trên một cái gì đó có thật hoặc tạo ra một câu chuyện không có thật. Nó có ít ký tự và sự phát triển rất cơ bản và đơn giản. Và ngay cả khi bạn nghĩ rằng nó tập trung vào trẻ em, sự thật là không phải vậy.

Truyện ngụ ngôn

Truyện ngụ ngôn, cũng giống như truyện, cũng là một truyện ngắn, thường có nhân vật là động vật hoặc bộ truyện kết hợp với con người (ví dụ, động vật cư xử giống người).

Chương trình nghị sự

Đó là một câu chuyện có thật bắt đầu được tô điểm bằng những yếu tố tuyệt vời, do đó có được một câu chuyện với những nét vẽ huyền bí, hoặc phi thực tế, nhưng kết hôn tốt đến mức nó trở nên phổ biến và trở thành điều đáng tin. Trên thực tế, đôi khi nhiều người chứng minh được tính xác thực của những điều này.

Mito

Về phần mình, thần thoại cũng có thể được khái niệm hóa như một câu chuyện tuyệt vời về một nhân vật, nhưng họ hầu như luôn tập trung vào các vị thần hoặc anh hùng cổ đại, không có nhiều huyền thoại hiện tại. Điều này được đặc trưng bởi việc thay đổi sự thật, đặc biệt là về nhân vật, để ca ngợi nó hơn những người khác trong câu chuyện.

Sử thi

Một câu chuyện sử thi cố gắng kể về cuộc phiêu lưu của một hoặc một số anh hùng và những trận chiến mà anh ta tham gia, mặc dù trên thực tế, chúng không nhất thiết phải là sự thật, nhưng khiến người ta nghĩ rằng đúng như vậy.

Sử thi

Trong trường hợp của sử thi, nó cũng tương tự như trên, nhưng khác ở chỗ, các nhân vật được trình bày không phải là "con người bình thường", mà là các nhân vật thần thoại, các vị thần hoặc các á thần.

Hai ví dụ rõ ràng từ văn học là Iliad hoặc The Odyssey.

Hát về hành động

Tập trung vào kể câu chuyện về những cuộc phiêu lưu, những trận chiến, v.v. của một hiệp sĩ thời Trung Cổ. Một trong những người được biết đến nhiều nhất là El Cantar de mio Cid.

Lời bài hát

Chuyển sang thể loại trữ tình, đây là nhóm lớn thứ hai của các thể loại văn học và trong đó bạn sẽ tìm thấy hai phân nhóm: cổ đại và hiện đại.

Thể loại trữ tình đề cập đến một văn học mà tác giả phải bộc lộ cảm xúc, tình cảm, cảm xúc, v.v. cho người đọc hoặc nghe nó. Do đó, nó có xu hướng thơ mộng hơn (do đó, thể loại phụ được biết đến nhiều nhất là thơ).

Các nhánh phụ trữ tình cổ đại

Trong số đó có:

• Ôi
• Elegy
• Châm biếm
• Lời hợp xướng
• Bài hát
• Anh
• Eclogue
• Epigram
• Lãng mạn

Các nhánh phụ trữ tình hiện đại

Ngoài những bài trên, tất cả đều là thơ ở mức độ lớn hơn hoặc nhỏ hơn, hai hình thức mới của thể loại trữ tình đã được giới thiệu, đó là:

• Sonnet. Nó có đặc điểm là được hình thành bởi mười bốn câu thơ, có thể ghép lại, và với một vần phụ âm. Ngoài ra, chúng phải được chia thành hai bộ tứ và hai bộ ba.
• Madrigal. Đó là một bài thơ trữ tình ngắn, hầu như luôn luôn có âm bội lãng mạn, và tập trung vào một người phụ nữ, kết hợp các câu 11 và 7 âm tiết.

Thể loại kịch hoặc sân khấu

Thể loại chính kịch, còn được gọi là thể loại sân khấu, nhằm mục đích thể hiện một phần câu chuyện của nhân vật thông qua đối thoại, thay vì miêu tả. Mặc dù được viết, nhưng mục tiêu cuối cùng của một tác phẩm sân khấu là được thể hiện bởi người xem, để nó trở thành thị giác và thính giác thay vì văn bản.

Trong thể loại này, bạn có thể tìm thấy các nhánh phụ văn học sau:

• Bi kịch
• Hài kịch
• Chính kịch / Bi kịch
• Chính kịch
• Trò hề

Thể loại Didactic

Cuối cùng, chúng ta có thể loại giáo khoa. Đây là người duy nhất mà Aristotle không đề cập đến trong tác phẩm của mình, và nó xuất hiện vài năm sau đó để bao gồm những tác phẩm có ý nghĩa giáo dục hoặc, như tên gọi của nó, giáo huấn.

Theo nghĩa này, các nhánh con mà bạn có thể tìm thấy trong nhóm lớn này là:

• Kiểm tra
• Tiểu sử
• ghi chép lại
• Ghi nhớ
• Phòng thí nghiệm
• Thư tín hoặc thư
• Hiệp ước
• Truyện ngụ ngôn
• Tiểu thuyết Didactic
• Diálogo
• Bài thơ Didactic

Văn học Ấn Độ vô cùng phức tạp cả về ngôn ngữ và nền tảng tôn giáo. Các ngôn ngữ từng được sử dụng ở Ấn Độ và hiện đang được sử dụng rất đa dạng, nhưng các ngôn ngữ phát triển văn học được chia thành các ngôn ngữ Ấn-Âu và Dravidian. Lịch sử của người Dravida đã cũ, nhưng văn học không quay trở lại BC. Mặt khác, văn học Ấn-Âu đã là chủ đạo của văn học Ấn Độ trong 4.000 năm. Lịch sử văn học Ấn Độ được chia từ lịch sử ngôn ngữ thành văn học Veda cổ đại, văn học Phạn cổ điển cũ và văn học ngôn ngữ khu vực hiện đại sơ khai. Văn học cổ đại và đã qua sử dụng là văn học Ấn-Aryan, và văn học hiện đại ban đầu chủ yếu là văn học Ấn-Âu, nhưng văn học Dravida được đưa vào để thuận tiện. Những tư tưởng tôn giáo đã hình thành nên nền tảng của văn học trong mỗi thời đại chủ yếu là Brahman hoặc Hindu, nhưng cũng có văn học tôn giáo Phật giáo và Jain, và trong văn học hiện đại sơ khai còn có văn học Urdu của người Hồi giáo ngoài Ấn Độ giáo.

Văn học cổ đại (văn học Veda)

Người Aryan di cư từ vùng Iran đến phía tây bắc Ấn Độ vào khoảng năm 1500 trước Công nguyên đã thể hiện thơ đơn giản của họ bằng thơ trữ tình ca ngợi tự nhiên. Họ đã nhận ra sự thần thánh của tất cả các khu rừng vũ trụ, và tôn thờ và tôn thờ họ như những vị thần, nhưng những bài thánh ca tự nhiên của những nhà thơ cổ đại này là tiếng nói làm bừng sáng bình minh của văn học Ấn Độ. Sau đó, văn học tôn giáo Brahman hơn 1000 năm được gọi là văn học Vedda. Veda Ban đầu có nghĩa là kiến thức của người Hồi giáo, nhưng nó được sử dụng đặc biệt cho ý nghĩa của kiến thức tôn giáo, và sau đó chuyển sang nghĩa kinh điển của Bà la môn giáo. Cốt lõi của văn học Vedas là bốn loại người tự tử (cuốn sách này), trong đó hơn 1.000 loại ca ngợi tự nhiên đã được mời để thu hút các vị thần khác nhau từ bàn thờ và ca ngợi phẩm giá của họ. Veda》 Tập trung vào cuốn sách này, cùng với 《Sama Veda cho bài hát, 《Yajul Veda vì đã hy sinh các nghi lễ và 《Atarba Veda, một bộ sưu tập các phép thuật để mời các thảm họa. 4 vader. Cuốn sách bốn vader này chứa tài liệu thần học văn xuôi giải thích việc áp dụng các bài thánh ca bao gồm trong mỗi bài và nguồn gốc, mục đích, ý nghĩa, v.v. Bà la môn Một lời giải thích bổ sung về ý nghĩa bí ẩn của các nghi lễ, đặc biệt là Araniyaka (Sách rừng), một bộ sưu tập các kỹ thuật bí mật được dạy trong rừng và một tài liệu triết học giải thích những điểm chính của Soga Ichiyo Up Biếnad (Cuốn sách bí ẩn) được đính kèm. Vào thời cổ đại, những kiến thức được đề cập ở trên về kinh điển Bedah được gọi là shulti (văn học thiêng liêng) bởi vì sự khôn ngoan đã được học bởi sự mặc khải của Thiên Chúa. Được gọi là Sumriti (Văn học thiêng liêng). Sáu loại Vaedanga (chi nhánh Baeda) được phát triển như một nghiên cứu phụ trợ của lễ hội Vedas bao gồm lời nói, nghi lễ, ngữ pháp, từ nguyên, tiến bộ và thiên văn học, được phát âm trong một câu rất đơn giản gọi là Kinh. Với thời đại thay đổi, văn học Vedda đã thay đổi từ thần thoại sang thần học, triết học và nghi lễ.

Hai sử thi và prana

Hai sử thi lớn của Ấn Độ, Mahabharata và Ramayana, chiếm một vị trí quan trọng trong lịch sử văn học Ấn Độ, giữa văn học cổ đại và văn học cũ, và ảnh hưởng của chúng vượt ra ngoài đất nước. " Mahabharata Là một bài thơ lịch sử vĩ đại về cuộc chiến vĩ đại giữa hai vị vua của Balatas, Kuru và Phandu, và bao gồm 18 văn bản và hơn 100.000 văn bản và một phụ lục của Hari Bansha Harivaṃśa. Hàng trăm năm đã trôi qua trước đó và trong thời gian đó, rất nhiều giai thoại liên quan đến tôn giáo, thần thoại, truyền thuyết, triết học, đạo đức, hệ thống, v.v. đã được tăng cường, chiếm khoảng 4/5 tổng số. Bài thơ triết học << Bugabad Gita , Nói về chuyện tình lãng mạn và số phận kỳ lạ << Câu chuyện về vua Nara , Vợ khiết tịnh << Câu chuyện phục vụ Là người nổi tiếng nhất. " Ramayana Được cho là đã được thực hiện bởi Barmiki. Hoàng tử Rama là một chiến binh anh hùng phiêu lưu, người đã chiếm lại Công chúa Sita, người đã bị vua quỷ Rabana cướp mất. Ngôn ngữ và phong cách của thơ lịch sử này được tinh chỉnh và được cho là nguồn gốc của văn học Kirbiya phát triển sau này.

Mahabharata》 Đặc biệt là một bộ sưu tập tiểu sử cổ đại dựa trên dòng chảy của phụ lục Hari Bansha, một cuốn sách lịch sử giả thu thập các huyền thoại Prana Tên của 18 loại prana lớn và phó prana được liệt kê. Prana có nghĩa là Tum Tumulus, chủ đề thứ năm về sự sáng tạo của vũ trụ, sự hủy diệt và tái thiết của nó, dòng dõi của các vị thần và các vị thánh, mô tả dài hạn được cai trị bởi tổ tiên loài người Manu, gia phả của các loài mặt trăng và Nhật Bản. của các tài liệu prana hiện có được dựa trên các thần thoại và truyền thuyết về các vị thần Hindu Vishnu và Shiva, và các tín đồ được coi là các bí tích thiêng liêng. Ngôn ngữ của hai sử thi đã thay đổi so với Veda cổ đại, nhưng khi nghệ sĩ văn học vĩ đại Panini xuất hiện vào thế kỷ thứ 4 trước Công nguyên để thiết lập nền tảng của tiếng Phạn cổ điển, Cùng với Plakrit, được phát triển dựa trên tiếng lóng, nó đã được sử dụng dựa trên tiếng lóng, nó được sử dụng như một thuật ngữ cho văn học cũ, để lại nhiều kiệt tác và đá quý.

Văn học sử dụng (văn học Phạn cổ điển)

Văn học tôn giáo Vệ Đà đơn giản và đơn giản đã phát triển đáng kể về phong cách, biện pháp và sự tiến bộ, cũng như nội dung của văn học cũ. Lĩnh vực đánh dấu thời hoàng kim của văn học Ấn Độ. Tác giả đầu tiên của văn học được sử dụng là nhà thơ Phật giáo Ashba Gosha ( Baum (Hãy thử)). Đức Phật Charita (bản dịch tiếng Trung là Phật Đô Đô Đức), được bao quát trong tiểu sử Phật giáo, là một kiệt tác và đi tiên phong trong nhiều thế kỷ của văn học cổ điển. Những gì đã được thực hiện xứng đáng được chú ý trong lịch sử văn học như một ví dụ về vở kịch cổ điển lâu đời nhất. Nhà viết kịch Bertha Cái tên (khoảng thế kỷ thứ 3) đã được hát từ lâu, nhưng 13 loại vở kịch được công nhận là tác phẩm của ông đã được phát hiện ở Nam Ấn vào năm 1910. Trong số đó, Chardatta là một tác phẩm dang dở lên đến 4 hành vi, nhưng 10- diễn kịch kịch M M 《cchakaṭikā (một chiếc xe nhỏ của trái đất) mà bổ sung cho vở kịch này được quy cho tác phẩm của Shudraka. , Nó được đánh giá cao như một bộ phim xã hội độc đáo trong bộ phim cổ điển đầu tiên. Triều đại Gupta (thế kỷ thứ 4 đến thứ 6) là thời kỳ thịnh vượng của thời đại văn học. Carridasa (Thế kỷ 4-5) xuất hiện, và văn học Phạn cổ điển nổi lên như một thời kỳ hoàng kim. Carridasa đã sàng lọc những bài thơ trữ tình, sử thi và chơi bằng bút dọc và ngang, kiệt tác << Shakuntala Cái tên được nhà hát văn học phương Tây biết đến qua vở kịch, và nó được gọi là nhà văn hay nhất của Ấn Độ.

Khoảng 800 năm sau Carridasa, văn học tiếng Phạn đang ở thời kỳ thịnh vượng, và nhiều tác giả và tác phẩm đã được xuất bản trong nhiều lĩnh vực như thơ trữ tình, sử thi, kịch, tiểu thuyết kỳ quái, và truyện kể. Ngay cả những tác động xấu của chủ nghĩa hình thức phức tạp đã giảm. Trong thơ trữ tình, tác giả của ba loại Bartoli Hari (Thế kỷ thứ 7) là tên cao nhất, nhà thơ tình yêu Amaru (Thế kỷ thứ 8), Nhị ca (Thế kỷ thứ 11), Jaya deba (Thế kỷ 12) và các nhà thơ khác đã được sản xuất. Trong sử thi Bharabi (Thế kỷ thứ 6), Batti Bhaṭṭi (thế kỷ thứ 7), Marga (thế kỷ thứ 8), v.v., đã phỏng vấn hai sử thi cổ đại và sàng lọc các kỹ năng thơ ca của họ, Karhana (Thế kỷ 12) mô tả lịch sử của các vị vua Kashmir << Rajatharangini >> (1148) chiếm một vị trí độc nhất. Trong phim, Kalridasa được mệnh danh là kiệt tác Hồi Marathi Madaba, và hai người khác. Chiến lợi phẩm Baba (Thế kỷ thứ 8). Kai-no-Oh, người đã sử dụng tinh thần văn hóa như một người bảo vệ Phật giáo Harsha Hói (Cư trú tại 606-647) cũng để lại ba vở kịch. Thêm vào đó, Bhaṭṭanārāyaṇa (thế kỷ thứ 7-8), Vishaādatta (thế kỷ thứ 9), Raja Shakara (Thế kỷ thứ 10) và nhiều vở kịch khác đã được sản xuất. Khoảng thế kỷ thứ 7, tiểu thuyết hư cấu văn xuôi đã xuất hiện, Dandin Ba bậc thầy vĩ đại, Subandhu và Subna, Bana Bāṇa, xuất hiện liên tiếp và tiên phong trong các lĩnh vực độc đáo.

Ý nghĩa quan trọng nhất của văn học thế giới là văn học kể chuyện Ấn Độ. Một bộ sưu tập năm câu chuyện có thể học được << Panchatantra Bản gốc của >> đã bị tiêu tan, nhưng nó đã được chuyển tải bởi một số biến thể khác nhau, được dịch sang tiếng Syria và tiếng Ả Rập sau thế kỷ thứ 6, và lan truyền rộng rãi ở các nước phía đông và phía tây dưới tên "Carrilla và Dimna" hoặc "Câu chuyện về Phi công ". Nó có ảnh hưởng lớn đến văn học kể chuyện ở mỗi quốc gia. Một tập hợp các câu chuyện được viết bởi Gunardiya bao gồm 100.000 và được viết bằng Paishati Bánh mì kẹp thịt Bản gốc đã bị mất, nhưng một vài bản tóm tắt được lưu truyền, và Dao cắt Salad Sagara của Somadeba là nổi tiếng nhất. Các bộ sưu tập truyện kể này có hình thức bao gồm một số lượng lớn các tập trong một khung truyện. Tập thứ 25 )》 《Sukasapati ( Bảy mươi tập ) >> và các bộ sưu tập quy mô nhỏ khác của những câu chuyện thú vị. Văn học tiếng Phạn có liên quan đến các tác phẩm văn học như triết học, tôn giáo, ngữ pháp, hùng biện, từ điển, v.v., hoặc các hệ thống pháp lý, kinh tế, nghệ thuật, âm nhạc, thiên văn học, toán học, y học, tình yêu, v.v. một số được viết theo vần, vì vậy chúng được coi là tác phẩm văn học theo nghĩa rộng.

Văn học Prakrit

Phật giáo và đạo Jain rời bỏ các tác phẩm văn học sử dụng nhiều loại Plakrit khác nhau, nhưng Plakrit cũng sử dụng nhiều loại Plakrit khác nhau trong bộ phim tiếng Phạn, ngoại trừ những người đàn ông thuộc tầng lớp thượng lưu. Bởi vì đã có một điều khoản, nó quan trọng như một thuật ngữ văn học. Tuy nhiên, vẫn còn những tác phẩm văn học độc đáo khác, và Salasai từ Harra (3-4 thế kỷ) nổi tiếng vì thể hiện những vần thơ độc đáo của thơ trữ tình Prakrit.

Văn học Phật giáo và Jain

Phật giáo và đạo Jain để lại những dấu ấn lớn trong lịch sử tư tưởng và văn hóa ở Ấn Độ cổ đại, nhưng cả hai đều phát triển văn học tôn giáo của riêng mình. Các tài liệu Phật giáo ban đầu đã sử dụng Palikrit cổ của Purakrit, và một số tôn giáo gốc của Phật giáo có giá trị văn học cao. Bộ sưu tập các câu chuyện được thu thập như một câu chuyện của Đức Phật Jataka Có ý nghĩa quan trọng trong văn học kể chuyện Đông-Tây cũng như Panchatantra trong văn học tiếng Phạn. Trong văn học Phật giáo, ngoài kinh điển Phật giáo Pali, còn có nhiều kinh điển tiếng Phạn có giá trị văn học cao, và các nhà thơ Phật giáo xuất sắc như Ashbagosha và Ariyashura (Seiyu, thế kỷ thứ 6) đã xuất hiện. Văn học Jain sử dụng một số loại ngôn ngữ Plakrit, và giữ lại nhiều tiểu sử và kinh điển của các bậc thầy. Sau đó, ngôn ngữ tiếng Phạn cũng được sử dụng để rời khỏi các tác phẩm văn học đã được điều chỉnh và chịu ảnh hưởng của văn học tiếng Phạn.
Tanaka

Văn học hiện đại

Khi chúng ta gọi văn học Ấn Độ là hiện đại, thì nói đến thời kỳ sau khi ngôn ngữ cổ điển đã thay đổi và khác biệt về mặt lịch sử để hình thành nhiều ngôn ngữ dân tộc (thế kỷ thứ 10 đến thế kỷ 13).

Ở Ấn Độ hiện đại, có gần 200 ngôn ngữ và bốn phương ngữ phụ thuộc bốn hệ thống ngôn ngữ truyền thống, mỗi ngôn ngữ có một số hình thức văn học. Các bộ lạc thiểu số ở vùng núi có thể đã truyền lại những truyền thuyết cũ, truyền thuyết, dân ca, v.v. cho đến ngày nay, và sự biến mất của thói quen bộ lạc của bộ lạc đã giúp định hình văn học của những người nói ngôn ngữ thống trị. Trong một số trường hợp, nó đã đóng góp quan trọng. Ngoài ra, tiếng Ba Tư và tiếng Anh, được giới cầm quyền nước ngoài giới thiệu tương đối mới, truyền đạt công việc được thực hiện ở đất nước của họ và đồng thời tạo ra văn học ở Ấn Độ.

Tuy nhiên, ở Ấn Độ, Pakistan và Bangladesh, văn học Hindi, văn học Urdu, văn học Bengal, văn học Assamemy, văn học Oriya, giới hạn trong văn học tiếng Ba Tư, văn học Cindy, văn học Marathi, văn học Gujarati (ở trên, ngôn ngữ Indo-Ariya) Văn học, Văn học Kannada, Văn học Malayalam (ở trên, Ngôn ngữ Dravidian). Tuy nhiên, trong các xu hướng khu vực gần đây, cũng có những động thái thành lập văn học Mightyly và Rajasthani bằng cách viết nhiều tác phẩm khác nhau ở tỉnh Bihar của Mighty và Rajasthan. Văn học Nepal của Nepal và văn học Sinhala của Sri Lanka có một lịch sử nhất quán như văn học dân gian.

Sự nảy mầm của các nền văn học được liệt kê ở trên được công nhận vào khoảng thế kỷ thứ 10 đến thế kỷ thứ 13 (nhưng văn học Tamil sớm hơn thế, khoảng thế kỷ thứ 1). Thời kỳ đó là một bước ngoặt lớn trong lịch sử Ấn Độ. Nói cách khác, các quốc gia hùng mạnh về chính trị như triều đại Gupta ở Bắc Ấn Độ, triều đại Harsha Baldana và triều đại Chola ở Nam Ấn Độ sụp đổ, và các nhóm quyền lực nhỏ được giao cho từng khu vực. Trong quá trình. Sau đó, khu vực ngoại trừ một phần của Nam Ấn Độ chịu ảnh hưởng của chính trị và văn hóa của quyền lực Hồi giáo. Về ngôn ngữ, khoảng cách giữa các ngôn ngữ cổ điển như tiếng Phạn, Plaquerit và Apa Blancha và các ngôn ngữ hiện đại tăng lên và sự sáng tạo của các ngôn ngữ cổ điển suy yếu. Về mặt tôn giáo, đây là khi Phật giáo và đạo Jain rút lui và Ấn Độ giáo ra đời.

Văn học Ấn Độ hiện đại bắt đầu xuất hiện dưới hình thức các bài thánh ca rời rạc, truyện dân gian và cách điệu bài hát dân gian được pha trộn trong văn học ApTHER trong quá trình thay đổi này. Nó có sức mạnh hướng tâm mà mỗi văn học chia sẻ văn học và tư tưởng cổ điển và có một nền tảng lịch sử tương tự nhau, trong khi sức mạnh bản địa hóa để nở rộ chủ đề và phong cách văn học độc đáo của mỗi dân tộc. đang làm việc. Để đưa ra một ví dụ cụ thể về điều này, sử thi tiếng Phạn Ramayana đã được chuyển thể trong văn học dân gian từ thế kỷ 15, và Criticus-Auger Ramayana trong văn học Bengal và Tursieders Ram trong văn học Hindi. Charit Manas, Kanban's Ramayana trong văn học Tamil, v.v. được viết. Một sáng tạo mới đã được thực hiện bởi sự tương tác giữa chủ nghĩa hướng tâm dựa trên cùng một cổ điển và sức mạnh để bản địa hóa và dân tộc hóa, trong đó thêm giải thích riêng của nó.

Một đặc điểm đáng chú ý ở Ấn Độ nơi nhiều văn học ngôn ngữ hiện đại cùng tồn tại là ảnh hưởng lẫn nhau của văn học. Vào thời xa xưa, tư tưởng và niềm đam mê các tác phẩm của các nghệ nhân của văn học Tamil (nhà phê bình bài thánh ca bí ẩn) đã tạo ra một cơn thịnh nộ của phong trào Bhakti, góp phần rất lớn vào sự hình thành của văn học Bacti của văn học Bắc Ấn. Trong trường hợp của thế kỷ 19, văn học tiếng Bengal và văn học Marathi, được lấy cảm hứng từ thế kỷ 19, đã mang đến những ý tưởng và nghệ thuật mới cho những người khác. Ảnh hưởng và truyền bá như vậy trở nên nổi bật hơn khi thời gian trôi qua. Ngày nay, với những nỗ lực của khu vực tư nhân và sự hỗ trợ của chính phủ (Học viện văn học quốc gia, từng tổ chức nhà nước), các tác phẩm dân tộc học xuất sắc đã được dịch sang các ngôn ngữ dân tộc khác. Cơ hội cho nhiều người thưởng thức công việc của một nhóm dân tộc đang tăng lên.

Nhìn vào dòng chảy của văn học hiện đại Ấn Độ, từ sự bùng nổ đến đầu thế kỷ 19, văn học tôn giáo và văn học triều đình chiếm đa số, ngoại trừ một số ít, dựa trên vần điệu. Sau này, kể từ khi thiết lập sự cai trị của Anh ở Ấn Độ, văn xuôi đã trở thành chủ đạo, sản xuất các tác phẩm dân tộc và nhiều tác phẩm về đề tài đời thực của họ. Tuy nhiên, trong thực tế, những người có thể tham gia sáng tạo văn học vẫn là một số tầng lớp thượng lưu và trung lưu của xã hội, và phần lớn là đàn ông, thế giới của các tác phẩm có xu hướng bị hạn chế. Khi cố gắng vượt qua nó, lớp trên nằm trong tầm nhìn cảm thấy đồng cảm với lớp dưới, với nguy cơ mô tả một thế giới thoát khỏi thực tại. Việc thành lập văn học cho tất cả mọi người dự kiến sẽ hiện thực hóa một xã hội bình đẳng hơn, nhưng đồng thời, văn học Ấn Độ ngày nay chịu trách nhiệm truyền bá và đào sâu định hướng hướng tới hiện thực hóa nó.

Văn học Hindi

Văn học Hindi là một thuật ngữ tập thể cho các tác phẩm được viết bằng nhiều ngôn ngữ bao gồm các ngôn ngữ và phương ngữ phân bố chủ yếu ở lưu vực giữa của sông Ganga và sông Yamuna. Nói cách khác, trong thế kỷ thứ 10 và 13, nhiều bài thơ sử thi được viết dựa trên ngôn ngữ Rajasthani ca ngợi những thành tựu của Wang Yi. Từ thế kỷ 14 trở đi, một câu chuyện tình yêu theo phương ngữ Awadi và một bản hùng ca về đức tin Rama trong ngôn ngữ của phương ngữ được tạo ra, trong khi một bài thơ trữ tình về đức tin của người Krishna và một bài thơ tình yêu kỹ thuật bằng ngôn ngữ của Phương ngữ Braju. Nó đã trở nên hiếm. Và từ giữa thế kỷ 19, phương ngữ Curry-Bawley Khaṛī Bolī, được sử dụng rộng rãi dưới triều đại Mughal, đã trở thành một ngôn ngữ phổ biến trong khi kết hợp từ vựng của các ngôn ngữ khác nhau, chủ yếu từ văn xuôi đến văn xuôi. và văn học đương đại.

Các xu hướng chính trong văn học Hindi được tóm tắt theo thứ tự thời gian, tập trung vào những người sáng tạo và chủ đề. Narpati Naruha 's Bis Bisebeba Larso Hồi (thế kỷ 12) và thơ của Pl Baluberey của đạo diễn Chand Baldaey (như cuối thế kỷ 12?) Có phải các nhà thơ triều đình ca ngợi hoàng gia và quý tộc trong khi tự do kết hợp những câu chuyện riêng tư. Những bài thơ ngắn bí ẩn như Kabir và Darmudas (thế kỷ 15 đến 16) là sự phát triển giáo lý của các nhà lãnh đạo của giáo phái. Điều này cũng phục vụ như một cầu nối cho văn học bí truyền của người Bengal đến văn học Hindi Bacti. Nhà triết học huyền bí Hồi giáo Kutuban's Murigawati (đầu thế kỷ 16) và Padmaw của Jersey là những câu chuyện lãng mạn dựa trên văn hóa dân gian của vùng Aud một cách thân thiện. Liên quan đến thần Vishnu Bhakti Trong văn học, có một gia phả làm cho Rama trở thành một hóa thân của thần, và một phả hệ làm cho Krishna trở thành một hóa thân của Vishnu. Trong công việc của đức tin Rama, Hoa anh thảo Bài thơ sử thi Sang Rahm Charit Manas Hồi và Nabaders 'B B Mart Mart (cuối thế kỷ 16) vẫn còn phổ biến cho đến ngày nay. Các tác phẩm chính của đức tin Krishna bao gồm Bidiyapati "Padder Wallie", Suruders "Sur Sagar", Miler Barey Padder Wary (thế kỷ 16). Mặc dù cả văn học tôn giáo Rama và Krishna thường được trao cho các nhà sư của các giáo phái và giáo phái tương ứng của họ, những đóng góp của các tín đồ thế tục cũng rất đáng kể. Thơ tình với những kỹ năng đặc biệt trong thơ nhấn mạnh đến khía cạnh gợi cảm của đức tin Krishna, và thường được tòa án và các nhà thơ xung quanh gọi là niềm vui của hoàng gia và quý tộc. . Ví dụ điển hình là "Rashikpriya" của Kashabudas và "Satosai" của Biharrial (thế kỷ 17).

Hầu hết những điều trên là văn học văn học, nhưng trong nửa sau của thế kỷ 19 Harish Chandra Đã cố gắng truyền bá văn xuôi trong khi tạo và dịch các lời phê bình và vở kịch. Cơ sở của yêu sách của ông là làm sống lại truyền thống Ấn Độ trong điều kiện hiện đại. Đầu thế kỷ 20 Dubi trả tiền Đi về phía trước, ông đã thiết lập một phong cách văn xuôi rõ ràng từ nhiệm vụ khám phá Ấn Độ trong một thế giới rộng lớn.
Tadaji Sakata Sau một kỷ nguyên dịch thuật và giác ngộ, phong trào văn học lãng mạn rộng lớn mang tên là Charyaward đã trở thành xu hướng chủ đạo kể từ Thế chiến thứ nhất. Những năm 1920 là thời đại mà phong trào do Gandhi hướng dẫn xuất hiện trong lịch sử của phong trào độc lập. Chủ nghĩa xã hội đã trở nên có ảnh hưởng trong những năm 30, và giai đoạn giữa hai cuộc chiến là một quá trình trong đó phong trào văn học tiến bộ tiếp thu phong trào văn học lãng mạn. Từ nửa cuối thập niên 1940, phong trào văn học trí thức đã ra đời như một phản ứng đối với uy quyền chính trị của phong trào văn học tiến bộ. Sau Thế chiến II, những nỗ lực văn học Hindi trở nên đa dạng trong các lĩnh vực thơ ca, tiểu thuyết và kịch. Đúng.
→ Preem Chand
Toshio Tanaka

Văn học Urdu

Tiếng Urdu, dần dần phát triển từ thế kỷ 11, lần đầu tiên được gọi là tiếng Hindi, tiếng Hindabi, v.v., và ở giai đoạn của ngôn ngữ nói, và chỉ được Sufi sử dụng cho các hoạt động truyền giáo. Buổi sáng của Buffmany Kết quả là các hoạt động văn học bắt đầu và các nhà thơ sử thi xuất hiện. Sau triều đại Bahmani, triều đại Adhir Shahi (vương quốc Bijalpur) và triều đại Qutub Shahi (vương quốc Golkonda) được thành lập, và văn học triều đình trở nên thịnh vượng dưới sự bảo vệ của người Sultan. , Gawassy, Ibn Nisati và các nhà thơ khác đã viết nhiều câu chuyện sử thi và văn xuôi, và văn học Dakiny Urdu nổi lên ở đỉnh cao. Triều đại Qutab Shahi, Quốc vương thứ 5 Muhammad Cree Qutub Shah cũng là một nhà thơ xuất sắc. Năm 1687, khi người Mughals sáp nhập với Deccan, cơ sở hoạt động văn học đã được chuyển đến Delhi.Thơ của Delhi tập trung vào thơ Ba Tư, Wallee Do ảnh hưởng, các nhà thơ như Earl Zoo và Hartim bắt đầu đọc thơ trữ tình Urdu Gazar. Theo họ, thơ Delhi, tập trung vào thủ đô Delhi, bởi các nhà thơ nổi tiếng như Sauder, Dardo và Mir, bước vào thời kỳ hoàng kim vào giữa thế kỷ 18. Mặt khác, các nhà thơ Julato, Mushafi, Insha Allah Khan Thơ Lucknow, được xây dựng xung quanh thành phố chính của Lucknow, bởi Nassik và Artis, đã thiết lập một phong cách thơ tuyệt vời và kỹ thuật. Hai nhà thơ lớn của Martyr, Marcia và Anise và Davier, cũng đáng chú ý. Thơ cổ điển Delhi Mua sắm , Nó đã kết thúc với sự phá hủy của triều đại Mughal, với Moomin là người cuối cùng.

Văn học văn xuôi Urdu được phát triển vào năm 1800 bởi các giáo viên của Đại học Fort William, được thành lập tại Calcutta, và được phát triển bởi sự dịch và chuyển thể của văn học Ba Tư, Ả Rập và tiếng Phạn. Văn học hiện đại do Ahmad Khan tổ chức sau cuộc nổi loạn của Ấn Độ Cuộc tập trận đã được tiến hành. Các lĩnh vực như tiểu sử, phê bình, thơ, tiểu thuyết, tiểu luận và lịch sử được thành lập bởi Harley, Sibley, Arzard, và Nazir Ahmad. Tiểu thuyết hiện đại đã trở thành chủ đạo của văn học với sự ra đời của Preem Chand. Ali Abbas Husigny, Kry Sơn Chandar Manto, Ahmad Nadim Carsme và những người khác đã phát hành nhiều tác phẩm xuất sắc, nhưng sự tiến bộ của nữ nghệ sĩ với Ismat Chug Tay ở đỉnh cao cũng rất đáng chú ý. Cùng với thơ trữ tình Gazar, có rất nhiều bài thơ hiện đại đã tạo ra các nhà thơ kháng chiến như các nhà thơ triết học Iqbar và Faiz. Truyện ngắn và thơ sẽ là trung tâm của hoạt động văn học trong thời điểm hiện tại. Văn học Urdu hiện đại được chia thành Ấn Độ và Pakistan, và có các nhà văn và độc giả, nhưng việc trao đổi giữa văn học và tác phẩm không được suôn sẻ. Có một vài bản dịch của văn học Hindi, liên quan chặt chẽ nhất, và văn học nước ngoài chưa bao giờ được giới thiệu. Có rất nhiều điều cần phải được thực hiện để cải thiện chất lượng của văn học Urdu, cũng như cải thiện kỹ thuật đọc viết và in ấn.
→ Năm vương quốc Hồi giáo
Satoshi Suzuki

Văn học Bengal

Cho đến thời hiện đại, thơ ca tôn giáo đã tràn ngập trong văn học Bengal. Nhiều người trong số họ đã được tạo ra để hát bởi các giáo phái cá nhân và các nhà thơ của tòa án. Trong nền, có một không gian rộng lớn của văn học truyền miệng dân sự, nhưng trong trường hợp của Bengal, ranh giới giữa hai không phải lúc nào cũng rõ ràng. Trong văn học cổ đại, Charjo Guithi, được cho là đã tập hợp các bài hát từ tổ tiên bí truyền của thế kỷ thứ 10 và 12, và Gita Gobinda của nhà thơ triều đình thế kỷ 12 Joedev. Cái trước là tài liệu lâu đời nhất trong tiếng Bengal và cho thấy truyền thống của văn học bí truyền của người Bengal, trong khi cái sau là một tác phẩm tiếng Phạn, nhưng không thể bỏ qua khi xem xét ảnh hưởng của văn học Vishnu sau này. Vào đầu thời Trung cổ, có một khoảng cách gần 200 năm cho cuộc chinh phục thành phố Bengal của người Hồi giáo Thổ Nhĩ Kỳ. Vào thế kỷ 15, Vaiṣṇava (Bishnu), một bài thơ trữ tình tập trung vào bài hát sùng kính của Bhakti (phe phái rao giảng hóa thân của thần Krishna), Shakt (phe tin vào nữ thần là lực lượng gốc của thế giới) là đền thờ và những bài hát cầu nguyện tập trung vào hồ sơ tâm linh của hệ thống. Các tác phẩm tiêu biểu của trước đây là bài thánh ca của Krishna của Bol Caṇḍīdās, và những bài thơ trữ tình của Chong Dash và Bidyapoti (Bidyapati). Choytonno trong nửa đầu thế kỷ 16 ( Chaitania Sau cuộc Cải cách, thơ trữ tình của trường bắt đầu thời hoàng kim, và vào nửa sau của thế kỷ 16, các nhà thơ vĩ đại như Gobind Das (Govind Das) và Gandash (Juyanders) đã được sản xuất. Cuộc đời của hoàng tử Choitonno bất tử của Krishnodash, liên quan đến tiểu sử của Choytonno, cũng là một kiệt tác của thời kỳ này. Mặt khác, trong hệ thống Shakt, có rất nhiều bản ghi nhớ tâm linh liên quan đến các vị thần monosha, các vị thần Chondi, v.v., nhưng với tư cách là một đại diện, Trials Chondi Spiritual Trials (từ cuối thế kỷ 16 đến đầu thế kỷ 17 thế kỷ) của Kobikonkon Mukundrum), Chứng ngôn tâm linh Onnoda của Baroto Vendra (Bharat Chandra) (1752).

Văn học hiện đại của Bengal được hình thành bởi những trí thức lớn lên trong nền tảng của sự truyền bá giáo dục hiện đại bằng tiếng Anh trong phong trào hiện đại hóa trên toàn bộ nền văn hóa của người Bengal được gọi là Tiếng Anh thời Phục hưng. Vụ thu hoạch lớn đầu tiên của các tiểu thuyết gia từ 1850-60 Ngân hàng Chandra , Nhà thơ Đạt , Mang lại cho bạn bởi các nhà viết kịch Dinbondou Mitro (Dina Bandou) và những người khác. Cụ thể, Bankim Chandra đã để lại một loạt các thành tựu trong lĩnh vực phê bình và tiểu luận với tư cách là người sáng lập văn xuôi hiện đại của Bengal. Điều gì phát triển hơn nữa văn xuôi hiện đại đã được ông mở ra, và để lại những thành tựu vô song trong lĩnh vực thơ ca Tagore (Turkle). Có thể nói, hai người này đã xây dựng thời kỳ hoàng kim của văn học Bengal. Trong số các tiểu thuyết gia xuất hiện trong thế kỷ 20 Sharat Chandra , Bibunchon Bond Paddae (tác giả gốc của bộ phim "Bài hát của trái đất" ở Bengal), Tarashkor Bond Paddae, Manik Bond Paddae, nhà thơ đạo Hồi , Gibonandondo Dasch, Buddev Bosch và những người khác rất quan trọng. Sau Thế chiến thứ hai, các nhà văn và nhà thơ xuất sắc đã được sản xuất.
Masayuki Onishi

Văn học Tamil

Người Dravida là người Ấn Độ bản địa sống ở phần phía nam của tiểu lục địa Ấn Độ, nhưng nhóm chính của họ, người Tamil, sở hữu rất nhiều tài liệu có từ đầu thời đại. Để biết, nó chiếm vị trí quan trọng thứ hai sau văn học tiếng Phạn. Văn học cổ xưa nhất hiện tại của Ấn Độ, Et Etohohai Eṭṭutokai, và Patt Pattupupaṭṭu (mười phiên bản thơ), có phần chính được thành lập từ thế kỷ thứ 1 đến thế kỷ thứ 3, là những bài thơ trữ tình về tình yêu và chiến tranh. Dựa trên truyền thuyết rằng các bài thánh ca cho nhà vua và nhà vua là nội dung chính và được biên soạn bởi Học viện Tòa án Văn chương Sangam được gọi là. So với văn học tiếng Phạn, văn học Sangam được đặc trưng bởi một nhân vật thế tục mạnh mẽ và một sở thích cho các hình thức câu thơ ngắn. Cuốn sách ngữ pháp lâu đời nhất của Tamil, Tolharpiam, cũng được cho là đã hoàn thành trong khoảng thời gian này. Trong thế kỷ thứ hai và thứ ba sau khi thành lập văn học Sangam, Phật giáo và đạo Jain phát triển mạnh ở Nam Ấn Độ, và tương đối nhiều tác phẩm với khuynh hướng đạo đức và tôn giáo đã được thực hiện. Một bộ sưu tập các câu tục ngữ Kral trực (khoảng thế kỷ thứ 5), là biểu tượng của văn hóa cổ điển Tamil Cân bằng Nhân tiện, sử thi riêng của người Tamil, Shi Shiadiadi Haram (giữa thế kỷ thứ 5?) Và Man Manhalhalai (cuối thế kỷ thứ 5?) Với các nhân vật nữ chính gần gũi với Jain Ilango Adihar Và Phật giáo Satanal Cāttaṉār, tương ứng. Vào thế kỷ thứ 6, Phật giáo và đạo Jain đã suy tàn, và thay vào đó Shiva và Vishnu lan truyền trong dân chúng. Bắt đầu từ thế kỷ thứ 7 và thứ 8, Najanar (Shiba), Alwar Nhiều nhà thơ tôn giáo được gọi là (Bishnu) đã xuất hiện và đi dạo quanh các ngôi đền trên khắp đất nước hát những bài hát say mê của họ. Những bài hát của họ sau đó đã được biên soạn thành kinh điển Shiva Hồi Tirumuṟai và kinh điển Vishnu Cách Nālāyira-divya-prabandham.

Từ thế kỷ thứ 10 đến thế kỷ thứ 12, Nam Ấn đạt đến đỉnh cao dưới triều đại Chola. Trong khoảng thời gian này, sự lan rộng của văn hóa Arya đến Nam Ấn đã đạt đến đỉnh cao, và nhiều tác phẩm được mô phỏng theo sử thi tiếng Phạn và văn học Prana. Trong số các tác phẩm hiện có, Jain sử thi Shibaha Cindermani, (nửa đầu thế kỷ thứ 10, bởi Tiruttakkadēvar), Hồi Periya Pranam Hồi (nửa đầu thế kỷ 12), một bộ sưu tập tiểu sử của các vị thánh Shiva, tác giả Shakilar Cēkkirār) và sử thi Tamil sử thi The Advent of Rama Bỉ (cuối thế kỷ 12?, Kanban Bằng văn bản). Mặc dù Rama Advent được mượn từ sử thi Ramayana của tiếng Phạn, nhưng đây là một tác phẩm mới và sống động bắt nguồn từ văn học giàu có của người Tamil kể từ Sangam. Khi triều đại Chola bị phá hủy vào thế kỷ 13, Nam Ấn nằm dưới sự kiểm soát của quyền lực Hồi giáo và Vijayanagar, và quyền lực của người Tamil đã bị giảm đáng kể. Kết quả là, có rất ít điều cần lưu ý trong văn học cho đến thời kỳ đầu hiện đại, ngoại trừ các tác phẩm của các nhà thơ tư tưởng bí ẩn của nhà thơ Sittar và các nhà thơ bard.

Nhân tiện, hầu hết văn học cổ điển của Tamil được viết bằng thơ như trong trường hợp của tiếng Phạn. Tuy nhiên, khi các nhà truyền giáo của các sứ mệnh Kitô giáo bắt đầu vào thế kỷ 17, họ bắt đầu viết các tác phẩm văn xuôi ở vùng Tamil. Đặc biệt vào thế kỷ 19, khi sự cai trị của Anh được thiết lập và một lượng lớn văn hóa phương Tây tuôn trào, các tác phẩm văn xuôi như tiểu thuyết, kịch và tiểu sử đã trở thành chủ đạo của các hoạt động văn học. Các nhà văn hiện đại ở Tamil rất giỏi trong các truyện ngắn, nhưng truyền thống của văn học Sangam, lấy tư liệu từ cuộc sống hàng ngày và thể hiện nó dưới dạng ngắn, vẫn tiếp tục sống theo cách này.
Muneo Tokunaga

Văn học Marathi

Ngôn ngữ chính thức của Maharashtra, văn học Tây Marathi. Nhiều tôn giáo và các tác phẩm triết học đã bị bỏ lại trong quá trình thơ của Sant Sant như một phong trào cải cách tôn giáo phát triển mạnh ở vùng này từ Yadabah, Bahmani đến Vương quốc Maratha tiếp theo. Nó góp phần vào sự phát triển của Marathi và có ý nghĩa quan trọng trong văn học, đặc biệt là trong lịch sử của câu thơ. Junianeshwar (1271-96) Bagabad Gita》 ghi chú, Ekunato (1533-99?) Tukar Ram (1608-49) Bài thơ đức tin "Abang", Ramder (1608-81) Dường đây là đại diện. Đồng thời, rất nhiều bakar như văn học văn xuôi đã đánh vần những thành tựu của người cai trị đã được thực hiện, cùng với những bài thơ tình yêu nổi tiếng Rahwani và powarders anh hùng.

Văn học Marathi cũng chịu ảnh hưởng của nền văn minh phương Tây hiện đại trong quá trình thiết lập sự cai trị của Anh. Từ điển Marathi-English đầu tiên (Từ điển Moresworth) được xuất bản năm 1831 và các ấn phẩm định kỳ Marathi bắt đầu xuất hiện từ năm 1830-40. Cuốn tiểu thuyết đầu tiên bằng tiếng Marathi hiện đại có tên là Cuộc hành trình Jamner's Journey (1857) của B. Padmanj, Padmanji, và nói về cải cách xã hội. Các chủ đề khác của cuốn tiểu thuyết là các đối tượng lịch sử liên quan đến malata và rajput, và tác phẩm của R. Gunzikar (1843-1901) mô tả nửa đầu của Shivaji là người tiên phong. HN Arpte (1864-1919) đã phân loại hai xu hướng này, và ngoài nhiều tiểu thuyết lịch sử, còn xuất bản các tiểu thuyết xã hội như Hồi Ai nên chú ý, (1893) mô tả cuộc sống ở một tầng lớp trung lưu mới. Ông là đỉnh cao của văn học Marathi từ cuối thế kỷ 19 đến đầu thế kỷ 20, và sản sinh ra nhiều kẻ bắt chước. Nhiều tác phẩm đã được tạo ra trong thế giới thơ ca, và Kashabst (1866-1905), NW Tilak (1865-1919), Binayak (1872-1909), RG Gadkari (1885-1919) và những người khác đã khám phá xã hội trong một kỷ nguyên mới qua thơ. Đã thử.

Trong thời kỳ giữa chiến tranh (1920-40), tiểu thuyết Marathi bước vào thời kỳ bùng nổ, và NS Paddoke, PY Deshpande, VS Kandekar, GT Madkorkar và những người khác đã thu hút độc giả trẻ thông qua tâm lý học, chính trị và tiểu thuyết xã hội. Ngoài ra, VM Josi (1882-1943), người đã viết về Sushir God Tiết (1930), với nhân vật chính là một phụ nữ có học thức, vẫn còn nhiều độc giả ngày nay. S. Gursey (1899-1950), người đã viết nhiều truyện ngắn liên kết lý tưởng của Gandhi với các hoạt động chính trị và xã hội của Quốc hội, vẫn còn rất phổ biến ở các vùng nông thôn. SN Pendsay (1913-) đã hoạt động kể từ Thế chiến thứ hai, và là một trong những tác giả được đọc nhiều nhất hiện nay, liên quan đến một loạt các chủ đề như Elgar và Exile, bao gồm cả chính trị và xã hội Ấn Độ đương đại, và các vấn đề của con người. Nó là. Văn học nữ cũng đã phát triển mạnh mẽ từ Thế chiến thứ nhất, và các tác phẩm của nhà thơ L. Tirak, nhà tiểu luận D. Bagwat, và nhà xã hội học I. Kalbe được biết đến trên khắp Ấn Độ.

Một đóng góp mới của văn học Marathi hiện đại là Văn học Darito. Phong trào của những người bị đàn áp là (Dalito) để đưa ra nhận xét chính trị và xã hội thông qua các hoạt động văn học bắt đầu vào những năm 1950, nhưng nhanh chóng trở nên phổ biến vào những năm 60-70. Nếu nó tăng lên, nhiều tác giả, chẳng hạn như B. Bergol, N. Dasar và A. Dungley, đã sản xuất, và nó cũng ảnh hưởng đến các ngôn ngữ Ấn Độ khác như một xu hướng mới.
Masao Naito

---

Page 2

الأدب الهندي معقد للغاية من حيث اللغة والخلفية الدينية. اللغات المستخدمة مرة واحدة في الهند والمستخدمة حاليًا متنوعة ، لكن اللغات التي طورت الأدب تنقسم على نطاق واسع إلى اللغات الهندو أوروبية واللغات الدرافيدية. تاريخ شعب درافيدا قديم ، لكن الأدب لا يعود إلى ما قبل الميلاد. من ناحية أخرى ، كان الأدب الهندي الأوروبي هو التيار الرئيسي للأدب الهندي منذ 4000 عام. ينقسم تاريخ الأدب الهندي من تاريخ اللغة إلى أدب الفيدا القديم ، والأدب السنسكريتية الكلاسيكية المستعملة ، والأدب اللغوي الإقليمي الحديث المبكر. الأدب القديم والمستعمل هو الأدب الهندي الآري ، والأدب الحديث المبكر هو الأدب الهندي الأوروبي بشكل رئيسي ، لكن أدب درافيدا مدرج للراحة. الأفكار الدينية التي شكلت خلفية الأدب في كل عصر هي في المقام الأول براهمان أو هندوسي ، ولكن هناك أيضًا أدب ديني بوذي وجاين ، وفي الأدب الحديث الحديث يوجد أيضًا أدب أردو للمسلمين بالإضافة إلى هندوسية.

الأدب القديم (أدب الفيدا)

أعرب الآريون الذين هاجروا من منطقة إيران إلى الجزء الشمالي الغربي من الهند حوالي 1500 قبل الميلاد عن شعرهم البسيط مع شعر غنائي من الثناء الطبيعي. لقد أدركوا ألوهية جميع الغابات الكونية ، وعبدوها وعبدوها كآلهة ، لكن التراتيل الطبيعية لهؤلاء الشعراء القدماء كانت الصوت الذي بزغ فجر الأدب الهندي. في وقت لاحق ، يشار إلى الأدب براهمان الديني الذي يزيد عن 1000 عام باسم الأدب الفيدا. فيدا في الأصل تعني "المعرفة" ، لكنها كانت تستخدم على وجه التحديد لمعنى المعرفة الدينية ، ثم تحولت إلى معاني الكتابات البراهمانية. جوهر أدب الفيدا هو أربعة أنواع من رواد الشمس (هذا الكتاب) ، حيث تم طلب أكثر من 1000 نوع من المديح الطبيعي لالتماس مختلف الآلهة من المذبح والثناء على كرامتهم. 《Veda》 التركيز على هذا الكتاب ، مع 《Sama Veda》 للأغنية ، و Yajul Veda》 للتضحية بطقوس ، و ar Atarba Veda》 ، مجموعة من نوبات لدعوة الكوارث. 4 فيدر. يحتوي هذا الكتاب الرباعي على أدبيات لاهوتية نثرية تشرح تطبيق التراتيل الموجودة في كل منها وأصلها ، والغرض منها ، ومعنى ، إلخ. Brahmana شرح تكميلي للأهمية الغامضة للاحتفالات ، ولا سيما Araniyaka (كتاب الغابات) ، ومجموعة من التقنيات السرية التي تدرس في الغابة ، ووثيقة فلسفية تشرح النقاط الرئيسية لسوغا إيتشيو الأوبانيشاد (كتاب غامض) مرفق. في العصور القديمة ، كانت المعرفة المذكورة أعلاه عن الكتب البدوية تسمى shulti (الأدب المقدس) لأن الحكمة قد تعلمتها الوحي من الله. دعا سومريتي (الأدب المقدس). أنواع ستة من Vaedanga (فرع Baeda) وضعت كدراسة مساعدة لمهرجان الفيدا تتألف من الكلام ، والاحتفالات ، والقواعد النحوية ، وعلم أصول الكلام ، والمحاكمة ، وعلم الفلك ، وردت في جملة بسيطة جدا تسمى سوترا. مع تغير الزمن ، تحول أدب الفيدا من الأسطورية إلى اللاهوتية والفلسفية والطقوس.

اثنان ملحمة وبرانا

تحتل ملحمتا الهند الرئيسيتان ، ماهابهاراتا ورامايانا ، مكانة مهمة في تاريخ الأدب الهندي ، بين الأدب القديم والأدب السلبي ، ويمتد تأثيرهما خارج البلاد. " ماهابهاراتا 』هو شعر تاريخي عظيم عن الحرب العظيمة بين ملوك بلطاس وكورو وفاندو ، ويتألف من 18 نصًا وأكثر من 100000 نص وملحق" هاري بنشا هريفا ". لقد مرت مئات السنين من قبل ، وخلال ذلك الوقت ، تمت زيادة العديد من الحكايات المتعلقة بالدين والأساطير والأساطير والفلسفة والأخلاق والنظم ، وما إلى ذلك ، وتمثل حوالي 4/5 من المجموع. قصيدة الفلسفة << بوجاباد جيتا Talk ، والحديث عن الرومانسية الجميلة ومصير غريب << قصة الملك نارا Cha ، زوجة العفة << قصة الخدمة هو الأكثر شهرة. " رامايانا يقال إنه صنع من قبل بارميكي. الأمير راما هو محارب بطولي المغامرة الذي يستعيد الأميرة سيتا ، التي سرقها الملك شيطان ربانا. يتم تنقيح لغة وأسلوب هذا الشعر التاريخي ويقال إنه أصل أدب قيربية الذي تم تطويره لاحقًا.

hab ماهابهاراتا》 لا سيما مجموعة من السيرة القديمة على أساس تدفق ملحقها "هاري بانشا" ، وهو كتاب تاريخ زائف يجمع الأساطير برانا يتم سرد أسماء 18 نوعا من البرانا الكبيرة ونائب البرانا. Prana تعني "Tumulus" ، الموضوع الخامس لإنشاء الكون ، تدميره وإعادة بنائه ، سلالة الآلهة والقديسين ، الوصف الطويل الأجل الذي يحكمه سلف الإنسان مانو ، علم الأنساب من الأنواع اليابانية والقمرية. من الأدب برانا الحالية تقوم على الأساطير والأساطير حول الآلهة الهندوسية فيشنو وشيفا ، ويعتبر المؤمنون الأسرار المقدسة. لقد تغيرت لغة الملحمتين بالفعل مقارنة بالفيدا القديمة ، ولكن مع ظهور الفنان الأدبي العظيم بانيني في القرن الرابع قبل الميلاد لتأسيس أساس اللغة السنسكريتية الكلاسيكية ، إلى جانب بلاكريت ، التي تم تطويرها على أساس العامية كمصطلح للأدب المستعملة ، وترك العديد من الروائع والأحجار الكريمة.

الأدب المستخدم (الأدب السنسكريتي الكلاسيكي)

تطورت الأدبيات الدينية الفيدية البسيطة والبسيطة بشكل ملحوظ من حيث الأسلوب والمقاييس والمحاكمة ، وكذلك محتوى الأدبيات المستعملة. شهد الميدان ذروة الأدب الهندي. أول مؤلف للأدب المستخدم هو الشاعر البوذي أشبا غوشا ( باوم (دعونا نحاول)). كان بوذا تشاريتا (الترجمة الصينية "بوذا أدميرال") ، الذي غطته السيرة البوذية ، تحفة رائدة في القرون القديمة للأدب الكلاسيكي. ما تم إنجازه يستحق الاهتمام في التاريخ الأدبي كمثال على أقدم مسرحية كلاسيكية. الكاتب المسرحي البرثية قبة عريضة تم غناء الاسم (حوالي القرن الثالث) لفترة طويلة ، ولكن تم اكتشاف 13 نوعًا من المسرحيات المعترف بها كعمل في جنوب الهند في عام 1910. من بينها ، Chardatta هو عمل غير مكتمل يصل إلى 4 أعمال ، ولكن 10- الدراما التمثيلية "M 《cchakaṭikā (سيارة صغيرة من الأرض)" التي استكملت هذه المسرحية قد نسبت إلى عمل Shudraka. ، وتعتبر غاية الدراما الاجتماعية الفريدة في الدراما الكلاسيكية في وقت مبكر. أسرة جوبتا (القرنين الرابع والسادس) هي فترة ازدهار العصر الأدبي. Carridasa (القرنين الرابع والخامس) ، وظهرت الأدب السنسكريتية الكلاسيكية كعصر ذهبي. قام Carridasa بقص الشعر الغنائي والملحمة والمسرحيات مع الأقلام الرأسية والأفقية ، روائع << شاكونتالا name يُعرف الاسم بالمسرح الأدبي الغربي عن طريق المسرحية ، ويطلق عليه أفضل كاتب في الهند.

بعد حوالي 800 عام من Carridasa ، كان أدب اللغة السنسكريتية في فترة مزدهرة ، وتم نشر العديد من المؤلفين والأعمال في مجالات مختلفة مثل الشعر الغنائي والملحمة والدراما والروايات الغريبة والسرد. حتى الآثار السيئة للشكليات المعقدة قد انخفضت. في الشعر الغنائي ، مؤلف ثلاثة أنواع من بارتولي هاري (القرن 7) هو أعلى اسم ، شاعر الحب أمارو (القرن الثامن) ، بيلهانا (القرن ال 11)، جايا ديبا (القرن الثاني عشر) وشعراء آخرون أنتجوا. في ملحمة Bharabi (القرن السادس) ، باتي بهائي (القرن السابع) ، مارجا (القرن الثامن) ، وما إلى ذلك ، قاموا بمقابلة ملحمتين قديمتين وعرضوا مهاراتهم الشعرية ، Karhana (القرن الثاني عشر) يصف تاريخ ملوك كشمير << Rajatharangini >> (1148) تحتل مكانة فريدة. في الدراما ، تم تسمية Kalridasa تحفة "Marathi Madaba" واثنين آخرين. بابا الغنيمة (القرن الثامن). كاي-نو-أوه الذي استخدم روح الثقافة كوصي بوذي هارشا بالدانا (المقيمين 606-647) كما ترك ثلاث مسرحيات. بالإضافة إلى ذلك ، بهااناريا (القرن السابع إلى الثامن) ، فيشاداتا (القرن التاسع) ، رجا شقرا (القرن 10) والعديد من الكتاب المسرحيين الآخرين. في حوالي القرن السابع ، ظهرت روايات خيالية نثرية ، داندين ثلاثة أساتذة كبار ، Subandhu و Subna ، Bana Bāṇa ، خرجوا على التوالي ورائدون في مجالات فريدة من نوعها.

أهم أهمية للأدب العالمي هو الأدب القصصي الهندي. مجموعة من خمس روايات درس << كليلة ودمنة تم تبديد النسخة الأصلية من >> ، ولكن تم نقلها من قبل العديد من المتغيرات المختلفة ، وترجمت إلى اللغة العربية والعربية بعد القرن السادس ، وانتشرت على نطاق واسع في البلدان الشرقية والغربية تحت اسم "كاريلا ودمنة" أو "قصة Pilpi ". لها تأثير كبير على الأدب السردي في كل بلد. مجموعة من الروايات التي كتبها Gunardiya التي تتألف من 100،000 頌 وكتب في Paishati بريهات كاتر يتم فقد النسخة الأصلية ، ولكن يتم توزيع عدة ملخصات ، ويعد "Cutter Salit Sagara" من Somadeba الأكثر شهرة. تأخذ مجموعات السرد هذه شكلاً يتضمن عددًا كبيرًا من الحلقات في قصة إطار واحدة. الحلقة 25 ) 《《سوكاساباتي ( 鸚鵡 سبعون حلقة ) >> وغيرها من مجموعات صغيرة من الروايات المثيرة للاهتمام. يرتبط أدب اللغة السنسكريتية بالأعمال الأدبية مثل الفلسفة والدين والنحو والبلاغة والقواميس ، وما إلى ذلك ، أو النظم القانونية ، والاقتصاد ، والفن ، والموسيقى ، وعلم الفلك ، والرياضيات ، والطب ، والحب الجنسي ، إلخ. بعضها أكاديمي أو عملي ، بعضها مكتوب في قافية ، لذلك يعتبرون الأعمال الأدبية بالمعنى الواسع.

براكريت الأدب

تركت البوذية واليانية الأعمال الأدبية باستخدام أنواع مختلفة من Plakrit ، ولكن Plakrit استخدم أيضًا أنواعًا مختلفة من Plakrit في دراما السنسكريتية ، باستثناء رجال الطبقة العليا. لأنه كان هناك حكم ، كان من المهم كمصطلح أدبي. ومع ذلك ، لا تزال هناك أعمال أدبية فريدة من نوعها ، وتشتهر Salasai من Harra (3-4 قرون) لإظهار الشعر الفريد من شعر Prakrit الغنائي.

الأدب البوذي وجاين

تركت البوذية واليانية آثارًا كبيرة في تاريخ الفكر والثقافة في الهند القديمة ، ولكن كلاهما طور أدبهما الديني. استخدم الأدب البوذي في وقت مبكر Palikrit القديمة من Purakrit ، وبعض المقدسات البوذية الجذر لها قيمة أدبية عالية. مجموعة من القصص التي تم جمعها كقصة ما قبل بوذا جاتاكا important مهم في الأدب السردي الشرق والغرب وكذلك Panchatantra في الأدب السنسكريتي. في الأدب البوذي ، بالإضافة إلى الكتب البوذية في بالي ، هناك العديد من الكتب السنسكريتية ذات القيم الأدبية العالية ، وقد ظهر شعراء بوذيون ممتازون مثل أشباغوشا وأرياشورا (سييو ، القرن السادس). يستخدم أدب جاين عدة أنواع من لغة Plakrit ، ويحتفظ بالعديد من السير الذاتية والكتاب المقدس للمعلمين. في وقت لاحق ، تستخدم اللغة السنسكريتية أيضًا لترك الأعمال الأدبية التي تم تكييفها وتأثرها بأدب اللغة السنسكريتية.
تاناكا

الأدب الحديث

عندما نشير إلى الأدب الهندي على أنه "حديث" ، فإنه يشير إلى الفترة التي تغيرت فيها اللغة الكلاسيكية تاريخيا وتميزت لتشكيل العديد من اللغات الإثنية (القرنين العاشر والحادي عشر).

في الهند الحديثة ، هناك ما يقرب من 200 لغة وأربع لهجات فرعية تابعة للأنظمة اللغوية التقليدية الأربعة ، ولكل منها شكل من أشكال الأدب. ربما قامت قبائل الأقليات في المناطق الجبلية بتسليم الأساطير القديمة والأساطير والأغاني الشعبية وما إلى ذلك حتى يومنا هذا ، وقد ساعد اختفاء العادات القبلية للقبيلة في تشكيل أدب المتحدثين باللغات السائدة. في بعض الحالات ، قدمت مساهمة مهمة. بالإضافة إلى ذلك ، تنقل اللغة الفارسية والإنجليزية ، التي تم تقديمها حديثًا نسبيًا من قِبل الحكام الأجانب ، الأعمال التي تم إجراؤها في بلدهم وفي نفس الوقت إنشاء الأدب في الهند.

ومع ذلك ، في الهند وباكستان وبنجلاديش والأدب الهندي والأدب الأردية والأدب البنغال والأدب الأسامي ، الأدب الأورييا ، تقتصر على الأدب البنجابية ، الأدب سيندي ، الأدب الماراثي ، الأدب الغوجاراتية (أعلاه ، اللغة الهندية-آريا) ، الأدب التاميل ، التيلجو الأدب ، الأدب الكانادا ، الأدب المالايالامي (أعلاه ، لغة درافيديان). ومع ذلك ، في الاتجاهات الإقليمية الحديثة ، هناك أيضًا خطوات لإقامة أدب مايتي وراجاستاني من خلال كتابة أعمال متنوعة في ولاية بيهار من لهجات مايتي وراجستان. الأدب النيبالي النيبالي والأدب السريلانكي السنهالية لها تاريخ ثابت والأدب الشعبي.

يتم التعرف على تنامي الأدبيات المذكورة أعلاه في الفترة ما بين القرنين العاشر والثالث عشر (لكن أدب التاميل أقدم من ذلك ، حوالي القرن الأول). كانت تلك الفترة نقطة تحول رئيسية في التاريخ الهندي. بمعنى آخر ، فإن الدول القوية سياسياً ، مثل أسرة جوبتا في شمال الهند ، وسلالة هارشا بالدانا ، وسلالة تشولا في جنوب الهند تنهار ، ويتم تعيين مجموعات صغيرة من السلطة في كل منطقة. في العمليه. بعد ذلك ، أصبحت المنطقة باستثناء جزء من جنوب الهند تحت تأثير السياسة وثقافة القوة الإسلامية. من حيث اللغة ، تزداد المسافة بين اللغات الكلاسيكية مثل السنسكريتية ، البلاكيت ، والأبا بلانشا واللغات الحديثة ويزداد إبداع اللغات الكلاسيكية. من حيث الدين ، هذا هو الوقت الذي تتراجع فيه البوذية واليانية والهندوسية.

بدأ الأدب الهندي الحديث في الظهور على شكل تراتيل مجزأة ، وحكايات شعبية ، ومنهجيات الأغاني الشعبية التي اختلطت في أدب الدار البيضاء خلال عملية التغيير هذه. لديها قوة مركزية حيث يتقاسم كل أدب الأدب والأفكار الكلاسيكية وله خلفية تاريخية مماثلة ، في حين أن القدرة على التوطين لازدهار الموضوع الفريد والأسلوب الأدبي لكل مجموعة عرقية. يعمل. لإعطاء مثال ملموس على ذلك ، تم تكييف ملحمة السنسكريتية رامايانا في الأدب الشعبي منذ القرن الخامس عشر ، والنقد أوجيه رامايانا في الأدب البنغال و Tursieders رام في الأدب الهندي H شاريت ماناس ، كانبان رامايانا في الأدب التاميل ، إلخ. مكتوبة. تم إنشاء إبداع جديد من خلال التفاعل بين الجاذبية المركزية القائمة على نفس الكلاسيكية وقوة التوطين والإثنية ، مما يضيف تفسيرها الخاص.

ميزة رائعة في الهند حيث يتعايش العديد من الأدب اللغوي الحديث هو التأثير المتبادل للأدب. في الأيام الخوالي ، خلق فكر وشغف أعمال الحرفيين في أدب التاميل (مراجعي التراتيل الغامضة) تضخمًا كبيرًا لحركة بهاكتي ، مما ساهم بشكل كبير في تشكيل أدب باكتي لأدب شمال الهند. في حالة القرن التاسع عشر ، أدب الأدب البنغالي والأدب الماراثي ، الذي استوحى منه القرن التاسع عشر ، أفكارًا وفنون جديدة للآخرين. مثل هذا التأثير والانتشار يصبحان أكثر بروزًا مع مرور الوقت. اليوم ، مع الجهود التي يبذلها القطاع الخاص وبدعم من الحكومة (الأكاديمية الأدبية الوطنية ، كل مؤسسة حكومية) ، تُرجمت الأعمال الإثنوغرافية الممتازة إلى لغات عرقية أخرى. تتزايد الفرص للعديد من الناس للاستمتاع بعمل مجموعة عرقية واحدة.

عند النظر إلى تدفق الأدب الحديث الهندي ، منذ اندلاع الأحداث وحتى بداية القرن التاسع عشر ، كانت الأدب الديني والأدب الديني يمثلان الأغلبية ، باستثناء القليل منها ، والتي كانت تستند إلى القوافي. في وقت لاحق ، منذ تأسيس الحكم البريطاني في الهند ، أصبحت النثر هي التيار الرئيسي ، حيث أنتجت أعمالًا وطنية والعديد من الأعمال حول موضوع حياتهم الحقيقية. ومع ذلك ، في حقيقة أن الأشخاص الذين يمكنهم المشاركة في إنشاء الأدب لا يزالون من الطبقات العليا والمتوسطة في المجتمع ، وغالبيتهم من الرجال ، فإن عالم الأعمال يميل إلى أن يكون محدودًا. عند محاولة التغلب عليها ، تكون الطبقة العليا في مشهد يشعر بالتعاطف مع الطبقة السفلية ، مع خطر تصوير عالم خالٍ من الواقع الحقيقي. من المتوقع أن يحقق إنشاء الأدب للجميع مجتمعًا أكثر تكافؤًا ، ولكن في الوقت نفسه ، الأدب الهندي اليوم مسؤول عن نشر وتعميق التوجه نحو تحقيقه.

الأدب الهندي

الأدب الهندي هو مصطلح جماعي للمصنفات المكتوبة بلغات متعددة تتكون من لغات ولهجات موزعة بشكل أساسي في الحوض الأوسط لنهر الجانج ونهر يامونا. بمعنى آخر ، خلال القرنين العاشر والثالث عشر ، تم كتابة العديد من القصائد الملحمية بناءً على لغة راجستان التي أشادت بإنجازات وانغ يي. منذ القرن الرابع عشر وما بعده ، يتم إنشاء قصة حب في لهجة العوضي وملحمة إيمان الراما بلغة لهجة اللهجة ، في حين يتم إنشاء قصيدة غنائية لعقيدة كريشنا وقصيدة حب فنية بلغة لهجة براجو. لقد حان ليكون نادرة. ومنذ منتصف القرن التاسع عشر ، أصبحت لهجة كوري-باولي خاو بولو ، التي كانت تستخدم على نطاق واسع في عهد أسرة المغول ، لغة مشتركة مع دمج مفردات اللغات المختلفة السابقة ، خاصةً من النثر إلى النثر. والأدب المعاصر.

يتم تلخيص الاتجاهات الرئيسية في الأدب الهندي في الترتيب الزمني ، مع التركيز على المبدعين والموضوعات. قصائد الملحمي "بيسالديبا لارسو" (القرن الثاني عشر) للنارباتي ناروها (Pletuber Larso) وشاند بالدي (Pletuber Larso) قصائد ملحمية (مثل نهاية القرن الثاني عشر؟) ، يمدح شعراء البلاط امتداح العائلة المالكة والنبلاء بينما يدمجون قصصًا خاصة بحرية. القصائد الغامضة القصيرة مثل كبير ودارموداس (القرنين الخامس عشر والسادس عشر) هي تطور العقيدة من قبل قادة الطائفة. هذا أيضا بمثابة جسر للأدب الباطنية البنغالية إلى الأدب الهندي باكتي. الفيلسوف الإسلامي الصوفي كوتوبان موريغاواتي (أوائل القرن السادس عشر) وجيرما بادماوات هي قصص رومانسية تعتمد على الفولكلور الشعبي لمنطقة أود بطريقة ودية. فيشنو الله بهاكتى في الأدب ، هناك علم الأنساب الذي يرفع راما باعتبارها تجسيدا للإله ، وعلم الأنساب الذي يجعل كريشنا تجسيدا لفيشنو. في عمل راما الإيمان ، Tulcedars لا تزال القصيدة الملحمية "Rah Charit Manas" و "Bact Mart" (أواخر القرن السادس عشر) تحظى بشعبية حتى اليوم. وتشمل الأعمال الرئيسية للإيمان كريشنا Bidiyapati "بادر ويلي" ، Suruders "سور ساغار" ، ميلر باري بادر واري (القرن السادس عشر). على الرغم من أن الأدب الديني في راما وكريشنا غالباً ما يتم تسليمهما للرهبان من طوائفهم وطوائفهم ، إلا أن إسهامات المؤمنين العلمانيين مهمة أيضًا. يؤكد حب الشعر ذي المهارات الخاصة في الشعر على الجوانب الحسية لإيمان كريشنا ، وغالبًا ما يتم استدعاؤه بواسطة المحكمة والشعراء المحيطين بها من أجل فرحة العائلة المالكة والنبلاء. . الأمثلة النموذجية هي "Rashikpriya" لـ Kashabudas و "Satosai" بيهاريال (القرن 17).

معظم ما سبق أدب أدبي ، لكن في النصف الأخير من القرن التاسع عشر هاريش شاندرا حاول نشر النثر أثناء إنشاء وترجمة النقد والمسرحيات. أساس ادعائه هو إحياء التقاليد الهندية في ظل الظروف الحديثة. أوائل القرن العشرين دوبي بايدي للمضي قدمًا ، أسس أسلوبًا واضحًا للنثر من السعي لاستكشاف الهند في عالم واسع.
تاداجي ساكاتا بعد عصر من الترجمة والتنوير ، أصبحت الحركة الأدبية الرومانسية الواسعة المسماة "Charyaward" سائدة منذ الحرب العالمية الأولى. إن فترة العشرينات من القرن العشرين هي حقبة ظهرت فيها الحركة التي يسترشد بها غاندي في تاريخ الحركة المستقلة. أصبحت الاشتراكية مؤثرة في الثلاثينيات ، وكانت الفترة بين الحربين عملية تمتص فيها الحركة الأدبية التقدمية الحركة الأدبية الرومانسية. منذ النصف الأخير من أربعينيات القرن العشرين ، ولدت الحركة الأدبية الفكرية كرد فعل على التفوق السياسي للحركة الأدبية التقدمية. بعد الحرب العالمية الثانية ، أصبحت محاولات الأدب الهندي متنوعة في مجالات الشعر والروايات والدراما. نعم.
→ بريم تشاند
توشيو تاناكا

الأدب الأردية

اللغة الأوردية ، التي تطورت تدريجيا من القرن الحادي عشر ، كانت تسمى لأول مرة الهندية ، الهندية ، وما إلى ذلك ، وكانت في مرحلة اللغة المنطوقة ، وكان يستخدم فقط من قبل الصوفية للأنشطة التبشيرية. صباح الصباح نتيجة لذلك ، بدأت الأنشطة الأدبية وظهر الشعراء الملحميون. بعد أسرة بهماني ، تم تأسيس أسرة أدير شاهي (مملكة بيجالبور) وسلالة قطب شاهي (مملكة جولكوندا) ، وأصبحت أدبيات البلاط مزدهرة تحت حماية السلاطين. ، كتب غواسى وابن نساطى وغيرهم من الشعراء العديد من القصص الملحمية والنثرية ، وظهرت أدب Dakiny Urdu في ذروته. كانت سلالة قطب شاهي ، السلطان محمد كري قطب شاه ، شاعرة ممتازة أيضًا. في عام 1687 ، عندما اندمج المغول مع ديكان ، تم نقل قاعدة النشاط الأدبي إلى دلهي.تركز شعر دلهي على الشعر الفارسي ، Wallee نظرًا للتأثير ، بدأ الشعراء مثل إيرل زو وهارتيم في قراءة الشعر الغنائي الأردية. تبعهم ، دخل شعر دلهي ، المتمركز في العاصمة دلهي ، من قبل الشعراء المشهورين مثل سعود ، وداردو ، ومير ، العصر الذهبي في منتصف القرن الثامن عشر. من ناحية أخرى ، فإن الشعراء جولاتو ، المصطفى ، إن شاء الله خان أقيم شعر لكناو ، الذي تم بناؤه حول مدينة لكناو الرئيسية ، من قِبل ناسيك وأرتيس ، أسلوبًا شعريًا تقنيًا ورائعًا. الشهيدان الرئيسيان الشهيدان ، مارسيا وأنيس وديفير ، من أبرز الشخصيات. شعر دلهي الكلاسيكي Garrib ، وانتهت بهدم سلالة المغول ، وكان مومن هو الأخير.

تم تطوير أدب النثر الأردية في عام 1800 من قبل المعلمين في كلية فورت ويليام ، التي تأسست في كلكتا ، وتم تطويره من خلال ترجمة وتكييف الأدب الفارسية والعربية والسنسكريتية. الأدب الحديث الذي نظمه أحمد خان بعد التمرد الهندي. تم إنشاء مجالات مثل السيرة الذاتية والنقد والشعر والروايات والمقالات والتاريخ من قبل هارلي ، سيبلي ، أرزارد ، ونزير أحمد. أصبحت الروايات الحديثة هي التيار الرئيسي للأدب مع ظهور بريم تشاند. علي عباس حسينى كريشان تشاندار أصدر مانتو وأحمد نديم كارسمي وآخرون العديد من الأعمال الممتازة ، لكن تقدم الفنانات مع عصمت تشوغ تاي في القمة كان ملحوظًا أيضًا. جنبا إلى جنب مع الشعر الغنائي غزار ، هناك العديد من القصائد الحديثة التي خلقت شعراء المقاومة مثل الشعراء الفيلسوف إقبال وفايز. ستكون القصص القصيرة والشعر مركز النشاط الأدبي في الوقت الحالي. الأدب الحديث الأردية ينقسم إلى الهند وباكستان ، وهناك كتاب وقراء ، لكن التبادل بين الأدب والأعمال ليس سلسًا. هناك عدد قليل من ترجمات الأدب الهندي ، وهو الأكثر ارتباطًا ، ولم يتم عرض الأدب الأجنبي. هناك العديد من الأشياء التي يتعين القيام بها لتحسين جودة الأدب الأردية ، وكذلك تحسين تقنيات محو الأمية والطباعة.
→ الممالك المسلمة الخمس
ساتوشي سوزوكي

الأدب البنغال

حتى العصر الحديث ، كان الشعر الديني غالبًا في أدب البنغال. تم إنشاء الكثير منهم للغناء عن طريق الطوائف الفردية وشعراء المحكمة. في الخلفية ، هناك مجموعة واسعة من الأدبيات الشفوية المدنية ، ولكن في حالة البنغال ، فإن الحدود بين الاثنين ليست واضحة دائمًا. في الأدب القديم ، قام Charjo Guithi ، الذي قيل أنه جمع أغانٍ من أسلاف باطني في القرنين العاشر والحادي عشر ، وشاعر Gita Gobinda في القرن الثاني عشر ، جويديف. السابق هو أقدم وثيقة باللغة البنغالية ويظهر تقاليد الأدب الباطنية البنغالية ، في حين أن الأخير هو عمل السنسكريتية ، ولكن لا يمكن التغاضي عنها عند النظر في التأثير على الأدب فيشنو في وقت لاحق. في بداية العصور الوسطى ، هناك فجوة تقرب من 200 عام لغزو البنغال من قبل المسلمين الأتراك. في القرن الخامس عشر ، تركزت Vai Vava (بيشنو) ، وهي قصيدة غنائية على الأغنية التعبدية لبهاكتي (الفصيل الذي يعظ بتجسد كريشنا الله) ، شاكت (الفصيل الذي يؤمن بالإلهة كقوة جذر العالم) التيار الرئيسي للأدب هي الأغاني المزار والصلاة التي تركز على السجل الروحي للنظام. الأعمال التمثيلية السابقة هي كريشنا ترنيمة بول كايداس ، والقصائد الغنائية لشونغ داش وبيديابوتي (بيدياباتي). تشويتنو في النصف الأول من القرن السادس عشر ( Chaitania بعد الإصلاح ، بدأ شعر المدرسة الغنائي ذروته ، وفي النصف الأخير من القرن السادس عشر ، تم إنتاج شعراء كبار مثل جوبيند داس (جوفيند داس) وجانداش (جوياندرز). تعد "حياة شويتونو خالدة" لكريشنوداش ، والتي تناولت سيرة تشويتنو ، تحفة من هذه الفترة. من ناحية أخرى ، في نظام شاكت ، كانت هناك العديد من المذكرات الروحية المتعلقة بألهة المونوشا ، وآلهة شوندي ، وما إلى ذلك ، ولكن كممثل تمثيلي ، "المحاكمات الروحية للشوندي" (من نهاية القرن السادس عشر إلى بداية القرن السابع عشر) القرن) من قبل Kobikonkon Mukundrum) ، Barotochandra (بهارات تشاندرا) شهادة Onnoda الروحية (1752).

تم تشكيل الأدب الحديث البنغال من قبل المثقفين الذين نشأوا في خلفية انتشار التعليم الحديث باللغة الإنجليزية في حركة التحديث عبر ثقافة البنغال بأكملها المسماة "عصر النهضة البنغالية". أول حصاد كبير من الروائيين 1850-1860 Bankim شاندرا ، الشاعر دات ، يوجه اليكم من الكاتب المسرحي دينبوندو ميترو (دينا باندو) وغيرهم. على وجه الخصوص ، ترك Bankim Chandra مجموعة واسعة من الإنجازات في مجال النقد والمقالة كمؤسس للنثر البنغال الحديث. ما الذي طور النثر الحديث الذي فتحه ، وترك إنجازات لا نظير لها في مجال الشعر طاغور (تاركل). يمكن القول أن هذين الشخصين قاما ببناء العصر الذهبي لأدب البنغال. من بين الروائيين الذين ظهروا في القرن العشرين شارات شاندرا ، Bibtivon Bond Paddae (المؤلف الأصلي لفيلم البنغال "Song of the Earth") ، Tarashkor Bond Paddae ، Manik Bond Paddae ، الشاعر دين الاسلام ، غيبوناندوندو داش ، بوديف بوش وغيرها من الأمور الهامة. بعد الحرب العالمية الثانية ، تم إنتاج كتاب وشعراء ممتازين.
ماسايوكي أونيشي

الأدب التاميل

شعب درافيدا هم هنود أصليون يعيشون في الجزء الجنوبي من شبه القارة الهندية ، لكن مجموعتهم الرئيسية ، التاميل ، تمتلك ثروة من الأدب يعود تاريخها إلى بداية العصر. لمعرفة ، فإنه يحتل المركز الثاني الأكثر أهمية بعد الأدب السنسكريتية. أقدم الأدب التاميل الحالي "Etutohai Eṭṭutokai" و "Pattupupaṭṭu" (عشرة طبعات شعرية) ، والتي تم تأسيس الجزء الرئيسي منها من القرن الأول إلى الثالث ، هي قصائد غنائية عن الحب والحرب. بناءً على أسطورة أن التراتيل للملك والملك كانت المحتوى الرئيسي وقام بتجميعها أكاديمية المحكمة أدب سانجام يسمى. مقارنة بأدب اللغة السنسكريتية ، يتميز أدب سانجام بشخصية علمانية قوية وتفضيل لأشكال الشعر القصيرة. يُعتقد أيضًا أن أقدم كتاب قواعد اللغة التاميلية ، Tolharpiam ، قد تم إكماله في هذا الوقت تقريبًا. خلال القرنين الثاني والثالث بعد إنشاء أدب Sangam ، ازدهرت البوذية واليهانية في جنوب الهند ، وتم إجراء العديد من الأعمال نسبيا مع الميول الأخلاقية والدينية. مجموعة من الأمثال "كرال" (حوالي القرن الخامس) ، والتي هي رمز لثقافة التاميل الكلاسيكية Tilbalval بالمناسبة ، ملحمة التاميل الخاصة بها "Shirapadi Haram" (منتصف القرن الخامس؟) و "Manimehalai" (أواخر القرن الخامس؟) مع أنصار الأنثى على مقربة من Jain إيلانجو أديهار والبوذي الشيطان Cāttaār ، على التوالي. في القرن السادس ، تراجعت البوذية واليانية ، وانتشر شيفا وفيشنو بين الناس. بدءا من القرنين السابع والثامن ، Najanar (شبعا)، الوار ظهر العديد من الشعراء الدينيين (بيشنو) وساروا حول المعابد في جميع أنحاء البلاد وهم يغنون أغانيهم العاطفية. تم تجميع أغانيهم لاحقًا في كتب شيفا "Tirumuṟai" وكتابات فيشنو "Nālāyira-divya-prabandham".

من القرن العاشر إلى القرن الثاني عشر ، وصلت جنوب الهند إلى ذروتها في عهد أسرة تشولا. في هذا الوقت ، وصل انتشار ثقافة أريا إلى جنوب الهند إلى ذروتها ، وتم تصميم العديد من الأعمال على الأدب الملحمي والسنسكريتي. من بين الأعمال الحالية ، ملحمة جين "شيبها سيندرماني" (النصف الأول من القرن العاشر ، تأليف Tiruttakkadēvar) ، "بيرييا برانام" (النصف الأول من القرن الثاني عشر) ، مجموعة من السيرة الذاتية لقديسي شيفا ، بقلم شاكيلار شكيرار. ملحمة التاميل ملحمة "ظهور راما" (أواخر القرن الثاني عشر؟ ، كانبان مكتوبة). على الرغم من أن Rama Advent مستعار من ملحمة السنسكريتية رامايانا ، فهو عمل جديد وحيوي متجذر في أدب التاميل الغني منذ سانجام. عندما تم تدمير أسرة تشولا في القرن الثالث عشر ، كانت جنوب الهند تحت سيطرة السلطة الإسلامية وفيجاياناجار ، وتقلصت سلطة التاميل بشكل كبير. ونتيجة لذلك ، هناك القليل من الأشياء التي يجب الإشارة إليها في الأدب حتى بداية العصر الحديث ، باستثناء أعمال القصائد الدينية للمفكر الغامض والشاعر الشعاري سيتار.

بالمناسبة ، تتم كتابة معظم الأدب الكلاسيكي التاميل في الآية كما في حالة السنسكريتية. ومع ذلك ، عندما بدأ المبشرون من البعثات المسيحية في القرن السابع عشر ، بدأوا في كتابة أعمال النثر في منطقة التاميل. خاصة في القرن التاسع عشر ، عندما تم تأسيس الحكم البريطاني وتدفق عدد كبير من الثقافات الغربية ، أصبحت الأعمال النثرية مثل الروايات والمسرحيات والسير الذاتية هي النشاط الرئيسي للأنشطة الأدبية. كتاب التاميل الحديثون جيدون في القصص القصيرة ، لكن تقليد أدب سانجام ، الذي يأخذ المواد من الحياة اليومية ويعبر عنها بشكل قصير ، لا يزال يعيش بهذه الطريقة.
مونيو توكوناغا

الأدب الماراثى

اللغة الرسمية في ولاية ماهاراشترا ، الأدب الماراثى الغربي. تركت الكثير من الأعمال الدينية والفلسفية في عملية الشعر "Sant" كحركة إصلاح ديني ازدهرت في هذه المنطقة من Yadabah ، Bahmani إلى مملكة Maratha القادمة. إنه يساهم في تطوير المهاراتية وله معنى مهم في الأدب ، خاصة في تاريخ الآية. Junianeshwar (1271-96) 《Bagabad Gita》 notes، Ekunato (1533-1599؟) توكار رام (1608-49) قصيدة الإيمان "أبانغ" ، Ramders (1608-81) "دارث بورد" هو الممثل. في الوقت نفسه ، تم إنتاج الكثير من البكار كأدب نثر يوضح إنجازات الحاكم ، إلى جانب قصائد الحب الشعبية الرحواني والمساحيق البطولية.

يتأثر الأدب الماراثي أيضًا بالحضارة الغربية الحديثة في عملية تأسيس الحكم البريطاني. نُشر أول قاموس باللغة الماراثية (قاموس موريسوورث) في عام 1831 ، وبدأت دوريات الماراثية في الظهور من عام 1830 إلى عام 40. تدعى الرواية الأولى في المهاراتية الحديثة "The Jamner's Journey" (1857) بقلم Padmanj ، Padmanji ، وهي تدور حول الإصلاح الاجتماعي. المواضيع الأخرى في الرواية هي الأشياء التاريخية التي تتعامل مع malata و rajput ، وعمل R. Gunzikar (1843-1901) الذي يصور النصف الأول لشيفاجي هو رائد. صنف HN Arpte (1864-1919) هذين الاتجاهين ، بالإضافة إلى العديد من الروايات التاريخية ، كما نشرت روايات اجتماعية مثل "من يجب أن يهتم" (1893) التي تصور الحياة في طبقة متوسطة جديدة. كان ذروة الأدب الماراثى من نهاية القرن التاسع عشر إلى بداية القرن العشرين ، وأنتج العديد من المقلدين. تم إنشاء العديد من الأعمال في عالم الشعر ، و Kashabst (1866-1905) ، و NW Tilak (1865-1919) ، و Binayak (1872-1909) ، و RG Gadkari (1885-1919) ، واستكشف الآخرون المجتمع في عصر جديد من خلال الشعر. حاول.

في فترة ما بين الحربين (1920-1940) ، دخلت رواية الماراثى فترة من الانتفاضة ، وجذبت NS Paddoke و PY Deshpande و VS Kandekar و GT Madkorkar وغيرهم القراء الشباب من خلال علم النفس والسياسة والروايات الاجتماعية. بالإضافة إلى ذلك ، لا يزال لدى VM Josi (1882-1943) ، الذي كتب "Sushir God" (1930) ، والذي الشخصية الرئيسية فيه امرأة متعلمة ، العديد من القراء اليوم. لا يزال S. Gursey (1899-1950) ، الذي كتب العديد من القصص القصيرة التي ربطت بين مُثُل Gandhi والأنشطة السياسية والاجتماعية للجمعية الوطنية ، شائعًا للغاية في المناطق الريفية. كان SN Pendsay (1913-) نشطًا منذ الحرب العالمية الثانية ، وهو أحد أكثر المؤلفين قراءةً على نطاق واسع اليوم ، ويتعامل مع مجموعة واسعة من الموضوعات مثل Elgar و Exile ، بما في ذلك السياسة والمجتمع الهندي المعاصر ، والقضايا الإنسانية. أنه. ازدهرت الأدب النسائي أيضًا منذ الحرب العالمية الأولى ، وتعمل الشاعرة ل. تيراك ، وكاتبة المقالات د. باجوات ، وعالمة الاجتماع أ. كالبي في جميع أنحاء الهند.

مساهمة جديدة من الأدب الماراثى الحديث هى داريتو الأدب. بدأت حركة الأشخاص الذين تعرضوا للقمع باسم (Dalito) لإبداء ملاحظات سياسية واجتماعية من خلال الأنشطة الأدبية في الخمسينيات ، ولكنها سرعان ما أصبحت شعبية في الستينيات والسبعينيات. إذا تم رفعه ، فقد أنتج العديد من المؤلفين ، مثل B. Bergol و N. Dasar و A. Dungley ، كما أثر على اللغات الهندية الأخرى كتوجه جديد.
ماساو نايتو

---

Page 3

மொழி மற்றும் மத பின்னணி அடிப்படையில் இந்திய இலக்கியம் மிகவும் சிக்கலானது. ஒரு காலத்தில் இந்தியாவில் பயன்படுத்தப்பட்ட மற்றும் தற்போது பயன்பாட்டில் உள்ள மொழிகள் வேறுபட்டவை, ஆனால் இலக்கியத்தை உருவாக்கிய மொழிகள் பரவலாக இந்தோ-ஐரோப்பிய மற்றும் திராவிட மொழிகளாக பிரிக்கப்பட்டுள்ளன. திராவிட மக்களின் வரலாறு பழமையானது, ஆனால் இலக்கியம் கி.மு. மறுபுறம், இந்தோ-ஐரோப்பிய இலக்கியம் 4,000 ஆண்டுகளாக இந்திய இலக்கியத்தின் முக்கிய நீரோட்டமாக இருந்து வருகிறது. இந்திய இலக்கியத்தின் வரலாறு மொழியின் வரலாற்றிலிருந்து பண்டைய வேத இலக்கியம், இரண்டாவது கை உன்னதமான சமஸ்கிருத இலக்கியம் மற்றும் ஆரம்பகால நவீன பிராந்திய மொழி இலக்கியம் என பிரிக்கப்பட்டுள்ளது. பண்டைய மற்றும் இரண்டாவது கை இலக்கியம் இந்தோ-ஆரிய இலக்கியம், மற்றும் ஆரம்பகால நவீன இலக்கியம் முக்கியமாக இந்தோ-ஐரோப்பிய இலக்கியம், ஆனால் திராவிட இலக்கியம் வசதிக்காக சேர்க்கப்பட்டுள்ளது. ஒவ்வொரு சகாப்தத்திலும் இலக்கியத்தின் பின்னணியை உருவாக்கிய மத எண்ணங்கள் முக்கியமாக பிரம்மம் அல்லது இந்து, ஆனால் ப Buddhist த்த மற்றும் சமண மத இலக்கியங்களும் உள்ளன, ஆரம்பகால நவீன இலக்கியங்களில் இந்து மதத்திற்கு கூடுதலாக முஸ்லிம்களின் உருது இலக்கியங்களும் உள்ளன.

பண்டைய இலக்கியம் (வேத இலக்கியம்)

கிமு 1500 இல் ஈரான் பிராந்தியத்தில் இருந்து இந்தியாவின் வடமேற்கு பகுதிக்கு குடிபெயர்ந்த ஆரியர்கள் தங்கள் எளிய கவிதைகளை இயற்கை புகழின் பாடல் கவிதைகளுடன் வெளிப்படுத்தினர். அவர்கள் அனைத்து அண்டக் காடுகளின் தெய்வீகத்தன்மையை அங்கீகரித்து, அவர்களை கடவுளாக வணங்கி வணங்கினர், ஆனால் இந்த பண்டைய கவிஞர்களின் இயல்பான பாடல்கள் இந்திய இலக்கியத்தின் விடியலைத் தொடங்கிய குரலாக இருந்தன. பின்னர், 1000 ஆண்டுகளுக்கும் மேலான பிராமண மத இலக்கியங்கள் வேத இலக்கியம் என்று குறிப்பிடப்படுகின்றன. வேதத்தில் முதலில் "அறிவு" என்று பொருள்படும், ஆனால் இது குறிப்பாக மத அறிவின் பொருளுக்குப் பயன்படுத்தப்பட்டது, பின்னர் பிராமணியத்தின் வேதங்களைக் குறிக்கிறது. வேத இலக்கியத்தின் முக்கிய அம்சம் நான்கு வகையான சன்ஹிட்டர்கள் (இந்த புத்தகம்), இதில் 1,000 க்கும் மேற்பட்ட வகையான இயற்கை புகழ்ச்சிகள் பலிபீடத்திலிருந்து பல்வேறு கடவுள்களைக் கோருவதற்கும் அவர்களின் க ity ரவத்தைப் புகழ்வதற்கும் கோரப்பட்டன. 《வேதா this இந்த புத்தகத்தில் கவனம் செலுத்துகிறது, பாடலுக்கு ama சம வேதம் song, சடங்குகளை தியாகம் செய்வதற்காக 《யஜுல் வேதம் and மற்றும் பேரழிவுகளை அழைப்பதற்கான மந்திரங்களின் தொகுப்பு 《அதர்ப வேதம்》. 4 வேடர். இந்த நான்கு வேடர் புத்தகத்தில் உரைநடை இறையியல் இலக்கியங்கள் உள்ளன, அவை ஒவ்வொன்றிலும் சேர்க்கப்பட்டுள்ள பாடல்களின் பயன்பாடு மற்றும் அவற்றின் தோற்றம், நோக்கம், பொருள் போன்றவற்றை விளக்குகின்றன. பிரஹ்மண விழாக்களின் மர்மமான முக்கியத்துவத்தின் துணை விளக்கம், குறிப்பாக ஆரணியாகா (வன புத்தகம்), காட்டில் கற்பிக்கப்பட்ட ரகசிய நுட்பங்களின் தொகுப்பு மற்றும் சோகா இச்சியோவின் முக்கிய அம்சங்களை விளக்கும் ஒரு தத்துவ ஆவணம் உபநிஷத் (மர்ம புத்தகம்) இணைக்கப்பட்டுள்ளது. பண்டைய காலங்களில், பெடா வேதங்களைப் பற்றி மேலே குறிப்பிட்ட அறிவு ஷுல்டி (புனித இலக்கியம்) என்று அழைக்கப்பட்டது, ஏனெனில் கடவுளின் வெளிப்பாட்டால் ஞானம் கற்றுக்கொள்ளப்பட்டது. சம்ரிதி (புனித இலக்கியம்) என்று அழைக்கப்படுகிறது. வேத திருவிழாவின் துணை ஆய்வாக உருவாக்கப்பட்ட ஆறு வகையான வைதங்கா (பைடா கிளை) பேச்சு, விழாக்கள், இலக்கணம், சொற்பிறப்பியல், புரோசோடி மற்றும் வானியல் ஆகியவற்றை உள்ளடக்கியது, சூத்திரம் என்ற மிக எளிய வாக்கியத்தில் உச்சரிக்கப்பட்டுள்ளது. மாறிவரும் காலங்களுடன், வேத இலக்கியம் புராணத்திலிருந்து இறையியல், தத்துவ மற்றும் சடங்காக மாறியது.

இரண்டு காவியம் மற்றும் பிராணன்

இந்தியாவின் இரண்டு முக்கிய காவியங்களான மகாபாரதம் மற்றும் ராமாயணம் ஆகியவை இந்திய இலக்கிய வரலாற்றில், பண்டைய இலக்கியங்களுக்கும் இரண்டாவது கை இலக்கியங்களுக்கும் இடையில் ஒரு முக்கிய இடத்தைப் பிடித்துள்ளன, அவற்றின் செல்வாக்கு நாட்டிற்கு அப்பால் நீண்டுள்ளது. " மகாபாரதம் The பாலாட்டாக்களின் இரண்டு மன்னர்களான குரு மற்றும் பாண்டுக்கு இடையிலான பெரும் போரைப் பற்றிய ஒரு சிறந்த வரலாற்றுக் கவிதை ஆகும், மேலும் இது 18 நூல்களையும் 100,000 க்கும் மேற்பட்ட நூல்களையும் கொண்டுள்ளது மற்றும் “ஹரி பன்ஷா ஹரிவனா” என்ற பின்னிணைப்பையும் கொண்டுள்ளது. இதற்கு முன்னர் நூற்றுக்கணக்கான ஆண்டுகள் கடந்துவிட்டன, அந்த சமயத்தில், மதம், புராணங்கள், புனைவுகள், தத்துவம், ஒழுக்கநெறிகள், அமைப்புகள் போன்றவற்றைப் பற்றிய ஏராளமான நிகழ்வுகள் அதிகரிக்கப்பட்டுள்ளன, மொத்தத்தில் சுமார் 4/5 ஆகும். தத்துவக் கவிதை << புகாபாத் கீதை , அழகான காதல் மற்றும் விசித்திரமான விதியைப் பற்றி பேசுங்கள் << மன்னர் நாராவின் கதை 》, கற்பு மனைவி << சேவைக் கதை மிகவும் பிரபலமானது. " ராமாயணம் பார்மிகி உருவாக்கியதாகக் கூறப்படுகிறது. ரபனா என்ற அரக்க மன்னனால் கொள்ளையடிக்கப்பட்ட இளவரசி சீதாவை மீண்டும் கைப்பற்றும் ஒரு துணிச்சலான வீர வீரர் இளவரசர் ராமர். இந்த வரலாற்றுக் கவிதையின் மொழியும் பாணியும் சுத்திகரிக்கப்பட்டு பிற்காலத்தில் வளர்ந்த கிர்பியா இலக்கியத்தின் தோற்றம் என்று கூறப்படுகிறது.

மகாபாரதம் pecially குறிப்பாக புராணங்களை சேகரிக்கும் ஒரு போலி வரலாற்று புத்தகமான 《ஹரி பன்ஷா》 என்ற அதன் பின்னிணைப்பின் ஓட்டத்தை அடிப்படையாகக் கொண்ட பண்டைய வாழ்க்கை வரலாற்றின் தொகுப்பு. பிராண 18 வகையான பெரிய பிராணன் மற்றும் துணை பிராணாவின் பெயர்கள் பட்டியலிடப்பட்டுள்ளன. பிராணன் என்றால் “துமுலஸ்”, பிரபஞ்சத்தின் உருவாக்கத்தின் ஐந்தாவது தலைப்பு, அதன் அழிவு மற்றும் புனரமைப்பு, தெய்வங்கள் மற்றும் புனிதர்களின் பரம்பரை, மனித மூதாதையர் மனுவால் ஆளப்பட்ட நீண்டகால விளக்கம், ஜப்பானிய மற்றும் சந்திர இனங்களின் பரம்பரை இருப்பினும், அதிகம் தற்போதுள்ள பிராண இலக்கியங்களில் இந்து கடவுளான விஷ்ணு மற்றும் சிவன் பற்றிய புராணங்கள் மற்றும் புனைவுகளை அடிப்படையாகக் கொண்டது, மேலும் விசுவாசிகள் புனிதமான சடங்குகளாக கருதப்படுகிறார்கள். பண்டைய வேதங்களுடன் ஒப்பிடும்போது இரண்டு காவியத்தின் மொழியும் ஏற்கனவே மாறிவிட்டது, ஆனால் கிமு 4 ஆம் நூற்றாண்டில் சிறந்த இலக்கியக் கலைஞரான பானினி கிளாசிக்கல் சமஸ்கிருதத்தின் அடிப்படையை நிறுவியதால், ஸ்லாங்கை அடிப்படையாகக் கொண்டு உருவாக்கப்பட்ட பிளாகிருதத்துடன், அது பயன்படுத்தப்பட்டது இரண்டாவது கை இலக்கியங்களுக்கான ஒரு வார்த்தையாக, பல தலைசிறந்த படைப்புகளையும் ரத்தினங்களையும் விட்டுவிடுகிறது.

பயன்படுத்திய இலக்கியம் (கிளாசிக்கல் சமஸ்கிருத இலக்கியம்)

எளிமையான மற்றும் எளிமையான வேத மத இலக்கியங்கள் பாணி, நடவடிக்கைகள் மற்றும் புரோசோடி ஆகியவற்றின் அடிப்படையில் கணிசமாக வளர்ந்தன, அத்துடன் இரண்டாவது கை இலக்கியத்தின் உள்ளடக்கம். இந்த புலம் இந்திய இலக்கியத்தின் உச்சத்தை குறித்தது. பயன்படுத்தப்பட்ட இலக்கியத்தின் முதல் ஆசிரியர் ப poet த்த கவிஞர் அஷ்பா கோஷா ( Baum (நாம் முயற்சிப்போம்)). ப Buddhist த்த வாழ்க்கை வரலாற்றில் விவரிக்கப்பட்ட புத்த சாரிதா (சீன மொழிபெயர்ப்பு “புத்த அட்மிரல்”) ஒரு தலைசிறந்த படைப்பாகும், மேலும் பல நூற்றாண்டுகள் பழமையான பாரம்பரிய இலக்கியங்களுக்கு முன்னோடியாக அமைந்தது. பழமையான கிளாசிக் நாடகத்தின் எடுத்துக்காட்டு இலக்கிய வரலாற்றில் கவனத்திற்குரியது. நாடக பெர்தா பெயர் (3 ஆம் நூற்றாண்டில்) நீண்ட காலமாக பாடப்பட்டு வருகிறது, ஆனால் அவரது படைப்பாக அங்கீகரிக்கப்பட்ட 13 வகையான நாடகங்கள் 1910 இல் தென்னிந்தியாவில் கண்டுபிடிக்கப்பட்டன. அவற்றில், சர்தாட்டா 4 செயல்கள் வரை முடிக்கப்படாத படைப்பாகும், ஆனால் 10- இந்த நாடகத்திற்கு துணைபுரிந்த “M cha cchakaṭikā (பூமியின் ஒரு சிறிய கார்)” என்ற நாடகம் சுத்ரகாவின் படைப்புகளுக்குக் காரணம். , ஆரம்பகால கிளாசிக்கல் நாடகத்தில் இது ஒரு தனித்துவமான சமூக நாடகமாக கருதப்படுகிறது. குப்தா வம்சம் (4 -6 ஆம் நூற்றாண்டுகள்) இலக்கிய யுகத்தின் செழிப்புக் காலம். Carridasa (4-5 ஆம் நூற்றாண்டுகள்) தோன்றின, கிளாசிக்கல் சமஸ்கிருத இலக்கியம் ஒரு பொற்காலமாக உருவெடுத்தது. கரிடாசா பாடல் கவிதைகள், காவியங்கள் மற்றும் நாடகங்களை செங்குத்து மற்றும் கிடைமட்ட பேனாக்கள், தலைசிறந்த படைப்புகள் << சகுந்தலா 》 இந்த பெயர் மேற்கத்திய இலக்கிய இலக்கிய நாடகத்தால் நாடகத்தால் அறியப்படுகிறது, மேலும் இது இந்தியாவின் சிறந்த எழுத்தாளர் என்று அழைக்கப்படுகிறது.

கரிடாசாவுக்கு சுமார் 800 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, சமஸ்கிருத இலக்கியம் வளமான காலத்தில் இருந்தது, மேலும் பல எழுத்தாளர்கள் மற்றும் படைப்புகள் பாடல் கவிதை, காவியம், நாடகம், வினோதமான நாவல்கள் மற்றும் விவரிப்புகள் என பல்வேறு பகுதிகளில் வெளியிடப்பட்டன. சிக்கலான சம்பிரதாயத்தின் மோசமான விளைவுகள் கூட வீழ்ச்சியடைந்துள்ளன. பாடல் கவிதைகளில், என்ற மூன்று வகைகளை எழுதியவர் பார்டோலி ஹரி (7 ஆம் நூற்றாண்டு) மிக உயர்ந்த பெயர், காதல் கவிஞர் Amaru (8 ஆம் நூற்றாண்டு), Bilhana (11 ஆம் நூற்றாண்டு), ஜெயா தேபா (12 ஆம் நூற்றாண்டு) மற்றும் பிற கவிஞர்கள் தயாரிக்கப்பட்டனர். காவியத்தில் Bharabi (6 ஆம் நூற்றாண்டு), பட்டி பாசி (7 ஆம் நூற்றாண்டு), மார்கா (8 ஆம் நூற்றாண்டு) போன்றவை இரண்டு பழங்கால காவியங்களை நேர்காணல் செய்து அவற்றின் கவிதைத் திறன்களைத் திரையிட்டன, Karhana (12 ஆம் நூற்றாண்டு) காஷ்மீர் மன்னர்களின் வரலாற்றை விவரிக்கிறது << Rajatharangini >> (1148) ஒரு தனித்துவமான இடத்தைப் பிடித்துள்ளது. நாடகத்தில், கல்ரிதாசாவின் தலைசிறந்த படைப்பு “மராத்தி மடாபா” மற்றும் இரண்டு பேர். பாபா பூட்டி (8 ஆம் நூற்றாண்டு). ப -த்த பாதுகாவலராக கலாச்சாரத்தின் உணர்வைப் பயன்படுத்திய கை-நோ-ஓ ஹர்ஷா பல்தானா (606-647 இல் வசிக்கிறார்) மூன்று நாடகங்களையும் விட்டுவிட்டார். இது தவிர, ப ā னாராயனா (7 -8 ஆம் நூற்றாண்டு), விசாததா (9 ஆம் நூற்றாண்டு), ராஜா ஷகர (10 ஆம் நூற்றாண்டு) மற்றும் பல நாடக எழுத்தாளர்கள் தயாரிக்கப்பட்டனர். ஏழாம் நூற்றாண்டில், உரைநடை கற்பனை நாவல்கள் வெளிவந்தன, Dandin மூன்று சிறந்த எஜமானர்கள், சுபந்து மற்றும் சுப்னா, பனா பியா, அடுத்தடுத்து வந்து தனித்துவமான துறைகளுக்கு முன்னோடியாக இருந்தனர்.

உலக இலக்கியத்தின் மிக முக்கியமான முக்கியத்துவம் இந்திய கதை இலக்கியம். ஐந்து பாடம் நிறைந்த கதைகளின் தொகுப்பு << பஞ்சதந்திரக் கதைகள் >> இன் அசல் கலைக்கப்பட்டது, ஆனால் இது பல்வேறு வகைகளால் தெரிவிக்கப்பட்டது, 6 ஆம் நூற்றாண்டிற்குப் பிறகு சிரிய மற்றும் அரபு மொழிகளில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டு, கிழக்கு மற்றும் மேற்கு நாடுகளில் "கரில்லா மற்றும் டிம்னா" அல்லது "தி ஸ்டோரி ஆஃப் ஸ்டோரி" என்ற பெயரில் பரவலாக பரவியது Pilpi ". இது ஒவ்வொரு நாட்டிலும் உள்ள கதை இலக்கியங்களில் பெரும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்துகிறது. குணார்தியா எழுதிய விவரிப்புகளின் தொகுப்பு 100,000 ed மற்றும் பைஷாத்தியில் எழுதப்பட்டது பிரஹத் கட்டர் அசல் தொலைந்துவிட்டது, ஆனால் பல சுருக்கங்கள் வழங்கப்படுகின்றன, மேலும் சோமதேபாவின் “கட்டர் சாலிட் சாகரா” மிகவும் பிரபலமானது. இந்த விவரிப்புகளின் தொகுப்புகள் ஒரு ஃபிரேம் கதையில் அதிக எண்ணிக்கையிலான அத்தியாயங்களை உள்ளடக்கிய ஒரு வடிவத்தை எடுக்கின்றன. 25 வது பாகம் )》 《சுகசபதி ( 鸚鵡 எழுபது அத்தியாயங்கள் ) >> மற்றும் சுவாரஸ்யமான கதைகளின் பிற சிறிய அளவிலான தொகுப்புகள். சமஸ்கிருத இலக்கியம் தத்துவம், மதம், இலக்கணம், சொல்லாட்சி, அகராதிகள் போன்ற இலக்கியப் படைப்புகளுடன் தொடர்புடையது, அல்லது சட்ட அமைப்புகள், பொருளாதாரம், கலை, இசை, வானியல், கணிதம், மருத்துவம், பாலியல் காதல் போன்றவை. சில கல்வி அல்லது நடைமுறை, மற்றும் சில ரைமில் எழுதப்பட்டுள்ளன, எனவே அவை இலக்கியப் படைப்புகளாக பரந்த பொருளில் கருதப்படுகின்றன.

பிரகிருத் இலக்கியம்

ப Buddhism த்தமும் சமணமும் இலக்கியப் படைப்புகளை பல்வேறு வகையான பிளாகிருதங்களைப் பயன்படுத்தி விட்டுவிட்டன, ஆனால் பிளாகிருதம் சமஸ்கிருத நாடகத்தில் பல்வேறு வகையான பிளாகிருதங்களையும் பயன்படுத்தியது, உயர் வர்க்க ஆண்களைத் தவிர. ஒரு ஏற்பாடு இருந்ததால், அது ஒரு இலக்கியச் சொல்லாக முக்கியமானது. இருப்பினும், இன்னும் தனித்துவமான இலக்கியப் படைப்புகள் உள்ளன, மேலும் ஹர்ராவிலிருந்து வந்த சலாசாய் (3-4 நூற்றாண்டுகள்) பிரகிருத் பாடல் கவிதைகளின் தனித்துவமான கவிதைகளைக் காண்பிப்பதில் பிரபலமானவர்.

ப and த்த மற்றும் சமண இலக்கியங்கள்

ப Buddhism த்தமும் சமண மதமும் பண்டைய இந்தியாவில் சிந்தனை மற்றும் கலாச்சார வரலாற்றில் பெரும் தடம் பதித்தன, ஆனால் இருவரும் தங்களது சொந்த மத இலக்கியங்களை உருவாக்கினர். ஆரம்பகால ப Buddhist த்த இலக்கியங்கள் புராக்கிருதத்தின் பண்டைய பாலிகிருதத்தைப் பயன்படுத்தின, மேலும் சில வேர் புத்த சரணாலயங்கள் அதிக இலக்கிய மதிப்பைக் கொண்டுள்ளன. புத்தருக்கு முந்தைய கதையாக சேகரிக்கப்பட்ட கதைகளின் தொகுப்பு ஜடாகா East கிழக்கு-மேற்கு கதை இலக்கியத்திலும் சமஸ்கிருத இலக்கியத்தில் பஞ்சதந்திரத்திலும் முக்கியமானது. ப Buddhism த்த இலக்கியங்களில், பாலி ப Buddhist த்த வேதங்களுக்கு மேலதிகமாக, உயர்ந்த இலக்கிய விழுமியங்களைக் கொண்ட பல சமஸ்கிருத வசனங்களும் உள்ளன, மேலும் சிறந்த ப Buddhist த்த கவிஞர்களான அஷ்பகோஷா மற்றும் அரியாஷுரா (சீயு, 6 ஆம் நூற்றாண்டு) தோன்றியுள்ளன. சமண இலக்கியம் பல வகையான பிளாக்ரிட் மொழியைப் பயன்படுத்துகிறது, மேலும் குருக்களின் பல சுயசரிதைகளையும் வசனங்களையும் வைத்திருக்கிறது. பிற்காலத்தில், சமஸ்கிருத இலக்கியத்தால் தழுவி தாக்கம் செய்யப்பட்ட இலக்கியப் படைப்புகளை விட்டு வெளியேற சமஸ்கிருத மொழியும் பயன்படுத்தப்படுகிறது.
டனாக

நவீன இலக்கியம்

இந்திய இலக்கியங்களை "நவீன" என்று நாம் குறிப்பிடும்போது, கிளாசிக்கல் மொழி வரலாற்று ரீதியாக மாறி, பல இன மொழிகளை (10 முதல் 13 ஆம் நூற்றாண்டுகள் வரை) வேறுபடுத்திய காலத்தைக் குறிக்கிறது.

நவீன இந்தியாவில், நான்கு பாரம்பரிய மொழியியல் அமைப்புகளுக்குச் சொந்தமான கிட்டத்தட்ட 200 மொழிகளும் மேலும் நான்கு துணை கிளைமொழிகளும் உள்ளன, ஒவ்வொன்றும் ஏதோவொரு இலக்கியங்களைக் கொண்டுள்ளன. மலைப்பகுதிகளில் உள்ள சிறுபான்மை பழங்குடியினர் பழைய புராணங்கள், புனைவுகள், நாட்டுப்புறப் பாடல்கள் போன்றவற்றை இன்றுவரை ஒப்படைத்திருக்கலாம், மேலும் பழங்குடியினரின் பழங்குடிப் பழக்கவழக்கங்கள் காணாமல் போவது ஆதிக்க மொழிகளைப் பேசுபவர்களின் இலக்கியங்களை வடிவமைக்க உதவியுள்ளது. சில சந்தர்ப்பங்களில், இது ஒரு முக்கியமான பங்களிப்பைச் செய்துள்ளது. கூடுதலாக, வெளிநாட்டு ஆட்சியாளர்களால் ஒப்பீட்டளவில் புதிதாக அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட பாரசீக மற்றும் ஆங்கிலம், தங்கள் சொந்த நாட்டில் செய்யப்பட்ட படைப்புகளை வெளிப்படுத்துகின்றன, அதே நேரத்தில் இந்தியாவில் இலக்கியங்களை உருவாக்குகின்றன.

இருப்பினும், இந்தியா, பாகிஸ்தான் மற்றும் பங்களாதேஷில், இந்தி இலக்கியம், உருது இலக்கியம், வங்காள இலக்கியம், அசாமி இலக்கியம், ஒரியா இலக்கியம், பஞ்சாபி இலக்கியம், சிண்டி இலக்கியம், மராத்தி இலக்கியம், குஜராத்தி இலக்கியம் (மேலே, இந்தோ-அரியா மொழி), தமிழ் இலக்கியம், தெலுங்கு இலக்கியம், கன்னட இலக்கியம், மலையாள இலக்கியம் (மேலே, திராவிட மொழி). இருப்பினும், சமீபத்திய பிராந்தியவாத போக்குகளில், பீகார் மாகாணமான மைட்டி மற்றும் ராஜஸ்தான் பேச்சுவழக்குகளில் பல்வேறு படைப்புகளை எழுதி மைட்டி மற்றும் ராஜஸ்தானி இலக்கியங்களை நிறுவுவதற்கான நகர்வுகளும் உள்ளன. நேபாள நேபாள இலக்கியமும் இலங்கை சிங்கள இலக்கியங்களும் நாட்டுப்புற இலக்கியங்களாக நிலையான வரலாற்றைக் கொண்டுள்ளன.

மேலே பட்டியலிடப்பட்டுள்ள இலக்கியங்களின் முளை 10 முதல் 13 ஆம் நூற்றாண்டுகளில் அங்கீகரிக்கப்பட்டுள்ளது (ஆனால் தமிழ் இலக்கியம் அதைவிட முந்தையது, 1 ஆம் நூற்றாண்டில்). அந்தக் காலம் இந்திய வரலாற்றில் ஒரு முக்கிய திருப்புமுனையாக அமைந்தது. வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதானால், அரசியல் ரீதியாக சக்திவாய்ந்த நாடுகளான வட இந்தியாவில் குப்தா வம்சம், ஹர்ஷா பல்தானா வம்சம் மற்றும் தென்னிந்தியாவில் சோழ வம்சம் வீழ்ச்சியடைகிறது, மேலும் ஒவ்வொரு பிராந்தியத்திற்கும் சிறிய குழுக்கள் நியமிக்கப்படுகின்றன. செயல்பாட்டில். அதன்பிறகு, தென்னிந்தியாவின் ஒரு பகுதியைத் தவிர இப்பகுதி அரசியல் மற்றும் முஸ்லீம் சக்தியின் கலாச்சாரத்தின் செல்வாக்கின் கீழ் உள்ளது. மொழியைப் பொறுத்தவரை, சமஸ்கிருதம், ப்ளாக்கெரிட் மற்றும் அபா பிளாஞ்சா போன்ற நவீன மொழிகளுக்கும் நவீன மொழிகளுக்கும் இடையிலான தூரம் அதிகரிக்கிறது மற்றும் கிளாசிக் மொழிகளின் படைப்பாற்றல் பலவீனமடைகிறது. மதத்தைப் பொறுத்தவரை, ப Buddhism த்தமும் சமண மதமும் பின்வாங்குவதும் இந்து மதம் முன்னுக்கு வருவதும் இதுதான்.

நவீன இந்திய இலக்கியங்கள் துண்டு துண்டான பாடல்கள், நாட்டுப்புறக் கதைகள் மற்றும் நாட்டுப்புற பாடல் பாணியிலான வடிவங்களில் அபாப்ளாங்கா இலக்கியத்தில் கலந்த இந்த மாற்றத்தின் போது தோன்றத் தொடங்கின. ஒவ்வொரு இலக்கியமும் உன்னதமான இலக்கியங்களையும் எண்ணங்களையும் பகிர்ந்துகொள்வதற்கும் இதேபோன்ற வரலாற்று பின்னணியைக் கொண்டிருப்பதற்கும் மையவிலக்கு சக்தியைக் கொண்டுள்ளது, அதே நேரத்தில் ஒவ்வொரு இனக்குழுவினதும் தனித்துவமான பொருள் மற்றும் இலக்கிய பாணியை மலரச் செய்வதற்கான அதிகாரம் உள்ளது. வேலை. இதற்கு ஒரு உறுதியான எடுத்துக்காட்டு கொடுக்க, சமஸ்கிருத காவியமான ராமாயணம் 15 ஆம் நூற்றாண்டிலிருந்து நாட்டுப்புற இலக்கியத்திலும், வங்காள இலக்கியத்தில் கிரிட்டிகஸ்-ஆகர் ராமாயணமும், இந்தி இலக்கியத்தில் துர்சீடர்ஸ் ராமும் தழுவி எடுக்கப்பட்டுள்ளன. ・ சரித் மனஸ், தமிழ் இலக்கியத்தில் கான்பனின் ராமாயணம் போன்றவை. எழுதப்பட்டுள்ளன. அதே உன்னதத்தை அடிப்படையாகக் கொண்ட மையவிலக்குவாதம் மற்றும் உள்ளூர்மயமாக்கல் மற்றும் இனமயமாக்கும் சக்தி ஆகியவற்றுக்கு இடையிலான தொடர்பு மூலம் ஒரு புதிய உருவாக்கம் செய்யப்பட்டது, இது அதன் சொந்த விளக்கத்தை சேர்க்கிறது.

பல நவீன மொழி இலக்கியங்கள் ஒன்றிணைந்த இந்தியாவில் ஒரு குறிப்பிடத்தக்க அம்சம் இலக்கியத்தின் பரஸ்பர செல்வாக்கு ஆகும். பழைய நாட்களில், தமிழ் இலக்கியத்தின் கைவினைஞர்களின் (மர்மமான பாடல் விமர்சகர்கள்) படைப்புகளின் சிந்தனையும் ஆர்வமும் பக்தி இயக்கத்தின் பெரும் வீக்கத்தை உருவாக்கியது, இது வட இந்திய இலக்கியத்தின் பாக்டி இலக்கியத்தை உருவாக்க பெரிதும் உதவியது. 19 ஆம் நூற்றாண்டின் விஷயத்தில், 19 ஆம் நூற்றாண்டால் ஈர்க்கப்பட்ட வங்காள இலக்கியங்களும் மராத்தி இலக்கியங்களும் புதிய கருத்துகளையும் கலைகளையும் மற்றவர்களுக்குக் கொண்டு வந்தன. இத்தகைய செல்வாக்கும் பரப்புதலும் காலப்போக்கில் முக்கியத்துவம் பெறுகின்றன. இன்று, தனியார் துறையின் முயற்சிகள் மற்றும் அரசாங்கத்தின் ஆதரவுடன் (தேசிய இலக்கிய அகாடமி, ஒவ்வொரு மாநில அமைப்பும்), சிறந்த இனவியல் படைப்புகள் பிற இன மொழிகளில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ளன. ஒரு இனக்குழுவினரின் வேலையை பலர் ரசிப்பதற்கான வாய்ப்புகள் அதிகரித்து வருகின்றன.

இந்திய நவீன இலக்கியத்தின் ஓட்டத்தைப் பார்க்கும்போது, வெடித்ததில் இருந்து 19 ஆம் நூற்றாண்டின் ஆரம்பம் வரை, மத இலக்கியங்களும் நீதிமன்ற இலக்கியங்களும் பெரும்பான்மையைக் கொண்டிருந்தன, ஒரு சிலரைத் தவிர, அவை ரைம்களை அடிப்படையாகக் கொண்டவை. பின்னர், இந்தியாவில் பிரிட்டிஷ் ஆட்சி நிறுவப்பட்டதிலிருந்து, உரைநடை பிரதான நீரோட்டமாக மாறியது, தேசியவாத படைப்புகளையும் அவர்களின் உண்மையான வாழ்க்கையின் விஷயத்தில் பல படைப்புகளையும் உருவாக்கியது. இருப்பினும், இலக்கியத்தை உருவாக்குவதில் பங்கேற்கக்கூடிய மக்கள் இன்னும் சமுதாயத்தின் மேல் மற்றும் நடுத்தர அடுக்குகளில் சிலர், மற்றும் பெரும்பான்மையானவர்கள் ஆண்கள், உண்மையில், படைப்புகளின் உலகம் மட்டுப்படுத்தப்பட்டதாகவே இருக்கிறது. அதைக் கடந்து செல்ல முயற்சிக்கும்போது, மேல் அடுக்கு கீழ் அடுக்குக்கு அனுதாபத்தை உணரும் ஒரு பார்வையில் உள்ளது, உண்மையான யதார்த்தத்திலிருந்து விடுபட்ட ஒரு உலகத்தை சித்தரிக்கும் ஆபத்து உள்ளது. அனைவருக்கும் இலக்கியத்தை நிறுவுவது இன்னும் சமமான சமுதாயத்தை உணரும் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது, ஆனால் அதே நேரத்தில், இன்றைய இந்திய இலக்கியம் அதன் உணர்தலுக்கான நோக்குநிலையை பரப்புவதற்கும் ஆழப்படுத்துவதற்கும் பொறுப்பாகும்.

இந்தி இலக்கியம்

இந்தி இலக்கியம் என்பது கங்கை நதி மற்றும் யமுனா நதியின் நடுத்தரப் படுகையில் முக்கியமாக விநியோகிக்கப்படும் மொழிகள் மற்றும் கிளைமொழிகளைக் கொண்ட பல மொழிகளில் எழுதப்பட்ட படைப்புகளுக்கான கூட்டுச் சொல்லாகும். வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதானால், 10 மற்றும் 13 ஆம் நூற்றாண்டுகளில், வாங் யியின் சாதனைகளைப் பாராட்டும் ராஜஸ்தானி மொழியை அடிப்படையாகக் கொண்டு பல காவியக் கவிதைகள் எழுதப்பட்டன. 14 ஆம் நூற்றாண்டு முதல், அவாடி பேச்சுவழக்கில் ஒரு காதல் கதையும், பேச்சுவழக்கின் மொழியில் ராம நம்பிக்கையின் ஒரு காவியமும் உருவாக்கப்படுகின்றன, அதே நேரத்தில் கிருஷ்ண நம்பிக்கையின் ஒரு பாடல் கவிதையும், மொழியின் தொழில்நுட்ப காதல் கவிதையும் பிரஜு பேச்சுவழக்கு. இது அரிதாக வந்தது. 19 ஆம் நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதியில் இருந்து, முகலாய வம்சத்தின் கீழ் பரவலாகப் பயன்படுத்தப்பட்ட கறி-பாவ்லி காஸ் போலே பேச்சுவழக்கு ஒரு பொதுவான மொழியாக மாறியது, அதே நேரத்தில் முந்தைய பல்வேறு மொழிகளின் சொற்களஞ்சியத்தை இணைத்துக்கொண்டது, முக்கியமாக உரைநடை முதல் உரைநடை வரை அவர் நவீனத்திற்கு பொறுப்பானார் மற்றும் சமகால இலக்கியம்.

இந்தி இலக்கியத்தின் முக்கிய போக்குகள் காலவரிசைப்படி சுருக்கமாகக் கூறப்பட்டு, படைப்பாளிகள் மற்றும் கருப்பொருள்களை மையமாகக் கொண்டுள்ளன. நர்பதி நருஹாவின் “பிசால்டெபா லார்சோ” (12 ஆம் நூற்றாண்டு) மற்றும் சந்த் பால்டேயின் “ப்ளெட்டூபர் லார்சோ” காவிய கவிதைகள் (12 ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் போன்றவை?) நீதிமன்றக் கவிஞர்கள் ராயல்களையும் பிரபுக்களையும் புகழ்ந்து பேசுகிறார்கள், அதே நேரத்தில் தனிப்பட்ட கதைகளை சுதந்திரமாக இணைத்துக்கொள்கிறார்கள். கபீர் மற்றும் தர்முதாஸ் (15 முதல் 16 ஆம் நூற்றாண்டுகள்) போன்ற மர்மமான சிறு கவிதைகள் வழிபாட்டுத் தலைவர்களின் கோட்பாட்டின் வளர்ச்சியாகும். இது பெங்காலி எஸோதெரிக் இலக்கியத்திற்கு இந்தி பாக்டி இலக்கியங்களுக்கு ஒரு பாலமாகவும் செயல்பட்டது. இஸ்லாமிய ஆன்மீக தத்துவஞானி குதுபனின் முரிகாவதி (16 ஆம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதி) மற்றும் ஜெர்சியின் பத்மாவத் ஆகியவை ஆட் பிராந்தியத்தின் நாட்டுப்புற நாட்டுப்புறக் கதைகளை அடிப்படையாகக் கொண்ட காதல் கதைகள். விஷ்ணு கடவுள் பற்றி பக்தி இலக்கியத்தில், ராமரை கடவுளின் அவதாரமாக எழுப்பும் ஒரு வம்சாவளியும், கிருஷ்ணரை விஷ்ணுவின் அவதாரமாக மாற்றும் ஒரு வம்சாவளியும் உள்ளன. ராம விசுவாசத்தின் வேலையில், Tulcedars “ரஹ்ம் சரித் மனஸ்” மற்றும் நபாடர்ஸின் “பாக்ட் மார்ட்” (16 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதி) காவியக் கவிதை இன்றும் பிரபலமாக உள்ளது. கிருஷ்ண நம்பிக்கையின் முக்கிய படைப்புகள் அடங்கும் Bidiyapati "பேடர் வாலி", Suruders "சுர் சாகர்", மைலர் பரே பேடர் எச்சரிக்கை 16 (16 ஆம் நூற்றாண்டு). ராமர் மற்றும் கிருஷ்ணா மத இலக்கியங்கள் இரண்டும் பெரும்பாலும் அந்தந்த வழிபாட்டு முறைகள் மற்றும் பிரிவுகளின் துறவிகளிடம் ஒப்படைக்கப்பட்டாலும், மதச்சார்பற்ற விசுவாசிகளின் பங்களிப்புகளும் குறிப்பிடத்தக்கவை. கவிதைகளில் சிறப்புத் திறன்களைக் கொண்ட காதல் கவிதை கிருஷ்ண நம்பிக்கையின் சிற்றின்ப அம்சங்களை வலியுறுத்துகிறது, மேலும் இது பெரும்பாலும் நீதிமன்றம் மற்றும் அதைச் சுற்றியுள்ள கவிஞர்களால் அரச குடும்பத்தினரின் மற்றும் பிரபுக்களின் மகிழ்ச்சிக்காக அழைக்கப்படுகிறது. . கஷாபுதாஸின் "ராஷிக்பிரியா" மற்றும் பீகாரியலின் "சடோசாய்" (17 ஆம் நூற்றாண்டு) ஆகியவை இதற்கு பொதுவான எடுத்துக்காட்டுகள்.

மேற்கூறியவற்றில் பெரும்பாலானவை இலக்கிய இலக்கியங்கள், ஆனால் 19 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் ஹரிஷ் சந்திரா விமர்சனங்களையும் நாடகங்களையும் உருவாக்கி மொழிபெயர்க்கும்போது உரைநடை பரப்ப முயற்சித்தது. நவீன நிலைமைகளின் கீழ் இந்திய பாரம்பரியத்தை புதுப்பிப்பதே அவரது கூற்றின் அடிப்படை. 20 ஆம் நூற்றாண்டின் ஆரம்பத்தில் துபி பைடி முன்னோக்கிச் சென்று, ஒரு பரந்த உலகில் இந்தியாவை ஆராய்வதற்கான தேடலில் இருந்து தெளிவான உரைநடை பாணியை நிறுவினார்.
தடாஜி சகாதா மொழிபெயர்ப்பு மற்றும் அறிவொளி சகாப்தத்திற்குப் பிறகு, “சாரியாவார்ட்” என்று அழைக்கப்படும் விரிவான காதல் இலக்கிய இயக்கம் முதல் உலகப் போருக்குப் பின்னர் பிரதானமாகிவிட்டது. 1920 கள் காந்தியால் வழிநடத்தப்பட்ட இயக்கம் சுயாதீன இயக்கத்தின் வரலாற்றில் தோன்றும் ஒரு சகாப்தம். 30 களில் சோசலிசம் செல்வாக்கு பெற்றது, இரண்டு போர்களுக்கும் இடையிலான காலம் முற்போக்கான இலக்கிய இயக்கம் காதல் இலக்கிய இயக்கத்தை உள்வாங்கிக் கொண்ட ஒரு செயல்முறையாகும். 1940 களின் பிற்பகுதியில் இருந்து, அறிவார்ந்த இலக்கிய இயக்கம் முற்போக்கான இலக்கிய இயக்கத்தின் அரசியல் மேலாதிக்கத்திற்கு எதிர்வினையாக பிறந்தது. இரண்டாம் உலகப் போருக்குப் பிறகு, இந்தி இலக்கிய முயற்சிகள் கவிதை, நாவல்கள் மற்றும் நாடகம் போன்ற துறைகளில் மாறுபட்டன. ஆம்.
→ ப்ரீம் சந்த்
தோஷியோ தனகா

உருது இலக்கியம்

11 ஆம் நூற்றாண்டிலிருந்து படிப்படியாக வளர்ந்த உருது, முதலில் இந்தி, இந்தி போன்றவை என்று அழைக்கப்பட்டது, மேலும் அது பேசும் மொழியின் கட்டத்தில் இருந்தது, மிஷனரி நடவடிக்கைகளுக்கு சூஃபி மட்டுமே பயன்படுத்தினார். பஃப்மானி காலை இதன் விளைவாக, இலக்கிய நடவடிக்கைகள் தொடங்கி காவியக் கவிஞர்கள் தோன்றினர். பஹ்மனி வம்சத்திற்குப் பிறகு, ஆதிர் ஷாஹி வம்சமும் (பிஜல்பூர் இராச்சியம்) மற்றும் குதுப் ஷாஹி வம்சமும் (கோல்கொண்டா இராச்சியம்) நிறுவப்பட்டன, மேலும் நீதிமன்ற இலக்கியங்கள் சுல்தான்களின் பாதுகாப்பின் கீழ் வளமானன. , கவாஸி, இப்னு நிசாட்டி மற்றும் பிற கவிஞர்கள் பல காவிய மற்றும் உரைநடை கதைகளை எழுதினர், மேலும் டக்கினி உருது இலக்கியம் அதன் உச்சத்தில் வெளிப்பட்டது. குதாப் ஷாஹி வம்சம், 5 வது சுல்தான் முஹம்மது க்ரீ குதுப் ஷாவும் ஒரு சிறந்த கவிஞர். 1687 ஆம் ஆண்டில், முகலாயர்கள் டெக்கனுடன் இணைந்தபோது, இலக்கிய நடவடிக்கைகளின் அடிப்படை டெல்லிக்கு மாற்றப்பட்டது.டெல்லியின் கவிதை பாரசீக கவிதைகளை மையமாகக் கொண்டது, Wallee செல்வாக்கின் காரணமாக, ஏர்ல் மிருகக்காட்சி சாலை மற்றும் ஹார்டிம் போன்ற கவிஞர்கள் உருது பாடல் கவிதை காசரைப் படிக்கத் தொடங்கினர். அவற்றைத் தொடர்ந்து, தலைநகர் டெல்லியை மையமாகக் கொண்ட டெல்லி கவிதைகள், பிரபல கவிஞர்களான சவுடர், டார்டோ, மிர் ஆகியோரால், 18 ஆம் நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதியில் பொற்காலத்தில் நுழைந்தன. மறுபுறம், கவிஞர்கள் ஜூலடோ, முஷாபி, இன்ஷா அல்லாஹ் கான் லக்னோவின் முக்கிய நகரத்தைச் சுற்றி, நாசிக் மற்றும் ஆர்ட்டிஸ் ஆகியோரால் கட்டப்பட்ட லக்னோ கவிதை, தொழில்நுட்ப மற்றும் அற்புதமான கவிதை பாணியை நிறுவியது. தியாகியின் இரண்டு முக்கிய கவிஞர்களான மார்சியா மற்றும் அனிஸ் மற்றும் டேவியர் ஆகியோரும் குறிப்பிடத்தக்கவர்கள். கிளாசிக்கல் டெல்லி கவிதை Garrib , இது முகலாய வம்சத்தை இடிப்பதன் மூலம் முடிந்தது, மூமின் கடைசியாக இருந்தார்.

உருது உரைநடை இலக்கியம் 1800 ஆம் ஆண்டில் கல்கத்தாவில் நிறுவப்பட்ட ஃபோர்ட் வில்லியம் கல்லூரியின் ஆசிரியர்களால் உருவாக்கப்பட்டது, இது பாரசீக, அரேபிய மற்றும் சமஸ்கிருத இலக்கியங்களின் மொழிபெயர்ப்பு மற்றும் தழுவலால் உருவாக்கப்பட்டது. இந்திய கிளர்ச்சியின் பின்னர் அஹ்மத் கான் ஏற்பாடு செய்த நவீன இலக்கியம் இந்த பயிற்சி மேற்கொள்ளப்பட்டது. சுயசரிதை, விமர்சனம், கவிதை, நாவல்கள், கட்டுரைகள் மற்றும் வரலாறு போன்ற துறைகள் ஹார்லி, சிபிலி, அர்சார்ட் மற்றும் நஜீர் அகமது ஆகியோரால் நிறுவப்பட்டன. நவீன நாவல்கள் ப்ரீம் சந்தின் வருகையுடன் இலக்கியத்தின் முக்கிய நீரோட்டமாக மாறியுள்ளன. அலி அப்பாஸ் ஹுசிக்னி, க்ரிஷன் சந்தர் மாண்டோ, அஹ்மத் நாடிம் கார்ஸ்மே மற்றும் பலர் பல சிறந்த படைப்புகளை வெளியிட்டுள்ளனர், ஆனால் இஸ்மத் சக் டேவுடன் பெண் கலைஞர்களின் முன்னேற்றமும் குறிப்பிடத்தக்கது. கஜார் என்ற பாடல் கவிதையுடன், தத்துவஞானி கவிஞர்களான இக்பார் மற்றும் ஃபைஸ் போன்ற எதிர்ப்புக் கவிஞர்களை உருவாக்கிய பல நவீன கவிதைகள் உள்ளன. சிறுகதைகள் மற்றும் கவிதைகள் இப்போதைக்கு இலக்கிய நடவடிக்கைகளின் மையமாக இருக்கும். நவீன உருது இலக்கியம் இந்தியாவிலும் பாகிஸ்தானிலும் பிரிக்கப்பட்டுள்ளது, மேலும் எழுத்தாளர்களும் வாசகர்களும் உள்ளனர், ஆனால் இலக்கியங்களுக்கும் படைப்புகளுக்கும் இடையிலான பரிமாற்றம் சீராக இல்லை. இந்தி இலக்கியத்தின் சில மொழிபெயர்ப்புகள் உள்ளன, அவை மிகவும் நெருக்கமாக தொடர்புடையவை, வெளிநாட்டு இலக்கியங்கள் ஒருபோதும் அறிமுகப்படுத்தப்படவில்லை. உருது இலக்கியத்தின் தரத்தை மேம்படுத்தவும், கல்வியறிவு மற்றும் அச்சிடும் நுட்பங்களை மேம்படுத்தவும் பல விஷயங்கள் செய்யப்பட வேண்டும்.
→ முஸ்லீம் ஐந்து ராஜ்யங்கள்
சடோஷி சுசுகி

வங்காள இலக்கியம்

நவீன காலம் வரை, வங்காள இலக்கியங்களில் மதக் கவிதை அதிகமாக இருந்தது. அவற்றில் பல தனிப்பட்ட வகுப்புகள் மற்றும் நீதிமன்ற கவிஞர்களால் பாடுவதற்காக உருவாக்கப்பட்டன. பின்னணியில், பொதுமக்கள் வாய்வழி இலக்கியத்தின் பரந்த விரிவாக்கம் உள்ளது, ஆனால் வங்காளத்தைப் பொறுத்தவரை, இருவருக்கும் இடையிலான எல்லை எப்போதும் தெளிவாக இல்லை. பண்டைய இலக்கியங்களில், 10 மற்றும் 12 ஆம் நூற்றாண்டுகளின் ஆழ்ந்த மூதாதையர்களிடமிருந்து பாடல்களை சேகரித்ததாகக் கூறப்படும் சார்ஜோ குதி மற்றும் 12 ஆம் நூற்றாண்டின் நீதிமன்றக் கவிஞர் ஜோய்தேவின் கீதா கோபிந்தா ஆகியோரின் பாடல்களை சேகரித்ததாகக் கூறப்படுகிறது. முந்தையது பெங்காலி மொழியில் மிகப் பழமையான ஆவணம் மற்றும் பெங்காலி எஸோதெரிக் இலக்கியத்தின் பாரம்பரியத்தைக் காட்டுகிறது, பிந்தையது சமஸ்கிருதப் படைப்பாகும், ஆனால் பிற்கால விஷ்ணு இலக்கியத்தின் செல்வாக்கைக் கருத்தில் கொள்ளும்போது அதைக் கவனிக்க முடியாது. இடைக்காலத்தின் தொடக்கத்தில், துருக்கிய முஸ்லிம்களால் வங்காளத்தை கைப்பற்ற கிட்டத்தட்ட 200 ஆண்டுகள் இடைவெளி உள்ளது. 15 ஆம் நூற்றாண்டில், வைசவ (பிஷ்ணு), பக்தியின் பக்தி பாடலை மையமாகக் கொண்ட ஒரு பாடல் கவிதை (கிருஷ்ண கடவுளின் அவதாரத்தை போதிக்கும் பிரிவு), சக்தி (தெய்வத்தை உலகின் மூல சக்தியாக நம்பும் பிரிவு) இலக்கியத்தின் முக்கிய நீரோட்டம் அமைப்பின் ஆன்மீக பதிவை மையமாகக் கொண்ட சன்னதி மற்றும் பிரார்த்தனை பாடல்கள். முன்னாள் பிரதிநிதிகள் படைப்புகள் போல் காடஸின் கிருஷ்ணா பாடல், மற்றும் சோங் டாஷ் மற்றும் பித்யாபோட்டி (பித்யபதி) ஆகியோரின் பாடல் கவிதைகள். 16 ஆம் நூற்றாண்டின் முதல் பாதியில் சோய்டோனோ ( Chaitania சீர்திருத்தத்திற்குப் பிறகு, பள்ளியின் பாடல் கவிதைகள் அதன் உச்சத்தைத் தொடங்கின, 16 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில், கோவிந்த் தாஸ் (கோவிந்த் தாஸ்) மற்றும் கந்தாஷ் (ஜுயாண்டர்ஸ்) போன்ற சிறந்த கவிஞர்கள் தயாரிக்கப்பட்டனர். சோய்தோனோவின் வாழ்க்கை வரலாற்றைக் கையாண்ட கிருஷ்ணோதாஷின் “லைஃப் ஆஃப் சோயிட்டோனோ இம்மார்டல்” இந்த காலகட்டத்தின் தலைசிறந்த படைப்பாகும். மறுபுறம், ஷாக்ட் அமைப்பில், மோனோஷா தெய்வங்கள், சோண்டி கடவுள்கள் போன்ற பல ஆன்மீக குறிப்புகள் இருந்தன, ஆனால் ஒரு பிரதிநிதியாக, “சோண்டி ஆன்மீக சோதனைகள்” (16 ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் இருந்து 17 ஆம் தேதி ஆரம்பம் வரை) நூற்றாண்டு) கோபிகொன்கோன் முகுந்தரம் எழுதியது), பரோடோசந்திரா (பாரத் சந்திரா) இன் ஒன்னோடா ஆன்மீக சாட்சியம் (1752).

“வங்காள மறுமலர்ச்சி” என்று அழைக்கப்படும் முழு வங்காள கலாச்சாரத்திலும் நவீனமயமாக்கலின் இயக்கத்தில் ஆங்கிலத்தில் நவீன கல்வி பரவலின் பின்னணியில் வளர்ந்த புத்திஜீவிகளால் வங்காள நவீன இலக்கியம் உருவாக்கப்பட்டது. 1850-60 முதல் நாவலாசிரியர்களின் முதல் பெரிய அறுவடை பாங்கிம் சந்திரா , கவிஞரின் DAT , நாடக ஆசிரியர்களான டின்பொண்டோ மிட்ரோ (டினா பண்டோ) மற்றும் பிறரால் உங்களிடம் கொண்டு வரப்பட்டது. குறிப்பாக, வங்காள நவீன உரைநடை நிறுவனர் என்ற வகையில் விமர்சனம் மற்றும் கட்டுரை ஆகியவற்றில் பரந்த அளவிலான சாதனைகளை பாங்கிம் சந்திரா விட்டுவிட்டார். அவரால் திறக்கப்பட்ட நவீன உரைநடை மேலும் வளர்ந்தது, மற்றும் கவிதை களத்தில் நிகரற்ற சாதனைகளை விட்டுச்சென்றது தாகூர் (Turkle). இந்த இரண்டு பேரும் வங்காள இலக்கியத்தின் பொற்காலத்தை கட்டியதாகக் கூறலாம். 20 ஆம் நூற்றாண்டில் தோன்றிய நாவலாசிரியர்களில் ஷரத் சந்திரா , பிப்டிவோன் பாண்ட் படே (வங்காள திரைப்படமான "சாங் ஆஃப் தி எர்த்" இன் அசல் ஆசிரியர்), தாராஷ்கோர் பாண்ட் படே, மானிக் பாண்ட் படே, கவிஞர் இஸ்லாமியம் , கிபோனண்டோண்டோ டாஷ், புதேவ் போஷ் மற்றும் பலர் முக்கியமானவர்கள். இரண்டாம் உலகப் போருக்குப் பிறகு, சிறந்த எழுத்தாளர்கள் மற்றும் கவிஞர்கள் தயாரிக்கப்பட்டுள்ளனர்.
மசாயுகி ஒனிஷி

தமிழ் இலக்கியம்

திராவிட மக்கள் இந்திய துணைக் கண்டத்தின் தெற்குப் பகுதியில் வசிக்கும் பழங்குடி இந்தியர்கள், ஆனால் அவர்களின் பிரதான குழுவான தமிழில் சகாப்தத்தின் ஆரம்பம் வரையிலான இலக்கியச் செல்வங்கள் உள்ளன. தெரிந்து கொள்ள, இது சமஸ்கிருத இலக்கியத்திற்குப் பிறகு இரண்டாவது மிக முக்கியமான இடத்தைப் பிடித்துள்ளது. 1 முதல் 3 ஆம் நூற்றாண்டுகள் வரை நிறுவப்பட்ட மிகப் பழமையான தமிழ் இலக்கியங்களான “எட்டுதோஹாய் ஈசுடோகை” மற்றும் “பட்டுப்புபாசு” (பத்து கவிதை பதிப்புகள்) ஆகியவை காதல் மற்றும் போரைப் பற்றிய பாடல் கவிதைகள். ராஜா மற்றும் ராஜாவுக்கான பாடல்கள் முக்கிய உள்ளடக்கமாக இருந்தன என்ற புராணத்தின் அடிப்படையில் கோர்ட் அகாடமி தொகுத்தது சங்க இலக்கியம் என்று அழைக்கப்படுகிறது. சமஸ்கிருத இலக்கியத்துடன் ஒப்பிடும்போது, சங்க இலக்கியம் ஒரு வலுவான மதச்சார்பற்ற தன்மை மற்றும் குறுகிய வசன வடிவங்களுக்கு விருப்பம் ஆகியவற்றைக் கொண்டுள்ளது. தமிழின் பழமையான இலக்கண புத்தகமான டோல்ஹார்பியம் இந்த காலப்பகுதியில் நிறைவடைந்ததாக நம்பப்படுகிறது. சங்க இலக்கியம் நிறுவப்பட்டதைத் தொடர்ந்து இரண்டாவது மற்றும் மூன்றாம் நூற்றாண்டுகளில், தென்னிந்தியாவில் ப Buddhism த்தம் மற்றும் சமண மதம் செழித்து வளர்ந்தன, மேலும் நெறிமுறை மற்றும் மதப் போக்குகளைக் கொண்ட பல படைப்புகள் செய்யப்பட்டன. கிளாசிக்கல் தமிழ் கலாச்சாரத்தின் அடையாளமாக விளங்கும் பழமொழிகள் “கிரால்” (5 ஆம் நூற்றாண்டில்) Tilbalval மூலம், தமிழின் சொந்த காவியமான “ஷிராபாடி ஹராம்” (5 ஆம் நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதி?) மற்றும் “மணிமேஹலை” (5 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில்?) பெண் கதாநாயகர்களுடன் சமணருக்கு நெருக்கமானவர்கள் இளங்கோ ஆதிஹார் மற்றும் ப Buddhist த்த சாத்தானல் கோட்டார் முறையே. 6 ஆம் நூற்றாண்டில், ப Buddhism த்தமும் சமண மதமும் வீழ்ச்சியடைந்தன, அதற்கு பதிலாக சிவனும் விஷ்ணுவும் மக்களிடையே பரவினர். 7 மற்றும் 8 ஆம் நூற்றாண்டுகளில் தொடங்கி, Najanar (ஷிபா), ஆழ்வார் (பிஷ்ணு) என்று அழைக்கப்படும் பல மதக் கவிஞர்கள் தோன்றி நாடு முழுவதும் உள்ள கோயில்களைச் சுற்றி தங்கள் உணர்ச்சிவசப்பட்ட பாடல்களைப் பாடினர். அவர்களின் பாடல்கள் பின்னர் சிவ வேதங்களான “திருமுசாய்” மற்றும் விஷ்ணு வசனங்களான “நெல்யிரா-திவ்யா-பிரபந்தம்” ஆகியவற்றில் தொகுக்கப்பட்டன.

10 முதல் 12 ஆம் நூற்றாண்டு வரை, தென்னிந்தியா சோழ வம்சத்தின் கீழ் உச்சத்தை அடைகிறது. இந்த நேரத்தில், ஆர்யா கலாச்சாரம் தென்னிந்தியாவுக்கு பரவியது உச்சத்தை எட்டியது, மேலும் பல படைப்புகள் சமஸ்கிருத காவிய மற்றும் பிராண இலக்கியங்களை மாதிரியாகக் கொண்டிருந்தன. தற்போதுள்ள படைப்புகளில், சமண காவியமான “ஷிபாஹா சிண்டர்மணி” (10 ஆம் நூற்றாண்டின் முதல் பாதி, திருப்பாக்கடவர் எழுதியது), “பெரிய பிரணம்” (12 ஆம் நூற்றாண்டின் முதல் பாதி), சிவன் புனிதர்களின் சுயசரிதை தொகுப்பு, ஷாகிலர் கோக்கிரர் எழுதியது) காவிய தமிழ் காவியம் “தி அட்வென்ட் ஆஃப் ராமா” (12 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில்?, கான்பன் எழுதியது). ராம அட்வென்ட் சமஸ்கிருத காவியமான இராமாயணத்திலிருந்து கடன் வாங்கப்பட்டாலும், இது சங்கத்திலிருந்து பணக்கார தமிழ் இலக்கியத்தில் வேரூன்றிய ஒரு புதிய மற்றும் உயிரோட்டமான படைப்பு. 13 ஆம் நூற்றாண்டில் சோழ வம்சம் அழிக்கப்பட்டபோது, தென்னிந்தியா இஸ்லாமிய சக்தி மற்றும் விஜயநகரின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்தது, மேலும் தமிழின் அதிகாரம் கணிசமாகக் குறைக்கப்பட்டது. இதன் விளைவாக, மர்மமான சிந்தனையாளர் சித்தரின் மதக் கவிதைகள் மற்றும் பார்ட் கவிஞர்களின் படைப்புகளைத் தவிர, நவீன காலத்தின் ஆரம்பம் வரை இலக்கியத்தில் கவனிக்க வேண்டிய சில விஷயங்கள் உள்ளன.

மூலம், தமிழின் கிளாசிக்கல் இலக்கியங்களில் பெரும்பாலானவை சமஸ்கிருதத்தைப் போலவே வசனத்திலும் எழுதப்பட்டுள்ளன. இருப்பினும், 17 ஆம் நூற்றாண்டில் கிறிஸ்தவ தூதரகங்களின் மிஷனரிகள் தொடங்கியபோது, அவர்கள் தமிழ் பிராந்தியத்தில் உரைநடை படைப்புகளை எழுதத் தொடங்கினர். குறிப்பாக 19 ஆம் நூற்றாண்டில், பிரிட்டிஷ் ஆட்சி நிறுவப்பட்டு, ஏராளமான மேற்கத்திய கலாச்சாரங்கள் பாய்ந்தபோது, நாவல்கள், நாடகங்கள் மற்றும் சுயசரிதைகள் போன்ற உரைநடைப் படைப்புகள் இலக்கிய நடவடிக்கைகளின் முக்கிய நீரோட்டமாக மாறியது. நவீன தமிழ் எழுத்தாளர்கள் சிறுகதைகளில் நல்லவர்கள், ஆனால் அன்றாட வாழ்க்கையிலிருந்து பொருட்களை எடுத்து ஒரு குறுகிய வடிவத்தில் வெளிப்படுத்தும் சங்க இலக்கியத்தின் பாரம்பரியம் தொடர்ந்து இந்த வழியில் வாழ்கிறது.
முனியோ டோகுனகா

மராத்தி இலக்கியம்

மகாராஷ்டிராவின் உத்தியோகபூர்வ மொழி, மேற்கு மராத்தி இலக்கியம். யாதாபா, பஹ்மானி முதல் அடுத்த மராத்தா இராச்சியம் வரை இந்த பிராந்தியத்தில் தழைத்தோங்கிய ஒரு மத சீர்திருத்த இயக்கமாக “சாண்ட்” கவிதையின் செயல்பாட்டில் பல மதங்களும் தத்துவப் படைப்புகளும் விடப்பட்டன. இது மராத்தியின் வளர்ச்சிக்கு பங்களிக்கிறது மற்றும் இலக்கியத்தில், குறிப்பாக வசன வரலாற்றில் முக்கியமான பொருளைக் கொண்டுள்ளது. Junianeshwar (1271-96) பாகாபாத் கீதை》 குறிப்புகள், Ekunato (1533-99?) துகர் ராம் (1608-49) நம்பிக்கை கவிதை "அபாங்", Ramders (1608-81) “டார்த்போர்டு” பிரதிநிதி. அதே சமயம், ஆட்சியாளரின் சாதனைகளை உச்சரிக்கும் உரைநடை இலக்கியங்களாக ஏராளமான பாக்கர்களும், பிரபலமான காதல் கவிதைகளான ரஹ்வானி மற்றும் வீர சக்திகளுடன் உருவாக்கப்பட்டன.

பிரிட்டிஷ் ஆட்சியை நிறுவுவதற்கான செயல்பாட்டில் நவீன மேற்கத்திய நாகரிகத்தால் மராத்தி இலக்கியங்களும் பாதிக்கப்படுகின்றன. முதல் மராத்தி-ஆங்கில அகராதி (மோர்ஸ்வொர்த் அகராதி) 1831 இல் வெளியிடப்பட்டது, மேலும் மராத்தி பத்திரிகைகள் 1830-40 முதல் தோன்றத் தொடங்கின. நவீன மராத்தியின் முதல் நாவலை பி. பத்மஞ்ச், பத்மஞ்சி எழுதிய "தி ஜாம்னர்ஸ் ஜர்னி" (1857) என்று அழைக்கப்படுகிறது, மேலும் இது சமூக சீர்திருத்தத்தைப் பற்றியது. நாவலின் மற்ற கருப்பொருள்கள் மாலதா மற்றும் ராஜ்புத்தை கையாளும் வரலாற்று பொருள்கள், மற்றும் சிவாஜியின் முதல் பாதியை சித்தரிக்கும் ஆர். குன்சிகரின் (1843-1901) படைப்புகள் ஒரு முன்னோடி. எச்.என். ஆர்ட்டே (1864-1919) இந்த இரண்டு போக்குகளையும் வகைப்படுத்தினார், மேலும் பல வரலாற்று நாவல்களுக்கு மேலதிகமாக, ஒரு புதிய நடுத்தர வர்க்கத்தின் வாழ்க்கையை சித்தரிக்கும் "யார் கவனம் செலுத்த வேண்டும்" (1893) போன்ற சமூக நாவல்களையும் வெளியிட்டார். அவர் 19 ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் இருந்து 20 ஆம் நூற்றாண்டின் ஆரம்பம் வரை மராத்தி இலக்கியத்தின் உச்சமாக இருந்தார், மேலும் பல பின்பற்றுபவர்களை உருவாக்கினார். கவிதை உலகில் பல படைப்புகள் உருவாக்கப்பட்டுள்ளன, மேலும் கஷாப்ஸ்ட் (1866-1905), NW திலக் (1865-1919), பினாயக் (1872-1909), ஆர்.ஜி.கட்கரி (1885-1919) மற்றும் பலர் சமூகத்தை ஒரு புதிய சகாப்தத்தில் ஆராய்ந்து வருகின்றனர் கவிதை மூலம். முயற்சித்து.

இடைக்கால காலத்தில் (1920-40), மராத்தி நாவல் எழுச்சியின் காலத்திற்குள் நுழைந்தது, மேலும் என்.எஸ். பாடோக், பி.ஒய் தேஷ்பாண்டே, வி.எஸ்.கண்டேகர், ஜி.டி.மட்கோர்கர் மற்றும் பலர் உளவியல், அரசியல் மற்றும் சமூக நாவல்கள் மூலம் இளம் வாசகர்களை ஈர்த்தனர். கூடுதலாக, "சுஷிர் கடவுள்" (1930) எழுதிய வி.எம். ஜோசி (1882-1943), அதன் முக்கிய கதாபாத்திரம் ஒரு படித்த பெண், இன்றும் பல வாசகர்களைக் கொண்டுள்ளது. தேசிய சட்டமன்றத்தின் அரசியல் மற்றும் சமூக நடவடிக்கைகளுடன் காந்தியின் கொள்கைகளை இணைக்கும் பல சிறுகதைகளை எழுதிய எஸ். குர்சி (1899-1950) கிராமப்புறங்களில் இன்றும் மிகவும் பிரபலமாக உள்ளார். எஸ்.என். பென்ட்சே (1913-) இரண்டாம் உலகப் போருக்குப் பின்னர் செயல்பட்டு வருகிறார், மேலும் இன்று மிகவும் பரவலாகப் படித்த ஆசிரியர்களில் ஒருவராக இருக்கிறார், சமகால இந்திய அரசியல் மற்றும் சமூகம் மற்றும் மனித பிரச்சினைகள் உள்ளிட்ட எல்கர் மற்றும் எக்ஸைல் போன்ற பல்வேறு விஷயங்களைக் கையாளுகிறார். இது. முதல் உலகப் போரிலிருந்து பெண் இலக்கியங்களும் தழைத்தோங்கியுள்ளன, மேலும் கவிஞர் எல். டிராக், கட்டுரையாளர் டி. பாக்வாட் மற்றும் சமூகவியலாளர் ஐ.கல்பே ஆகியோரின் படைப்புகள் இந்தியா முழுவதும் அறியப்படுகின்றன.

நவீன மராத்தி இலக்கியத்தின் புதிய பங்களிப்பு டரிட்டோ இலக்கியம். இலக்கிய நடவடிக்கைகள் மூலம் அரசியல் மற்றும் சமூகக் கருத்துக்களைச் சொல்ல (தலிட்டோ) என ஒடுக்கப்பட்ட மக்களின் இயக்கம் 1950 களில் தொடங்கியது, ஆனால் 60-70 களில் வேகமாக பிரபலமடைந்தது. இது எழுந்தால், பி. பெர்கோல், என். தாசர் மற்றும் ஏ. டங்லி போன்ற பல ஆசிரியர்கள் தயாரித்துள்ளனர், மேலும் இது மற்ற இந்திய மொழிகளையும் ஒரு புதிய போக்காக பாதித்துள்ளது.
மசாவ் நைட்டோ

---

Page 4

Hint edebiyatı hem dil hem de dini geçmiş açısından son derece karmaşıktır. Bir zamanlar Hindistan'da ve şu anda kullanımda olan diller çeşitlidir, ancak edebiyatı geliştiren diller genel olarak Hint-Avrupa ve Dravid dillerine ayrılmıştır. Dravida halkının tarihi eskidir, ancak edebiyat M.Ö. Öte yandan, Hint-Avrupa edebiyatı 4.000 yıldır Hint edebiyatının ana kaynağı olmuştur. Hint edebiyatının tarihi, dil tarihinden eski Veda edebiyatına, ikinci el klasik Sanskrit edebiyatına ve erken modern bölgesel dil edebiyatına ayrılmıştır. Eski ve ikinci el edebiyat Hint-Aryan edebiyatıdır ve erken modern edebiyat esas olarak Hint-Avrupa edebiyatıdır, ancak Dravida edebiyatı kolaylık sağlamak için dahil edilmiştir. Her çağda edebiyatın arka planını oluşturan dini düşünceler çoğunlukla Brahman veya Hindu'dur, ancak Budist ve Jain dini edebiyatı da vardır ve erken modern edebiyatta Hinduizm'in yanı sıra Müslümanlar tarafından Urduca edebiyatı da vardır.

Eski edebiyat (Veda edebiyatı)

MÖ 1500 yıllarında İran bölgesinden Hindistan'ın kuzeybatısına göç eden Aryanlar, basit şiirlerini lirik doğal övgü şiirleriyle ifade ettiler. Tüm kozmik ormanların tanrısallığını tanıdılar ve onlara tanrı olarak ibadet ettiler ve ibadet ettiler, ancak bu eski şairlerin doğal ilahileri Hint edebiyatının şafağını susturan sesdi. Daha sonra 1000 yılı aşkın Brahman dini edebiyatı Vedda edebiyatı olarak anılacaktır. Veda Başlangıçta “bilgi” anlamına gelir, ancak özellikle dini bilginin anlamı için kullanılmış ve daha sonra Brahmanizm'in kutsal kitaplarına dönüşmüştür. Veda literatürünün özü, sunaktan çeşitli tanrılar istemek ve onurlarını övmek için 1.000'den fazla doğal övgü talep edilen dört çeşit sunhitteri (bu kitap). 《Veda song Şarkı için 《Sama Veda》, ritüelleri feda etmek için 《Yajul Veda and ve felaketleri davet etmek için büyüler koleksiyonu olan Atarba Veda together ile birlikte bu kitaba odaklanıyor. 4 vader. Bu dört-vader kitap, her birinde bulunan ilahilerin uygulanmasını ve kökenlerini, amaçlarını, anlamlarını vb. Açıklayan nesir teolojik literatürünü içerir. brahmana Törenlerin gizemli öneminin, özellikle Araniyaka'nın (Orman Kitabı), ormanda öğretilen gizli tekniklerin bir koleksiyonunun ve Soga Ichiyo'nun kilit noktalarını açıklayan felsefi bir belgenin tamamlayıcı açıklaması Upanişad (Gizemli Kitap) eklenmiştir. Eski zamanlarda, Bedah kutsal kitaplarıyla ilgili yukarıda bahsedilen bilgilere shulti (kutsal edebiyat) adı verildi çünkü bilgelik Tanrı'nın vahyiyle öğrenildi. Sumriti (Kutsal Edebiyat) denir. Veda festivalinin yardımcı bir çalışması olarak geliştirilen altı çeşit Vaedanga (Baeda dalı), konuşma, törenler, dilbilgisi, etimoloji, prozodi ve astronomi, Sutra denilen çok basit bir cümleyle ifade edildi. Değişen zamanlarla Vedda edebiyatı efsanevi, teolojik, felsefi ve ritüele dönüştü.

İki destansı ve prana

Hindistan'ın iki büyük destanı Mahabharata ve Ramayana, Hint edebiyatı tarihinde, eski edebiyat ve ikinci el edebiyat arasında önemli bir yere sahiptir ve etkileri ülkenin ötesine uzanır. " Mahabharata Tas Balatas'ın iki kralı, Kuru ve Phandu arasındaki büyük savaş hakkında büyük bir tarihi şiirdir ve 18 metin ve 100.000'den fazla metin ve ek “Hari Bansha Harivaṃśa” dan oluşur. Yüzlerce yıl önce geçti ve bu süre zarfında din, efsaneler, efsaneler, felsefe, ahlak, sistemler vb. İle ilgili sayısız fıkra artırıldı ve toplamın yaklaşık 4 / 5'ini oluşturdu. Felsefe şiiri << Bugabad Gita 』, Güzel romantizm ve garip kader hakkında konuşun << Kral Nara'nın hikayesi 》, Chaste karısı << Hizmetkar hikayesi En ünlüsüdür. " Ramayana Barmiki tarafından yapıldığı söyleniyor. Prens Rama, iblis kralı Rabana tarafından soyulmuş olan Prenses Sita'yı tekrar ele geçiren maceralı bir kahraman savaşçıdır. Bu tarihi şiirin dili ve üslubu rafine edilir ve daha sonra geliştirilen Kirbiya edebiyatının kaynağı olduğu söylenir.

《Mahabharata》 Özellikle ekinin akışına dayanan eski biyografi koleksiyonu 《Hari Bansha》, mitleri toplayan sahte bir tarih kitabı Prana 18 çeşit büyük prana ve prana yardımcısının isimleri listelenmiştir. Prana, "Tümülüs", evrenin yaratılışının beşinci konusu, yıkımı ve yeniden inşası, tanrı ve azizlerin soyları, insan atası Manu tarafından yönetilen uzun vadeli açıklama, Japon ve ay türlerinin şeceresi anlamına gelir. Mevcut prana literatürünün Hindu tanrıları Vishnu ve Shiva hakkındaki efsanelere ve efsanelere dayanıyor ve inananlar kutsal ayinler olarak kabul ediliyor. İki destanın dili eski Veda'lara kıyasla zaten değişti, ancak büyük edebi sanatçı Panini M.Ö. 4. yüzyılda argo temelinde geliştirilen klasik Sanskrit'in temelini oluşturmak için ortaya çıktıkça, kullanıldı ikinci el edebiyat için bir terim olarak, birçok şaheser ve mücevher bırakıyor.

Kullanılmış edebiyat (klasik Sanskrit edebiyatı)

Basit ve basit Vedik dini edebiyat, ikinci el edebiyatın içeriğinin yanı sıra stil, önlemler ve prozodi açısından önemli ölçüde gelişmiştir. Alan, Hint edebiyatının en parlak dönemini işaret ediyordu. Kullanılmış edebiyatın ilk yazarı Budist şair Ashba Gosha'dır ( Baum (Hadi deneyelim)). Budist biyografisinde yer alan Buda Charita (Çince çevirisi “Buda Amirali”) bir başyapıttı ve yüzyıllar öncesine dayanan klasik edebiyatın öncülüğünü yaptı. Yapılan en eski klasik oyunun bir örneği olarak edebi tarihte dikkati hak ediyor. Oyun yazarı Bertha Adı (3. yüzyıl civarında) uzun zamandır söylenmiştir, ancak 1910'da Güney Hindistan'da eseri olarak tanınan 13 tür oyun keşfedilmiştir. Bunların arasında, Chardatta 4 eyleme kadar bitmemiş bir çalışmadır, ancak 10- bu oyunu tamamlayan “D earth cchakaṭikā (dünyanın küçük bir arabası)” drama gösterisi Shudraka'nın çalışmasına atfedildi. , Erken klasik dramada benzersiz bir sosyal drama olarak kabul edilir. Gupta Hanedanlığı (4-6. Yüzyıllar) edebi dönemin refah dönemidir. Carridasa (4-5. Yüzyıllar) ortaya çıktı ve klasik Sanskrit edebiyatı altın çağ olarak ortaya çıktı. Carridasa lirik şiirleri, destanları ve dikey ve yatay kalemlerle, başyapıtlarla oynadı Shakuntala 》 Bu isim Batı edebi edebiyat tiyatrosu tarafından oyun tarafından bilinir ve Hindistan'ın en iyi yazarı olarak adlandırılır.

Carridasa'dan yaklaşık 800 yıl sonra Sanskrit edebiyatı başarılı bir dönemdeydi ve lirik şiir, destan, drama, tuhaf romanlar ve anlatılar gibi çeşitli alanlarda birçok yazar ve eser yayınlandı. Karmaşık formalizmin kötü etkileri bile düştü. Lirik şiirde, üç tür Bartoli Hari (7. yüzyıl) en yüksek isim, aşk şairidir Amaru (8. yüzyıl), Bilhana (11. yüzyıl), Jaya deba (12. yüzyıl) ve diğer şairler üretildi. Destansı Bharabi (6. yüzyıl), Batti Bhaṭṭi (7. yüzyıl), Marga (8. yüzyıl), vb., İki eski destanla röportaj yaptı ve şiirsel becerilerini taradı, Karhana (12. yüzyıl) Keşmir hükümdarlarının tarihini anlatıyor << Rajatharangini >> (1148) benzersiz bir konuma sahiptir. Dizide Kalridasa, başyapıt “Marathi Madaba” ve diğer iki kişi olarak seçildi. Baba Ganimet (8. yüzyıl). Kültür ruhunu bir Budist koruyucusu olarak kullanan Kai-no-Oh Harsha Baldana (Residing 606-647) de üç oyun bıraktı. Buna ek olarak, Bhaṭṭanārāyaṇa (7-8. Yüzyıl), Vishaādatta (9. yüzyıl), Raja Shakara (10. yüzyıl) ve daha birçok oyun yazarı üretildi. 7. yüzyıl civarında düzyazı romanları ortaya çıktı, Dandin'in Üç büyük usta, Subandhu ve Subna, Bana Baa arka arkaya çıktılar ve eşsiz alanlara öncülük ettiler.

Dünya edebiyatının en önemli önemi Hint anlatı edebiyatıdır. Beş ders anlatısı koleksiyonu << Panchatantra >> 'nın orijinali dağıtıldı, ancak 6. yüzyıldan sonra Suriye ve Arapça'ya tercüme edilen ve "Carrilla ve Dimna" veya "Öyküsü" adı altında doğu ve batı ülkelerine yayılan birkaç farklı varyant tarafından taşındı. Pilpi". Her ülkedeki anlatı edebiyatı üzerinde büyük etkisi vardır. Gunardiya tarafından yazılmış ve 100.000 consist'dan oluşan ve Paishati'de yazılmış bir anlatı koleksiyonu Brihat Katter Orijinal kaybolur, ancak birkaç özet teslim edilir ve Somadeba'nın “Cutter Salit Sagara” en ünlüsüdür. Bu anlatı koleksiyonları, bir kare hikayesinde çok sayıda bölüm içeren bir form alır. 25. Bölüm ) 《《Sukasapati ( 鸚鵡 Yetmiş bölüm ) >> ve ilginç anlatıların diğer küçük ölçekli koleksiyonları. Sanskrit edebiyatı felsefe, din, dilbilgisi, retorik, sözlükler, vb. Gibi edebi eserlerle veya hukuk sistemleri, ekonomi, sanat, müzik, astronomi, matematik, tıp, cinsel aşk vb. İle ilgilidir. Bazıları akademik veya pratiktir ve bazıları kafiye ile yazılmıştır, bu yüzden geniş anlamda edebi eserler olarak kabul edilirler.

Prakrit Edebiyatı

Budizm ve Jainizm, çeşitli Plakrit türlerini kullanarak edebi eserler bıraktı, ancak Plakrit, üst sınıf erkekler dışında Sanskrit dramasında çeşitli Plakrit türleri de kullandı. Bir hüküm olduğu için edebi terim olarak önemliydi. Bununla birlikte, başka eşsiz edebi eserler de vardır ve Harra'dan (3-4 yüzyıl) Salasai, Prakrit lirik şiirinin eşsiz şiirini göstermekle ünlüdür.

Budist ve Jain edebiyatı

Budizm ve Jainizm, eski Hindistan'da düşünce ve kültür tarihinde büyük ayak izleri bıraktı, ancak her ikisi de kendi dini literatürünü geliştirdi. İlk Budist edebiyatında antik Purakrit Palikriti kullanılmıştır ve bazı kök Budist kutsal alanlarının edebi değeri yüksektir. Buda öncesi bir hikaye olarak toplanan anlatıların toplanması Jataka East Doğu-Batı anlatı literatüründe ve Sanskrit literatüründe Panchatantra için önemlidir. Budizm literatüründe, Pali Budist kutsal kitaplarına ek olarak, yüksek edebi değerleri olan birçok Sanskritçe kutsal kitap vardır ve Aşbagosha ve Ariyashura (Seiyu, 6. yüzyıl) gibi mükemmel Budist şairler ortaya çıkmıştır. Jain edebiyatı çeşitli Plakrit dilleri kullanır ve guruların birçok biyografisini ve kutsal kitabını tutar. Daha sonra Sanskrit dili, Sanskrit edebiyatından uyarlanan ve etkilenen edebi eserleri bırakmak için de kullanılır.
Tanaka

Modern edebiyat

Hint edebiyatından “modern” olarak söz ettiğimizde, klasik dilin tarihsel olarak değiştiği ve birçok etnik dil (10-13. Yüzyıllar) oluşturmak için farklılaştığı dönem anlamına gelir.

Modern Hindistan'da, her biri bir çeşit edebiyatı olan dört geleneksel dil sistemine ait yaklaşık 200 dil ve dört alt lehçe vardır. Dağlık bölgelerdeki azınlık kabileleri, günümüze kadar eski efsaneleri, efsaneleri, türküleri vb. Aktarmış olabilir ve kabilenin aşiret alışkanlıklarının ortadan kalkması, baskın dillerin konuşmacılarının literatürünü şekillendirmeye yardımcı olmuştur. Bazı durumlarda önemli bir katkı sağladı. Buna ek olarak, yabancı yöneticiler tarafından nispeten yeni tanıtılan Farsça ve İngilizce, kendi ülkelerinde yapılan çalışmaları iletmekte ve aynı zamanda Hindistan'da edebiyat oluşturmaktadır.

Ancak, Hindistan, Pakistan ve Bangladeş, Hint edebiyatı, Urduca edebiyatı, Bengal edebiyatı, Assamemy edebiyatı, Oriya edebiyatı, Pencap Edebiyatı ile sınırlı, Cindy Edebiyatı, Marathi Edebiyatı, Gujarati Edebiyatı (yukarıda, Hint-Ariya Dili), Tamil Edebiyatı, Telugu Edebiyat, Kannada Edebiyatı, Malayalam Edebiyatı (yukarıda, Dravid Dili). Bununla birlikte, son bölgeselci eğilimlerde, Bihar eyaleti Mighty ve Rajasthan lehçelerinde çeşitli eserler yazarak Mightyly ve Rajasthani edebiyatını kurma hareketleri de vardır. Nepal Nepal edebiyatı ve Sri Lanka Sinhala edebiyatı halk edebiyatı olarak tutarlı bir tarihe sahiptir.

Yukarıda listelenen literatürlerin filizlenmesi 10. ila 13. yüzyıllar arasında tanınır (ancak Tamil edebiyatı bundan daha erken, 1. yüzyıl civarında). O dönem Hindistan tarihinde önemli bir dönüm noktasıydı. Başka bir deyişle, Kuzey Hindistan'daki Gupta hanedanı, Harsha Baldana hanedanı ve Güney Hindistan'daki Chola hanedanı çöktü ve her bölgeye küçük güç grupları tahsis edildi. Süreç içerisinde. Bundan sonra, Güney Hindistan'ın bir kısmı hariç bölge, Müslüman iktidarının siyaset ve kültürünün etkisi altındadır. Dil açısından Sanskritçe, Plaquerit ve Apa Blancha gibi klasik diller ile modern diller arasındaki mesafe artar ve klasik dillerin yaratıcılığı zayıflar. Din açısından, Budizm ve Jainizm geri çekilir ve Hinduizm ön plana çıkar.

Modern Hint edebiyatı, bu değişim sürecinde Apablanca edebiyatında karıştırılan parçalanmış ilahiler, türküler ve türküler stilleri şeklinde ortaya çıkmaya başladı. Her edebiyatın klasik edebiyatı ve düşünceleri paylaştığı ve benzer bir tarihsel arka plana sahip olduğu merkezcil güce sahiptir, her etnik grubun eşsiz konusunu ve edebi tarzını çiçeklemek için yerelleştirme gücü. çalışıyor. Bunun somut bir örneğini vermek için, Sanskrit destanı Ramayana, 15. yüzyıldan beri halk edebiyatında, Bengal edebiyatında Criticus-Auger Ramayana ve Hint edebiyatında Tursieders Ram'da uyarlanmıştır. ”Charit Manas, Kanban'ın Tamil edebiyatında Ramayana vb. yazılmıştır. Aynı klasiğe dayanan merkezcilcilik ile yerelleşme ve etnikleşme gücü arasındaki etkileşimle, kendi yorumunu ekleyen yeni bir yaratım yapıldı.

Hindistan'da birçok modern dil edebiyatının bir arada bulunduğu dikkate değer bir özellik, literatürün karşılıklı etkisidir. Eski günlerde Tamil edebiyatının esnaflarının (gizemli ilahi yorumcuları) düşünce ve tutkusu, Kuzey Hindistan edebiyatının Bacti edebiyatının oluşumuna büyük katkıda bulunan Bhakti hareketinin büyük bir şişmesini yarattı. 19. yüzyıl örneğinde, 19. yüzyıldan esinlenen Bengali edebiyatı ve Marathi edebiyatı başkalarına yeni fikirler ve sanatlar getirdi. Bu etki ve yayılma zaman geçtikçe daha belirgin hale gelir. Bugün, özel sektörün çabaları ve hükümetin desteğiyle (Ulusal Edebiyat Akademisi, her devlet kurumu), mükemmel etnografi eserleri diğer etnik dillere çevrildi. Birçok insanın bir etnik grubun çalışmalarından zevk alma olanakları artıyor.

Hint modern edebiyatının akışına bakıldığında, salgından 19. yüzyılın başlarına kadar, dini edebiyat ve mahkeme edebiyatı, tekerleme dayanan birkaç kişi hariç çoğunluğu oluşturdu. Daha sonra, Hindistan'da İngiliz yönetiminin kurulmasından bu yana nesir, milliyetçi çalışmalar ve gerçek hayatları konusunda birçok eser üreten ana akım haline geldi. Bununla birlikte, edebiyatın yaratılmasına katılabilecek insanların hala toplumun üst ve orta katmanlarından bazıları ve çoğunluğu erkek olduğu gerçeğinde, çalışma dünyası sınırlı olma eğilimindedir. Üstesinden gelmeye çalışırken, üst katman, alt dünya ile sempati hisseden, bir dünyayı gerçek gerçeklikten arındırmak gibi bir tehlikede. Herkes için edebiyatın kurulmasının daha eşit bir toplum gerçekleştirmesi beklenir, ancak aynı zamanda günümüz Hint edebiyatı, gerçekleşmesine doğru yönelimin yayılmasından ve derinleştirilmesinden sorumludur.

Hintçe edebiyatı

Hint edebiyatı, çoğunlukla Ganga Nehri ve Yamuna Nehri'nin orta havzasında dağıtılan diller ve lehçelerden oluşan birden fazla dilde yazılmış eserler için ortak bir terimdir. Başka bir deyişle, 10. ve 13. yüzyıllarda, Wang Yi'nin başarılarını öven Rajasthani diline dayanan birçok destansı şiir yazılmıştır. 14. yüzyıldan itibaren Awadi lehçesinde bir aşk hikayesi ve lehçenin lehçesinin dilinde Rama imanının bir destanı yaratılırken, Krishna inancının lirik bir şiiri ve Braju lehçesi. Nadir geldi. Ve 19. yüzyılın ortalarından bu yana Babür hanedanlığı altında yaygın olarak kullanılan Curry-Bawley Khaṛī Bolī lehçesi, daha önce çeşitli nesirlerden nesirlere kadar önceki nesillerin kelime dağarcığını dahil ederken ortak bir dil haline geldi. ve çağdaş edebiyat.

Hint edebiyatındaki ana eğilimler, yaratıcılara ve temalara odaklanarak kronolojik olarak özetlenmiştir. Narpati Naruha'nın “Bisaldeba Larso” (12. yüzyıl) ve Chand Baldaey “Pletuber Larso” Destan şiirleri (12. yüzyılın sonu gibi?) Mahkeme şairleri özel hikayeleri özgürce birleştirirken kraliyetleri ve soyluları öven mi? Kabir ve Darmudas (15-16. Yüzyıllar) gibi gizemli kısa şiirler, kültün liderleri tarafından doktrin geliştirilmesidir. Bu aynı zamanda Bengalce ezoterik edebiyatı için Hintçe Bacti edebiyatı için bir köprü görevi gördü. İslami mistik filozof Kutuban'ın Murigawati (16. yüzyılın başı) ve Jersey's Padmawat, Aud bölgesinin halk folkloruna dayanan romantik bir hikaye. Vishnu Tanrısı Hakkında Bhakti Literatürde Rama'yı tanrının enkarnasyonu olarak yükselten bir şecere ve Krishna'yı Vishnu'nun enkarnasyonu yapan bir şecere vardır. Rama İnancının çalışmalarında, Tulcedars Destansı şiir “Rahm Charit Manas” ve Nabaders'ın “Bact Mart” (16. yüzyılın sonları) bugün hala popüler. Krishna inancının başlıca eserleri Bidiyapati "Padder Wallie", Suruders "Sur Sagar", Miler Barey 《Padder Wary》 (16. yüzyıl). Her ne kadar Rama ve Krishna dini literatürü genellikle ilgili kült ve mezheplerin rahiplerine verilse de, laik inananların katkıları da önemlidir. Şiirde özel becerilere sahip aşk şiiri, Krishna inancının şehvetli yönlerini vurgular ve genellikle mahkeme ve çevresindeki şairler tarafından kraliyet ailesinin sevinci ve asaleti için çağrılır. . Tipik örnekler Kashabudas'ın "Rashikpriya" ve Biharrial'in "Satosai" (17. yüzyıl).

Yukarıdakilerin çoğu edebi edebiyattır, ancak 19. yüzyılın ikinci yarısında Harish Chandra Eleştiri ve oyunlar yaratırken ve çevirirken nesir yaymaya çalıştı. İddialarının temeli, Hint geleneğini modern koşullar altında canlandırmaktır. 20. yüzyılın başları Dubi baidy İleride, Hindistan'ı geniş bir dünyada keşfetme arayışından net bir düzyazı stili kurdu.
Tadaji Sakata Çeviri ve aydınlanma döneminden sonra, “Charyaward” adı verilen kapsamlı romantik edebi hareket, Birinci Dünya Savaşı'ndan bu yana ana akım haline geldi. 1920'ler, Gandhi'nin yönlendirdiği hareketin bağımsız hareket tarihinde ortaya çıktığı bir dönemdir. Sosyalizm 30'larda etkili oldu ve iki savaş arasındaki dönem, ilerici edebi hareketin romantik edebi hareketi emdiği bir süreçti. 1940'ların son yarısından itibaren entelektüel edebi hareket, ilerici edebi hareketin politik üstünlüğüne bir tepki olarak doğdu. II. Dünya Savaşı'ndan sonra, Hint edebiyatı girişimleri şiir, roman ve drama alanlarında çeşitlendi. Evet.
→ Chand Preem
Toshio Tanaka

Urduca edebiyatı

11. yüzyıldan itibaren yavaş yavaş gelişen Urduca, önce Hintçe, Hindabi vb. Denirdi ve konuşulan dil aşamasındaydı ve sadece Sufi tarafından misyonerlik faaliyetleri için kullanıldı. Buffmany sabah Sonuç olarak edebi faaliyetler başladı ve destansı şairler ortaya çıktı. Bahmani hanedanından sonra, Adhir Shahi hanedanı (Bijalpur krallığı) ve Kutub Shahi hanedanı (Golkonda krallığı) kuruldu ve sultanların koruması altında mahkeme edebiyatı müreffeh oldu. , Gawassy, İbn Nisati ve diğer şairler birçok destansı ve düzyazı öyküsü yazdılar ve Dakiny Urduca edebiyatı zirveye çıktı. Qutab Shahi Hanedanlığı, 5. Sultan Muhammed Cree Kutub Şah da mükemmel bir şairdi. 1687'de Babürler Deccan ile birleştiğinde, edebi faaliyetin temeli Delhi'ye taşındı.Delhi'nin şiiri Fars şiirine odaklandı, Wallee Etkisi nedeniyle, Earl Zoo ve Hartim gibi şairler Urduca lirik şiir Gazar'ı okumaya başladı. Onları takip eden Sauder, Dardo ve Mir gibi ünlü şairlerin başkenti Delhi merkezli Delhi şiiri, altın çağa 18. yüzyılın ortalarında girdi. Öte yandan şairler Julato, Mushafi, İnşaAllah Han Nassik ve Artis tarafından Lucknow'un ana şehri etrafında inşa edilen Lucknow şiiri, teknik ve parlak bir şiirsel tarz oluşturdu. Şehitin iki büyük şair Marcia ve Anise ve Davier de dikkat çekicidir. Klasik Delhi şiiri Garrib , Babür hanedanının yıkılması, son Moomin ile sona erdi.

Urduca Nesir Edebiyatı 1800 yılında Kalküta'da kurulan Fort William College öğretmenleri tarafından, Farsça, Arap ve Sanskrit edebiyatının çevirisi ve uyarlanmasıyla geliştirilmiştir. Hint İsyanı'ndan sonra Ahmad Khan tarafından düzenlenen modern edebiyat Alıştırma devralındı. Biyografi, eleştiri, şiir, romanlar, denemeler ve tarih gibi alanlar Harley, Sibley, Arzard ve Nazir Ahmad tarafından kurulmuştur. Modern romanlar Preem Chand'un gelişiyle edebiyatın ana akımı haline geldi. Ali Abbas Husigny, Kryshan Chandar Manto, Ahmad Nadim Carsme ve diğerleri birçok mükemmel eser yayınladılar, ancak üstte Ismat Chug Tay ile kadın sanatçıların gelişimi de dikkat çekicidir. Lirik şiir Gazar ile birlikte, filozof şairleri Iqbar ve Faiz gibi direniş şairleri yaratan birçok modern şiir vardır. Kısa öyküler ve şiir şimdilik edebi faaliyetin merkezi olacak. Modern Urduca edebiyatı Hindistan ve Pakistan'a ayrılmıştır ve yazarlar ve okuyucular vardır, ancak edebiyatlar ve eserler arasındaki alışveriş düzgün değildir. Hintçe edebiyatının en yakından ilişkili olan çevirileri azdır ve yabancı edebiyat hiç tanıtılmamıştır. Urduca edebiyatının kalitesini arttırmanın yanı sıra okuryazarlık ve baskı tekniklerini iyileştirmek için yapılması gereken birçok şey vardır.
→ Müslüman Beş Krallığı
Satoshi Suzuki

Bengal edebiyatı

Modern zamanlara kadar Bengal edebiyatında dini şiir ezici oldu. Birçoğu bireysel mezhepler ve mahkeme şairleri tarafından şarkı söylemek için yaratılmıştır. Arka planda, sivil sözlü edebiyatın geniş bir alanı var, ancak Bengal örneğinde, ikisi arasındaki sınır her zaman net değil. Eski edebiyatta, 10. ve 12. yüzyılların ezoterik atalarından şarkılar topladığı söylenen Charjo Guithi ve 12. yüzyıl mahkeme şair Joedev'in Gita Gobinda'sını topladığı söyleniyor. İlki Bengali'deki en eski belgedir ve Bengali ezoterik edebiyat geleneğini gösterirken, ikincisi Sanskritçe bir eserdir, ancak daha sonraki Vishnu edebiyatı üzerindeki etki göz önüne alındığında göz ardı edilemez. Orta Çağ'ın başlarında, Türk Müslümanları tarafından Bengal'i fethetmek için yaklaşık 200 yıllık bir boşluk var. 15. yüzyılda Vahaku (Bishnu), Bhakti'nin adanmışlık şarkısına (Krishna Tanrı'nın enkarnasyonunu vaaz eden taraf) odaklanan lirik bir şiir, Shakt (tanrıçaya dünya kök gücü olarak inanan fraksiyon) Edebiyatın ana akımı sistemin ruhsal kaydına odaklanan türbe ve dua şarkılarıdır. Eskisinin temsili eserleri Bol Caṇḍīdās'ın Krishna İlahisi ve Chong Dash ve Bidyapoti'nin (Bidyapati) lirik şiiridir. 16. yüzyılın ilk yarısında Choytonno ( Chaitania Reformdan sonra, okulun lirik şiiri en parlak günlerine başladı ve 16. yüzyılın ikinci yarısında Gobind Das (Govind Das) ve Gandash (Juyanders) gibi büyük şairler üretildi. Krishnodash'ın Choytonno'nun biyografisiyle ilgilenen “Choitonno Ölümsüz Yaşamı” da bu dönemin başyapıtı. Öte yandan, Shakt sisteminde, monosha tanrıları, Chondi tanrıları, vb. İle ilgili birçok manevi muhtıra vardı, ancak temsili bir “Chondi Spiritüel Denemeler” (16. yüzyılın sonundan 17. yüzyılın başına kadar) yüzyıl) Kobikonkon Mukundrum), Barotochandra (Bharat Chandra) 'nın Onnoda Ruhsal Tanıklığı (1752).

Bengal modern edebiyatı, modernleşmenin “Bengali Rönesans” adı verilen tüm Bengal kültürü boyunca modernleşme hareketinde İngilizce'nin modern yayılmasının arka planında büyüyen entelektüeller tarafından oluşturuldu. 1850-60 yıllarında romancıların ilk büyük hasadı Bankim Chandra , Şairin Dat , Din yazarları Dinbondou Mitro (Dina Bandou) ve diğerleri tarafından getirildi. Özellikle, Bankim Chandra, Bengal modern nesirinin kurucusu olarak eleştiri ve deneme alanında geniş bir başarı yelpazesi bıraktı. Onun tarafından açılan modern nesrini daha da geliştiren ve şiir alanında rakipsiz başarılar bırakan şey Tagore (Turkle). Bu iki kişinin Bengal edebiyatının altın çağını inşa ettiği söylenebilir. 20. yüzyılda ortaya çıkan romancılar arasında Sharat Chandra , Bibtivon Bond Paddae (Bengal filmi "Dünyanın Şarkısı" nın orijinal yazarı), Tarashkor Bond Paddae, Manik Bond Paddae, şair İslâm , Gibonandondo Dasch, Buddev Bosch ve diğerleri önemlidir. İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra mükemmel yazarlar ve şairler üretildi.
Masayuki Onishi

Tamil edebiyatı

Dravida halkı, Hindistan alt kıtasının güney kesiminde yaşayan yerli Kızılderililerdir, ancak ana grupları Tamil, dönemin başlangıcına kadar uzanan bir edebiyat zenginliğine sahiptir. Bilmek için Sanskrit edebiyatından sonra ikinci önemli pozisyonu işgal eder. Ana kısmı 1. yüzyıldan 3. yüzyıla kurulan en eski Tamil edebiyatı “Etutohai Eṭṭutokai” ve “Pattupupaṭṭu” (on şiir basımı) aşk ve savaş hakkındaki lirik şiirlerdir. Kral ve kral için ilahilerin ana içerik olduğu ve Mahkeme Akademisi tarafından derlendiği efsanesine dayanarak Sangam edebiyatı denir. Sanskrit edebiyatı ile karşılaştırıldığında, Sangam edebiyatı güçlü bir laik karakter ve kısa ayet formları tercihi ile karakterizedir. Tamil'in en eski dilbilgisi kitabı Tolharpiam'ın da bu dönemde tamamlandığına inanılıyor. Sangam edebiyatının kurulmasını izleyen ikinci ve üçüncü yüzyıllarda, Budizm ve Jainizm Güney Hindistan'da gelişti ve etik ve dini eğilimlerle nispeten çok sayıda eser yapıldı. Klasik Tamil kültürünün sembolü olan “Kral” (5. yüzyıl civarında) Atasözleri koleksiyonu Tilbalval Bu arada, Tamil'in kendi destanı “Shirapadi Haram” (5. yüzyılın ortası?) Ve “Manimehalai” (5. yüzyılın sonu?) Kadın kahramanları Jain'e yakın Ilango Adihar Ve sırasıyla Budist Şeytan Cāttaṉār. 6. yüzyılda Budizm ve Jainizm azaldı ve bunun yerine Shiva ve Vishnu insanlar arasında yayıldı. 7. ve 8. yüzyıllardan başlayarak, Najanar (Shiba), Alwar (Bişnu) adı verilen birçok dini şair ortaya çıktı ve tutkulu şarkılarını söyleyerek ülkenin dört bir yanındaki tapınaklarda dolaştı. Şarkıları daha sonra Shiva yazıları “Tirumuṟai” ve Vishnu yazıları “Nālāyira-divya-prabandham” olarak derlendi.

10. yüzyıldan 12. yüzyıla kadar Güney Hindistan, Chola hanedanlığı altındaki zirveye ulaşır. Bu süre zarfında Arya kültürünün Güney Hindistan'a yayılması zirveye ulaştı ve Sanskrit destanı ve Prana edebiyatı üzerine birçok eser modellendi. Mevcut eserler arasında, Jain destanı “Shibaha Cindermani” (10. yüzyılın ilk yarısı, Tiruttakkadēvar tarafından), “Periya Pranam” (12. yüzyılın ilk yarısı), Shiva azizlerinin biyografisi koleksiyonu, Shakilar Cēkkirār) ve destanı Tamil destanı “Rama'nın Gelişi” (12. yüzyılın sonu?) Kanban Yazılı). Rama Advent, Sanskrit'in destansı Ramayana'sından ödünç alınmış olmasına rağmen, Sangam'dan bu yana zengin Tamil edebiyatına dayanan yeni ve canlı bir eser. Chola Hanedanı 13. yüzyılda yok edildiğinde, Güney Hindistan İslami iktidarın ve Vijayanagar'ın kontrolü altındaydı ve Tamil'in otoritesi önemli ölçüde azaldı. Sonuç olarak, gizemli düşünür Sittar'ın dini şiirleri ve şair şairlerinin çalışmaları dışında, literatürde erken modern döneme kadar dikkat edilmesi gereken birkaç şey vardır.

Bu arada, Tamil'in klasik edebiyatının çoğu Sanskrit örneğinde olduğu gibi ayetle yazılmıştır. Ancak, Hıristiyan misyonlarının misyonerleri 17. yüzyılda başladığında, Tamil bölgesinde düzyazı çalışmaları yazmaya başladılar. Özellikle İngiliz yönetiminin kurulduğu ve çok sayıda Batı kültürünün aktığı 19. yüzyılda romanlar, oyunlar ve biyografiler gibi nesir eserleri edebi etkinliklerin ana akımı haline geldi. Modern Tamil yazarları kısa öykülerde iyidir, ancak günlük yaşamdan malzeme alan ve kısa bir biçimde ifade eden Sangam edebiyatı geleneği bu şekilde yaşamaya devam eder.
Muneo Tokunaga

Marathi edebiyatı

Maharashtra'nın resmi dili, Batı Marathi edebiyatı. “Sant” şiir sürecinde Yadabah, Bahmani'den bir sonraki Maratha Krallığına kadar bu bölgede gelişen bir dini reform hareketi olarak birçok din ve felsefi eser kaldı. Marathi'nin gelişmesine katkıda bulunur ve literatürde, özellikle de ayet tarihinde önemli bir anlama sahiptir. Junianeshwar (1271-96) 《Bağabad Gita》 notları, Ekunato (1533-1599?) Tukar Ram (1608-49) İnanç şiiri "Abang", Ramders (1608-81) Temsilci “Darthboard” dur. Aynı zamanda, popüler aşk şiirleri Rahwani ve kahramanca güçlerin yanı sıra hükümdarın başarılarını dile getiren düzyazı edebiyatı olarak çok fazla bakış yapıldı.

Marathi edebiyatı, İngiliz yönetimini kurma sürecinde modern Batı uygarlığından da etkilenir. İlk Marathi-İngilizce Sözlük (Moresworth Sözlük) 1831'de yayınlandı ve Marathi süreli yayınları 1830-40'tan itibaren ortaya çıkmaya başladı. Modern Marathi'deki ilk roman, Padmanji, B. Padmanj tarafından “Jamner'ın Yolculuğu” (1857) olarak adlandırılmıştır ve sosyal reformla ilgilidir. Romanın diğer temaları malata ve rajput ile ilgilenen tarihi nesneler ve R. Gunzikar'ın (1843-1901) Shivaji'nin ilk yarısını tasvir eden çalışmaları öncüdür. HN Arpte (1864-1919) bu iki eğilimi kategorize etti ve birçok tarihi romana ek olarak, yeni bir orta sınıfta hayatı tasvir eden “Kim dikkat etmeli” (1893) gibi sosyal romanlar da yayınladı. 19. yüzyılın sonundan 20. yüzyılın başına kadar Marathi edebiyatının zirvesiydi ve birçok taklitçi üretti. Şiir dünyasında birçok eser yaratıldı ve Kashabst (1866-1905), KB Tilak (1865-1919), Binayak (1872-1909), RG Gadkari (1885-1919) ve diğerleri yeni bir çağda toplumu araştırıyorlar şiir yoluyla. Denenmiş.

Savaşlar arası dönemde (1920-40) Marathi romanı bir yükseliş dönemine girdi ve NS Paddoke, PY Deshpande, VS Kandekar, GT Madkorkar ve diğerleri genç okuyucuları psikoloji, politika ve sosyal romanlar aracılığıyla çekti. Ayrıca, ana karakteri eğitimli bir kadın olan “Şuşir Tanrısı” (1930) yazan VM Josi'nin (1882-1943) günümüzde halen birçok okuyucusu bulunmaktadır. Gandhi'nin ideallerini Ulusal Meclis'in siyasi ve sosyal faaliyetlerine bağlayan birçok kısa öykü yazan S. Gursey (1899-1950), kırsal alanlarda hala çok popüler. SN Pendsay (1913-) İkinci Dünya Savaşı'ndan bu yana aktiftir ve günümüzde en çok okunan yazarlardan biridir ve çağdaş Hint siyaseti ve toplumu ve insan sorunları da dahil olmak üzere Elgar ve Sürgün gibi çok çeşitli konularla ilgilenmektedir. Bu. Kadın edebiyatı Birinci Dünya Savaşı'ndan bu yana gelişmiştir ve şair L. Tirak, denemeci D. Bagwat ve sosyolog I. Kalbe tarafından Hindistan'da bilinmektedir.

Modern Marathi edebiyatının yeni bir katkısı Darito Edebiyatı'dır. Edebi faaliyetlerle politik ve sosyal açıklamalar yapmak için Masao Naito

---

Page 5

భారతీయ సాహిత్యం భాష మరియు మతపరమైన నేపథ్యంలో చాలా క్లిష్టమైనది. ఒకప్పుడు భారతదేశంలో ఉపయోగించిన మరియు ప్రస్తుతం వాడుకలో ఉన్న భాషలు వైవిధ్యమైనవి, కాని సాహిత్యాన్ని అభివృద్ధి చేసిన భాషలు విస్తృతంగా ఇండో-యూరోపియన్ మరియు ద్రావిడ భాషలుగా విభజించబడ్డాయి. ద్రావిడ ప్రజల చరిత్ర పాతది, కాని సాహిత్యం క్రీ.పూ.కి తిరిగి వెళ్ళదు. మరోవైపు, ఇండో-యూరోపియన్ సాహిత్యం 4,000 సంవత్సరాలుగా భారతీయ సాహిత్యంలో ప్రధాన స్రవంతిగా ఉంది. భారతీయ సాహిత్య చరిత్ర భాషా చరిత్ర నుండి ప్రాచీన వేద సాహిత్యం, సెకండ్ హ్యాండ్ క్లాసిక్ సంస్కృత సాహిత్యం మరియు ప్రారంభ ఆధునిక ప్రాంతీయ భాషా సాహిత్యంగా విభజించబడింది. పురాతన మరియు సెకండ్ హ్యాండ్ సాహిత్యం ఇండో-ఆర్యన్ సాహిత్యం, మరియు ప్రారంభ ఆధునిక సాహిత్యం ప్రధానంగా ఇండో-యూరోపియన్ సాహిత్యం, కానీ ద్రవిడ సాహిత్యం సౌలభ్యం కోసం చేర్చబడింది. ప్రతి యుగంలో సాహిత్య నేపథ్యాన్ని ఏర్పరచుకున్న మతపరమైన ఆలోచనలు ప్రధానంగా బ్రాహ్మణ లేదా హిందూ, కానీ బౌద్ధ మరియు జైన మత సాహిత్యం కూడా ఉన్నాయి, మరియు ప్రారంభ ఆధునిక సాహిత్యంలో హిందూ మతానికి అదనంగా ముస్లింల ఉర్దూ సాహిత్యం కూడా ఉంది.

ప్రాచీన సాహిత్యం (వేద సాహిత్యం)

క్రీస్తుపూర్వం 1500 లో ఇరాన్ ప్రాంతం నుండి భారతదేశం యొక్క వాయువ్య భాగానికి వలస వచ్చిన ఆర్యులు తమ సరళమైన కవిత్వాన్ని సహజ ప్రశంసల సాహిత్య కవితలతో వ్యక్తపరిచారు. వారు అన్ని విశ్వ అడవుల దైవత్వాన్ని గుర్తించారు, మరియు వారిని దేవతలుగా ఆరాధించారు మరియు ఆరాధించారు, కాని ఈ పురాతన కవుల సహజ శ్లోకాలు భారతీయ సాహిత్యం యొక్క వేకువకు స్వరం. తరువాత, 1000 సంవత్సరాలకు పైగా బ్రాహ్మణ మత సాహిత్యాన్ని వేద్దా సాహిత్యం అని పిలుస్తారు. వేదం వాస్తవానికి "జ్ఞానం" అని అర్ధం, కానీ ఇది మతపరమైన జ్ఞానం యొక్క అర్ధం కోసం ప్రత్యేకంగా ఉపయోగించబడింది, ఆపై బ్రాహ్మణిజం యొక్క గ్రంథాలను అర్ధం చేసుకుంది. వేద సాహిత్యం యొక్క ప్రధాన అంశం నాలుగు రకాల సూర్యరశ్మిలు (ఈ పుస్తకం), వీటిలో 1,000 కంటే ఎక్కువ రకాల సహజ ప్రశంసలు బలిపీఠం నుండి వివిధ దేవుళ్ళను అభ్యర్థించడానికి మరియు వారి గౌరవాన్ని ప్రశంసించడానికి అభ్యర్థించబడ్డాయి. 《వేదం song ఈ పుస్తకంపై దృష్టి కేంద్రీకరించడం, పాట కోసం ama సామ వేదం ritual, ఆచారాలను త్యాగం చేసినందుకు 《యజుల్ వేదం and మరియు విపత్తులను ఆహ్వానించడానికి మంత్రాల సమాహారం 《అటార్బా వేదం. 4 వాడర్. ఈ నాలుగు-వాడర్ పుస్తకంలో గద్య వేదాంత సాహిత్యం ఉంది, వాటిలో ప్రతిదానిలో చేర్చబడిన శ్లోకాల యొక్క అనువర్తనం మరియు వాటి మూలం, ఉద్దేశ్యం, అర్థం మొదలైనవి వివరిస్తాయి. బ్రాహ్మణుల వేడుకల యొక్క మర్మమైన ప్రాముఖ్యత యొక్క అనుబంధ వివరణ, ముఖ్యంగా అరనియకా (ఫారెస్ట్ బుక్), అడవిలో బోధించిన రహస్య పద్ధతుల సమాహారం మరియు సోగా ఇచియో యొక్క ముఖ్య అంశాలను వివరించే ఒక తాత్విక పత్రం ఉపనిషత్తు (మిస్టీరియస్ బుక్) జతచేయబడింది. పురాతన కాలంలో, బేదా గ్రంథాల గురించి పైన పేర్కొన్న జ్ఞానాన్ని షుల్తీ (పవిత్ర సాహిత్యం) అని పిలిచారు, ఎందుకంటే జ్ఞానం దేవుని వెల్లడి ద్వారా నేర్చుకుంది. సుమృతి (పవిత్ర సాహిత్యం) అని పిలుస్తారు. వేదాస్ పండుగ యొక్క సహాయక అధ్యయనంగా అభివృద్ధి చేయబడిన ఆరు రకాల వైదాంగ (బైదా శాఖ) ప్రసంగం, వేడుకలు, వ్యాకరణం, శబ్దవ్యుత్పత్తి శాస్త్రం, ప్రోసోడి మరియు ఖగోళ శాస్త్రాలను కలిగి ఉంది, దీనిని సూత్రం అనే చాలా సరళమైన వాక్యంలో ఉచ్చరించారు. మారుతున్న కాలంతో, వేద్దా సాహిత్యం పౌరాణిక నుండి వేదాంత, తాత్విక మరియు ఆచారాలకు మారింది.

రెండు పురాణ మరియు ప్రాణ

భారతదేశపు రెండు ప్రధాన ఇతిహాసాలు, మహాభారతం మరియు రామాయణం, భారతీయ సాహిత్య చరిత్రలో, ప్రాచీన సాహిత్యం మరియు సెకండ్ హ్యాండ్ సాహిత్యం మధ్య ఒక ముఖ్యమైన స్థానాన్ని ఆక్రమించాయి మరియు వాటి ప్రభావం దేశానికి మించి విస్తరించి ఉంది. " మహాభారతం The బాలతాస్ యొక్క ఇద్దరు రాజులు, కురు మరియు ఫండుల మధ్య జరిగిన గొప్ప యుద్ధం గురించి గొప్ప చారిత్రక కవిత్వం, మరియు 18 గ్రంథాలు మరియు 100,000 కన్నా ఎక్కువ గ్రంథాలు మరియు "హరి బాన్షా హరివాణ" అనుబంధం ఉన్నాయి. దీనికి ముందు వందల సంవత్సరాలు గడిచాయి, ఆ సమయంలో, మతం, పురాణాలు, ఇతిహాసాలు, తత్వశాస్త్రం, నైతికత, వ్యవస్థలు మొదలైన వాటికి సంబంధించిన అనేక సంఘటనలు విస్తరించబడ్డాయి, మొత్తం 4/5 వరకు ఉన్నాయి. తత్వశాస్త్ర పద్యం << బుగాబాద్ గీత , అందమైన శృంగారం మరియు వింత విధి గురించి మాట్లాడండి << నారా రాజు కథ 》, పవిత్రమైన భార్య << సర్విటరీ కథ అత్యంత ప్రసిద్ధమైనది. " రామాయణం బార్మికి చేసినట్లు చెబుతారు. ప్రిన్స్ రామా ఒక సాహసోపేత వీరోచిత యోధుడు, రాబానా అనే రాక్షసుడిచే దోచుకున్న యువరాణి సీతను తిరిగి స్వాధీనం చేసుకున్నాడు. ఈ చారిత్రక కవిత్వం యొక్క భాష మరియు శైలి శుద్ధి చేయబడ్డాయి మరియు తరువాత అభివృద్ధి చెందిన కిర్బియా సాహిత్యానికి మూలం అని చెబుతారు.

మహాభారతం》 ముఖ్యంగా పురాణ జీవిత చరిత్రల సంకలనం దాని అనుబంధం 《హరి బన్షా flow, పురాణాలను సేకరించే ఒక నకిలీ చరిత్ర పుస్తకం ప్రాణ 18 రకాల పెద్ద ప్రాణ మరియు డిప్యూటీ ప్రాణాల పేర్లు జాబితా చేయబడ్డాయి. ప్రాణ అంటే “తుములస్”, విశ్వం యొక్క ఐదవ అంశం, దాని విధ్వంసం మరియు పునర్నిర్మాణం, దేవతలు మరియు సాధువుల వంశం, మానవ పూర్వీకుడు మను పాలించిన దీర్ఘకాలిక వర్ణన, జపనీస్ మరియు చంద్ర జాతుల వంశావళి అయితే, చాలా ప్రస్తుతం ఉన్న ప్రాణ సాహిత్యం హిందూ దేవతలు విష్ణు మరియు శివుని గురించి పురాణాలు మరియు ఇతిహాసాలపై ఆధారపడి ఉంటుంది మరియు విశ్వాసులను పవిత్ర మతకర్మలుగా భావిస్తారు. పురాతన వేదాలతో పోల్చితే రెండు పురాణాల భాష ఇప్పటికే మారిపోయింది, కాని గొప్ప సాహిత్య కళాకారుడు పాణిని క్రీస్తుపూర్వం 4 వ శతాబ్దంలో శాస్త్రీయ సంస్కృతం యొక్క ఆధారాన్ని స్థాపించడానికి ఉద్భవించినందున, యాస ఆధారంగా అభివృద్ధి చేయబడిన ప్లాకృతంతో పాటు, దీనిని ఉపయోగించారు సెకండ్ హ్యాండ్ సాహిత్యానికి ఒక పదంగా, అనేక కళాఖండాలు మరియు రత్నాలను వదిలివేస్తుంది.

వాడిన సాహిత్యం (శాస్త్రీయ సంస్కృత సాహిత్యం)

సరళమైన మరియు సరళమైన వేద మత సాహిత్యం శైలి, కొలతలు మరియు ప్రోసోడి పరంగా గణనీయంగా అభివృద్ధి చెందింది, అలాగే సెకండ్ హ్యాండ్ సాహిత్యం యొక్క కంటెంట్. ఈ క్షేత్రం భారతీయ సాహిత్యం యొక్క ఉచ్ఛస్థితిని సూచిస్తుంది. ఉపయోగించిన సాహిత్యం యొక్క మొదటి రచయిత బౌద్ధ కవి అష్బా గోషా ( బామ్ (ప్రయత్నిద్దాం)). బౌద్ధ జీవిత చరిత్రలో పొందుపరచబడిన బుద్ధ చరిత (చైనీస్ అనువాదం “బుద్ధ అడ్మిరల్”) ఒక ఉత్తమ రచన మరియు శతాబ్దాల నాటి శాస్త్రీయ సాహిత్యానికి మార్గదర్శకత్వం వహించింది. చేసినవి పురాతన క్లాసిక్ నాటకానికి ఉదాహరణగా సాహిత్య చరిత్రలో శ్రద్ధ అవసరం. నాటక రచయిత బెర్తా పేరు (3 వ శతాబ్దం చుట్టూ) చాలా కాలంగా పాడబడింది, కాని అతని రచనగా గుర్తించబడిన 13 రకాల నాటకాలు 1910 లో దక్షిణ భారతదేశంలో కనుగొనబడ్డాయి. వాటిలో, చార్దత్తా 4 చర్యల వరకు అసంపూర్తిగా ఉన్న పని, కానీ 10- ఈ నాటకానికి అనుబంధంగా ఉన్న "మాచచాసికా (భూమి యొక్క చిన్న కారు)" అనే నాటకం శూద్రక పనికి కారణమని చెప్పబడింది. , ఇది ప్రారంభ శాస్త్రీయ నాటకంలో ఒక ప్రత్యేకమైన సామాజిక నాటకంగా పరిగణించబడుతుంది. గుప్తా రాజవంశం (4 వ -6 వ శతాబ్దాలు) సాహిత్య యుగం యొక్క శ్రేయస్సు కాలం. Carridasa (4 వ -5 వ శతాబ్దాలు) కనిపించాయి మరియు శాస్త్రీయ సంస్కృత సాహిత్యం స్వర్ణయుగంగా ఉద్భవించింది. కారిదాసా సాహిత్య కవితలు, ఇతిహాసాలు మరియు నాటకాలను నిలువు మరియు క్షితిజ సమాంతర పెన్నులు, కళాఖండాలు << శకుంతల ఈ పేరును పాశ్చాత్య సాహిత్య సాహిత్య నాటకం నాటకం ద్వారా పిలుస్తుంది మరియు దీనిని భారతదేశపు ఉత్తమ రచయిత అని పిలుస్తారు.

కారిదాస తరువాత సుమారు 800 సంవత్సరాల తరువాత, సంస్కృత సాహిత్యం సంపన్న కాలంలో ఉంది, మరియు అనేక మంది రచయితలు మరియు రచనలు లిరిక్ కవిత్వం, ఇతిహాసం, నాటకం, వికారమైన నవలలు మరియు కథనాలు వంటి వివిధ రంగాలలో ప్రచురించబడ్డాయి. సంక్లిష్టమైన ఫార్మలిజం యొక్క చెడు ప్రభావాలు కూడా పడిపోయాయి. లిరిక్ కవిత్వంలో, మూడు రకాల <షటాక్> రచయిత బార్టోలి హరి (7 వ శతాబ్దం) అత్యున్నత పేరు, ప్రేమ కవి అమరు (8 వ శతాబ్దం), Bilhana (11 వ శతాబ్దం), జయ దేబా (12 వ శతాబ్దం) మరియు ఇతర కవులు ఉత్పత్తి చేయబడ్డారు. ఇతిహాసంలో Bharabi (6 వ శతాబ్దం), బట్టి భాసి (7 వ శతాబ్దం), మార్గ (8 వ శతాబ్దం), మొదలైనవి రెండు పురాతన ఇతిహాసాలను ఇంటర్వ్యూ చేశాయి మరియు వారి కవితా నైపుణ్యాలను ప్రదర్శించాయి, Karhana (12 వ శతాబ్దం) కాశ్మీర్ చక్రవర్తుల చరిత్రను వివరిస్తుంది << Rajatharangini >> (1148) ఒక ప్రత్యేకమైన స్థానాన్ని ఆక్రమించింది. ఈ నాటకంలో, కల్‌దాసకు మాస్టర్ పీస్ “మరాఠీ మదాబా” మరియు మరో ఇద్దరు పేరు పెట్టారు. బాబా బూటీ (8 వ శతాబ్దం). బౌద్ధ సంరక్షకుడిగా సంస్కృతి స్ఫూర్తిని ఉపయోగించిన కై-నో-ఓహ్ హర్ష బల్దానా (606-647 లో నివసిస్తున్నారు) మూడు నాటకాలను కూడా వదిలివేసింది. వీటితో పాటు, భననార్య (7 వ -8 వ శతాబ్దం), విశదత్తా (9 వ శతాబ్దం), రాజా శకర (10 వ శతాబ్దం) మరియు అనేక ఇతర నాటక రచయితలు ఉత్పత్తి చేయబడ్డారు. 7 వ శతాబ్దంలో, గద్య కల్పిత నవలలు వెలువడ్డాయి, Dandin ముగ్గురు గొప్ప మాస్టర్స్, సుభాంధు మరియు సుబ్నా, బానా బాయా, వరుసగా బయటకు వచ్చి ప్రత్యేక రంగాలకు మార్గదర్శకత్వం వహించారు.

ప్రపంచ సాహిత్యం యొక్క అతి ముఖ్యమైన ప్రాముఖ్యత భారతీయ కథన సాహిత్యం. ఐదు పాఠించదగిన కథనాల సమాహారం << పంచతంత్ర >> యొక్క అసలైనది చెదరగొట్టబడింది, కానీ ఇది 6 వ శతాబ్దం తరువాత సిరియన్ మరియు అరబిక్ భాషలలోకి అనువదించబడింది మరియు తూర్పు మరియు పశ్చిమ దేశాలలో "కారిల్లా మరియు డిమ్నా" లేదా "ది స్టోరీ ఆఫ్" పేరుతో విస్తృతంగా వ్యాపించింది. Pilpi ". ఇది ప్రతి దేశంలోని కథన సాహిత్యంపై గొప్ప ప్రభావాన్ని చూపుతుంది. గుణార్డియా రాసిన కథనాల సమాహారం 100,000 頌 కలిగి ఉంది మరియు పైషాటిలో వ్రాయబడింది బృహత్ కట్టర్ అసలు పోయింది, కానీ అనేక సారాంశాలు ఇవ్వబడ్డాయి మరియు సోమదేబా యొక్క “కట్టర్ సాలిట్ సాగర” అత్యంత ప్రసిద్ధమైనది. ఈ కథనాల సేకరణలు ఒక ఫ్రేమ్ కథలో పెద్ద సంఖ్యలో ఎపిసోడ్‌లను కలిగి ఉన్న ఒక రూపాన్ని తీసుకుంటాయి. 25 వ ఎపిసోడ్ )》 《సుకసపతి ( Vent డెబ్బై ఎపిసోడ్లు ) >> మరియు ఆసక్తికరమైన కథనాల ఇతర చిన్న-స్థాయి సేకరణలు. సంస్కృత సాహిత్యం తత్వశాస్త్రం, మతం, వ్యాకరణం, వాక్చాతుర్యం, నిఘంటువులు మొదలైన సాహిత్య రచనలకు సంబంధించినది, లేదా న్యాయ వ్యవస్థలు, ఆర్థిక శాస్త్రం, కళ, సంగీతం, ఖగోళ శాస్త్రం, గణితం, medicine షధం, లైంగిక ప్రేమ మొదలైనవి. కొన్ని విద్యా లేదా ఆచరణాత్మక, మరియు కొన్ని ప్రాసలో వ్రాయబడ్డాయి, కాబట్టి అవి విస్తృత అర్థంలో సాహిత్య రచనలుగా పరిగణించబడతాయి.

ప్రాకృత సాహిత్యం

బౌద్ధమతం మరియు జైన మతం వివిధ రకాల ప్లాక్రిట్‌లను ఉపయోగించి సాహిత్య రచనలను వదిలివేసాయి, అయితే ప్లాకృత సంస్కృత నాటకంలో వివిధ రకాల ప్లాక్రిట్‌లను కూడా ఉపయోగించారు, ఉన్నత తరగతి పురుషులు తప్ప. ఒక నిబంధన ఉన్నందున, ఇది సాహిత్య పదంగా ముఖ్యమైనది. అయినప్పటికీ, ఇంకా ప్రత్యేకమైన సాహిత్య రచనలు ఉన్నాయి, మరియు హర్రా నుండి సలాసాయి (3-4 శతాబ్దాలు) ప్రాకృత సాహిత్య కవిత్వం యొక్క ప్రత్యేకమైన కవిత్వాన్ని చూపించడంలో ప్రసిద్ధి చెందింది.

బౌద్ధ, జైన సాహిత్యం

బౌద్ధమతం మరియు జైన మతం ప్రాచీన భారతదేశంలో ఆలోచన మరియు సంస్కృతి చరిత్రలో గొప్ప పాదముద్రలను మిగిల్చాయి, కాని ఇద్దరూ తమ సొంత మత సాహిత్యాన్ని అభివృద్ధి చేశారు. ప్రారంభ బౌద్ధ సాహిత్యం పురాకృత పురాకృతాన్ని ఉపయోగించింది, మరియు కొన్ని మూల బౌద్ధ అభయారణ్యాలు అధిక సాహిత్య విలువను కలిగి ఉన్నాయి. పూర్వ బుద్ధుని కథగా సేకరించిన కథనాల సేకరణ జాతక East ఈస్ట్-వెస్ట్ కథన సాహిత్యంలో మరియు సంస్కృత సాహిత్యంలో పంచతంత్రా ముఖ్యమైనది. బౌద్ధమత సాహిత్యంలో, పాలి బౌద్ధ గ్రంథాలతో పాటు, అధిక సాహిత్య విలువలతో కూడిన అనేక సంస్కృత గ్రంథాలు ఉన్నాయి మరియు అష్బగోషా మరియు అరియాషురా (సీయు, 6 వ శతాబ్దం) వంటి అద్భుతమైన బౌద్ధ కవులు కనిపించారు. జైన సాహిత్యం అనేక రకాల ప్లాక్రిట్ భాషలను ఉపయోగిస్తుంది మరియు గురువుల జీవిత చరిత్రలు మరియు గ్రంథాలను కలిగి ఉంది. తరువాత, సంస్కృత సాహిత్యం చేత స్వీకరించబడిన మరియు ప్రభావితమైన సాహిత్య రచనలను వదిలివేయడానికి కూడా సంస్కృత భాష ఉపయోగించబడుతుంది.
తనకా

ఆధునిక సాహిత్యం

మేము భారతీయ సాహిత్యాన్ని "ఆధునిక" గా సూచించినప్పుడు, శాస్త్రీయ భాష చారిత్రాత్మకంగా మారిన మరియు అనేక జాతి భాషలను (10 నుండి 13 వ శతాబ్దాలు) ఏర్పరచటానికి వేరు చేసిన కాలం గురించి సూచిస్తుంది.

ఆధునిక భారతదేశంలో, నాలుగు సాంప్రదాయ భాషా వ్యవస్థలకు చెందిన దాదాపు 200 భాషలు మరియు మరో నాలుగు సబార్డినేట్ మాండలికాలు ఉన్నాయి, ఒక్కొక్కటి కొన్ని రకాల సాహిత్యాలతో ఉన్నాయి. పర్వత ప్రాంతాల్లోని మైనారిటీ తెగలు పాత పురాణాలు, ఇతిహాసాలు, జానపద పాటలు మొదలైనవాటిని నేటి వరకు అప్పగించి ఉండవచ్చు, మరియు తెగ యొక్క గిరిజన అలవాట్ల అదృశ్యం ఆధిపత్య భాషల మాట్లాడేవారి సాహిత్యాన్ని రూపొందించడానికి సహాయపడింది. కొన్ని సందర్భాల్లో, ఇది ఒక ముఖ్యమైన సహకారాన్ని అందించింది. అదనంగా, విదేశీ పాలకులు కొత్తగా ప్రవేశపెట్టిన పెర్షియన్ మరియు ఇంగ్లీష్, తమ దేశంలో చేసిన పనిని తెలియజేస్తాయి మరియు అదే సమయంలో భారతదేశంలో సాహిత్యాన్ని సృష్టిస్తాయి.

అయితే, భారతదేశం, పాకిస్తాన్ మరియు బంగ్లాదేశ్లలో, హిందీ సాహిత్యం, ఉర్దూ సాహిత్యం, బెంగాల్ సాహిత్యం, అస్సామీ సాహిత్యం, ఒరియా సాహిత్యం, పంజాబీ సాహిత్యానికి పరిమితం, సిండి సాహిత్యం, మరాఠీ సాహిత్యం, గుజరాతీ సాహిత్యం (పైన, ఇండో-అరియా భాష), తమిళ సాహిత్యం, తెలుగు సాహిత్యం, కన్నడ సాహిత్యం, మలయాళ సాహిత్యం (పైన, ద్రవిడ భాష). ఏదేమైనా, ఇటీవలి ప్రాంతీయవాద పోకడలలో, బీహార్ ప్రావిన్స్ ఆఫ్ మైటీ మరియు రాజస్థాన్ మాండలికాలలో వివిధ రచనలు రాయడం ద్వారా మైటీలీ మరియు రాజస్థానీ సాహిత్యాన్ని స్థాపించడానికి కూడా కదలికలు ఉన్నాయి. నేపాల్ నేపాలీ సాహిత్యం మరియు శ్రీలంక సింహళ సాహిత్యం జానపద సాహిత్యంగా స్థిరమైన చరిత్రను కలిగి ఉన్నాయి.

పైన జాబితా చేయబడిన సాహిత్యాల మొలకెత్తడం 10 నుండి 13 వ శతాబ్దాలలో గుర్తించబడింది (కాని తమిళ సాహిత్యం 1 వ శతాబ్దం చుట్టూ ఉంది). ఆ కాలం భారత చరిత్రలో ఒక ప్రధాన మలుపు. మరో మాటలో చెప్పాలంటే, ఉత్తర భారతదేశంలోని గుప్తా రాజవంశం, హర్ష బల్దానా రాజవంశం మరియు దక్షిణ భారతదేశంలోని చోళ రాజవంశం వంటి రాజకీయంగా శక్తివంతమైన దేశాలు కూలిపోతాయి మరియు ప్రతి ప్రాంతానికి చిన్న చిన్న అధికార సమూహాలు కేటాయించబడతాయి. ప్రక్రియలో. ఆ తరువాత, దక్షిణ భారతదేశంలో కొంత భాగం మినహా ఈ ప్రాంతం ముస్లిం శక్తి యొక్క రాజకీయాలు మరియు సంస్కృతి ప్రభావంలో ఉంది. భాష పరంగా, సంస్కృత, ప్లాక్విరిట్, మరియు అపా బ్లాంచా మరియు ఆధునిక భాషల వంటి క్లాసిక్ భాషల మధ్య దూరం పెరుగుతుంది మరియు క్లాసిక్ భాషల సృజనాత్మకత బలహీనపడుతుంది. మతం పరంగా, బౌద్ధమతం మరియు జైన మతం తిరోగమనం మరియు హిందూ మతం తెరపైకి వచ్చినప్పుడు ఇది జరుగుతుంది.

ఆధునిక భారతీయ సాహిత్యం ఈ మార్పు ప్రక్రియలో అపాబ్లాంకా సాహిత్యంలో కలిపిన విచ్ఛిన్న శ్లోకాలు, జానపద కథలు మరియు జానపద పాట శైలీకరణల రూపంలో కనిపించడం ప్రారంభమైంది. ప్రతి సాహిత్యం క్లాసిక్ సాహిత్యం మరియు ఆలోచనలను పంచుకునే సెంట్రిపెటల్ శక్తిని కలిగి ఉంది మరియు ఇలాంటి చారిత్రక నేపథ్యాన్ని కలిగి ఉంది, అయితే ప్రతి జాతి సమూహం యొక్క ప్రత్యేకమైన విషయం మరియు సాహిత్య శైలిని వికసించే స్థానికీకరణ శక్తి ఉంది. పనిచేస్తోంది. దీనికి నిదర్శనంగా చెప్పాలంటే, 15 వ శతాబ్దం నుండి సంస్కృత ఇతిహాసం రామాయణం జానపద సాహిత్యంలో, మరియు బెంగాల్ సాహిత్యంలో క్రిటికస్-అగెర్ రామాయణం మరియు హిందీ సాహిత్యంలో తుర్సీడర్స్ రామ్. ・ చారిత్ మనస్, తమిళ సాహిత్యంలో కాన్బన్ యొక్క రామాయణం మొదలైనవి. వ్రాయబడ్డాయి. ఒకే క్లాసిక్ ఆధారంగా సెంట్రిపెటలిజం మరియు స్థానికీకరించే మరియు జాతి చేసే శక్తి మధ్య పరస్పర చర్య ద్వారా కొత్త సృష్టి జరిగింది, ఇది దాని స్వంత వ్యాఖ్యానాన్ని జోడిస్తుంది.

అనేక ఆధునిక భాషా సాహిత్యాలు సహజీవనం చేసే భారతదేశంలో చెప్పుకోదగిన లక్షణం సాహిత్యం యొక్క పరస్పర ప్రభావం. పాత రోజుల్లో, తమిళ సాహిత్య కళాకారుల (మర్మమైన శ్లోక సమీక్షకులు) రచనల ఆలోచన మరియు అభిరుచి భక్తి ఉద్యమం యొక్క గొప్ప వాపును సృష్టించింది, ఇది ఉత్తర భారతీయ సాహిత్యం యొక్క బాక్టీ సాహిత్యం ఏర్పడటానికి ఎంతో దోహదపడింది. 19 వ శతాబ్దం విషయంలో, 19 వ శతాబ్దం నుండి ప్రేరణ పొందిన బెంగాలీ సాహిత్యం మరియు మరాఠీ సాహిత్యం ఇతరులకు కొత్త ఆలోచనలు మరియు కళలను తీసుకువచ్చాయి. సమయం గడిచేకొద్దీ ఇటువంటి ప్రభావం మరియు ప్రచారం మరింత ప్రాముఖ్యత సంతరించుకుంటాయి. నేడు, ప్రైవేటు రంగం యొక్క ప్రయత్నాలు మరియు ప్రభుత్వ సహకారంతో (నేషనల్ లిటరరీ అకాడమీ, ప్రతి రాష్ట్ర సంస్థ), ఎథ్నోగ్రఫీ యొక్క అద్భుతమైన రచనలు ఇతర జాతి భాషలలోకి అనువదించబడ్డాయి. ఒక జాతి సమూహం యొక్క పనిని ఆస్వాదించడానికి చాలా మందికి అవకాశాలు పెరుగుతున్నాయి.

భారతీయ ఆధునిక సాహిత్యం యొక్క ప్రవాహాన్ని చూస్తే, వ్యాప్తి నుండి 19 వ శతాబ్దం ప్రారంభం వరకు, మతపరమైన సాహిత్యం మరియు న్యాయస్థాన సాహిత్యం మెజారిటీని కలిగి ఉన్నాయి, కొన్ని మినహా, అవి ప్రాసల మీద ఆధారపడి ఉన్నాయి. తరువాత, భారతదేశంలో బ్రిటీష్ పాలన స్థాపించబడినప్పటి నుండి, గద్య ప్రధాన స్రవంతిగా మారింది, జాతీయవాద రచనలు మరియు వారి నిజ జీవిత అంశంపై అనేక రచనలు చేసింది. ఏదేమైనా, సాహిత్య సృష్టిలో పాల్గొనగలిగే వ్యక్తులు ఇప్పటికీ సమాజంలోని కొన్ని ఉన్నత మరియు మధ్య పొరలు, మరియు ఎక్కువ మంది పురుషులు, వాస్తవానికి, రచనల ప్రపంచం పరిమితం అవుతుంది. దానిపైకి వెళ్ళడానికి ప్రయత్నిస్తున్నప్పుడు, ఎగువ పొర దిగువ పొరతో సానుభూతిని అనుభవిస్తుంది, నిజమైన వాస్తవికత లేని ప్రపంచాన్ని చిత్రీకరించే ప్రమాదం ఉంది. అందరికీ సాహిత్యం స్థాపన మరింత సమానమైన సమాజాన్ని గ్రహించగలదని భావిస్తున్నారు, అయితే అదే సమయంలో, నేటి భారతీయ సాహిత్యం దాని సాక్షాత్కారం వైపు ధోరణిని వ్యాప్తి చేయడానికి మరియు లోతుగా చేయడానికి బాధ్యత వహిస్తుంది.

హిందీ సాహిత్యం

హిందీ సాహిత్యం అనేది గంగా నది మరియు యమునా నది మధ్య బేసిన్లో ప్రధానంగా పంపిణీ చేయబడిన భాషలు మరియు మాండలికాలతో కూడిన బహుళ భాషలలో వ్రాయబడిన రచనలకు సమిష్టి పదం. మరో మాటలో చెప్పాలంటే, 10 మరియు 13 వ శతాబ్దాలలో, వాంగ్ యి సాధించిన విజయాలను ప్రశంసించే రాజస్థానీ భాష ఆధారంగా అనేక పురాణ కవితలు వ్రాయబడ్డాయి. 14 వ శతాబ్దం నుండి, అవడి మాండలికంలో ఒక ప్రేమకథ మరియు మాండలికం యొక్క మాండలికం యొక్క భాషపై రాముడి విశ్వాసం యొక్క ఇతిహాసం సృష్టించబడతాయి, కృష్ణ విశ్వాసం యొక్క ఒక సాహిత్య పద్యం మరియు భాషలో సాంకేతిక ప్రేమ కవిత బ్రజు మాండలికం. ఇది చాలా అరుదుగా వచ్చింది. 19 వ శతాబ్దం మధ్యకాలం నుండి, మొఘల్ రాజవంశం క్రింద విస్తృతంగా ఉపయోగించబడుతున్న కర్రీ-బావ్లీ ఖాస్ బోలే మాండలికం ఒక సాధారణ భాషగా మారింది, అయితే మునుపటి వివిధ భాషల పదజాలం పొందుపర్చారు, ప్రధానంగా గద్యం నుండి గద్యం వరకు అతను ఆధునిక బాధ్యత వహించాడు మరియు సమకాలీన సాహిత్యం.

హిందీ సాహిత్యంలో ప్రధాన పోకడలు కాలక్రమానుసారం సంగ్రహించబడ్డాయి, సృష్టికర్తలు మరియు ఇతివృత్తాలపై దృష్టి సారించాయి. నార్పతి నరుహా యొక్క “బిసాల్దేబా లార్సో” (12 వ శతాబ్దం) మరియు చంద్ బాల్డే యొక్క “ప్లెటుబెర్ లార్సో” పురాణ కవితలు (12 వ శతాబ్దం ముగింపు వంటివి?) కోర్టు కవులు రాయల్స్ మరియు ప్రభువులను ప్రశంసిస్తూ ప్రైవేట్ కథలను స్వేచ్ఛగా పొందుపరుస్తున్నారు. కబీర్ మరియు దర్ముదాస్ (15 నుండి 16 వ శతాబ్దాలు) వంటి మర్మమైన చిన్న కవితలు కల్ట్ నాయకుల సిద్ధాంత అభివృద్ధి. ఇది హిందీ బాక్టీ సాహిత్యానికి బెంగాలీ రహస్య సాహిత్యానికి వారధిగా ఉపయోగపడింది. ఇస్లామిక్ ఆధ్యాత్మిక తత్వవేత్త కుతుబాన్ యొక్క మురిగావతి (16 వ శతాబ్దం ఆరంభం) మరియు జెర్సీ యొక్క పద్మావత్ ఆడ్ ప్రాంతంలోని జానపద జానపద కథలను స్నేహపూర్వక పద్ధతిలో రూపొందించిన శృంగార కథలు. విష్ణు భగవంతుని గురించి భక్తి సాహిత్యంలో, రాముడిని భగవంతుని అవతారంగా పెంచే వంశావళి, మరియు కృష్ణుడిని విష్ణువు అవతారంగా మార్చే వంశావళి ఉన్నాయి. రామ విశ్వాసం యొక్క పనిలో, Tulcedars పురాణ కవిత “రహమ్ చరిత్ మనస్” మరియు నాబాడర్స్ యొక్క “బాక్ట్ మార్ట్” (16 వ శతాబ్దం చివరి) నేటికీ ప్రాచుర్యం పొందాయి. కృష్ణ విశ్వాసం యొక్క ప్రధాన రచనలు Bidiyapati "పాడర్ వాలీ", Suruders "సుర్ సాగర్", మైలర్ బరే పాడర్ జాగ్రత్తగా 16 (16 వ శతాబ్దం). రాముడు మరియు కృష్ణ మత సాహిత్యం రెండూ తరచూ వారి ఆరాధన మరియు తెగల సన్యాసులకు అప్పగించబడుతున్నప్పటికీ, లౌకిక విశ్వాసుల రచనలు కూడా ముఖ్యమైనవి. కవిత్వంలో ప్రత్యేక నైపుణ్యాలు కలిగిన ప్రేమ కవిత్వం కృష్ణ విశ్వాసం యొక్క ఇంద్రియ కోణాలను నొక్కి చెబుతుంది మరియు దీనిని రాజ కుటుంబం మరియు ప్రభువుల ఆనందం కోసం కోర్టు మరియు దాని చుట్టుపక్కల కవులు పిలుస్తారు. . కషబుదాస్ యొక్క "రాశిక్ప్రియా" మరియు బీహార్రియల్ యొక్క "సతోసాయి" (17 వ శతాబ్దం) దీనికి సాధారణ ఉదాహరణలు.

పై వాటిలో చాలావరకు సాహిత్య సాహిత్యం, కానీ 19 వ శతాబ్దం చివరి భాగంలో హరీష్ చంద్ర విమర్శలు మరియు నాటకాలను సృష్టించేటప్పుడు మరియు అనువదించేటప్పుడు గద్యం వ్యాప్తి చేయడానికి ప్రయత్నించారు. ఆధునిక పరిస్థితులలో భారతీయ సంప్రదాయాన్ని పునరుద్ధరించడం అతని వాదనకు ఆధారం. 20 వ శతాబ్దం ప్రారంభంలో దుబి బైడీ ముందుకు వెళుతూ, విస్తృత ప్రపంచంలో భారతదేశాన్ని అన్వేషించాలనే తపన నుండి స్పష్టమైన గద్య శైలిని స్థాపించాడు.
తడాజీ సకాటా అనువాదం మరియు జ్ఞానోదయం యొక్క యుగం తరువాత, "చారివార్డ్" అని పిలువబడే విస్తృతమైన శృంగార సాహిత్య ఉద్యమం మొదటి ప్రపంచ యుద్ధం నుండి ప్రధాన స్రవంతిగా మారింది. 1920 లు స్వతంత్ర ఉద్యమ చరిత్రలో గాంధీ మార్గనిర్దేశం చేసిన ఉద్యమం కనిపించే యుగం. 30 వ దశకంలో సోషలిజం ప్రభావవంతమైంది, మరియు రెండు యుద్ధాల మధ్య కాలం ప్రగతిశీల సాహిత్య ఉద్యమం శృంగార సాహిత్య ఉద్యమాన్ని గ్రహించింది. 1940 ల చివరి సగం నుండి, ప్రగతిశీల సాహిత్య ఉద్యమం యొక్క రాజకీయ ఆధిపత్యానికి ప్రతిస్పందనగా మేధో సాహిత్య ఉద్యమం పుట్టింది. రెండవ ప్రపంచ యుద్ధం తరువాత, కవిత్వం, నవలలు మరియు నాటక రంగాలలో హిందీ సాహిత్య ప్రయత్నాలు వైవిధ్యంగా మారాయి. అవును.
→ ప్రీమ్ చంద్
తోషియో తనకా

ఉర్దూ సాహిత్యం

11 వ శతాబ్దం నుండి క్రమంగా అభివృద్ధి చెందిన ఉర్దూను మొదట హిందీ, హిందాబీ మొదలైనవి అని పిలిచేవారు, మరియు మాట్లాడే భాష యొక్క దశలో ఉన్నారు మరియు మిషనరీ కార్యకలాపాలకు సూఫీ మాత్రమే ఉపయోగించారు. బఫ్మనీ ఉదయం ఫలితంగా, సాహిత్య కార్యకలాపాలు ప్రారంభమయ్యాయి మరియు పురాణ కవులు కనిపించారు. బహమనీ రాజవంశం తరువాత, అధీర్ షాహి రాజవంశం (బీజల్పూర్ రాజ్యం) మరియు కుతుబ్ షాహి రాజవంశం (గోల్కొండ రాజ్యం) స్థాపించబడ్డాయి మరియు సుల్తాన్ల రక్షణలో కోర్టు సాహిత్యం సంపన్నమైంది. , గావాస్సీ, ఇబ్న్ నిసాటి మరియు ఇతర కవులు అనేక పురాణ మరియు గద్య కథలను రాశారు, మరియు డాకినీ ఉర్దూ సాహిత్యం దాని శిఖరాగ్రంలో ఉద్భవించింది. కుతాబ్ షాహి రాజవంశం, 5 వ సుల్తాన్ ముహమ్మద్ క్రీ కుతుబ్ షా కూడా ఒక అద్భుతమైన కవి. 1687 లో, మొఘలులు దక్కన్‌లో విలీనం అయినప్పుడు, సాహిత్య కార్యకలాపాల ఆధారం .ిల్లీకి తరలించబడింది.పెర్షియన్ కవిత్వంపై కేంద్రీకృతమై Delhi ిల్లీ కవితలు, Wallee ప్రభావం కారణంగా, ఎర్ల్ జూ మరియు హర్తిమ్ వంటి కవులు ఉర్దూ సాహిత్య కవిత గజార్ చదవడం ప్రారంభించారు. వాటిని అనుసరించి, రాజధాని నగరం Delhi ిల్లీపై కేంద్రీకృతమై, సౌదర్, డార్డో మరియు మీర్ వంటి ప్రసిద్ధ కవులు 18 వ శతాబ్దం మధ్యలో స్వర్ణ యుగంలోకి ప్రవేశించారు. మరోవైపు, కవులు జులాటో, ముషాఫీ, ఇన్షా అల్లాహ్ ఖాన్ నాసిక్ మరియు ఆర్టిస్ చేత లక్నో ప్రధాన నగరం చుట్టూ నిర్మించిన లక్నో కవిత్వం సాంకేతిక మరియు అద్భుతమైన కవితా శైలిని స్థాపించింది. అమరవీరుల ఇద్దరు ప్రధాన కవులు, మార్సియా మరియు అనిస్ మరియు డేవియర్ కూడా గుర్తించదగినవారు. శాస్త్రీయ Delhi ిల్లీ కవిత్వం Garrib , ఇది మొఘల్ రాజవంశం కూల్చివేతతో ముగిసింది, మూమిన్ చివరిది.

కలకత్తాలో స్థాపించబడిన ఫోర్ట్ విలియం కళాశాల ఉపాధ్యాయులు 1800 లో ఉర్దూ గద్య సాహిత్యాన్ని అభివృద్ధి చేశారు మరియు పెర్షియన్, అరేబియా మరియు సంస్కృత సాహిత్యం యొక్క అనువాదం మరియు అనుసరణ ద్వారా అభివృద్ధి చేయబడింది. భారతీయ తిరుగుబాటు తరువాత అహ్మద్ ఖాన్ నిర్వహించిన ఆధునిక సాహిత్యం ఈ వ్యాయామం చేపట్టింది. జీవిత చరిత్ర, విమర్శ, కవిత్వం, నవలలు, వ్యాసాలు మరియు చరిత్ర వంటి రంగాలను హార్లే, సిబ్లీ, అర్జార్డ్ మరియు నజీర్ అహ్మద్ స్థాపించారు. ప్రీమ్ చంద్ రావడంతో ఆధునిక నవలలు సాహిత్యంలో ప్రధాన స్రవంతిగా మారాయి. అలీ అబ్బాస్ హుసిగ్ని, క్రిషన్ చందర్ మాంటో, అహ్మద్ నదీమ్ కార్స్మే మరియు ఇతరులు చాలా అద్భుతమైన రచనలను విడుదల చేశారు, కాని ఇస్మత్ చుగ్ టేతో అగ్రస్థానంలో ఉన్న మహిళా కళాకారుల పురోగతి కూడా గొప్పది. గజార్ అనే సాహిత్య కవిత్వంతో పాటు, తత్వవేత్త కవులు ఇక్బర్ మరియు ఫైజ్ వంటి ప్రతిఘటన కవులను సృష్టించిన చాలా ఆధునిక కవితలు ఉన్నాయి. చిన్న కథలు మరియు కవితలు ప్రస్తుతానికి సాహిత్య కార్యకలాపాల కేంద్రంగా ఉంటాయి. ఆధునిక ఉర్దూ సాహిత్యం భారతదేశం మరియు పాకిస్తాన్లుగా విభజించబడింది, మరియు రచయితలు మరియు పాఠకులు ఉన్నారు, కానీ సాహిత్యాలు మరియు రచనల మధ్య మార్పిడి సజావుగా లేదు. హిందీ సాహిత్యం యొక్క కొన్ని అనువాదాలు ఉన్నాయి, ఇది చాలా దగ్గరి సంబంధం కలిగి ఉంది మరియు విదేశీ సాహిత్యం ఎప్పుడూ పరిచయం చేయబడలేదు. ఉర్దూ సాహిత్యం యొక్క నాణ్యతను మెరుగుపరచడానికి, అక్షరాస్యత మరియు ముద్రణ పద్ధతులను మెరుగుపరచడానికి చాలా విషయాలు చేయవలసి ఉంది.
→ ముస్లిం ఐదు రాజ్యాలు
సతోషి సుజుకి

బెంగాల్ సాహిత్యం

ఆధునిక కాలం వరకు, బెంగాల్ సాహిత్యంలో మతపరమైన కవిత్వం అధికంగా ఉంది. వాటిలో చాలా వరకు వ్యక్తిగత వర్గాలు మరియు కోర్టు కవులు పాడటం కోసం సృష్టించబడ్డాయి. ఈ నేపథ్యంలో, పౌర మౌఖిక సాహిత్యం యొక్క విస్తారమైన విస్తృతి ఉంది, కానీ బెంగాల్ విషయంలో, రెండింటి మధ్య సరిహద్దు ఎల్లప్పుడూ స్పష్టంగా లేదు. పురాతన సాహిత్యంలో, 10 మరియు 12 వ శతాబ్దాల రహస్య పూర్వీకుల నుండి పాటలు సేకరించినట్లు చెబుతున్న చార్జో గుయితి మరియు 12 వ శతాబ్దపు న్యాయస్థాన కవి జోయెదేవ్ యొక్క గీత గోవింద. మునుపటిది బెంగాలీలోని పురాతన పత్రం మరియు బెంగాలీ నిగూ literature సాహిత్యం యొక్క సాంప్రదాయాన్ని చూపిస్తుంది, రెండోది సంస్కృత రచన, అయితే తరువాతి విష్ణు సాహిత్యంపై ప్రభావాన్ని పరిగణనలోకి తీసుకున్నప్పుడు దీనిని పట్టించుకోలేము. మధ్య యుగాల ప్రారంభంలో, టర్కిష్ ముస్లింలు బెంగాల్‌ను జయించటానికి దాదాపు 200 సంవత్సరాల అంతరం ఉంది. 15 వ శతాబ్దంలో, భక్తి యొక్క భక్తి గీతం (కృష్ణ దేవుని అవతారాన్ని బోధించే కక్ష), శక్తి (దేవతను ప్రపంచ మూల శక్తిగా విశ్వసించే కక్ష) పై కేంద్రీకృతమై ఉన్న ఒక కవితా కవిత వైశవ (బిష్ణు) సాహిత్యం యొక్క ప్రధాన స్రవంతి వ్యవస్థ యొక్క ఆధ్యాత్మిక రికార్డుపై కేంద్రీకృతమై ఉన్న పుణ్యక్షేత్రం మరియు ప్రార్థన పాటలు. మునుపటి ప్రతినిధుల రచనలు బోల్ కాడెస్ యొక్క కృష్ణ శ్లోకం, మరియు చోంగ్ డాష్ మరియు బిద్యపోటి (బిద్యపతి) యొక్క సాహిత్య కవితలు. 16 వ శతాబ్దం మొదటి భాగంలో చోయ్టోన్నో ( Chaitania సంస్కరణ తరువాత, పాఠశాల యొక్క లిరికల్ కవిత్వం దాని ఉచ్ఛస్థితిని ప్రారంభించింది, మరియు 16 వ శతాబ్దం చివరి భాగంలో, గోవింద్ దాస్ (గోవింద్ దాస్) మరియు గండష్ (జుయాండర్స్) వంటి గొప్ప కవులు ఉత్పత్తి చేయబడ్డారు. చోయ్టోన్నో జీవిత చరిత్రతో వ్యవహరించిన కృష్ణోదాష్ యొక్క “లైఫ్ ఆఫ్ చోయిటోన్నో ఇమ్మోర్టల్” కూడా ఈ కాలానికి ఒక ఉత్తమ రచన. మరోవైపు, శక్తి వ్యవస్థలో, మోనోషా దేవతలు, చోండి దేవతలు మొదలైన వాటికి సంబంధించిన అనేక ఆధ్యాత్మిక జ్ఞాపకాలు ఉన్నాయి, కానీ ప్రతినిధిగా “చోండి ఆధ్యాత్మిక ప్రయత్నాలు” (16 వ శతాబ్దం చివరి నుండి 17 వ తేదీ ప్రారంభం వరకు) శతాబ్దం) కోబికాన్కోన్ ముకుండ్రం చేత), బరోటోచంద్ర (భారత్ చంద్ర) యొక్క ఒన్నోడా ఆధ్యాత్మిక సాక్ష్యం (1752).

“బెంగాలీ పునరుజ్జీవనం” అని పిలువబడే మొత్తం బెంగాల్ సంస్కృతి అంతటా ఆధునికీకరణ ఉద్యమంలో ఆంగ్లంలో ఆధునిక విద్య వ్యాప్తి నేపథ్యంలో పెరిగిన మేధావులచే బెంగాల్ ఆధునిక సాహిత్యం ఏర్పడింది. 1850-60 నుండి నవలా రచయితల మొదటి పెద్ద పంట బంకీమ్ చంద్ర , కవి Dat , నాటక రచయితలు దిన్‌బొండౌ మిట్రో (దినా బండౌ) మరియు ఇతరులు మీకు తీసుకువచ్చారు. ముఖ్యంగా, బెంగాల్ ఆధునిక గద్య స్థాపకుడిగా బంకీమ్ చంద్ర విమర్శలు మరియు వ్యాసాల రంగంలో అనేక రకాల విజయాలు సాధించారు. అతను తెరిచిన ఆధునిక గద్యాలను మరింత అభివృద్ధి చేసి, కవిత్వ క్షేత్రంలో riv హించని విజయాలు మిగిల్చాయి ఠాగూర్ (టర్కిల్). ఈ ఇద్దరు వ్యక్తులు బెంగాల్ సాహిత్యం యొక్క స్వర్ణయుగాన్ని నిర్మించారని చెప్పవచ్చు. 20 వ శతాబ్దంలో కనిపించిన నవలా రచయితలలో శరత్ చంద్ర , బిబ్టివాన్ బాండ్ పాడ్డే (బెంగాల్ చిత్రం "సాంగ్ ఆఫ్ ది ఎర్త్" యొక్క అసలు రచయిత), తరాష్కోర్ బాండ్ పాడ్డే, మానిక్ బాండ్ పాడ్డే, కవి ఇస్లాం మతం , గిబోనండోండో డాష్, బుద్దేవ్ బాష్ మరియు ఇతరులు ముఖ్యమైనవి. రెండవ ప్రపంచ యుద్ధం తరువాత, అద్భుతమైన రచయితలు మరియు కవులు ఉత్పత్తి చేయబడ్డారు.
మసయుకి ఒనిషి

తమిళ సాహిత్యం

ద్రావిడ ప్రజలు భారత ఉపఖండంలోని దక్షిణ భాగంలో నివసిస్తున్న స్వదేశీ భారతీయులు, కాని వారి ప్రధాన సమూహం తమిళం యుగం ప్రారంభం నాటి సాహిత్య సంపదను కలిగి ఉంది. తెలుసుకోవటానికి, ఇది సంస్కృత సాహిత్యం తరువాత రెండవ అతి ముఖ్యమైన స్థానాన్ని ఆక్రమించింది. 1 వ నుండి 3 వ శతాబ్దం వరకు స్థాపించబడిన పురాతన తమిళ సాహిత్యం “ఎటుటోహై ఎసుటోకై” మరియు “పట్టుపుపాను” (పది కవితా సంచికలు), ప్రేమ మరియు యుద్ధం గురించి సాహిత్య కవితలు. రాజు మరియు రాజు కోసం శ్లోకాలు ప్రధానమైనవి మరియు కోర్ట్ అకాడమీ <సంగం> సంకలనం చేసిన పురాణం ఆధారంగా సంగం సాహిత్యం అంటారు. సంస్కృత సాహిత్యంతో పోలిస్తే, సంగం సాహిత్యం బలమైన లౌకిక స్వభావం మరియు చిన్న పద్య రూపాలకు ప్రాధాన్యతనిస్తుంది. తమిళంలోని పురాతన వ్యాకరణ పుస్తకం తోల్హార్పియం కూడా ఈ సమయంలో పూర్తయిందని నమ్ముతారు. సంగం సాహిత్యం స్థాపించిన తరువాత రెండవ మరియు మూడవ శతాబ్దాలలో, బౌద్ధమతం మరియు జైన మతం దక్షిణ భారతదేశంలో అభివృద్ధి చెందాయి మరియు నైతిక మరియు మత ధోరణులతో సాపేక్షంగా అనేక రచనలు చేయబడ్డాయి. సాంప్రదాయిక తమిళ సంస్కృతికి ప్రతీక అయిన సామెతలు “క్రాల్” (5 వ శతాబ్దం చుట్టూ) Tilbalval మార్గం ద్వారా, తమిళ సొంత ఇతిహాసం “శిరపాది హరామ్” (5 వ శతాబ్దం మధ్యలో?) మరియు “మణిమేహలై” (5 వ శతాబ్దం చివరినా?) మహిళా కథానాయకులతో జైన్‌కు దగ్గరగా ఉన్నారు ఇలంగో ఆదిహార్ మరియు బౌద్ధ సాతాను కోటార్ వరుసగా. 6 వ శతాబ్దంలో, బౌద్ధమతం మరియు జైన మతం క్షీణించాయి, బదులుగా శివుడు మరియు విష్ణువు ప్రజలలో వ్యాపించారు. 7 మరియు 8 వ శతాబ్దాల నుండి, Najanar (షీబా), అల్వార్ (బిష్ణు) అని పిలువబడే చాలా మంది మత కవులు తమ ఉద్వేగభరితమైన పాటలను పాడుతూ దేశవ్యాప్తంగా దేవాలయాల చుట్టూ తిరిగారు. వారి పాటలు తరువాత శివ గ్రంథాలు “తిరుముసై” మరియు విష్ణు గ్రంథాలు “నలయైర-దివ్య-ప్రబంధం” లో సంకలనం చేయబడ్డాయి.

10 నుండి 12 వ శతాబ్దాల వరకు, దక్షిణ భారతదేశం చోళ రాజవంశం క్రింద శిఖరానికి చేరుకుంది. ఈ సమయంలో, దక్షిణ భారతదేశానికి ఆర్య సంస్కృతి యొక్క వ్యాప్తి గరిష్ట స్థాయికి చేరుకుంది మరియు అనేక రచనలు సంస్కృత పురాణ మరియు ప్రాణ సాహిత్యానికి నమూనాగా ఉన్నాయి. ప్రస్తుతం ఉన్న రచనలలో, జైన ఇతిహాసం “షిబాహా సిందెర్మణి” (10 వ శతాబ్దం మొదటి సగం, తిరుత్తక్కడవర్ రచించినది), “పెరియ ప్రణం” (12 వ శతాబ్దం మొదటి సగం), శివ సాధువుల జీవిత చరిత్ర, షాకిలార్ కొక్కిర్ చేత) పురాణ తమిళ ఇతిహాసం “ది అడ్వెంట్ ఆఫ్ రామా” (12 వ శతాబ్దం చివరినా?, కంబన్ రచించబడినది). రామ అడ్వెంట్ సంస్కృత పురాణ రామాయణం నుండి అరువు తెచ్చుకున్నప్పటికీ, ఇది సంగం నుండి గొప్ప తమిళ సాహిత్యంలో పాతుకుపోయిన కొత్త మరియు సజీవ రచన. 13 వ శతాబ్దంలో చోళ రాజవంశం నాశనమైనప్పుడు, దక్షిణ భారతదేశం ఇస్లామిక్ శక్తి మరియు విజయనగర్ నియంత్రణలో ఉంది, మరియు తమిళ అధికారం గణనీయంగా తగ్గింది. ఫలితంగా, రహస్య ఆలోచనాపరుడు సిత్తార్ యొక్క మత కవితలు మరియు బార్డ్ కవుల రచనలు తప్ప, ఆధునిక కాలం ప్రారంభం వరకు సాహిత్యంలో గమనించవలసిన కొన్ని విషయాలు ఉన్నాయి.

మార్గం ద్వారా, తమిళ శాస్త్రీయ సాహిత్యంలో ఎక్కువ భాగం సంస్కృతంలో ఉన్నట్లుగా పద్యంలో వ్రాయబడింది. ఏదేమైనా, 17 వ శతాబ్దంలో క్రైస్తవ మిషన్ల మిషనరీలు ప్రారంభమైనప్పుడు, వారు తమిళ ప్రాంతంలో గద్య రచనలు రాయడం ప్రారంభించారు. ముఖ్యంగా 19 వ శతాబ్దంలో, బ్రిటిష్ పాలన స్థాపించబడినప్పుడు మరియు పాశ్చాత్య సంస్కృతుల యొక్క పెద్ద పరిమాణం ప్రవహించినప్పుడు, నవలలు, నాటకాలు మరియు జీవిత చరిత్రలు వంటి గద్య రచనలు సాహిత్య కార్యకలాపాలకు ప్రధాన స్రవంతిగా మారాయి. ఆధునిక తమిళ రచయితలు చిన్న కథలలో మంచివారు, కాని రోజువారీ జీవితం నుండి విషయాలను తీసుకొని దానిని స్వల్ప రూపంలో వ్యక్తీకరించే సంగం సాహిత్యం యొక్క సంప్రదాయం ఈ విధంగానే కొనసాగుతోంది.
మునియో టోకునాగా

మరాఠీ సాహిత్యం

మహారాష్ట్ర యొక్క అధికారిక భాష, పశ్చిమ మరాఠీ సాహిత్యం. "మతం" కవిత్వం యొక్క ప్రక్రియలో అనేక మతాలు మరియు తాత్విక రచనలు ఒక మత సంస్కరణ ఉద్యమంగా మిగిలిపోయాయి, ఈ ప్రాంతంలో యాదబా, బహమనీ నుండి తదుపరి మరాఠా రాజ్యం వరకు ఈ ప్రాంతంలో అభివృద్ధి చెందింది. ఇది మరాఠీ అభివృద్ధికి దోహదం చేస్తుంది మరియు సాహిత్యంలో, ముఖ్యంగా పద్య చరిత్రలో ముఖ్యమైన అర్ధాన్ని కలిగి ఉంది. Junianeshwar (1271-96) బాగబాద్ గీత》 గమనికలు, Ekunato (1533-99?) తుకర్ రామ్ (1608-49) విశ్వాస పద్యం "అబాంగ్", Ramders (1608-81) “డార్త్‌బోర్డ్” ప్రతినిధి. అదే సమయంలో, పాలకుడి విజయాలను వివరించే గద్య సాహిత్యంగా చాలా బకర్ తయారు చేయబడింది, ప్రముఖ ప్రేమ కవితలు రహానీ మరియు వీరోచిత శక్తితో పాటు.

బ్రిటీష్ పాలనను స్థాపించే ప్రక్రియలో ఆధునిక పాశ్చాత్య నాగరికత కూడా మరాఠీ సాహిత్యాన్ని ప్రభావితం చేస్తుంది. మొదటి మరాఠీ-ఇంగ్లీష్ డిక్షనరీ (మోర్స్వర్త్ డిక్షనరీ) 1831 లో ప్రచురించబడింది మరియు మరాఠీ పత్రికలు 1830-40 నుండి కనిపించడం ప్రారంభించాయి. ఆధునిక మరాఠీలోని మొదటి నవలని "ది జామ్నర్స్ జర్నీ" (1857) అని బి. పద్మంజ్, పద్మంజీ రాశారు మరియు ఇది సామాజిక సంస్కరణ గురించి. నవల యొక్క ఇతర ఇతివృత్తాలు మలతా మరియు రాజ్‌పుత్‌తో వ్యవహరించే చారిత్రక వస్తువులు, మరియు శివాజీ మొదటి సగం వర్ణించే ఆర్. గున్జికార్ (1843-1901) రచన ఒక మార్గదర్శకుడు. HN ఆర్ప్టే (1864-1919) ఈ రెండు పోకడలను వర్గీకరించారు, మరియు అనేక చారిత్రక నవలలతో పాటు, కొత్త మధ్యతరగతి జీవితాన్ని వర్ణించే “ఎవరు శ్రద్ధ వహించాలి” (1893) వంటి సామాజిక నవలలను కూడా ప్రచురించారు. అతను 19 వ శతాబ్దం చివరి నుండి 20 వ శతాబ్దం ప్రారంభం వరకు మరాఠీ సాహిత్యానికి పరాకాష్ట, మరియు అనేక మంది అనుకరణదారులను ఉత్పత్తి చేశాడు. కవిత్వ ప్రపంచంలో అనేక రచనలు సృష్టించబడ్డాయి మరియు కషాబ్స్ట్ (1866-1905), NW తిలక్ (1865-1919), బినాయక్ (1872-1909), ఆర్.జి.గడ్కరీ (1885-1919) మరియు ఇతరులు సమాజాన్ని కొత్త యుగంలో అన్వేషిస్తున్నారు కవిత్వం ద్వారా. ప్రయత్నించబడింది.

అంతర్యుద్ధ కాలంలో (1920-40), మరాఠీ నవల తిరుగుబాటు కాలంలోకి ప్రవేశించింది, మరియు ఎన్ఎస్ పాడోక్, పివై దేశ్‌పాండే, వి.ఎస్. కందేకర్, జిటి మడ్కోర్కర్ మరియు ఇతరులు మనస్తత్వశాస్త్రం, రాజకీయాలు మరియు సామాజిక నవలల ద్వారా యువ పాఠకులను ఆకర్షించారు. అదనంగా, "సుశీర్ గాడ్" (1930) రాసిన VM జోసి (1882-1943), దీని ప్రధాన పాత్ర విద్యావంతురాలు, ఈనాటికీ చాలా మంది పాఠకులు ఉన్నారు. గాంధీ యొక్క ఆదర్శాలను జాతీయ అసెంబ్లీ యొక్క రాజకీయ మరియు సామాజిక కార్యకలాపాలతో అనుసంధానించే అనేక చిన్న కథలు రాసిన ఎస్. గుర్సే (1899-1950) ఇప్పటికీ గ్రామీణ ప్రాంతాల్లో బాగా ప్రాచుర్యం పొందారు. ఎస్ఎన్ పెండ్సే (1913-) రెండవ ప్రపంచ యుద్ధం నుండి చురుకుగా ఉంది, మరియు ఈ రోజు విస్తృతంగా చదివిన రచయితలలో ఒకరు, సమకాలీన భారతీయ రాజకీయాలు మరియు సమాజం మరియు మానవ సమస్యలతో సహా ఎల్గార్ మరియు ఎక్సైల్ వంటి అనేక రకాల విషయాలతో వ్యవహరిస్తున్నారు. అది. మొదటి ప్రపంచ యుద్ధం నుండి స్త్రీ సాహిత్యం కూడా అభివృద్ధి చెందింది మరియు కవి ఎల్. తిరాక్, వ్యాసకర్త డి. బాగ్వాట్ మరియు సామాజిక శాస్త్రవేత్త I. కల్బే రచనలు భారతదేశం అంతటా ప్రసిద్ది చెందాయి.

ఆధునిక మరాఠీ సాహిత్యం యొక్క కొత్త సహకారం డారిటో సాహిత్యం. సాహిత్య కార్యకలాపాల ద్వారా రాజకీయ మరియు సామాజిక వ్యాఖ్యలు చేయడానికి (దలిటో) గా అణచివేయబడిన ప్రజల ఉద్యమం 1950 లలో ప్రారంభమైంది, కానీ 60-70 లలో వేగంగా ప్రాచుర్యం పొందింది. ఇది లేవనెత్తితే, బి. బెర్గోల్, ఎన్. దాసర్ మరియు ఎ. డంగ్లే వంటి చాలా మంది రచయితలు నిర్మించారు మరియు ఇది ఇతర భారతీయ భాషలను కూడా కొత్త ధోరణిగా ప్రభావితం చేసింది.
మాసావో నైటో

---

Page 6

ভাষা ও ধর্মীয় পটভূমি উভয় ক্ষেত্রেই ভারতীয় সাহিত্য অত্যন্ত জটিল। একসময় ভারতে এবং বর্তমানে ব্যবহৃত ব্যবহৃত ভাষাগুলি বৈচিত্র্যময় তবে সাহিত্যের বিকাশকারী ভাষাগুলি ইন্দো-ইউরোপীয় এবং দ্রাবিড় ভাষায় বিভক্ত। দ্রাবিড় মানুষের ইতিহাস পুরাতন, কিন্তু সাহিত্য বিসি-তে ফিরে যায় না। অন্যদিকে, ইন্দো-ইউরোপীয় সাহিত্য 4,000 বছর ধরে ভারতীয় সাহিত্যের মূল ধারা হয়ে দাঁড়িয়েছে। ভারতীয় সাহিত্যের ইতিহাস ভাষার ইতিহাস থেকে প্রাচীন বেদ সাহিত্যে, দ্বিতীয় হাতের ক্লাসিক সংস্কৃত সাহিত্যে এবং আদি আধুনিক আঞ্চলিক ভাষার সাহিত্যে বিভক্ত। প্রাচীন এবং দ্বিতীয় হাতের সাহিত্য হ'ল ইন্দো-আর্য সাহিত্য, এবং আধুনিক আধুনিক সাহিত্য মূলত ইন্দো-ইউরোপীয় সাহিত্য, তবে দ্রাবিড় সাহিত্য সুবিধার জন্য অন্তর্ভুক্ত করা হয়েছে। যে ধর্মীয় চিন্তাভাবনা প্রতিটি যুগ জুড়ে সাহিত্যের পটভূমি তৈরি করেছে তা মূলত ব্রাহ্মণ বা হিন্দু, তবে বৌদ্ধ ও জৈন ধর্মীয় সাহিত্যও রয়েছে এবং আধুনিক আধুনিক সাহিত্যে হিন্দু ধর্ম ছাড়াও মুসলমানদের উর্দু সাহিত্যও রয়েছে।

প্রাচীন সাহিত্য (বেদ সাহিত্য)

খ্রিস্টপূর্ব ১৫০০ খ্রিস্টাব্দের দিকে যে আর্যরা ইরান অঞ্চল থেকে ভারতের উত্তর-পশ্চিমাঞ্চলে অভিবাসিত হয়েছিল তারা প্রাকৃতিক প্রশংসার লিরিক কবিতা দিয়ে তাদের সাধারণ কবিতা প্রকাশ করেছিল। তারা সমস্ত মহাজাগতিক বনের divশ্বরত্বকে স্বীকৃতি দিয়েছিল এবং দেবতা হিসাবে তাদের উপাসনা করেছিল এবং উপাসনা করেছিল, তবে এই প্রাচীন কবিদের প্রাকৃতিক স্তবই সেই কণ্ঠ ছিল যা ভারতীয় সাহিত্যের উদয়কে ভোর করে দেয়। পরবর্তীকালে, 1000 বছরেরও বেশি সময় ধরে ব্রাহ্মণ ধর্মীয় সাহিত্যকে বেদ সাহিত্য হিসাবে উল্লেখ করা হয়। বেদ মূল অর্থ "জ্ঞান", তবে এটি বিশেষত ধর্মীয় জ্ঞানের অর্থের জন্য ব্যবহৃত হয়েছিল এবং তারপরে ব্রাহ্মণ্যবাদের ধর্মগ্রন্থকে বোঝানো হয়েছিল। বেদ সাহিত্যের মূলটি হ'ল চার ধরণের সানহিটার (এই গ্রন্থ), যার মধ্যে এক হাজারেরও বেশি প্রাকৃতিক প্রশংসা বেদী থেকে বিভিন্ন দেবতাকে প্রার্থনা করার জন্য এবং তাদের মর্যাদার প্রশংসা করার জন্য অনুরোধ করা হয়েছিল। Book বেদ this এই বইটিতে ফোকাস দেওয়া, একসাথে 《সমবেদনা song গানের জন্য, rituals যজুল বেদ rituals আচার অনুষ্ঠানের জন্য, এবং 《আতরবা বেদ》, বিপর্যয়কে আমন্ত্রণ জানানোর জন্য বানানের সংগ্রহ। 4 টি vader। এই চার-বাধার গ্রন্থে গদ্য তাত্ত্বিক সাহিত্য রয়েছে যা তাদের প্রত্যেকের অন্তর্ভুক্ত স্তবগুলির প্রয়োগ এবং তাদের উত্স, উদ্দেশ্য, অর্থ ইত্যাদি ব্যাখ্যা করে contains ব্রাহ্মণ অনুষ্ঠানের রহস্যজনক তাত্পর্যের পরিপূরক ব্যাখ্যা, বিশেষত আরণ্যক (ফরেস্ট বুক), বনে শেখানো গোপন কৌশলগুলির সংকলন এবং সোগা ইচিয়োর মূল বিষয়গুলি ব্যাখ্যা করে একটি দার্শনিক দলিল উপনিষদে (রহস্যময় বই) সংযুক্ত আছে। প্রাচীনকালে, বেদাহ ধর্মগ্রন্থগুলি সম্পর্কে উপরে বর্ণিত জ্ঞানকে শুল্তি (পবিত্র সাহিত্য) বলা হত কারণ জ্ঞানটি ofশ্বরের প্রকাশ দ্বারা শিখেছিল। যাকে বলা হয় সুমৃতি (পবিত্র সাহিত্য)। বেদ উত্সবের সহায়ক গবেষণা হিসাবে বিকশিত ছয় প্রকারের বেদঙ্গা (বেদ শাখা) বক্তৃতা, অনুষ্ঠান, ব্যাকরণ, ব্যুৎপত্তি, উপাস্য এবং জ্যোতির্বিজ্ঞানের সমন্বয়ে সূত্র নামে একটি অতি সাধারণ বাক্যে বানানো হয়েছিল। পরিবর্তিত সময়ের সাথে সাথে, বেদ সাহিত্যের রূপকথার থেকে ধর্মতাত্ত্বিক, দার্শনিক এবং আচারে পরিবর্তিত হয়েছিল।

দুটি মহাকাব্য এবং প্রাণ

ভারতের দুটি প্রধান মহাকাব্য, মহাভারত এবং রামায়ণ প্রাচীন সাহিত্য এবং দ্বিতীয় হাতের সাহিত্যের মধ্যে ভারতীয় সাহিত্যের ইতিহাসে একটি গুরুত্বপূর্ণ অবস্থান নিয়েছে এবং তাদের প্রভাব দেশের বাইরেও প্রসারিত। " মহাভারতে The বালাতাসের দুই রাজা, কুরু এবং ফান্ডুর মধ্যে দুর্দান্ত যুদ্ধ সম্পর্কে একটি দুর্দান্ত poetryতিহাসিক কবিতা, এবং এটি 18 টি গ্রন্থ এবং 100,000 এরও বেশি গ্রন্থ এবং একটি পরিশিষ্ট "হরি বনশা হরিভা" নিয়ে গঠিত। এর আগে কয়েকশো বছর কেটে গেছে এবং সেই সময়ে ধর্ম, পৌরাণিক কাহিনী, কিংবদন্তি, দর্শন, নৈতিকতা, ব্যবস্থা ইত্যাদি সম্পর্কিত অসংখ্য উপাখ্যানগুলিকে সংখ্যায়িত করা হয়েছে, যা মোটের প্রায় ৪/৫ ভাগ। দর্শন কবিতা << বুগাবাদ গীতা ।, সুন্দর রোম্যান্স এবং অদ্ভুত ভাগ্য সম্পর্কে কথা << রাজা নারার গল্প 》, পবিত্র স্ত্রী << পরিচারক গল্প সবচেয়ে বিখ্যাত। " রামায়ন বার্মিকি তৈরি করেছেন বলে জানা গেছে। প্রিন্স রামা হলেন একজন দুঃসাহসিক বীর যোদ্ধা, যিনি রাজকন্যা সীতাকে পুনরুদ্ধার করেন, যাকে দানব রাজা রাবণের হাতে ছিনিয়ে নেওয়া হয়েছিল। এই historicalতিহাসিক কবিতার ভাষা ও রীতিটি পরিমার্জিত হয়েছে এবং বলা হয় পরবর্তী-বিকশিত কিরবিয়া সাহিত্যের উত্স be

《মহাভারত》 বিশেষত প্রাচীন উপজীবের সংকলন এর পরিশিষ্টের প্রবাহের উপর ভিত্তি করে 《হরি বনশা》, একটি ছদ্ম ইতিহাসের পুরাণ সংগ্রহ গ্রন্থ prana 18 প্রকারের বড় প্রাণ এবং উপ প্রাণের নাম তালিকাভুক্ত করা হয়েছে। প্রাণ অর্থ হ'ল "টিউমুলাস", মহাবিশ্বের সৃষ্টির পঞ্চম বিষয়, এর ধ্বংস ও পুনর্গঠন, দেবতা ও সাধুদের বংশ, মানব পূর্বপুরুষ মনু দ্বারা শাসিত দীর্ঘমেয়াদী বর্ণনা, জাপানি ও চন্দ্র প্রজাতির বংশবৃদ্ধি অবশ্য অনেক কিছু প্রচলিত প্রাণ সাহিত্যের মধ্যে হিন্দু দেবতা বিষ্ণু ও শিব সম্পর্কে প্রচলিত কাহিনী ও কিংবদন্তীর উপর ভিত্তি করে এবং বিশ্বাসীদেরকে পবিত্র বিসর্জন হিসাবে বিবেচনা করা হয়। প্রাচীন বেদের তুলনায় দুটি মহাকাব্যের ভাষা ইতিমধ্যে পরিবর্তিত হয়েছে, তবে খ্রিস্টপূর্ব চতুর্থ শতাব্দীতে মহান সাহিত্য শিল্পী পানিনি আবির্ভূত হওয়ায় ক্লাসিকাল সংস্কৃতের ভিত্তি প্রতিষ্ঠা করতে, পাশাপাশি সংস্কৃতির ভিত্তিতে বিকাশ ঘটেছিল, যা অপ্রত্যাশনের ভিত্তিতে বিকশিত হয়েছিল, এটি ব্যবহৃত হয়েছিল দ্বিতীয় হাতের সাহিত্যের একটি শব্দ হিসাবে, অনেক মাস্টারপিস এবং রত্ন রেখে।

ব্যবহৃত সাহিত্য (শাস্ত্রীয় সংস্কৃত সাহিত্য)

সহজ এবং সরল বৈদিক ধর্মীয় সাহিত্য শৈলী, ব্যবস্থাগুলি এবং বিবেচনার পাশাপাশি দ্বিতীয় হাতের সাহিত্যের বিষয়বস্তুর ক্ষেত্রে উল্লেখযোগ্যভাবে বিকশিত হয়েছে। এই ক্ষেত্রটি ভারতীয় সাহিত্যের উচ্চতম দিনকে চিহ্নিত করেছে। ব্যবহৃত সাহিত্যের প্রথম লেখক হলেন বৌদ্ধ কবি আশবা গোশা ( বাযুমের (চেষ্টা করা যাক))। বৌদ্ধ চরিত্রে (চীনা অনুবাদ "বুদ্ধ অ্যাডমিরাল"), যা বৌদ্ধ জীবনীগ্রন্থে আচ্ছাদিত ছিল, একটি মাস্টারপিস এবং বহু শতাব্দী প্রাচীন শতাব্দী প্রাচীন শাস্ত্রীয় সাহিত্যের সূচনা করেছিল। যা করা হয়েছে তা প্রাচীনতম ক্লাসিক নাটকের উদাহরণ হিসাবে সাহিত্যের ইতিহাসে মনোযোগের দাবিদার। নাট্যকার বার্থা নামটি (তৃতীয় শতাব্দীর কাছাকাছি) দীর্ঘকাল ধরে গাওয়া হয়ে থাকে, তবে তাঁর কাজ হিসাবে স্বীকৃত ১৩ ধরণের নাটক 1910 সালে দক্ষিণ ভারতে আবিষ্কৃত হয়েছিল। এদের মধ্যে চারদত্ত ৪ টি অভিনয় পর্যন্ত একটি অসম্পূর্ণ রচনা, তবে 10- অভিনীত নাটক "এম chaচাকাṭিক (পৃথিবীর একটি ছোট গাড়ি)" যা এই নাটকটির পরিপূরক ছিল শূদ্রকের কাজের জন্য দায়ী। , এটি প্রাথমিকভাবে শাস্ত্রীয় নাটকের একটি অনন্য সামাজিক নাটক হিসাবে বিবেচিত। গুপ্ত রাজবংশ (চতুর্থ-ষষ্ঠ শতাব্দী) সাহিত্য যুগের সমৃদ্ধির একটি সময়। Carridasa (চতুর্থ-৫ ম শতাব্দী) আবির্ভূত হয়েছিল এবং শাস্ত্রীয় সংস্কৃত সাহিত্যের স্বর্ণযুগ হিসাবে আবির্ভূত হয়েছিল। কারিডাস লিরিক কবিতা, মহাকাব্য এবং উল্লম্ব এবং অনুভূমিক কলম, মাস্টারপিস সহ নাটকগুলি পরীক্ষা করেছেন << শকুন্তলা Name নাটকটি নামটি পশ্চিমা সাহিত্যের সাহিত্য থিয়েটার দ্বারা পরিচিত এবং এটি ভারতের সেরা লেখক হিসাবে পরিচিত।

কারিডাসার প্রায় 800 বছর পরে, সংস্কৃত সাহিত্য সমৃদ্ধ যুগে ছিল এবং বহু লেখক এবং রচনা বিভিন্ন ক্ষেত্রে যেমন গীতিকাব্য, মহাকাব্য, নাটক, উদ্ভট উপন্যাস এবং আখ্যানগুলিতে প্রকাশিত হয়েছিল। এমনকি জটিল আনুষ্ঠানিকতার খারাপ প্রভাবও পড়েছে। লিরিক কবিতায় <শাতক> তিন প্রকারের লেখক বার্টোলি হরি (সপ্তম শতাব্দী) সর্বোচ্চ নাম, প্রেম কবি Amaru (অষ্টম শতাব্দী), Bilhana (11th শতাব্দী), জয়া দেবা (দ্বাদশ শতাব্দী) এবং অন্যান্য কবি উত্পাদিত হয়েছিল। মহাকাব্যগুলিতে Bharabi (6th ষ্ঠ শতাব্দী), বাট্টি ভাṭṭই (সপ্তম শতাব্দী), মার্গা (৮ ম শতাব্দী) ইত্যাদি দুটি প্রাচীন মহাকাব্যের সাক্ষাত্কার নিয়েছিল এবং তাদের কাব্যিক দক্ষতা চিত্রিত করেছিল, Karhana (দ্বাদশ শতাব্দী) কাশ্মীর রাজাদের ইতিহাস বর্ণনা করেছে << Rajatharangini >> (1148) একটি অনন্য অবস্থান দখল করে। নাটকে কালিরিদাসকে মাস্টারপিসের নাম দেওয়া হয়েছিল "মারাঠি মাদাবা" এবং আরও দু'জন। বাবা বুটি (অষ্টম শতক)। কাই-না-ওহ, যিনি বৌদ্ধ অভিভাবক হিসাবে সংস্কৃতির চেতনা ব্যবহার করেছিলেন হর্ষ বালদানা (60০6-6477 বাসিন্দা) তিনটি নাটকও রেখেছিল। এগুলি ছাড়াও, ভবানির্য (সপ্তম-অষ্টম শতাব্দী), বিশ্বদত্ত (নবম শতাব্দী), রাজা শাকারা (দশম শতাব্দী) এবং আরও অনেক নাটক রচনা তৈরি হয়েছিল। সপ্তম শতাব্দীর চারপাশে গদ্য কাল্পনিক উপন্যাস প্রকাশিত হয়েছিল, Dandin সুবন্ধু এবং সুবনা, বান বানা, তিনজন মহান মাস্টার পর পর এসেছিলেন এবং অনন্য ক্ষেত্রে অগ্রণী ভূমিকা নিয়েছিলেন।

বিশ্ব সাহিত্যের সর্বাধিক গুরুত্বপূর্ণ তাৎপর্য হ'ল ভারতীয় আখ্যান সাহিত্যের। পাঁচটি পাঠযোগ্য আখ্যানের সংগ্রহ << পঞ্চতন্ত্র >> এর মূলটি বিলুপ্ত হয়ে গিয়েছিল, তবে এটি বেশ কয়েকটি বিভিন্ন রূপ দ্বারা প্রকাশিত হয়েছিল, Syrian ষ্ঠ শতাব্দীর পরে সিরিয়ান এবং আরবিতে অনুবাদ করে এবং পূর্ব ও পশ্চিম দেশে "ক্যারিলা এবং ডিমনা" বা "দ্য স্টোরি অফ দ্য স্টোরি" নামে ব্যাপকভাবে ছড়িয়ে পড়ে and Pilpi "। এটি প্রতিটি দেশে আখ্যান সাহিত্যের উপর দুর্দান্ত প্রভাব ফেলে। গুণারদিয়ার রচিত আখ্যানগুলির একটি সংকলন যা ১০,০০,০০০। এবং পৈশতীতে রচিত হয়েছিল বৃহত কাটার আসলটি হারিয়ে গেছে, তবে কয়েকটি সংক্ষিপ্তসার হস্তান্তরিত হয়েছে, এবং সোমাদেবার "কাটার সলিট সাগর" সবচেয়ে বিখ্যাত। বর্ণনাকারীর এই সংকলনগুলি এমন একটি রূপ নেয় যা একটি ফ্রেমের গল্পে প্রচুর পর্ব অন্তর্ভুক্ত করে। 25 তম পর্ব )》 《সুকাসাপতি ( 鸚鵡 সত্তর পর্ব ) >> এবং আকর্ষণীয় আখ্যানগুলির অন্যান্য ছোট-আকারের সংগ্রহ। সংস্কৃত সাহিত্য সাহিত্য রচনার সাথে সম্পর্কিত যেমন দর্শন, ধর্ম, ব্যাকরণ, বক্তৃতা, অভিধান ইত্যাদি, বা আইনী ব্যবস্থা, অর্থনীতি, শিল্প, সংগীত, জ্যোতির্বিজ্ঞান, গণিত, চিকিত্সা, যৌন প্রেম ইত্যাদির কিছু কিছু একাডেমিক বা ব্যবহারিক, এবং কিছু ছড়া লেখা হয়, তাই এগুলি একটি বিস্তৃত অর্থে সাহিত্যকর্ম হিসাবে বিবেচিত হয়।

প্রাকৃত সাহিত্য

বৌদ্ধ ও জৈন ধর্ম বিভিন্ন ধরণের প্লাট্রিক ব্যবহার করে সাহিত্য রচনা ছেড়েছিল, কিন্তু সংস্কৃত উচ্চ-শ্রেণীর পুরুষদের বাদে সংস্কৃত নাটকে বিভিন্ন ধরণের প্লাচরিত ব্যবহার করেছেন। কারণ এখানে বিধান ছিল, এটি সাহিত্যের শব্দ হিসাবে গুরুত্বপূর্ণ ছিল। তবে এখনও অন্যান্য অনন্য সাহিত্যকর্ম রয়েছে এবং হরার সালাসই (৩-৪ শতাব্দী) প্রাকৃত লিরিক কবিতার অনন্য কবিতা প্রদর্শনের জন্য বিখ্যাত।

বৌদ্ধ এবং জৈন সাহিত্য

বৌদ্ধ এবং জৈন ধর্ম প্রাচীন ভারতে চিন্তাধারা ও সংস্কৃতির ইতিহাসে দুর্দান্ত পদক্ষেপ রেখেছিল, তবে উভয়েই তাদের নিজস্ব ধর্মীয় সাহিত্যের বিকাশ ঘটেছে। প্রারম্ভিক বৌদ্ধ সাহিত্যে পুরাকৃতের প্রাচীন পলিকৃত ব্যবহার হত এবং কিছু বৌদ্ধ অভয়ারণ্যের উচ্চ সাহিত্যের মূল্য রয়েছে। প্রাক-বুদ্ধের কাহিনী হিসাবে সংগ্রহ করা আখ্যান সংগ্রহ জাতক East পূর্ব-পশ্চিম বর্ণিত সাহিত্যের পাশাপাশি সংস্কৃত সাহিত্যে পঞ্চতন্ত্র গুরুত্বপূর্ণ important বৌদ্ধধর্মের সাহিত্যে, পালি বৌদ্ধ ধর্মগ্রন্থ ছাড়াও অনেকগুলি উচ্চতর সাহিত্যের মূল্যবোধ সম্পন্ন সংস্কৃত ধর্মগ্রন্থ রয়েছে এবং আশ্বগোশা এবং আরিয়াশুরার (সেয়ু, 6th ষ্ঠ শতাব্দী) মতো দুর্দান্ত বৌদ্ধ কবিরা উপস্থিত হয়েছেন। জৈন সাহিত্যে বিভিন্ন ধরণের প্লাস্টিক ভাষা ব্যবহার করা হয়েছে এবং গুরুর অনেক জীবনী এবং ধর্মগ্রন্থ ধরে রাখা হয়েছে। পরবর্তীকালে সংস্কৃত সাহিত্যে রুপান্তরিত ও প্রভাবিত হওয়া সাহিত্যকর্মগুলি ছেড়ে দিতে সংস্কৃত ভাষাও ব্যবহৃত হয়।
তানাকা

আধুনিক সাহিত্য

আমরা যখন ভারতীয় সাহিত্যকে "আধুনিক" হিসাবে উল্লেখ করি, তখন এটি সেই কালকে বোঝায় যে শাস্ত্রীয় ভাষা historতিহাসিকভাবে অনেক জাতিগত ভাষা (দশম থেকে 13 তম শতাব্দী) গঠনের জন্য historতিহাসিকভাবে পরিবর্তিত হয়েছে এবং পৃথক হয়েছে।

আধুনিক ভারতে চারটি traditionalতিহ্যবাহী ভাষাতাত্ত্বিক ব্যবস্থার সাথে প্রায় 200 টি ভাষা এবং আরও চারটি অধীনস্ত উপভাষা রয়েছে, যার প্রতিটি সাহিত্যের কোনও না কোনও রূপ রয়েছে। পার্বত্য অঞ্চলে সংখ্যালঘু উপজাতিরা আজকাল পুরাণ কল্পকাহিনী, কিংবদন্তি, লোকগান ইত্যাদির হাত ধরে রেখেছে এবং উপজাতির উপজাতিদের অভ্যাস বিলুপ্তির ফলে প্রভাবশালী ভাষাগুলির বক্তাদের সাহিত্যের আকার তৈরি হয়েছে। কিছু ক্ষেত্রে এটি একটি গুরুত্বপূর্ণ অবদান রেখেছে। এছাড়াও, বিদেশী শাসকগণ তুলনামূলকভাবে নতুনভাবে প্রবর্তিত পার্সিয়ান এবং ইংরেজী তাদের নিজস্ব দেশে তৈরি কাজগুলি পৌঁছে দেয় এবং একই সাথে ভারতে সাহিত্য তৈরি করে।

তবে, ভারত, পাকিস্তান এবং বাংলাদেশে হিন্দি সাহিত্য, উর্দু সাহিত্য, বঙ্গীয় সাহিত্য, অসমী সাহিত্য, ওড়িয়া সাহিত্য, পাঞ্জাবি সাহিত্যের সীমাবদ্ধ, সিন্ডি সাহিত্য, মারাঠি সাহিত্য, গুজরাটি সাহিত্য (উপরে, ইন্দো-আরিয়া ভাষা), তামিল সাহিত্য, তেলেগু সাহিত্য, কন্নড় সাহিত্য, মালায়ালাম সাহিত্য (উপরে, দ্রাবিড় ভাষা)। তবে সাম্প্রতিক আঞ্চলিকতাবাদী ধারায়, বিহার প্রৌ province় এবং রাজস্থান উপভাষায় বিভিন্ন রচনা লিখে মাইলি এবং রাজস্থানী সাহিত্য প্রতিষ্ঠার পদক্ষেপ রয়েছে। নেপালি নেপালি সাহিত্য এবং শ্রীলঙ্কার সিংহল সাহিত্যের লোকসাহিত্যের হিসাবে ধারাবাহিক ইতিহাস রয়েছে।

উপরে তালিকাভুক্ত সাহিত্যের অঙ্কুরোদগম দশম থেকে 13 তম শতাব্দীর কাছাকাছি স্বীকৃত (তবে তামিল সাহিত্যের তুলনায় এটি প্রথম শতাব্দীর কাছাকাছি)। সেই সময়কালটি ভারতীয় ইতিহাসের একটি প্রধান টার্নিং পয়েন্ট ছিল। অন্য কথায়, উত্তর ভারতে গুপ্ত রাজবংশ, হর্ষ বালদান রাজবংশ এবং দক্ষিণ ভারতে চোল রাজবংশের মতো রাজনৈতিকভাবে শক্তিশালী দেশগুলি এবং প্রতিটি অঞ্চলে ক্ষুদ্র ক্ষুদ্র গোষ্ঠী নির্ধারিত হয়। প্রক্রিয়া. এর পরে, দক্ষিণ ভারতের একাংশ বাদে এই অঞ্চলটি মুসলিম ক্ষমতার রাজনীতি ও সংস্কৃতির প্রভাবে। ভাষার নিরিখে সংস্কৃত, প্ল্যাকুইরিট এবং আপা ব্লাঞ্চা এবং আধুনিক ভাষার মতো ক্লাসিক ভাষার মধ্যে দূরত্ব বৃদ্ধি পায় এবং ক্লাসিক ভাষার সৃজনশীলতা দুর্বল হয়। ধর্মের দিক থেকে, বৌদ্ধ এবং জৈন ধর্ম পশ্চাদপসরণ এবং হিন্দু ধর্মের কথা সামনে এলে এটি ঘটে।

আধুনিক ভারতীয় সাহিত্যের এই বিভাজনের প্রক্রিয়া চলাকালীন আপাব্ল্যাঙ্কা সাহিত্যে মিশ্রিত হওয়া খণ্ডিত স্তবক, লোককাহিনী এবং লোকগানের স্টাইলাইজেশনের আকারে উপস্থিত হতে শুরু করে। এতে কেন্দ্রিক শক্তি রয়েছে যা প্রতিটি সাহিত্যে ধ্রুপদী সাহিত্য এবং চিন্তাভাবনা ভাগ করে দেয় এবং একই রকম historicalতিহাসিক পটভূমি রয়েছে, যখন প্রতিটি নৃগোষ্ঠীর অনন্য বিষয় এবং সাহিত্যের শৈলীতে পুষতে স্থানীয়করণের ক্ষমতা। কাজ করছে. এর একটি দৃ concrete় উদাহরণ দেওয়ার জন্য, সংস্কৃত মহাকাব্য রামায়ণ পঞ্চদশ শতাব্দী থেকে লোকসাহিত্যে এবং বঙ্গীয় সাহিত্যে ক্রিটিকাস-আউগার রামায়ণ এবং হিন্দি সাহিত্যে তুরসিডার্স রাম রূপান্তরিত হয়েছে।। চরিত মানস, তামিল সাহিত্যে কাবনের রামায়ণ ইত্যাদি। লেখা আছে। সেন্ট্রিপেটালিজমের মধ্যকার আন্তঃব্যক্তির ভিত্তিতে একই ক্লাসিক এবং স্থানীয়করণ এবং জাতিগতকরণের শক্তির উপর ভিত্তি করে একটি নতুন সৃষ্টি তৈরি হয়েছিল, যা এর নিজস্ব ব্যাখ্যা যুক্ত করে।

ভারতে একটি উল্লেখযোগ্য বৈশিষ্ট্য যেখানে অনেক আধুনিক ভাষার সাহিত্যের সহাবস্থান থাকে তা হ'ল সাহিত্যের পারস্পরিক প্রভাব। পুরানো দিনগুলিতে, তামিল সাহিত্যের কারিগরদের (রহস্যময় স্তব পর্যালোচনা) রচনাগুলির চিন্তাভাবনা এবং আবেগ ভক্তি আন্দোলনের একটি দুর্দান্ত স্ফীতি সৃষ্টি করেছিল, যা উত্তর ভারতীয় সাহিত্যের বাকী সাহিত্য গঠনে ব্যাপক অবদান রেখেছিল। উনিশ শতকের ক্ষেত্রে, উনিশ শতকে অনুপ্রাণিত বাঙালি সাহিত্য এবং মারাঠি সাহিত্য অন্যদের কাছে নতুন ধারণা ও শিল্প নিয়ে আসে। সময়ের সাথে সাথে এ জাতীয় প্রভাব ও প্রচার আরও বিশিষ্ট হয় become আজ, বেসরকারী ক্ষেত্রের প্রচেষ্টা এবং সরকারের সহায়তায় (জাতীয় সাহিত্য একাডেমী, প্রতিটি রাষ্ট্রীয় সংস্থা), নৃতাত্ত্বিকতার দুর্দান্ত কাজগুলি অন্যান্য জাতিগত ভাষায় অনুবাদ করা হয়েছে। একটি নৃগোষ্ঠীর কাজ উপভোগ করার সুযোগ বহু লোকের জন্য বাড়ছে।

ভারতীয় আধুনিক সাহিত্যের প্রবাহের দিকে তাকালে, 19 শতকের গোড়া থেকে শুরু করে ধর্মীয় সাহিত্য এবং আদালত সাহিত্যের সংখ্যাগুরু সংখ্যা ছিল, কিছু ছড়া বাদে, যা ছড়াগুলির উপর ভিত্তি করে ছিল। পরবর্তীকালে ভারতে ব্রিটিশ শাসন প্রতিষ্ঠার পর থেকে গদ্য মূলধারায় পরিণত হয়েছিল, জাতীয়তাবাদী রচনা এবং তাদের বাস্তব জীবনের বিষয় নিয়ে অনেকগুলি রচনা তৈরি করে। তবে, যে লোকেরা সাহিত্যের সৃষ্টিতে অংশ নিতে পারে তারা এখনও সমাজের কিছু উচ্চ এবং মাঝারি স্তর এবং বেশিরভাগই পুরুষ, কাজের জগত সীমাবদ্ধ থাকে। এটি অতিক্রম করার চেষ্টা করার সময়, উপরের স্তরটি এমন দৃশ্যে দেখা যায় যা নীচের স্তরের সাথে সহানুভূতি বোধ করে, সত্যিকার বাস্তবতা থেকে মুক্ত বিশ্বকে চিত্রিত করার ঝুঁকির সাথে। সকলের জন্য সাহিত্যের প্রতিষ্ঠা আশা করা যায় যে আরও সমান সমাজ উপলব্ধি করা সম্ভব, তবে একই সাথে আজকের ভারতীয় সাহিত্য তার অনুধাবনের দিকে দৃষ্টিভঙ্গি প্রসারিত ও গভীর করার জন্য দায়ী।

হিন্দি সাহিত্য

হিন্দি সাহিত্য মূলত গঙ্গা নদী এবং যমুনা নদীর মাঝের অববাহিকায় বিতরণ করা ভাষা এবং উপভাষার সমন্বয়ে একাধিক ভাষায় রচিত রচনার জন্য একটি যৌথ শব্দ। অন্য কথায়, দশম ও ত্রয়োদশ শতাব্দীতে, রাজস্থানী ভাষার উপর ভিত্তি করে বহু মহাকাব্য রচিত হয়েছিল যা ওয়াং ইয়ের কৃতিত্বের প্রশংসা করেছিল। চতুর্দশ শতাব্দী থেকে, আবাদী উপভাষার একটি প্রেমের গল্প এবং উপভাষার উপভাষার ভাষায় রাম বিশ্বাসের একটি মহাকাব্য তৈরি করা হয়েছে, যখন কৃষ্ণ বিশ্বাসের একটি গীতিকার কবিতা এবং ভাষায় একটি প্রযুক্তিগত প্রেমের কবিতা তৈরি হয়েছে ব্রজু উপভাষা। এটা বিরল হতে এসেছিল। এবং উনিশ শতকের মাঝামাঝি থেকে, কারি-বাউলি খা বোলি উপভাষা, যা মুঘল রাজবংশের অধীনে ব্যাপকভাবে ব্যবহৃত হত, পূর্ববর্তী বিভিন্ন ভাষার শব্দভাণ্ডার সংমিশ্রণ করার সময় একটি সাধারণ ভাষায় পরিণত হয়েছিল, মূলত গদ্য থেকে গদ্য পর্যন্ত তিনি আধুনিকতার জন্য দায়বদ্ধ হয়েছিলেন। এবং সমসাময়িক সাহিত্য।

হিন্দি সাহিত্যের প্রধান প্রবণতাগুলি কালানুক্রমিক ক্রমে সংক্ষিপ্তভাবে সংক্ষিপ্ত করা হয়েছে, নির্মাতারা এবং থিমগুলিকে কেন্দ্র করে। নরপতি নুরুহার “বিসালদেব লারসো” (দ্বাদশ শতাব্দী) এবং চাঁদ বালদায়ের "প্লেটিউবার লারসো" মহাকাব্যগুলি (যেমন দ্বাদশ শতাব্দীর শেষের মতো?) আদালতের কবিরা কীভাবে নিখরচায় ব্যক্তিগত গল্পগুলিকে অন্তর্ভুক্ত করার সময় রাজকীয় ও অভিজাতদের প্রশংসা করছেন? রহস্যময় ছোট কবিতা যেমন কবির এবং দারমুদাস (15 তম থেকে 16 ম শতাব্দী) ধর্মের নেতাদের দ্বারা মতবাদের বিকাশ। এটি হিন্দি বাচ্চা সাহিত্যের বাঙালি সাহিত্যের সাহিত্যের একটি সেতু হিসাবেও কাজ করেছিল। ইসলামী গুপ্ত দার্শনিক কুতুবনের মুরিগাবাতি (ষোড়শ শতাব্দীর শুরুর দিকে) এবং জার্সির পদ্মাওয়াত বন্ধুত্বপূর্ণ উপায়ে অড অঞ্চলের লোককাহিনী ভিত্তিক রোম্যান্সের গল্প। বিষ্ণু Conশ্বর সম্পর্কিত ভক্তি সাহিত্যে, এমন একটি বংশ রয়েছে যা রামকে দেবতার অবতার হিসাবে উত্থিত করে, এবং একটি বংশপরিচয় যা কৃষ্ণকে বিষ্ণুর অবতার করে তোলে। রাম বিশ্বাসের কাজে, Tulcedars "রহম চরিত মানস" এবং নবদারের "ব্যাক্ট মার্ট" (16 শতকের শেষ) মহাকাব্যটি আজও জনপ্রিয়। কৃষ্ণ বিশ্বাসের প্রধান কাজগুলি অন্তর্ভুক্ত Bidiyapati "প্যাডার ওয়ালি", Suruders "সুর সাগর", মিলার বেরে 《প্যাডার ওয়্যারি》 (16 শ শতাব্দী)। যদিও রাম এবং কৃষ্ণ উভয় ধর্মীয় সাহিত্যই প্রায়শই তাদের নিজ নিজ বর্ণ ও বর্ণের ভিক্ষুদের হাতে দেওয়া হয়, তবে ধর্মনিরপেক্ষ বিশ্বাসীদের অবদানও উল্লেখযোগ্য। কবিতায় বিশেষ দক্ষতার সাথে প্রেমের কবিতা কৃষ্ণ বিশ্বাসের কামুক দিকগুলিকে জোর দেয় এবং প্রায়শই রাজপরিবার এবং আভিজাত্যের আনন্দের জন্য আদালত এবং এর আশেপাশের কবিরা ডেকে আনে। । সাধারণ উদাহরণগুলি হ'ল কাশাবুদাসের "রাশিকপ্রিয়া" এবং বিহারিয়ালের "সটোসাই" (17 শ শতাব্দী)।

উপরের বেশিরভাগটি সাহিত্যের সাহিত্য, তবে 19 শতকের শেষার্ধে হরিশ চন্দ্র সমালোচনা ও নাটকগুলি তৈরি ও অনুবাদ করার সময় গদ্য ছড়িয়ে দেওয়ার চেষ্টা করেছেন। তাঁর দাবির ভিত্তি হ'ল আধুনিক পরিস্থিতিতে ভারতীয় traditionতিহ্যকে পুনরুজ্জীবিত করা। বিশ শতকের গোড়ার দিকে দুবি বৌদি এগিয়ে গিয়ে তিনি বিস্তৃত বিশ্বে ভারতকে অন্বেষণের সন্ধান থেকে স্পষ্ট গদ্য রচনাটি প্রতিষ্ঠা করেছিলেন।
তদাজি সাখাটা অনুবাদ এবং আলোকিতকরণের এক যুগের পরে, "চারিয়ার্ড" নামে একটি বিস্তীর্ণ রোমান্টিক সাহিত্য আন্দোলন প্রথম বিশ্বযুদ্ধের পর থেকে মূলধারায় পরিণত হয়েছে। ১৯২০ এর দশক এমন একটি যুগ, যখন গান্ধীর পরিচালিত আন্দোলনটি স্বাধীন আন্দোলনের ইতিহাসে উপস্থিত হয়েছিল। 30 এর দশকে সমাজতন্ত্র প্রভাবশালী হয়ে ওঠে এবং দুটি যুদ্ধের মধ্যে সময়কাল এমন একটি প্রক্রিয়া ছিল যার মধ্যে প্রগতিশীল সাহিত্য আন্দোলন রোমান্টিক সাহিত্য আন্দোলনকে আত্মসাৎ করেছিল। ১৯৪০-এর দশকের শেষার্ধ থেকে প্রগতিশীল সাহিত্য আন্দোলনের রাজনৈতিক আধিপত্যের প্রতিক্রিয়া হিসাবে বুদ্ধিজীবী সাহিত্য আন্দোলনের জন্ম হয়েছিল। দ্বিতীয় বিশ্বযুদ্ধের পরে, হিন্দি সাহিত্যের প্রচেষ্টা কবিতা, উপন্যাস এবং নাটকের ক্ষেত্রে বৈচিত্র্যময় হয়ে ওঠে। হ্যাঁ.
→ প্রিম চাঁদ
তোশিও তনাকা

উর্দু সাহিত্য

একাদশ শতাব্দী থেকে ধীরে ধীরে গড়ে ওঠা উর্দু প্রথমে হিন্দি, হিন্দবী ইত্যাদি নামে অভিহিত হয়েছিল এবং এটি কথ্য ভাষার পর্যায়ে ছিল এবং এটি কেবলমাত্র সুফিই মিশনারী ক্রিয়াকলাপের জন্য ব্যবহার করতেন। বাফম্যানি সকাল ফলস্বরূপ, সাহিত্যমূলক ক্রিয়াকলাপ শুরু হয় এবং মহাকাব্যগুলি উপস্থিত হয় appeared বাহমনি রাজবংশের পরে, অধীর শাহী রাজবংশ (বিজালপুর রাজত্ব) এবং কুতুব শাহী রাজবংশ (গলকোন্ডা রাজ্য) প্রতিষ্ঠিত হয় এবং সুলতানদের সুরক্ষায় আদালত সাহিত্য সমৃদ্ধ হয়। , গাওসি, ইবনে নিসাতী এবং অন্যান্য কবিরা বহু মহাকাব্য এবং গদ্যকাহিনী লিখেছিলেন এবং ডাকাণি উর্দু সাহিত্য তার শীর্ষে উঠে আসে। কুতুব শাহী রাজবংশ, 5th তম সুলতান মুহাম্মদ ক্রি কুতুব শাহও একজন চমৎকার কবি ছিলেন। ১ 168787 খ্রিস্টাব্দে, মুঘলরা যখন দাক্ষিণাত্যে একীভূত হয়, তখন সাহিত্যের ক্রিয়াকলাপের ভিত্তি দিল্লিতে চলে যায়।দিল্লির কবিতা ফার্সি কবিতাকে কেন্দ্র করে, Wallee প্রভাবের কারণে, আর্ল চিড়িয়াখানা এবং হার্টিমের মতো কবিরা উর্দু লিরিক কবিতা গজার পড়তে শুরু করেছিলেন। তাদের অনুসরণ করে, সওদার, দার্দো এবং মীরের মতো বিখ্যাত কবিরা রাজধানী দিল্লিতে কেন্দ্র করে দিল্লির কবিতা 18 শতকের মাঝামাঝি সময়ে স্বর্ণযুগে প্রবেশ করেছিলেন। অন্যদিকে কবিরা জুলাতো, মুশফি, ইনশাআল্লাহ খান নাসিক ও আর্টিসের মূল শহর লখনউয়ের চারপাশে নির্মিত লখনউ কবিতাটি একটি প্রযুক্তিগত এবং উজ্জ্বল কাব্য রচনা প্রতিষ্ঠা করেছিল। শহীদ দুই প্রধান কবি মার্সিয়া এবং অ্যানিস এবং ডেভিয়ার এছাড়াও উল্লেখযোগ্য। ধ্রুপদী দিল্লির কবিতা Garrib , এটি শেষ হয়েছিল মোগিনকে দিয়ে শেষ হিসাবে মোঘল রাজবংশের ধ্বংসের মধ্য দিয়ে।

১৮০০ সালে কলকাতায় প্রতিষ্ঠিত ফোর্ট উইলিয়াম কলেজের শিক্ষকদের দ্বারা উর্দু গদ্য সাহিত্যের বিকাশ ঘটে এবং এটি ফারসি, আরবীয় ও সংস্কৃত সাহিত্যের অনুবাদ ও অভিযোজন দ্বারা বিকশিত হয়েছিল। ভারতীয় বিদ্রোহের পরে আহমদ খান আয়োজিত আধুনিক সাহিত্য মহড়াটি গ্রহণ করা হয়েছিল। জীবনী, সমালোচনা, কবিতা, উপন্যাস, প্রবন্ধ এবং ইতিহাসের মতো ক্ষেত্রগুলি হার্লি, সিবিলি, আজার্ড এবং নাজির আহমদ প্রতিষ্ঠা করেছিলেন। আধুনিক উপন্যাসগুলি প্রিম চাঁদের আবির্ভাবের সাথে সাহিত্যের মূলধারায় পরিণত হয়েছে। আলী আব্বাস হুসাইনী, কৃষ্ণচন্দর মান্টো, আহমাদ নাদিম কার্সমে এবং অন্যরা অনেক দুর্দান্ত কাজ প্রকাশ করেছেন, তবে শীর্ষে ইসমাত চুগ তয়ের সাথে মহিলা শিল্পীদের অগ্রগতিও লক্ষণীয়। লিরিক কবিতা গজারের পাশাপাশি এমন অনেক আধুনিক কবিতা রয়েছে যা দার্শনিক কবি ইকবার ও ফয়েজের মতো প্রতিরোধের কবি তৈরি করেছে। ছোট গল্প এবং কবিতা আপাতত সাহিত্যের ক্রিয়াকলাপের কেন্দ্রবিন্দু হবে। আধুনিক উর্দু সাহিত্য ভারত এবং পাকিস্তানে বিভক্ত, এবং সেখানে লেখক এবং পাঠক রয়েছে, তবে পাঠ্যক্রম এবং রচনাগুলির মধ্যে আদান-প্রদান সহজ নয়। হিন্দি সাহিত্যের কয়েকটি অনুবাদ রয়েছে, যা সবচেয়ে ঘনিষ্ঠভাবে সম্পর্কিত এবং বিদেশী সাহিত্য কখনও চালু হয় নি। উর্দু সাহিত্যের মান উন্নয়নের জন্য স্বাক্ষরতা এবং মুদ্রণের কৌশলগুলি উন্নত করার জন্য অনেকগুলি কাজ করা দরকার।
→ মুসলিম পাঁচ রাজ্য
সাতোশি সুজুকি

বাংলার সাহিত্য

আধুনিক কাল অবধি ধর্মীয় কবিতা বাংলার সাহিত্যে অপ্রতিরোধ্য ছিল। তাদের মধ্যে অনেকগুলি পৃথক বর্ণবাদ এবং আদালতের কবিরা গেয়েছিলেন। পটভূমিতে নাগরিক মৌখিক সাহিত্যের বিস্তৃত পরিমাণ রয়েছে, তবে বাংলার ক্ষেত্রে উভয়ের মধ্যে সীমানা সর্বদা পরিষ্কার হয় না। প্রাচীন সাহিত্যে, চার্জো গিথি, যা দশম এবং দ্বাদশ শতাব্দীর প্রগাors় পূর্বসূরীদের এবং দ্বাদশ শতাব্দীর আদালতের কবি জোদেবের গীতা গোবিন্দের সংগীত সংগ্রহ করেছিলেন বলে জানা যায়। পূর্ববর্তীটি বাংলার প্রাচীনতম দলিল এবং এটি বাংলা গৌরবময় সাহিত্যের showsতিহ্য দেখায়, যদিও পরবর্তীকালে সংস্কৃত রচনা হলেও পরবর্তীকালে বিষ্ণু সাহিত্যের প্রভাব বিবেচনায় এটিকে উপেক্ষা করা যায় না। মধ্যযুগের শুরুতে তুর্কি মুসলমানদের দ্বারা বাংলা বিজয়ের জন্য প্রায় 200 বছরের ব্যবধান রয়েছে। পঞ্চদশ শতাব্দীতে, ভৈব (বিষ্ণু), ভক্তির ভক্তিমূলক গান (কৃষ্ণ aশ্বরের অবতার প্রচার করে যে দল), শক্তি (দেবতাকে বিশ্বের মূল শক্তি হিসাবে বিশ্বাসী দল) কেন্দ্রিক একটি লিরিক কবিতা ছিল সাহিত্যের মূল ধারা সিস্টেমের আধ্যাত্মিক রেকর্ডকে কেন্দ্র করে মাজার এবং প্রার্থনা গানগুলি। পূর্বের প্রতিনিধি রচনাগুলি হ'ল বল কডিসের কৃষ্ণ স্তবক এবং চং দ্যাশ এবং বিদ্যাপতি (বিদ্যাপতি) এর গীত কবিতা। চয়েটনো 16 শতকের প্রথমার্ধে ( Chaitania সংস্কারের পরে, স্কুলের লিরিক্যাল কবিতাটি তার প্রথম দিনটির সূচনা করেছিল এবং ষোড়শ শতাব্দীর শেষার্ধে গোবিন্দ দাস (গোবিন্দ দাস) এবং গন্ডাশ (জুয়ান্ডার্স) এর মতো দুর্দান্ত কবি তৈরি হয়েছিল। কৃষ্ণোদাশের "লাইফ অফ চয়েটন্নো অমর", যা চয়েটন্নোর জীবনী নিয়ে আলোচনা করেছে, এটিও এই সময়ের এক মাস্টারপিস। অন্যদিকে, শাক্ত পদ্ধতিতে মনোশা দেবতা, চন্ডী দেবতা ইত্যাদি সম্পর্কিত অনেক আধ্যাত্মিক স্মৃতিচিহ্ন ছিল, তবে একজন প্রতিনিধি হিসাবে, "চন্ডী আধ্যাত্মিক পরীক্ষাগুলি" (ষোড়শ শতাব্দীর শেষ থেকে শুরু করে 17 তমের শুরু পর্যন্ত) শতাব্দী) কোবিকনকন মুকুন্দ্রাম), বারোটোচন্দ্র (ভারতচন্দ্র) এর ওন্নোদা আধ্যাত্মিক সাক্ষ্যগ্রহণ (1752)।

বঙ্গীয় আধুনিক সাহিত্যের সূচনা হয়েছিল সমগ্র বাংলা সংস্কৃতি জুড়ে আধুনিকীকরণের আন্দোলনে ইংরেজিতে আধুনিক শিক্ষার প্রসারের পটভূমিতে বেড়ে ওঠা বুদ্ধিজীবীরা, যার নাম “বাঙালি নবজাগরণ”। 1850-60 থেকে novelপন্যাসিকদের প্রথম বড় ফসল বঙ্কিমচন্দ্র , কবি দেয় , নাট্যকার ডিনবান্ডো মিত্রো (দিনা ব্যান্ডউ) এবং অন্যরা আপনাকে নিয়ে এসেছেন। বিশেষত, বঙ্গম গদ্যের প্রতিষ্ঠাতা হিসাবে বঙ্কিমচন্দ্র সমালোচনা ও প্রবন্ধের ক্ষেত্রে বিস্তৃত সাফল্য রেখে গেছেন। তাঁর দ্বারা উন্মুক্ত আধুনিক গদ্যকে কী আরও বিকশিত করল, এবং কবিতাগুলিতে অতুলনীয় সাফল্য রেখে গেল ঠাকুর (টার্কল)। বলা যেতে পারে যে এই দু'জন মানুষই বাংলার সাহিত্যের স্বর্ণযুগ তৈরি করেছিলেন। বিশ শতকে হাজির হওয়া .পন্যাসিকদের মধ্যে শরৎচন্দ্র , বিবিটিভন বন্ড প্যাডে (বঙ্গীয় চলচ্চিত্র "পৃথিবীর গান" এর মূল লেখক), তারাশকোর বন্ড প্যাডে, মানিক বন্ড প্যাডে, কবি ইসলাম , গিবোনান্দো দাশ, বুদদেব বোশ এবং অন্যান্য গুরুত্বপূর্ণ। দ্বিতীয় বিশ্বযুদ্ধের পরে, চমৎকার লেখক এবং কবিরা নির্মিত হয়েছে।
মাসায়ুকি ওনিশি

তামিল সাহিত্য

দ্রাবিড় লোকেরা ভারতীয় উপমহাদেশের দক্ষিণাঞ্চলে বসবাসকারী আদিবাসী ভারতীয়, তবে তাদের প্রধান গোষ্ঠী, তামিল, যুগের শুরু থেকেই প্রচুর সাহিত্যের অধিকারী। জানতে, এটি সংস্কৃত সাহিত্যের পরে দ্বিতীয় সবচেয়ে গুরুত্বপূর্ণ অবস্থান দখল করে। প্রাচীনতম বিদ্যমান তামিল সাহিত্যের "এতুটোহাই এটোকাই" এবং "পট্টুপুপাসু" (দশটি কাব্য সংস্করণ), যার মূল অংশটি প্রথম থেকে তৃতীয় শতাব্দীতে প্রতিষ্ঠিত হয়েছিল, সেগুলি প্রেম এবং যুদ্ধ সম্পর্কিত গীতিকবিতা। কিংবদন্তির উপর ভিত্তি করে যে রাজা ও রাজার জন্য স্তবগুলি প্রধান বিষয়বস্তু ছিল এবং কোর্ট একাডেমী <সংঘাম> দ্বারা সংকলিত হয়েছিল সঙ্গম সাহিত্য বলা হয়. সংস্কৃত সাহিত্যের তুলনায় সঙ্গম সাহিত্যের বৈশিষ্ট্য একটি শক্তিশালী ধর্মনিরপেক্ষ চরিত্র এবং সংক্ষিপ্ত শ্লোক রূপগুলির একটি পছন্দ দ্বারা চিহ্নিত করা হয়। তামিলের প্রাচীনতম ব্যাকরণ গ্রন্থ টোলহারপিয়ামও প্রায় সমাপ্ত হয়েছিল বলে মনে করা হয়। সঙ্গম সাহিত্য প্রতিষ্ঠার পরে দ্বিতীয় এবং তৃতীয় শতাব্দীর সময় দক্ষিণ ভারতে বৌদ্ধ ও জৈন ধর্মের বিকাশ ঘটে এবং নৈতিক ও ধর্মীয় প্রবণতা নিয়ে তুলনামূলকভাবে অনেকগুলি রচনা তৈরি হয়েছিল। হিতোপদেশ "ক্রাল" (5 ম শতাব্দীর চারপাশে) এর একটি সংগ্রহ, যা শাস্ত্রীয় তামিল সংস্কৃতির প্রতীক Tilbalval যাইহোক, তামিলের নিজস্ব মহাকাব্য "শিরাপাডি হারাম" (৫ ম শতাব্দীর মাঝামাঝি?) এবং "মণিমালাই" (৫ ম শতাব্দীর শেষ?) মহিলা চরিত্রে জৈনের নিকটবর্তী ইলঙ্গো আদিহার এবং যথাক্রমে বৌদ্ধ শয়তান কট্টর। 6th ষ্ঠ শতাব্দীতে, বৌদ্ধ ও জৈন ধর্ম হ্রাস পেয়েছিল এবং পরিবর্তে শিব এবং বিষ্ণু মানুষের মধ্যে ছড়িয়ে পড়ে। সপ্তম এবং অষ্টম শতাব্দী থেকে শুরু করে, Najanar (Shiba), আলওয়ার (বিষ্ণু) নামক অনেক ধর্মীয় কবি উপস্থিত হয়ে তাদের আবেগের গান গেয়ে দেশের বিভিন্ন মন্দিরে ঘুরে বেড়াতেন। তাদের গানগুলি পরে শিব ধর্মগ্রন্থ "তিরুমুয়াই" এবং বিষ্ণু ধর্মগ্রন্থ "নলায়িরা-দিব্য-প্রবন্ধম" -এ সংকলিত হয়েছিল।

দশম থেকে দ্বাদশ শতাব্দী পর্যন্ত, দক্ষিণ ভারত চোল রাজবংশের অধীনে শীর্ষে পৌঁছেছিল। প্রায় এই সময়েই, দক্ষিণ ভারতে আর্য সংস্কৃতির বিস্তার চূড়ায় পৌঁছে এবং বহু রচনা সংস্কৃত মহাকাব্য এবং প্রাণ সাহিত্যের উপর ভিত্তি করে তৈরি হয়েছিল। বিদ্যমান রচনাগুলির মধ্যে, জৈন মহাকাব্য "শিবা সিন্ডারম্যানি" (ত্রিউতাক্কাদ্বরের রচিত দশম শতাব্দীর প্রথমার্ধ), "পেরিয়া প্রণম" (দ্বাদশ শতাব্দীর প্রথমার্ধ), শকিলার চেকিরির রচিত শিব সাধুদের জীবনী সংগ্রহ। তামিল মহাকাব্য "রামের আগমন" (দ্বাদশ শতাব্দীর শেষের দিকে?, Kanban লিখেছেন)। যদিও রাম অ্যাডভেন্ট সংস্কৃত মহাকাব্য রামায়ণ থেকে ধার করা হয়েছে, এটি সংগমের পর থেকে সমৃদ্ধ তামিল সাহিত্যে নিহিত একটি নতুন এবং প্রাণবন্ত কাজ। ত্রয়োদশ শতাব্দীতে যখন চোল রাজবংশ ধ্বংস হয়েছিল তখন দক্ষিণ ভারত ইসলামী শক্তি এবং বিজয়নগরের নিয়ন্ত্রণে ছিল এবং তামিলের কর্তৃত্ব উল্লেখযোগ্যভাবে হ্রাস পেয়েছিল। ফলস্বরূপ, রহস্যময় চিন্তাবিদ সিত্তারের ধর্মীয় কবিতা এবং বার্ড কবিদের রচনা ব্যতীত আদি আধুনিক কাল অবধি সাহিত্যে কয়েকটি বিষয় লক্ষ্য করা উচিত।

যাইহোক, তামিলের ধ্রুপদী সাহিত্যের বেশিরভাগটি সংস্কৃতের মতোই শ্লোকে লেখা হয়েছে। তবে, খ্রিস্টীয় মিশনের মিশনারিরা যখন 17 শতকে শুরু হয়েছিল, তারা তামিল অঞ্চলে গদ্য রচনাগুলি রচনা করতে শুরু করেছিল। বিশেষত উনিশ শতকে, যখন ব্রিটিশ শাসন প্রতিষ্ঠিত হয়েছিল এবং পশ্চিমা সংস্কৃতিগুলির একটি বিশাল পরিমাণ প্রবাহিত হয়েছিল, উপন্যাস, নাটক এবং জীবনী হিসাবে গদ্য রচনাগুলি সাহিত্যকর্মের মূলধারায় পরিণত হয়েছিল। আধুনিক তামিল লেখকগণ ছোটগল্পগুলিতে ভাল, তবে সঙ্গম সাহিত্যের traditionতিহ্য যা প্রতিদিনের জীবন থেকে উপাদান গ্রহণ করে এবং এটি একটি সংক্ষিপ্ত আকারে প্রকাশ করে, এভাবে চলতে থাকে।
মুনিও টোকুনগা

মারাঠি সাহিত্য

মহারাষ্ট্রের সরকারী ভাষা, পাশ্চাত্য মারাঠি সাহিত্য। বহু ধর্ম ও দার্শনিক রচনাগুলি "সন্ত" কবিতার প্রক্রিয়াতে ধর্মীয় সংস্কার আন্দোলন হিসাবে চলে গিয়েছিল যা এই অঞ্চলে ইয়াদবাহ, বাহমনি থেকে পরবর্তী মারাঠা কিংডম পর্যন্ত উন্নত হয়েছিল। এটি মারাঠির বিকাশে অবদান রাখে এবং সাহিত্যে বিশেষত শ্লোকের ইতিহাসে এর গুরুত্বপূর্ণ অর্থ রয়েছে। Junianeshwar (1271-96) 《বাগবাদ গীতা》 নোটস, Ekunato (1533-99?) টুকর রাম (1608-49) বিশ্বাস কবিতা "আবং", Ramders (1608-81) "ডার্থবোর্ড" প্রতিনিধি। একই সময়ে, গদ্য সাহিত্যের হিসাবে প্রচুর বাকর যা শাসকের কৃতিত্বের কথা বলেছিল, সেই সাথে জনপ্রিয় প্রেমের কবিতা রাহওয়ানি এবং বীরত্বের শক্তিও ছিল।

মারাঠি সাহিত্যও ব্রিটিশ শাসন প্রতিষ্ঠার প্রক্রিয়ায় আধুনিক পাশ্চাত্য সভ্যতার দ্বারা প্রভাবিত হয়। প্রথম মারাঠি-ইংরেজি অভিধান (মোরসওয়ার্থ অভিধান) 1831 সালে প্রকাশিত হয়েছিল এবং মারাঠি সাময়িকী 1830-40 থেকে প্রকাশিত হতে শুরু করে। আধুনিক মারাঠি ভাষার প্রথম উপন্যাসকে প্যাডমঞ্জির বি প্যাডমঞ্জ দ্বারা "দ্য জামার্স জার্নি" (১৮7 called) বলা হয় এবং এটি সামাজিক সংস্কার সম্পর্কিত। উপন্যাসের অন্যান্য থিমগুলি হ'ল historicalতিহাসিক বিষয় যা মালতা এবং রাজপুতকে নিয়ে কাজ করে এবং শ.নজির প্রথমার্ধকে চিত্রিত করে আর। গুনজিকার (১৮৩43-১৯০১) রচনাটি একজন অগ্রগামী। এইচএন আরপ্টে (1864-1919) এই দুটি প্রবণতাগুলিকে শ্রেণীবদ্ধ করেছে এবং অনেক historicalতিহাসিক উপন্যাসের পাশাপাশি "কাকে মনোযোগ দেওয়া উচিত" (1893) একটি নতুন মধ্যবিত্ত শ্রেণির জীবন চিত্রিত করার মতো সামাজিক উপন্যাস প্রকাশিত হয়েছিল। উনিশ শতকের শেষ থেকে বিংশ শতাব্দীর শুরু পর্যন্ত তিনি মারাঠি সাহিত্যের শীর্ষস্থানীয় ছিলেন এবং বহু অনুকরণকারী তৈরি করেছিলেন। কবিতা জগতে অনেকগুলি রচনা তৈরি করা হয়েছে, এবং কাশাবস্ট (1866-1905), এনডাব্লু তিলক (1865-1919), বিনায়ক (1872-1909), আরজি গাদকরী (1885-1919) এবং অন্যরা সমাজকে নতুন যুগে অন্বেষণ করছে কবিতার মাধ্যমে। চেষ্টা করা হয়েছে।

আন্তঃসর সময়ে (1920-40), মারাঠি উপন্যাস উত্থানের সময়কালে প্রবেশ করেছিল এবং এনএস প্যাডডোকে, পিওয়াই দেশপাণ্ডে, ভিএস কান্দেকার, জিটি মাদারকোকার এবং অন্যরা মনোবিজ্ঞান, রাজনীতি এবং সামাজিক উপন্যাসের মাধ্যমে তরুণ পাঠকদের আকর্ষণ করেছিলেন। এছাড়াও, ভিএম জোসি (১৮৮২-১43৩৩), যিনি লিখেছিলেন "সুশির গড" (১৯৩০), যার প্রধান চরিত্রটি শিক্ষিত মহিলা, এখনও তাঁর অনেক পাঠক রয়েছেন। এস। গুরসে (১৮৯৯-১৯০০), যারা বহু সংক্ষিপ্ত গল্প লিখেছিলেন যা গান্ধীর আদর্শকে জাতীয় পরিষদের রাজনৈতিক ও সামাজিক কর্মকাণ্ডের সাথে যুক্ত করেছিল, তারা এখনও গ্রামাঞ্চলে খুব জনপ্রিয়। এসএন পেন্ডসে (১৯১13-১) দ্বিতীয় বিশ্বযুদ্ধের সময় থেকেই সক্রিয় ছিলেন এবং বর্তমানে সমকালীন ভারতীয় রাজনীতি এবং সমাজ এবং মানবিক ইস্যু সহ এলগার এবং নির্বাসনের মতো বিস্তৃত বিষয় নিয়ে ডিল করছেন এবং বর্তমানে এটি অন্যতম বহুল পঠিত লেখক। এটা. মহিলা সাহিত্যও প্রথম বিশ্বযুদ্ধের পর থেকে প্রসার লাভ করেছে, এবং কবি এল। তিরাক, প্রাবন্ধিক ডি.বাগওয়াত এবং সমাজবিজ্ঞানী I. কালবে রচনাগুলি সমগ্র ভারতবর্ষে পরিচিত।

আধুনিক মারাঠি সাহিত্যের একটি নতুন অবদান হ'ল দারিটো সাহিত্য। সাহিত্যিক ক্রিয়াকলাপের মাধ্যমে রাজনৈতিক ও সামাজিক মন্তব্য করার জন্য << ছোঁয়াচ্ছ (দালিতো) হিসাবে দমন করা মানুষের আন্দোলন 1950 এর দশকে শুরু হয়েছিল, তবে দ্রুত 60-70 এর দশকে জনপ্রিয় হয়েছিল। যদি এটি উত্থাপিত হয়, বি। বার্গল, এন ডাসার, এবং এ। ডঙ্গলে প্রমুখ অনেক লেখক তৈরি করেছেন এবং এটি অন্যান্য ট্রেন্ডকেও নতুন ট্রেন্ড হিসাবে প্রভাবিত করেছে।
মাসাও নাইতো

---

Page 7

भारतीय साहित्य भाषा और धार्मिक पृष्ठभूमि दोनों की दृष्टि से अत्यंत जटिल है। एक बार भारत में और वर्तमान में उपयोग की जाने वाली भाषाएँ विविध हैं, लेकिन जिन भाषाओं ने साहित्य विकसित किया है, वे मोटे तौर पर इंडो-यूरोपियन और द्रविड़ भाषाओं में विभाजित हैं। द्रविड़ लोगों का इतिहास पुराना है, लेकिन साहित्य ई.पू. दूसरी ओर, भारत-यूरोपीय साहित्य 4,000 वर्षों से भारतीय साहित्य की मुख्य धारा रहा है। भारतीय साहित्य का इतिहास भाषा के इतिहास से प्राचीन वेद साहित्य, दूसरे हाथ के क्लासिक संस्कृत साहित्य, और प्रारंभिक आधुनिक अंग्रेजी साहित्य में विभाजित है। प्राचीन और दूसरे हाथ का साहित्य इंडो-आर्यन साहित्य है, और प्रारंभिक आधुनिक साहित्य मुख्य रूप से इंडो-यूरोपीय साहित्य है, लेकिन सुविधा के लिए द्रविड़ साहित्य शामिल है। प्रत्येक युग में साहित्य की पृष्ठभूमि बनाने वाले धार्मिक विचार मुख्य रूप से ब्राह्मण या हिंदू हैं, लेकिन बौद्ध और जैन धार्मिक साहित्य भी हैं, और प्रारंभिक आधुनिक साहित्य में हिंदू धर्म के अलावा मुसलमानों द्वारा उर्दू साहित्य भी है।

प्राचीन साहित्य (वेद साहित्य)

1500 ई.पू. के आस-पास भारत के उत्तर-पश्चिमी भाग में ईरान क्षेत्र से आने वाले आर्य लोगों ने प्राकृतिक प्रशंसा के गीत काव्य के साथ अपनी सरल कविता व्यक्त की। उन्होंने सभी ब्रह्मांडीय जंगलों की दिव्यता को पहचान लिया, और उन्हें देवता के रूप में पूजा और पूजा की, लेकिन इन प्राचीन कवियों के प्राकृतिक भजनों में वह आवाज थी जो भारतीय साहित्य की सुबह को जगाती थी। बाद में, 1000 वर्षों से अधिक ब्राह्मण धार्मिक साहित्य को वेद साहित्य कहा जाता है। वेद मूल रूप से "ज्ञान" का अर्थ है, लेकिन इसका उपयोग विशेष रूप से धार्मिक ज्ञान के अर्थ के लिए किया गया था, और फिर ब्राह्मणवाद का मतलब था। वेदों के साहित्य के मूल में चार प्रकार के सूर्योपासक (इस पुस्तक) हैं, जिनमें से 1,000 से अधिक प्रकार की प्राकृतिक स्तुति वेदी से विभिन्न देवताओं को निवेदन करने और उनकी गरिमा की प्रशंसा करने के लिए की गई थी। , वेद book इस पुस्तक पर ध्यान केंद्रित करते हुए, गीत के लिए eda सामा वेद》 के साथ, ual यजुल वेद ual के लिए अनुष्ठानों का त्याग, और ar अतरबा वेद》, आपदाओं को आमंत्रित करने के लिए मंत्रों का एक संग्रह। 4 वाडर। इस चार-वाडर पुस्तक में गद्य धर्मशास्त्रीय साहित्य शामिल है जो उनमें से प्रत्येक और उनके मूल, उद्देश्य, अर्थ, आदि में शामिल भजनों के अनुप्रयोग की व्याख्या करता है। ब्राह्मण समारोहों के रहस्यमय महत्व का एक पूरक विवरण, विशेष रूप से अरनियाका (वन बुक), जंगल में सिखाई गई गुप्त तकनीकों का एक संग्रह और एक दार्शनिक दस्तावेज़ जिसमें सोगा इचायो के प्रमुख बिंदुओं की व्याख्या की गई है उपनिषद (मिस्टीरियस बुक) संलग्न है। प्राचीन काल में, बेदह शास्त्रों के बारे में उपर्युक्त ज्ञान को शुल्टी (पवित्र साहित्य) कहा जाता था क्योंकि ज्ञान को ईश्वर के रहस्योद्घाटन द्वारा सीखा गया था। जिसे सुमृति (पवित्र साहित्य) कहा जाता है। वेदांग के छह अध्ययनों के अनुसार वेदांग (बैदा शाखा) का विकास भाषण, अनुष्ठानों, व्याकरण, व्युत्पत्ति विज्ञान, विधि-विधान और खगोल विज्ञान के एक गहन अध्ययन के रूप में हुआ, जिसे सूत्र नाम के एक बहुत ही सरल शब्द में लिखा गया है। बदलते समय के साथ, वेद साहित्य पौराणिक से धार्मिक, दार्शनिक और अनुष्ठान में बदल गया।

दो महाकाव्य और प्राण

भारत के दो प्रमुख महाभारत, महाभारत और रामायण, भारतीय साहित्य के इतिहास में, प्राचीन साहित्य और दूसरे हाथ के साहित्य के बीच एक महत्वपूर्ण स्थान रखते हैं, और उनका प्रभाव देश से परे तक फैला हुआ है। " महाभारत At बालत, कुरु और फांडू के दो राजाओं के बीच महान युद्ध के बारे में एक महान ऐतिहासिक कविता है, और 18 ग्रंथों और 100,000 से अधिक ग्रंथों और एक परिशिष्ट "हरि बंश हरिव्या" शामिल हैं। सैकड़ों साल पहले, और उस समय के दौरान, धर्म, मिथकों, किंवदंतियों, दर्शन, नैतिकता, प्रणाली, आदि के बारे में कई उपाख्यानों को संवर्धित किया गया है, कुल के लगभग 4/5 के लिए लेखांकन। दर्शन कविता << बुगादा गीता Beautiful, सुंदर रोमांस और अजीब भाग्य के बारे में बात करें << राजा नारा की कहानी Wife, पवित्र पत्नी << सेवारत कहानी सबसे प्रसिद्ध है। " रामायण कहा जाता है कि बर्मिकी द्वारा बनाया गया था। राजकुमार राम एक साहसी वीर योद्धा हैं, जो राजकुमारी सीता का वध करते हैं, जिसे राक्षस राजा रावण ने लूट लिया था। इस ऐतिहासिक कविता की भाषा और शैली परिष्कृत है और कहा जाता है कि यह बाद के विकसित किर्बिया साहित्य की उत्पत्ति है।

《महाभारत a विशेष रूप से इसके परिशिष्ट के प्रवाह पर आधारित प्राचीन जीवनी का एक संग्रह》 हरि बंश ata, मिथकों का संग्रह करने वाला एक छद्म इतिहास पुस्तक प्राण 18 प्रकार के बड़े प्राण और उप प्राण के नाम सूचीबद्ध हैं। प्राण का अर्थ है "त्वुलस", ब्रह्मांड के निर्माण का पांचवां विषय, इसके विनाश और पुनर्निर्माण, देवताओं और संतों के वंश, मानव पूर्वज मनु द्वारा शासित दीर्घकालिक वर्णन, जापानी और चंद्र प्रजातियों की वंशावली हालांकि, बहुत कुछ मौजूदा प्राण साहित्य हिंदू देवताओं विष्णु और शिव के बारे में पौराणिक कथाओं और किंवदंतियों पर आधारित है, और विश्वासियों को पवित्र संस्कार माना जाता है। प्राचीन वेदों की तुलना में दो महाकाव्य की भाषा पहले से ही बदल गई है, लेकिन जैसा कि महान साहित्यकार पाणिनी ने 4 वीं शताब्दी ईसा पूर्व में शास्त्रीय संस्कृत के आधार को स्थापित करने के लिए उभरा था, साथ ही साथ प्लैकिट के साथ, जिसे स्लैंग के आधार पर विकसित किया गया था, इसका उपयोग किया गया था कई हस्तियों और रत्नों को छोड़कर, दूसरे हाथ के साहित्य के लिए एक शब्द के रूप में।

प्रयुक्त साहित्य (शास्त्रीय संस्कृत साहित्य)

सरल और सरल वैदिक धार्मिक साहित्य शैली, उपायों और अभियोग के साथ-साथ दूसरे हाथ के साहित्य की दृष्टि से महत्वपूर्ण रूप से विकसित हुआ है। इस क्षेत्र ने भारतीय साहित्य के सुनहरे दिनों को चिह्नित किया। प्रयुक्त साहित्य का पहला लेखक बौद्ध कवि अश्बा गोशा है ( बौम (कोशिश करते हैं))। बुद्ध चरित्र (चीनी अनुवाद "बुद्ध एडमिरल"), जो बौद्ध जीवनी में शामिल था, एक उत्कृष्ट कृति थी और सदियों से चली आ रही शास्त्रीय साहित्य का नेतृत्व करती थी। सबसे पुराने क्लासिक नाटक के उदाहरण के रूप में साहित्य के इतिहास में क्या ध्यान दिया गया है। नाटककार बेड़सा नाम (तीसरी शताब्दी के आसपास) लंबे समय से गाया जाता रहा है, लेकिन 13 प्रकार के नाटकों को उनके काम के रूप में मान्यता दी गई थी जो 1910 में दक्षिण भारत में खोजे गए थे। उनमें से चारदत्त 4 कृत्यों में से एक अधूरा काम है, लेकिन 10- नाटक "एम cha cchakaṭikā (पृथ्वी की एक छोटी कार)" जिसने इस नाटक को पूरक बनाया, शूद्रका के काम के लिए जिम्मेदार ठहराया गया था। , यह प्रारंभिक शास्त्रीय नाटक में एक अद्वितीय सामाजिक नाटक के रूप में माना जाता है। गुप्त राजवंश (4 ठी-छठी शताब्दी) साहित्यिक युग की समृद्धि का काल है। Carridasa (चौथी-पाँचवीं शताब्दी) दिखाई दी और शास्त्रीय संस्कृत साहित्य एक स्वर्ण युग के रूप में उभरा। कैरिडासा ने खड़ी और क्षैतिज कलम, कृति << के साथ गीतों की कविताओं, महाकाव्यों और नाटकों को गाया शकुंतला Ary इस नाम को पश्चिमी साहित्यिक साहित्यकारों ने नाटक के नाम से जाना और इसे भारत का सर्वश्रेष्ठ लेखक कहा जाता है।

कैरिडासा के लगभग 800 साल बाद, संस्कृत साहित्य समृद्ध काल में था, और कई लेखकों और कार्यों को विभिन्न क्षेत्रों में प्रकाशित किया गया था जैसे कि गीत काव्य, महाकाव्य, नाटक, विचित्र उपन्यास और कथाएं। यहां तक कि जटिल औपचारिकता के बुरे प्रभाव गिर गए हैं। गीत काव्य में तीन प्रकार के <शताका> के लेखक हैं बारटोली हरि ((वीं शताब्दी) का सर्वोच्च नाम, प्रेम कवि है Amaru (8 वीं शताब्दी), बिलहाना (11th शताब्दी), जया देब (12 वीं शताब्दी) और अन्य कवियों का उत्पादन किया गया। महाकाव्य में Bharabi (6 ठी शताब्दी), बत्ती भाडी (7 वीं शताब्दी), मार्ग (8 वीं शताब्दी), आदि, दो प्राचीन महाकाव्यों का साक्षात्कार किया और उनके काव्य कौशल पर प्रकाश डाला, Karhana (12 वीं शताब्दी) में कश्मीर के राजाओं के इतिहास का वर्णन है << Rajatharangini >> (1148) एक अद्वितीय स्थान रखता है। नाटक में, कालिदास को मास्टरपीस "मराठी मडाबा" और दो अन्य का नाम दिया गया था। बाबा बूटी (8 वीं शताब्दी)। काई-न-ओह जिन्होंने बौद्ध अभिभावक के रूप में संस्कृति की भावना का इस्तेमाल किया हर्ष बलदाना (606-647 के रहने वाले) ने भी तीन नाटक छोड़े। इसके अतिरिक्त, भानुराम (7 वीं -8 वीं शताब्दी), विशदत्त (9 वीं शताब्दी), राजा शकरा (10 वीं शताब्दी) और कई अन्य नाटककारों का उत्पादन किया गया था। 7 वीं शताब्दी के आसपास, गद्य काल्पनिक उपन्यास उभरे, दण्डी तीन महान स्वामी, सुबन्धु और सुबना, बाना बाबा, उत्तराधिकार में बाहर आए और अद्वितीय क्षेत्रों का नेतृत्व किया।

विश्व साहित्य का सबसे महत्वपूर्ण महत्व भारतीय कथा साहित्य है। पाँच सबक योग्य कथाओं का एक संग्रह << पंचतंत्र >> का मूल विच्छेदित किया गया था, लेकिन इसे 6 वीं शताब्दी के बाद सीरिया और अरबी में अनुवादित कई अलग-अलग प्रकारों द्वारा अवगत कराया गया था, और पूर्वी और पश्चिमी देशों में "कैरीला और डिमना" या "द स्टोरी ऑफ़" के नाम से व्यापक रूप से फैल गया। Pilpi "। प्रत्येक देश में कथा साहित्य पर इसका बहुत प्रभाव है। गनारदिया द्वारा लिखित कथाओं का एक संग्रह जिसमें 100,000 atives शामिल थे और उन्हें पिशति में लिखा गया था बृहत कोटर मूल खो गया है, लेकिन कई सारांश नीचे दिए गए हैं, और सोमदेबा का "कटर सालिट सागर" सबसे प्रसिद्ध है। आख्यानों के ये संग्रह एक रूप लेते हैं जिसमें एक फ्रेम कहानी में बड़ी संख्या में एपिसोड शामिल होते हैं। 25 वीं कड़ी ) 《《सुकसापति ( Ep सत्तर एपिसोड ) >> और दिलचस्प कथाओं के अन्य छोटे पैमाने पर संग्रह। संस्कृत साहित्य का संबंध साहित्यिक कार्यों जैसे दर्शन, धर्म, व्याकरण, अलंकारिक, शब्दकोश इत्यादि या कानूनी प्रणालियों, अर्थशास्त्र, कला, संगीत, खगोल विज्ञान, गणित, चिकित्सा, यौन प्रेम आदि से है। कुछ शैक्षणिक या व्यावहारिक हैं, और कुछ कविता में लिखे गए हैं, इसलिए उन्हें व्यापक अर्थों में साहित्यिक कार्य माना जाता है।

प्राकृत साहित्य

बौद्ध और जैन धर्मों ने विभिन्न प्रकार के प्लैकिटरी का उपयोग करके साहित्यिक कृतियों को छोड़ दिया, लेकिन उच्च वर्ग के पुरुषों को छोड़कर, संस्कृत नाटक में प्लैकिट ने भी विभिन्न प्रकार के प्लैकिट का इस्तेमाल किया। क्योंकि एक प्रावधान था, यह एक साहित्यिक शब्द के रूप में महत्वपूर्ण था। हालांकि, अभी भी अन्य अनूठी साहित्यिक कृतियां हैं, और हर्रा (3-4 शताब्दी) से सलासाई प्राकृत गीत काव्य की अनूठी कविता दिखाने के लिए प्रसिद्ध है।

बौद्ध और जैन साहित्य

बौद्ध धर्म और जैन धर्म ने प्राचीन भारत में विचार और संस्कृति के इतिहास में महान पदचिह्न छोड़ दिए, लेकिन दोनों ने अपने स्वयं के धार्मिक साहित्य को विकसित किया। प्रारंभिक बौद्ध साहित्य में पुराणिक के प्राचीन पालिकृत का उपयोग किया गया था, और कुछ मूल बौद्ध अभयारण्यों में उच्च साहित्यिक मूल्य हैं। पूर्व बुद्ध की कहानी के रूप में एकत्र किए गए आख्यानों का संग्रह जातक 〉 पूर्व-पश्चिम कथा साहित्य के साथ-साथ संस्कृत साहित्य में पंचतंत्र महत्वपूर्ण है। बौद्ध साहित्य में, पाली बौद्ध धर्मग्रंथों के अलावा, उच्च साहित्यिक मूल्यों वाले कई संस्कृत शास्त्र हैं, और उत्कृष्ट बौद्ध कवि जैसे कि ऐशबागोसा और अरियाशूरा (सियु, 6 ठी शताब्दी) दिखाई दिए हैं। जैन साहित्य कई प्रकार की पट्टिका भाषा का उपयोग करता है, और गुरुओं की कई आत्मकथाओं और शास्त्रों को बनाए रखता है। बाद में, संस्कृत भाषा का उपयोग साहित्यिक कार्यों को छोड़ने के लिए भी किया जाता है जो संस्कृत साहित्य द्वारा अनुकूलित और प्रभावित किए गए हैं।
तनाका

आधुनिक साहित्य

जब हम भारतीय साहित्य को "आधुनिक" के रूप में संदर्भित करते हैं, तो यह उस अवधि को संदर्भित करता है जब शास्त्रीय भाषा ऐतिहासिक रूप से बदल गई है और कई जातीय भाषाओं (10 वीं से 13 वीं शताब्दी) के निर्माण के लिए विभेदित है।

आधुनिक भारत में, लगभग 200 भाषाएं और चार पारंपरिक भाषाई प्रणालियों से संबंधित चार और अधीनस्थ बोलियाँ हैं, जिनमें से प्रत्येक में किसी न किसी रूप में साहित्य है। पर्वतीय क्षेत्रों में अल्पसंख्यक जनजातियों ने पुराने मिथकों, किंवदंतियों, लोक गीतों आदि को वर्तमान समय के लिए सौंप दिया हो सकता है, और जनजाति की जनजातीय आदतों के गायब होने ने प्रमुख भाषाओं के बोलने वालों के साहित्य को आकार देने में मदद की है। कुछ मामलों में, इसने एक महत्वपूर्ण योगदान दिया है। इसके अलावा, फारसी और अंग्रेजी, जो विदेशी शासकों द्वारा अपेक्षाकृत नए रूप में पेश किए गए थे, अपने देश में किए गए कार्यों से अवगत कराते हैं और साथ ही भारत में साहित्य का निर्माण करते हैं।

हालाँकि, भारत, पाकिस्तान और बांग्लादेश में, हिंदी साहित्य, उर्दू साहित्य, बंगाल साहित्य, असमिया साहित्य, उड़िया साहित्य, लिमिटेड से पंजाबी साहित्य, सिंडी साहित्य, मराठी साहित्य, गुजराती साहित्य (उपरोक्त, इंडो-एरियल लैंग्वेज, तमिल साहित्य, तेलुगु) साहित्य, कन्नड़ साहित्य, मलयालम साहित्य (उपरोक्त, द्रविड़ भाषा)। हालाँकि, हाल के क्षेत्रीयवादी रुझानों में, बिहार प्रांत और राजस्थान की बोलियों में विभिन्न रचनाएँ लिखकर माइटी और राजस्थानी साहित्य को स्थापित करने के लिए भी कदम उठाए गए हैं। नेपाली नेपाली साहित्य और श्रीलंकाई सिंहल साहित्य का लोक साहित्य के रूप में लगातार इतिहास रहा है।

ऊपर सूचीबद्ध साहित्य के अंकुर को 10 वीं से 13 वीं शताब्दी के आसपास मान्यता प्राप्त है (लेकिन तमिल साहित्य पहले की तुलना में 1 शताब्दी के आसपास है)। वह काल भारतीय इतिहास का एक प्रमुख मोड़ था। दूसरे शब्दों में, राजनीतिक रूप से शक्तिशाली राष्ट्र जैसे कि उत्तर भारत में गुप्त वंश, हर्ष बलदाना वंश, और दक्षिण भारत में चोल वंश, पतन और शक्ति के छोटे समूह प्रत्येक क्षेत्र को सौंपे जाते हैं। मे बया। उसके बाद, दक्षिण भारत के एक हिस्से को छोड़कर क्षेत्र मुस्लिम शक्ति की राजनीति और संस्कृति के प्रभाव में है। भाषा के संदर्भ में, क्लासिक भाषाओं जैसे कि संस्कृत, पट्टिका, और अपा ब्लांचा और आधुनिक भाषाओं के बीच की दूरी बढ़ती है और क्लासिक भाषाओं की रचनात्मकता कमजोर होती है। धर्म के संदर्भ में, यह तब है जब बौद्ध धर्म और जैन धर्म पीछे हट जाते हैं और हिंदू धर्म सामने आता है।

आधुनिक भारतीय साहित्य में परिवर्तन की इस प्रक्रिया के दौरान अपभ्रंश साहित्य में मिश्रित सुगंधित भजनों, लोक कथाओं और लोक गीत शैली के रूप में दिखाई देने लगे। इसकी केंद्रशासित शक्ति है कि प्रत्येक साहित्य क्लासिक साहित्य और विचारों को साझा करता है और एक समान ऐतिहासिक पृष्ठभूमि है, जबकि प्रत्येक जातीय समूह के अद्वितीय विषय और साहित्यिक शैली को खिलाने की शक्ति है। काम कर रहा है। इसका एक ठोस उदाहरण देने के लिए, संस्कृत महाकाव्य रामायण को 15 वीं शताब्दी के बाद से लोक साहित्य में और बंगाल के साहित्य में क्रिटिक-ऑगस्टर रामायण और हिंदी साहित्य में टर्सीडर्स राम के रूप में अनुकूलित किया गया है। it चरित मानस, तमिल साहित्य में कंबन की रामायण, आदि। लिखा गया है। उसी क्लासिक पर आधारित केन्द्रितवाद और स्थानीयकरण और जातीयकरण की शक्ति के बीच परस्पर क्रिया द्वारा एक नई रचना की गई, जो अपनी स्वयं की व्याख्या जोड़ती है।

भारत में एक उल्लेखनीय विशेषता जहां कई आधुनिक भाषा साहित्य सह-साहित्यकार साहित्य का पारस्परिक प्रभाव है। पुराने दिनों में, तमिल साहित्य (रहस्यमय भजन समीक्षकों) के कारीगरों के कार्यों के बारे में सोचा और जुनून ने भक्ति आंदोलन की एक बड़ी प्रफुल्लता पैदा की, जिसने उत्तर भारतीय साहित्य के बैक्टी साहित्य के निर्माण में बहुत योगदान दिया। 19 वीं शताब्दी के मामले में, बंगाली साहित्य और मराठी साहित्य, जो 19 वीं शताब्दी से प्रेरित हैं, ने नए विचारों और कलाओं को दूसरों तक पहुंचाया। जैसे-जैसे समय बीतता है, वैसे-वैसे इस तरह के प्रभाव और प्रचार अधिक प्रमुख होते जाते हैं। आज, निजी क्षेत्र के प्रयासों और सरकार (राष्ट्रीय साहित्य अकादमी, प्रत्येक राज्य संगठन) के समर्थन के साथ, नृवंशविज्ञान के उत्कृष्ट कार्यों का अन्य जातीय भाषाओं में अनुवाद किया गया है। कई लोगों के लिए एक जातीय समूह के काम का आनंद लेने के अवसर बढ़ रहे हैं।

भारतीय आधुनिक साहित्य के प्रवाह को देखते हुए, प्रकोप से लेकर 19 वीं शताब्दी की शुरुआत तक, धार्मिक साहित्य और अदालत के साहित्य में कुछ को छोड़कर, बहुमत के लिए जिम्मेदार थे, जो तुकबंदी पर आधारित थे। बाद में, भारत में ब्रिटिश शासन की स्थापना के बाद से, गद्य मुख्यधारा बन गया, राष्ट्रवादी कार्यों का निर्माण किया और उनके वास्तविक जीवन के विषय पर कई कार्य किए। हालांकि, वास्तविकता में कि साहित्य के निर्माण में भाग लेने वाले लोग अभी भी समाज की ऊपरी और मध्य परतों में से कुछ हैं, और अधिकांश पुरुष हैं, काम की दुनिया सीमित हो जाती है। जब इसे खत्म करने की कोशिश की जा रही है, तो ऊपरी परत एक नजर में है जो निचली परत के साथ सहानुभूति महसूस करती है, जिसमें वास्तविक दुनिया से मुक्त चित्रण करने का खतरा है। सभी के लिए साहित्य की स्थापना से अधिक समान समाज का एहसास होने की उम्मीद है, लेकिन साथ ही, आज का भारतीय साहित्य अपने बोध की ओर उन्मुखता को फैलाने और गहरा करने के लिए जिम्मेदार है।

हिंदी साहित्य

हिंदी साहित्य कई भाषाओं में लिखे गए कार्यों का एक सामूहिक शब्द है, जिसमें मुख्य रूप से गंगा नदी और यमुना नदी के मध्य बेसिन में बोली जाने वाली भाषाओं और बोलियों को शामिल किया गया है। दूसरे शब्दों में, 10 वीं और 13 वीं शताब्दी के दौरान, कई महाकाव्य कविताएं राजस्थानी भाषा पर आधारित थीं, जो वांग यी की उपलब्धियों की प्रशंसा करती हैं। 14 वीं शताब्दी के बाद से, अवधी बोली में एक प्रेम कहानी और बोली की बोली की भाषा में राम विश्वास का एक महाकाव्य बनाया जाता है, जबकि कृष्ण विश्वास की एक गीत कविता और एक भाषा में एक तकनीकी प्रेम कविता ब्रज बोली। यह दुर्लभ हो गया। और 19 वीं शताब्दी के मध्य के बाद से, करी-बावली खासी बोली बोली, जो मुगल वंश के तहत व्यापक रूप से इस्तेमाल की गई थी, पूर्ववर्ती विभिन्न भाषाओं की शब्दावली को शामिल करते हुए एक आम भाषा बन गई, जो मुख्य रूप से गद्य से लेकर गद्य तक के लिए जिम्मेदार बन गई। और समकालीन साहित्य।

रचनाकारों और विषयों पर ध्यान केंद्रित करते हुए, हिंदी साहित्य में प्रमुख प्रवृत्तियों को कालानुक्रमिक क्रम में संक्षेपित किया गया है। नरपति नरुहा की "बिसलदेबा लारसो" (12 वीं सदी) और चंद बलदेई की "पलेटुबर लार्सो" महाकाव्य कविताएं (जैसे कि 12 वीं सदी के अंत में?) क्या अदालत के कवियों ने निजी कहानियों को शामिल करते हुए रॉयल्स और रईसों की प्रशंसा की है? कबीर और दारमुदास (15 वीं से 16 वीं शताब्दी) जैसी रहस्यमयी छोटी कविताएँ पंथ के नेताओं द्वारा सिद्धांत का विकास है। यह बंगाली गूढ़ साहित्य के लिए एक पुल के रूप में भी हिंदी बैक्टि साहित्य के लिए काम करता है। इस्लामिक रहस्यवादी दार्शनिक कुतुबन की मुरीगावती (16 वीं शताब्दी की शुरुआत) और जर्सी की पद्मावत, ऑडियंस के लोकगीतों पर दोस्ताना तरीके से आधारित रोमांस की कहानियाँ हैं। विष्णु भगवान के विषय में भक्ति साहित्य में, एक वंशावली है जो राम को भगवान के अवतार के रूप में उठाती है, और एक वंशावली जो कृष्ण को विष्णु का अवतार बनाती है। राम विश्वास के काम में, Tulcedars महाकाव्य कविता "रहम चरित मानस" और नबर्स की "बैक्ट मार्ट" (16 वीं शताब्दी के अंत में) आज भी लोकप्रिय हैं। कृष्ण आस्था के प्रमुख कार्यों में शामिल हैं Bidiyapati "पद्दर वाली", Suruders "सुर सागर", मिलर बरेली 《पद्दर वारी ary (16 वीं शताब्दी)। यद्यपि राम और कृष्ण दोनों धार्मिक साहित्य अक्सर अपने संबंधित पंथों और संप्रदायों के भिक्षुओं को सौंपे जाते हैं, लेकिन धर्मनिरपेक्ष विश्वासियों का योगदान भी महत्वपूर्ण है। कविता में विशेष कौशल के साथ प्रेम कविता कृष्णा विश्वास के कामुक पहलुओं पर जोर देती है, और अक्सर शाही परिवार और बड़प्पन की खुशी के लिए अदालत और इसके आसपास के कवियों द्वारा बुलाया जाता है। । विशिष्ट उदाहरण कशबुदास की "रसिकप्रिया" और बिहारियाल की "सतोसाई" (17 वीं शताब्दी) हैं।

उपर्युक्त अधिकांश साहित्यिक साहित्य है, लेकिन 19 वीं शताब्दी के उत्तरार्ध में हरीश चंद्र आलोचना और नाटकों का निर्माण और अनुवाद करते हुए गद्य फैलाने की कोशिश की। उनके दावे का आधार आधुनिक परिस्थितियों में भारतीय परंपरा को पुनर्जीवित करना है। 20 वीं सदी के प्रारंभ में दुबि बैदी आगे बढ़ते हुए, उन्होंने एक विस्तृत दुनिया में भारत का पता लगाने के लिए खोज से एक स्पष्ट गद्य शैली की स्थापना की।
तदाजी सकटा अनुवाद और प्रबोधन के युग के बाद, प्रथम विश्व युद्ध के बाद से, "Charyaward" नामक व्यापक रोमांटिक साहित्यिक आंदोलन मुख्यधारा बन गया है। 1920 एक युग है जब गांधी द्वारा निर्देशित आंदोलन स्वतंत्र आंदोलन के इतिहास में दिखाई देता है। 30 के दशक में समाजवाद प्रभावशाली हो गया, और दो युद्धों के बीच की अवधि एक प्रक्रिया थी जिसमें प्रगतिशील साहित्यिक आंदोलन ने रोमांटिक साहित्यिक आंदोलन को अवशोषित किया। 1940 के उत्तरार्ध से, प्रगतिशील साहित्यिक आंदोलन के राजनीतिक वर्चस्व की प्रतिक्रिया के रूप में बुद्धिजीवी साहित्य आंदोलन का जन्म हुआ। द्वितीय विश्व युद्ध के बाद, कविता, उपन्यास और नाटक के क्षेत्र में हिंदी साहित्य के प्रयास विविध हो गए। हाँ।
→ प्रीम चंद
तोशियो तनाका

उर्दू साहित्य

उर्दू, जो धीरे-धीरे 11 वीं शताब्दी से विकसित हुई, पहले हिंदी, हिंदबी, आदि कहलाती थी, और बोली जाने वाली भाषा के स्तर पर थी, और इसका उपयोग केवल मिशनरी गतिविधियों के लिए सूफी द्वारा किया जाता था। बफनती सुबह नतीजतन, साहित्यिक गतिविधियां शुरू हुईं और महाकाव्य कवि दिखाई दिए। बहमनी राजवंश के बाद अधीर शाही वंश (बीजलपुर साम्राज्य) और कुतुब शाही वंश (गोलकुंडा राज्य) की स्थापना हुई और सुल्तानों के संरक्षण में दरबारी साहित्य समृद्ध हुआ। , गावसी, इब्न निसती और अन्य कवियों ने कई महाकाव्य और गद्य कहानियां लिखीं, और डाकिनी उर्दू साहित्य अपने चरम पर उभरा। कुतुब शाही वंश, 5 वें सुल्तान मुहम्मद क्री कुतुब शाह भी एक उत्कृष्ट कवि थे। 1687 में, जब मुगलों का दक्कन में विलय हुआ, साहित्यिक गतिविधि का आधार दिल्ली ले जाया गया।दिल्ली की कविता फारसी कविता पर केंद्रित है, Wallee प्रभाव के कारण, अर्ल जू और हार्टिम जैसे कवियों ने उर्दू गीत काव्य गज़ार पढ़ना शुरू किया। उनके बाद, सउदीर, दारो और मीर जैसे प्रसिद्ध कवियों द्वारा राजधानी दिल्ली पर केंद्रित दिल्ली कविता 18 वीं शताब्दी के मध्य में स्वर्ण युग में प्रवेश किया। दूसरी ओर, कवि जुलतो, मुशफी, इंशा अल्लाह खान नासिक और आर्टिस द्वारा लखनऊ के मुख्य शहर के आसपास निर्मित लखनऊ कविता ने एक तकनीकी और शानदार काव्य शैली की स्थापना की। शहीद के दो प्रमुख कवि, मार्सिया और एनीज़ और डेविअर भी उल्लेखनीय हैं। शास्त्रीय दिल्ली की कविता Garrib , यह आखिरी के रूप में मोमीन के साथ मुगल वंश के विध्वंस के साथ समाप्त हुआ।

कलकत्ता में स्थापित फोर्ट विलियम कॉलेज के शिक्षकों द्वारा उर्दू गद्य साहित्य 1800 में विकसित किया गया था, और फारसी, अरबी और संस्कृत साहित्य के अनुवाद और अनुकूलन द्वारा विकसित किया गया था। भारतीय विद्रोह के बाद अहमद खान द्वारा आयोजित आधुनिक साहित्य। जीवनी, आलोचना, कविता, उपन्यास, निबंध और इतिहास जैसे क्षेत्रों की स्थापना हार्ले, सिबली, अर्ज़ार्ड और नज़ीर अहमद ने की थी। आधुनिक उपन्यास प्रीम चंद के आगमन के साथ साहित्य की मुख्य धारा बन गए हैं। अली अब्बास हुसैन, कृष्ण चंदर मंटो, अहमद नादिम कार्समे और अन्य ने कई उत्कृष्ट रचनाएं जारी की हैं, लेकिन शीर्ष पर इस्मत चुग ताई के साथ महिला कलाकारों की उन्नति भी उल्लेखनीय है। गीत काव्य गज़ार के साथ, बहुत सारी आधुनिक कविताएँ हैं जिन्होंने दार्शनिक कवियों इक़बाल और फ़ैज़ जैसे प्रतिरोधक कवि बनाए हैं। लघु कथाएँ और कविताएँ फिलहाल साहित्यिक गतिविधि का केंद्र होंगी। आधुनिक उर्दू साहित्य को भारत और पाकिस्तान में विभाजित किया गया है, और लेखक और पाठक हैं, लेकिन साहित्य और कार्यों के बीच आदान-प्रदान सुचारू नहीं है। हिंदी साहित्य के कुछ अनुवाद हैं, जो सबसे अधिक निकटता से संबंधित है, और विदेशी साहित्य को कभी पेश नहीं किया गया है। उर्दू साहित्य की गुणवत्ता में सुधार करने के लिए कई चीजें हैं, साथ ही साथ साक्षरता और मुद्रण तकनीक में सुधार करने की आवश्यकता है।
→ मुस्लिम पांच राज्य
सतोशी सुजुकी

बंगाल का साहित्य

आधुनिक काल तक, बंगाल के साहित्य में धार्मिक कविता भारी थी। उनमें से कई को व्यक्तिगत संप्रदायों और अदालत के कवियों द्वारा गायन के लिए बनाया गया था। पृष्ठभूमि में, नागरिक मौखिक साहित्य का एक विशाल विस्तार है, लेकिन बंगाल के मामले में, दोनों के बीच की सीमा हमेशा स्पष्ट नहीं होती है। प्राचीन साहित्य में, चारो गुइथि, जिसके बारे में कहा जाता है कि उसने 10 वीं और 12 वीं शताब्दी के गूढ़ पूर्वजों के गीतों को एकत्र किया था, और 12 वीं शताब्दी के दरबारी कवि जोयदेव की गीता गोबिंदा थी। पूर्व बंगाली में सबसे पुराना दस्तावेज है और बंगाली गूढ़ साहित्य की परंपरा को दर्शाता है, जबकि उत्तरार्द्ध संस्कृत का काम है, लेकिन बाद के विष्णु साहित्य पर प्रभाव को देखते हुए इसे अनदेखा नहीं किया जा सकता है। मध्य युग की शुरुआत में, तुर्की मुसलमानों द्वारा बंगाल की विजय के लिए लगभग 200 वर्षों का अंतराल है। 15 वीं शताब्दी में, भक्ति के भक्ति गीत (कृष्ण भगवान के अवतार का वर्णन करने वाला गुट) पर केंद्रित एक गीत, वैष्णव (बिष्णु), शक्त (वह गुट जो देवी को विश्व की जड़ शक्ति मानता है) साहित्य की मुख्य धारा है। तीर्थ और प्रार्थना गीत प्रणाली के आध्यात्मिक रिकॉर्ड पर केंद्रित है। पूर्व की प्रतिनिधि रचनाएँ बोल कैद की कृष्णा भजन, और चोंग डैश और बिद्यापति (बिद्यापति) की गीत कविताएँ हैं। 16 वीं शताब्दी के पहले भाग में च्योतन्नो ( Chaitania सुधार के बाद, स्कूल की गीतात्मक कविता ने अपनी शुरुआत की, और 16 वीं शताब्दी के उत्तरार्ध में, गोबिंद दास (गोविंद दास) और गंडश (जुइंडर्स) जैसे महान कवियों का उत्पादन किया गया। कृष्णोदश की "लाइफ़ ऑफ चिटोनो इम्मोर्टल", जो कि च्योतन्नो की जीवनी से निपटा जाता है, इस अवधि की एक उत्कृष्ट कृति भी है। दूसरी ओर, शक्ति प्रणाली में, मोनोसहा देवताओं, चोंडी देवताओं, आदि के बारे में कई आध्यात्मिक ज्ञापन थे, लेकिन एक प्रतिनिधि के रूप में, "चोंडी आध्यात्मिक परीक्षण" (16 वीं शताब्दी के अंत से 17 वीं की शुरुआत तक) कोबिकोंकोन मुकुंद्रम द्वारा), बरोटोचंद्र (भरत चंद्र) की ओंनोडा आध्यात्मिक गवाही (1752)।

बंगाल आधुनिक साहित्य का निर्माण उन बुद्धिजीवियों द्वारा किया गया था, जो पूरे बंगाल की संस्कृति में आधुनिकरण के आंदोलन में "बंगाली पुनर्जागरण" नामक आधुनिक शिक्षा के प्रसार की पृष्ठभूमि में बड़े हुए थे। 1850-60 के उपन्यासकारों की पहली बड़ी फसल बंकिम चंद्र , कवि की Dat , आपके लिए नाटककार दीनबोंडो मित्रो (दीना बंदौ) और अन्य द्वारा लाया गया। विशेष रूप से, बंकिम चंद्र ने बंगाल के आधुनिक गद्य के संस्थापक के रूप में आलोचना और निबंध के क्षेत्र में उपलब्धियों की एक विस्तृत श्रृंखला को छोड़ दिया। उनके द्वारा खोले गए आधुनिक गद्य ने और क्या विकसित किया, और कविता डोमेन में बेजोड़ उपलब्धियों को छोड़ दिया टैगोर (Turkle)। यह कहा जा सकता है कि इन दो लोगों ने बंगाल साहित्य के स्वर्ण युग का निर्माण किया। 20 वीं सदी में दिखाई देने वाले उपन्यासकारों में शरत चंद्र , बिबटिवन बॉन्ड पद्दे (बंगाल फिल्म "सॉन्ग ऑफ़ द अर्थ" के मूल लेखक), तारशकर बॉन्ड पड्डे, माणिक बॉन्ड पड्डे, कवि इसलाम , गिबोनंदों डेश, बडदेव बॉश और अन्य महत्वपूर्ण हैं। द्वितीय विश्व युद्ध के बाद, उत्कृष्ट लेखकों और कवियों का उत्पादन किया गया है।
मासायुकी ओनिशी

तमिल साहित्य

द्रविड़ लोग भारतीय उपमहाद्वीप के दक्षिणी भाग में रहने वाले स्वदेशी भारतीय हैं, लेकिन उनके मुख्य समूह, तमिल में साहित्य की एक संपत्ति है जो युग की शुरुआत में वापस आ गई है। जानने के लिए, यह संस्कृत साहित्य के बाद दूसरे सबसे महत्वपूर्ण स्थान पर है। प्राचीनतम विद्यमान तमिल साहित्य "इत्तोथाई यूतुकाई" और "पट्टुप्पु" (दस काव्य संस्करण), जिनका मुख्य भाग पहली से तीसरी शताब्दी में स्थापित किया गया था, प्रेम और युद्ध के बारे में गीतात्मक कविताएँ हैं। किंवदंती के आधार पर कि राजा और राजा के लिए भजन मुख्य सामग्री थे और कोर्ट अकादमी द्वारा संकलित किए गए थे संगम साहित्य कहा जाता है। संस्कृत साहित्य की तुलना में, संगम साहित्य में एक मजबूत धर्मनिरपेक्ष चरित्र और लघु पद्य रूपों के लिए प्राथमिकता है। माना जाता है कि तमिल की सबसे पुरानी व्याकरण की पुस्तक, टॉल्हारियम, इस समय के आसपास पूरी हो गई है। संगम साहित्य की स्थापना के बाद दूसरी और तीसरी शताब्दी के दौरान, दक्षिण भारत में बौद्ध और जैन धर्म का विकास हुआ और अपेक्षाकृत नैतिक और धार्मिक प्रवृत्ति वाले कई काम किए गए। नीतिवचन का एक संग्रह "क्राल" (5 वीं शताब्दी के आसपास), जो शास्त्रीय तमिल संस्कृति का प्रतीक है Tilbalval वैसे, तमिल का अपना महाकाव्य "शिरपदी हरम" (5 वीं शताब्दी के मध्य में?) और "मणिमहलई" (5 वीं शताब्दी के अंत में?) महिला नायक जैन के करीब हैं? इलंगो अदिहार और बौद्ध सतानल कथा क्रमशः। 6 वीं शताब्दी में, बौद्ध धर्म और जैन धर्म में गिरावट आई और इसके बजाय शिव और विष्णु लोगों में फैल गए। 7 वीं और 8 वीं शताब्दी से शुरू, Najanar (शीबा), अलवर (बिष्णु) नामक कई धार्मिक कवि प्रकट हुए और देश भर के मंदिरों में अपने भावपूर्ण गीत गाते हुए चले। उनके गीतों को बाद में शिव ग्रंथ "तिरुमूई" और विष्णु शास्त्र "नालैरा-दिव्य-प्रकाशम" में संकलित किया गया।

10 वीं से 12 वीं शताब्दी तक, दक्षिण भारत चोल वंश के तहत अपने चरम पर पहुंच गया। इस समय के आसपास, दक्षिण भारत में आर्य संस्कृति का प्रसार अपने चरम पर पहुंच गया, और संस्कृत महाकाव्य और प्राण साहित्य पर कई काम किए गए। मौजूदा कामों में, जैन महाकाव्य "शीबा सिंदरमनी" (10 वीं शताब्दी का पहला भाग, तिरुत्तक्काद्वार द्वारा), "पेरिया प्रणम" (12 वीं शताब्दी का पहला भाग), शिव संतों की जीवनी का संग्रह, शकील सक्किरकर द्वारा) और महाकाव्य तमिल महाकाव्य "द एडवेंट ऑफ राम" (12 वीं शताब्दी के उत्तरार्ध में?) Kanban लिखा हुआ)। यद्यपि राम प्रवेश को संस्कृत के महाकाव्य रामायण से उधार लिया गया है, यह संगम के बाद से समृद्ध तमिल साहित्य में निहित एक नया और जीवंत काम है। जब 13 वीं शताब्दी में चोल राजवंश नष्ट हो गया था, तो दक्षिण भारत इस्लामी शक्ति और विजयनगर के नियंत्रण में था, और तमिल का अधिकार काफी कम हो गया था। नतीजतन, कुछ चीजें हैं जो साहित्य में शुरुआती आधुनिक काल तक ध्यान दी जानी चाहिए, रहस्यमय विचारक सिटर की धार्मिक कविताओं और बार्ड कवियों के कार्यों को छोड़कर।

वैसे, तमिल के अधिकांश शास्त्रीय साहित्य संस्कृत के मामले में पद्य में लिखे गए हैं। हालाँकि, जब 17 वीं शताब्दी में ईसाई मिशनरियों का मिशन शुरू हुआ, तो उन्होंने तमिल क्षेत्र में गद्य रचनाएँ लिखना शुरू किया। विशेषकर 19 वीं शताब्दी में, जब ब्रिटिश शासन स्थापित हुआ और बड़ी मात्रा में पश्चिमी संस्कृतियाँ प्रवाहित हुईं, गद्य रचनाएँ जैसे उपन्यास, नाटक और आत्मकथाएँ साहित्यिक गतिविधियों की मुख्य धारा बन गईं। आधुनिक तमिल लेखक छोटी कहानियों में अच्छे हैं, लेकिन संगम साहित्य की परंपरा, जो दैनिक जीवन से सामग्री लेती है और इसे संक्षिप्त रूप में व्यक्त करती है, इस तरह से जारी रहती है।
मूणो तोकुनागा

मराठी साहित्य

महाराष्ट्र की आधिकारिक भाषा, पश्चिमी मराठी साहित्य। कई धर्म और दार्शनिक कार्यों को "संत" कविता की प्रक्रिया में एक धार्मिक सुधार आंदोलन के रूप में छोड़ दिया गया था जो इस क्षेत्र में यदाबा, बहमनी से अगले मराठा साम्राज्य तक पनपा था। यह मराठी के विकास में योगदान देता है और साहित्य में महत्वपूर्ण अर्थ है, खासकर कविता के इतिहास में। Junianeshwar (1271-96)) बागबाद गीता) नोट, Ekunato (1533-1599)? तुकार राम (1608-49) विश्वास कविता "अबंग", Ramders (1608-81) "डार्थबोर्ड" प्रतिनिधि है। उसी समय, गद्य साहित्य के रूप में बहुत से बाकर जो शासक की उपलब्धियों का वर्णन करते थे, साथ ही लोकप्रिय प्रेम कविताओं राहवानी और वीर पाउडर के साथ किया गया था।

ब्रिटिश शासन की स्थापना की प्रक्रिया में मराठी साहित्य भी आधुनिक पश्चिमी सभ्यता से प्रभावित है। पहला मराठी-अंग्रेजी शब्दकोश (मोरसवर्थ डिक्शनरी) 1831 में प्रकाशित हुआ था, और 1830-40 से मराठी आवधिक दिखाई देने लगे। आधुनिक मराठी में पहला उपन्यास बी। पैडमैन, पैडमैनजी द्वारा "द जैमर्स जर्नी" (1857) कहा जाता है और यह सामाजिक सुधार के बारे में है। उपन्यास के अन्य विषय ऐतिहासिक वस्तुएं हैं जो माल्टा और राजपूत से निपटते हैं, और आर। गुंजिकार (1843-1901) का काम शिवाजी की पहली छमाही को दर्शाता है। HN Arpte (1864-1919) ने इन दो रुझानों को वर्गीकृत किया, और कई ऐतिहासिक उपन्यासों के अलावा, "किसे ध्यान देना चाहिए" (1893) जैसे सामाजिक उपन्यासों को एक नए मध्य वर्ग में जीवन को चित्रित किया। वह 19 वीं शताब्दी के अंत से 20 वीं शताब्दी की शुरुआत तक मराठी साहित्य का शिखर था, और कई नकलची पैदा करता था। कविता की दुनिया में कई रचनाएँ, और कशबस्ट (1866-1905), एनडब्ल्यू तिलक (1865-1919), बिनायक (1872-1909), आरजी गडकरी (1885-1919) और अन्य लोग एक नए युग में समाज की खोज कर रहे हैं। कविता के माध्यम से। कोशिश की।

इंटरवर अवधि (1920-40) में, मराठी उपन्यास में उतार-चढ़ाव के दौर में प्रवेश किया, और NS Paddoke, PY Deshpande, VS Kandekar, GT Madkorkar, और अन्य ने मनोविज्ञान, राजनीति और सामाजिक उपन्यासों के माध्यम से युवा पाठकों को आकर्षित किया। इसके अलावा, वीएम जोसी (1882-1943), जिन्होंने "सुशीर भगवान" (1930) लिखा था, जिनकी मुख्य पात्र एक शिक्षित महिला है, आज भी कई पाठक हैं। एस। गुरसे (1899-1950), जिन्होंने कई लघु कथाएँ लिखीं, जिन्होंने गांधी के आदर्शों को राष्ट्रीय सभा की राजनीतिक और सामाजिक गतिविधियों से जोड़ा, अभी भी ग्रामीण क्षेत्रों में बहुत लोकप्रिय हैं। एसएन पेंडसे (1913-) द्वितीय विश्व युद्ध के बाद से सक्रिय है, और आज के सबसे व्यापक रूप से पढ़े जाने वाले लेखकों में से एक है, जो समकालीन भारतीय राजनीति और समाज और मानव मुद्दों सहित एल्गर और निर्वासन जैसे विषयों की एक विस्तृत श्रृंखला से निपटता है। यह है। प्रथम विश्व युद्ध के बाद से महिला साहित्य भी विकसित हुआ है, और कवि एल। टिरक, निबंधकार डी। बागवत और समाजशास्त्री आई। कल्बे द्वारा काम पूरे भारत में जाना जाता है।

आधुनिक मराठी साहित्य का एक नया योगदान दारितो साहित्य है। साहित्यिक गतिविधियों के माध्यम से राजनीतिक और सामाजिक टिप्पणी करने के लिए जिन लोगों का दमन <अछूत> (दलितो) के रूप में किया गया है, उनका आंदोलन 1950 के दशक में शुरू हुआ, लेकिन 60-70 के दशक में तेजी से लोकप्रिय हुआ। यदि यह उठता है, तो कई लेखकों, जैसे बी। बरगोल, एन। दासर, और ए। डुंगले ने उत्पादन किया है, और इसने अन्य भारतीय भाषाओं को भी एक नई प्रवृत्ति के रूप में प्रभावित किया है।
मसाओ नितो

---

Page 8

زبان اور مذہبی پس منظر کے لحاظ سے ہندوستانی ادب انتہائی پیچیدہ ہے۔ ایک بار ہندوستان میں استعمال ہونے والی زبانیں اور فی الحال استعمال میں آنے والی زبانیں متنوع ہیں ، لیکن جن زبانوں نے ادب کی نشوونما کی ہے وہ بڑے پیمانے پر ہند -و یورپی اور ڈراوڈائی زبانوں میں تقسیم ہیں۔ ڈریوڈا لوگوں کی تاریخ پرانی ہے ، لیکن ادب قبل مسیح میں نہیں جاتا ہے۔ دوسری طرف ، ہند یورپی ادب 4000 سالوں سے ہندوستانی ادب کا مرکزی دھارا رہا ہے۔ ہندوستانی ادب کی تاریخ زبان کی تاریخ سے قدیم وید ادب ، دوسرے ہاتھ کا کلاسک سنسکرت ادب ، اور ابتدائی جدید علاقائی زبان کے ادب میں تقسیم ہے۔ قدیم اور دوسرے ہاتھ کا ادب ہند آریان ادب ہے ، اور ابتدائی جدید ادب بنیادی طور پر ہند یورپی ادب ہے ، لیکن دراویڈا ادب سہولت کے لئے شامل کیا گیا ہے۔ مذہبی افکار جنہوں نے ہر دور میں ادب کا پس منظر تشکیل دیا ہے وہ بنیادی طور پر براہمن یا ہندو ہیں ، لیکن بدھ مت اور جین مذہبی ادب بھی موجود ہیں اور ابتدائی جدید ادب میں ہندو مذہب کے علاوہ مسلمانوں کے ذریعہ اردو ادب بھی موجود ہے۔

قدیم ادب (وید ادب)

1500 قبل مسیح کے لگ بھگ ایریا کے علاقے سے ہندوستان کے شمال مغربی حص toہ میں ہجرت کرنے والے آریائیوں نے فطری تعریف کے گیت کے ساتھ اپنی سادہ شاعری کا اظہار کیا۔ انہوں نے تمام کائناتی جنگلات کی الوہیت کو پہچان لیا ، اور ان کو دیوتا سمجھ کر ان کی پوجا اور پوجا کی ، لیکن ان قدیم شعراء کی فطری حمد ہی وہ آواز تھی جس نے ہندوستانی ادب کے طلوع فجر کو جنم دیا۔ بعد میں ، 1000 سال سے زیادہ کے برہمن مذہبی ادب کو ویدڈا ادب کہا جاتا ہے۔ وید اصل کا مطلب ہے "علم" ، لیکن اس کا استعمال خاص طور پر دینی علم کے معنی کے لئے کیا گیا تھا ، اور پھر اس کا مطلب برہمن مذہب کے صحیفوں سے تھا۔ ویدس ادب کی اصل شکل چار طرح کے سنہٹر (یہ کتاب) ہے ، جن میں سے ایک ہزار سے زیادہ قدرتی حمدوں سے مختلف خداؤں کو مذبح سے مانگنے اور ان کے وقار کی تعریف کرنے کی درخواست کی گئی تھی۔ book وید》 اس کتاب پر توجہ مرکوز کرتے ہوئے ، گیت کے لئے 《سما وید، ، رسومات کی قربانی دینے کے لئے 《یجول وید and ، اور آفات کو مدعو کرنے کے منتروں کا مجموعہ 《"اطربا وید" with شامل ہیں۔ 4 vader. اس چار وادر کی کتاب میں نثرِ الہٰیاتیات کا ادب ہے جو ان میں سے ہر ایک میں شامل حمد اور ان کی اصلیت ، مقصد ، معنی وغیرہ کی تطبیق کی وضاحت کرتا ہے۔ براہمنہ تقریبات کی پراسرار اہمیت کی ایک اضافی وضاحت ، خاص طور پر ارنیاکا (جنگلات کی کتاب) ، جنگل میں پڑھائی جانے والی خفیہ تکنیکوں کا ایک مجموعہ ، اور ایک فلسفیانہ دستاویز جس میں سوگا آئیویو کے اہم نکات کی وضاحت کی گئی ہے۔ اپنشاد (پراسرار کتاب) منسلک ہے۔ قدیم زمانے میں ، بیعت صحیفوں کے بارے میں مذکورہ بالا علم کو شلوت (مقدس ادب) کہا جاتا تھا کیونکہ حکمت خدا کے نزول سے سیکھی جاتی تھی۔ سمریٹی (مقدس ادب) کہا جاتا ہے۔ ویدس فیسٹیول کے معاون مطالعہ کے طور پر تیار کردہ ویدنگا (بیدا شاخ) کی چھ اقسام میں تقریر ، تقاریب ، گرائمر ، ایٹیمولوجی ، پیشوڈی ، اور فلکیات شامل ہیں ، جسے سترا کہا جاتا ہے۔ بدلتے وقت کے ساتھ ، ویدڈا ادب افسانوی سے مذہبی ، فلسفیانہ اور رسم میں بدل گیا۔

دو مہاکاوی اور پرانا

قدیم ادب اور دوسرے ہاتھ سے چلنے والے ادب کے مابین ہندوستان کے دو بڑے مہاکاوی ، مہابھارت اور رامائن ، ہندوستانی ادب کی تاریخ میں ایک اہم مقام رکھتے ہیں اور ان کا اثر و رسوخ ملک سے آگے بڑھتا ہے۔ " مہابھارت Bala بالاتاس کے دو بادشاہوں ، کورو اور پھندو کے مابین عظیم جنگ کے بارے میں ایک تاریخی شاعری ہے ، اور اس میں 18 تحریریں اور ایک لاکھ سے زیادہ نصوص اور ایک اپریڈکس "ہری بنشا ہریواṃś" ہے۔ اس سے پہلے سیکڑوں سال گزر چکے ہیں ، اور اس دوران مذہب ، خرافات ، افسانوں ، فلسفہ ، اخلاقیات ، نظاموں وغیرہ سے متعلق متعدد داستانوں کو بڑھاوا دیا گیا ہے ، جس میں کل کا تقریبا of 4/5 حصہ ہے۔ فلسفہ نظم << بگ آباد گیتا 』، خوبصورت رومانوی اور عجیب قسمت کے بارے میں بات کریں << شاہ نارا کی کہانی 》 ، پاکیزہ بیوی << سروری کی کہانی سب سے مشہور ہے۔ " رامائن کہا جاتا ہے کہ اسے برمکی نے بنایا تھا۔ شہزادہ رام ایک بہادر بہادر یودقا ہے جو راجکماری سیتا پر قبضہ کرلیتا ہے ، جسے راکشس راکشس نے شیطان کے ہاتھوں لوٹا تھا۔ اس تاریخی شاعری کی زبان اور اسلوب کو بہتر بنایا گیا ہے اور کہا جاتا ہے کہ بعد میں ترقی یافتہ کربیہ ادب کی اصل ہے۔

《مہابھارت》 خاص طور پر اس کے اپینڈکس کے بہاؤ پر مبنی قدیم سیرت کا ایک مجموعہ 《ہری بنشا》 ، تخلص کی تاریخ کی ایک خفیہ تاریخ کی کتاب پران 18 قسم کے بڑے پران اور نائب پران کے نام درج ہیں۔ پران کا مطلب ہے "تمولس" ، کائنات کی تخلیق کا پانچواں عنوان ، اس کی تباہی اور تعمیر نو ، دیوتاؤں اور سنتوں کا نسب ، ایک طویل مدتی تفصیل جس کا حکم انسانی اجداد منو نے دیا ہے ، جاپانی اور قمری نوع کے نسبتا However تاہم ، بہت کچھ موجودہ پران لٹریچر کی بنیاد ہندو دیوتاؤں وشنو اور شیو کے متعلق خرافات اور داستانوں پر مبنی ہے ، اور مومنین کو مقدس تدفین کے طور پر سمجھا جاتا ہے۔ قدیم ویدوں کے مقابلے میں دو مہاکاویوں کی زبان پہلے ہی تبدیل ہوچکی ہے ، لیکن چونکہ چوتھی صدی قبل مسیح میں عظیم ادبی فنکار پنینی کلاسیکی سنسکرت کی بنیاد قائم کرنے کے لئے ابھرے تھے ، ساتھ ہی پلاٹکچر بھی ، جو کہ سلینگ کی بنیاد پر تیار ہوا تھا ، اس کا استعمال کیا گیا تھا۔ سیکنڈ ہینڈ لٹریچر کی اصطلاح کے طور پر ، بہت سے شاہکاروں اور جواہرات کو چھوڑ کر۔

استعمال شدہ ادب (کلاسیکی سنسکرت ادب)

سادہ اور آسان ویدک مذہبی ادب طرز ، تدابیر اور پیش گوئی کے ساتھ ساتھ دوسرے ہاتھ والے ادب کے مواد کے لحاظ سے بھی نمایاں ترقی کرچکا ہے۔ اس میدان میں ہندوستانی ادب کی بلند و بالا تاریخ کا نشان تھا۔ استعمال شدہ ادب کے پہلے مصنف بدھ مت کے شاعر اشبہ گوشہ ہیں ( بوم (کوشش کرتے ہیں)). بدھ چاریٹا (چینی ترجمہ "بدھ ایڈمرل") ، جو بدھ کی سوانح حیات میں احاطہ کیا گیا تھا ، ایک شاہکار تھا اور کلاسیکی ادب کی صدیوں پرانی صدیوں کی رہنمائی کرتا تھا۔ سب سے قدیم کلاسک ڈرامے کی مثال کے طور پر جو کچھ کیا گیا ہے وہ ادبی تاریخ میں توجہ کا مستحق ہے۔ ڈرامہ باز برتھا یہ نام (تیسری صدی کے آس پاس) ایک طویل عرصے سے گایا جاتا ہے ، لیکن ان کے کام کے طور پر پہچانے جانے والے 13 طرح کے ڈرامے سن 1910 میں جنوبی ہند میں دریافت ہوئے تھے۔ ان میں ، چارڈٹا 4 کاموں تک نامکمل کام ہے ، لیکن 10- ایکٹ ڈرامہ "M 《cchakaṭikā (زمین کی ایک چھوٹی کار)" جس نے اس ڈرامے کی تکمیل کی وہ شودرکا کے کام کی طرف منسوب تھا۔ ، ابتدائی کلاسیکل ڈرامہ میں اسے ایک انوکھا سماجی ڈرامہ سمجھا جاتا ہے۔ گپتا راج (چوتھی - چھٹی صدی) ادبی عہد کی خوشحالی کا دور ہے۔ کیریڈاسا (چوتھی - 5 صدی) شائع ہوا ، اور کلاسیکی سنسکرت ادب ایک سنہری دور کے طور پر ابھرا۔ کیریڈاسا نے عمدہ اور افقی قلم ، شاہکار << <<< کے ساتھ دھن کی نظمیں ، قسطیں اور ڈرامے تحفے میں دیئے شکنتلا 》 یہ نام مغربی ادبی ادبی تھیٹر کے ذریعہ ڈرامے کے ذریعہ جانا جاتا ہے ، اور اسے ہندوستان کا بہترین مصنف کہا جاتا ہے۔

کیریڈاسا کے تقریبا years 800 سال بعد ، سنسکرت کا ادب خوشحال دور میں تھا ، اور بہت سارے مصنفین اور کارناموں کو مختلف شعبوں میں شائع کیا گیا تھا جیسے لبیر شاعری ، مہاکاوی ، ڈرامہ ، عجیب و غریب ناول ، اور بیانیہ۔ یہاں تک کہ پیچیدہ رسمی کے برے اثرات بھی گر چکے ہیں۔ شاعری میں ، تین قسم کے <شتاکا> کے مصنف ہیں بارٹولی ہری (ساتویں صدی) سب سے بڑا نام ، محبت شاعر ہے عمارو (آٹھویں صدی) ، بلانہ (11 ویں صدی) ، جیا ڈیبہ (12 ویں صدی) اور دوسرے شاعر تیار کیے گئے تھے۔ مہاکاوی میں بھارابی (چھٹی صدی) ، بتی بھاṭṭی (ساتویں صدی) ، مارگہ (آٹھویں صدی) ، وغیرہ ، نے دو قدیم مہاکاویوں کا انٹرویو لیا اور ان کی شاعرانہ صلاحیتوں کو پیش کیا ، کرہانا (12 ویں صدی) نے کشمیری بادشاہوں کی تاریخ کو بیان کیا << راجاتھارجینی >> (1148) ایک انوکھا مقام رکھتا ہے۔ ڈرامے میں ، کلریڈاسا کو شاہکار “مراٹھی مدابا” اور دو دیگر نامزد کیا گیا تھا۔ بابا غنیمت (آٹھویں صدی) کائی نہیں اوہ جو ثقافت کی روح کو بدھ مت کے سرپرست کی حیثیت سے استعمال کرتے تھے ہرشہ بلدانہ (رہائش پذیر 606-647) نے بھی تین ڈرامے چھوڑے۔ اس کے علاوہ بھاṭṭانāریاā (7 ویں صدی صدی) ، وشāادatٹا (9 ویں صدی) ، راجہ شکارا (10 ویں صدی) اور بہت ساری دوسرے ڈرامہ رائٹ تیار کی گئیں۔ ساتویں صدی کے آس پاس ، گدی افسانوی ناول سامنے آئے ، ڈنڈین تین عظیم آقاؤں ، سبندھو اور سبنا ، بانا باؤ ، یکے بعد دیگرے سامنے آئے اور انوکھے شعبے کا آغاز کیا۔

عالمی ادب کی سب سے اہم اہمیت ہندوستانی بیانیہ ادب ہے۔ پانچ سبق آموز حکایات کا ایک مجموعہ << پنچتنتر >> >> کی اصل چیز کو ختم کر دیا گیا تھا ، لیکن یہ متعدد مختلف اشکال کے ذریعہ پہنچا تھا ، جو ششم اور عربی میں into ویں صدی کے بعد ترجمہ کیا گیا تھا ، اور مشرقی اور مغربی ممالک میں "کیریلا اور دیمنا" یا "کہانی کی کہانی" کے نام سے پھیل گیا تھا۔ پِلپی "۔ ہر ملک میں داستان ادب پر اس کا بہت اثر ہے۔ گناردیہ کے لکھے ہوئے بیانات کا ایک مجموعہ جس میں 100،000. شامل تھے اور پیستی میں لکھے گئے تھے بریہت کتٹر اصل کھو گیا ہے ، لیکن متعدد خلاصے پیش کردیئے گئے ہیں ، اور سومیڈبا کا "کٹر سالٹ ساگرہ" سب سے مشہور ہے۔ داستانوں کے یہ مجموعے ایک شکل اختیار کرتے ہیں جس میں ایک فریم کہانی میں بڑی تعداد میں اقساط شامل ہوتے ہیں۔ 25 واں قسط )》 《ساکاسپتی ( vent ستر اقساط ) >> اور دلچسپ داستانوں کے دوسرے چھوٹے پیمانے پر مجموعہ۔ سنسکرت ادب ادبی کاموں سے متعلق ہے جیسے فلسفہ ، مذہب ، گرائمر ، بیان بازی ، لغات وغیرہ ، یا قانونی نظام ، معاشیات ، آرٹ ، موسیقی ، فلکیات ، ریاضی ، طب ، جنسی محبت ، وغیرہ۔ کچھ تعلیمی یا عملی ہیں ، اور کچھ شاعری میں لکھے جاتے ہیں ، لہذا وہ ایک وسیع معنوں میں ادبی تخلیق سمجھے جاتے ہیں۔

پراکرت ادب

بدھ مت اور جین مت نے مختلف قسم کے پلاکارت کا استعمال کرتے ہوئے ادبی کاموں کو چھوڑ دیا ، لیکن پلاسٹک نے اعلی درجے کے مردوں کے علاوہ سنسکرت ڈرامہ میں بھی مختلف قسم کے پلاٹچر کا استعمال کیا۔ کیونکہ وہاں ایک فراہمی تھی ، لہذا یہ ایک ادبی اصطلاح کی حیثیت سے اہم تھا۔ تاہم ، ابھی بھی دوسری انوکھی ادبی تخلیقات موجود ہیں ، اور ہرا سے تعلق رکھنے والی سالسائی (3-4- 3-4 صدیوں) پراکرت غزل کے اشعار کی انوکھی شاعری کو دکھانے کے لئے مشہور ہے۔

بودھ اور جین ادب

قدیم ہندوستان میں بدھ مذہب اور جین مت نے فکر و ثقافت کی تاریخ میں بڑے نقوش چھوڑے ، لیکن دونوں نے اپنا اپنا مذہبی ادب تیار کیا۔ ابتدائی بدھسٹ ادب میں قدیم کے قدیم پالیکرت کا استعمال ہوا تھا ، اور بدھ مت کے کچھ جڑ محفوظ مقامات کی ادبی اہمیت بہت زیادہ ہے۔ عہد بدھ کی کہانی کے طور پر جمع کردہ بیانیے کا مجموعہ جٹکا Sanskrit مشرقی مغرب میں داستان ادب کے ساتھ ساتھ سنسکرت ادب میں پنچتنتر بھی اہم ہے۔ بدھ مذہب کے ادب میں ، پالي بودھ صحیفوں کے علاوہ ، بہت سارے سنسکرت کے صحیفے موجود ہیں جن میں اعلی ادبی اقدار موجود ہیں ، اور اشبگوشا اور اریشورا (سیئیو ، 6 ویں صدی) جیسے بہترین بدھسٹ شعراء نمودار ہوئے ہیں۔ جین ادب کئی اقسام کے پلوٹیکی زبان کا استعمال کرتا ہے ، اور گرووں کی بہت سیرت اور صحیفے کو برقرار رکھتا ہے۔ بعد میں ، سنسکرت زبان کو ادبی کاموں کو چھوڑنے کے لئے بھی استعمال کیا جاتا ہے جو سنسکرت ادب سے ڈھل گئے اور متاثر ہوئے ہیں۔
تنکا

جدید ادب

جب ہم ہندوستانی ادب کو "جدید" کہتے ہیں تو اس سے اس دور کا حوالہ مل جاتا ہے جس کے بعد کلاسیکی زبان تاریخی طور پر تبدیل ہوچکی ہے اور بہت ساری نسلی زبانوں (10 ویں سے 13 ویں صدی) کی تشکیل کی گئی ہے۔

جدید ہندوستان میں ، چار روایتی لسانی نظاموں سے وابستہ تقریباlects 200 زبانیں اور چار مزید محکوم بولیاں ہیں ، جن میں سے ہر ایک ادب کی کچھ شکل ہے۔ ہوسکتا ہے کہ پہاڑی علاقوں میں اقلیتوں کے قبائل نے آج کل پرانے افسانوں ، داستانوں ، لوک گیتوں وغیرہ کو پیش کیا ہو اور قبیلے کی قبائلی عادات کی گمشدگی نے غالب زبانوں کے بولنے والوں کے ادب کو تشکیل دینے میں مدد فراہم کی ہے۔ کچھ معاملات میں ، اس نے ایک اہم شراکت کی ہے۔ اس کے علاوہ ، فارسی اور انگریزی ، جو نسبتا newly غیر ملکی حکمرانوں کے ذریعہ متعارف کروائے گئے تھے ، اپنے ہی ملک میں کئے گئے کام کو پہنچاتے ہیں اور اسی کے ساتھ ہی ہندوستان میں ادب تخلیق کرتے ہیں۔

تاہم ، ہندوستان ، پاکستان اور بنگلہ دیش میں ہندی ادب ، اردو ادب ، بنگال ادب ، آسامی ادب ، اوریا ادب ، پنجابی ادب تک محدود ، سنڈی ادب ، مراٹھی ادب ، گجراتی ادب (اوپر ، ہند آریہ زبان) ، تامل ادب ، تلگو ادب ، کنڑا ادب ، ملیالم ادب (اوپر ، دراوڈیان زبان)۔ تاہم ، حالیہ علاقائ پرست رجحانات میں ، بہار کے غالب اور راجستھان بولیوں کے مختلف کام لکھ کر غالب اور راجستھانی ادب کو قائم کرنے کی بھی حرکتیں ہو رہی ہیں۔ نیپالی نیپالی ادب اور سری لنکا کے سنہالا ادب میں لوک ادب کی حیثیت سے مستقل تاریخ ہے۔

مذکورہ بالا ادب کے انقباض کو 10 ویں سے 13 ویں صدی کے آس پاس تسلیم کیا گیا ہے (لیکن تمل ادب اس سے پہلے کی بات ہے ، پہلی صدی کے آس پاس)۔ وہ دور ہندوستان کی تاریخ کا ایک اہم موڑ تھا۔ دوسرے لفظوں میں ، سیاسی طور پر طاقتور اقوام جیسے شمالی ہندوستان میں گپتا خاندان ، ہرش بلدانہ خاندان ، اور جنوبی ہندوستان میں چولا خاندان کا خاتمہ ، اور اقتدار کے چھوٹے گروہ ہر علاقے کو تفویض کیے گئے ہیں۔ دوران عمل. اس کے بعد ، جنوبی ہندوستان کے ایک حصے کو چھوڑ کر یہ خطہ مسلم طاقت کی سیاست اور ثقافت کے زیر اثر ہے۔ زبان کے لحاظ سے ، کلاسیکی زبانوں جیسے سنسکرت ، پلوکیٹ ، اور آپا بلنچا اور جدید زبانوں کے درمیان فاصلہ بڑھتا ہے اور کلاسیکی زبانوں کی تخلیقی صلاحیت کمزور پڑ جاتی ہے۔ مذہب کے معاملے میں ، یہ اس وقت ہوتا ہے جب بدھ مذہب اور جین مت پسپا ہوتا ہے اور ہندو مذہب منظر عام پر آتا ہے۔

اس تبدیلی کے اس عمل کے دوران جدید ہندوستانی ادب ٹکرانے والے بھجنوں ، لوک کہانیوں اور لوک گیتوں کی اسلوبوں کی شکل میں ظاہر ہونے لگے جو اپابلنکا ادب میں گھل مل گ. ہیں۔ اس میں مرکزی طاقت ہے کہ ہر ادب کلاسیکی ادب اور افکار کا مشترک ہے اور اسی طرح کا ایک تاریخی پس منظر رکھتا ہے ، جب کہ ہر نسلی گروہ کے منفرد موضوع اور ادبی انداز کو کھلنے کے لئے مقامی بنانے کی طاقت۔ کام کر رہا ہے. اس کی ٹھوس مثال پیش کرنے کے لئے ، سنسکرت کا مہاکاوی رامائن 15 ویں صدی سے لوک ادب میں ، اور بنگال کے ادب میں نقاد آوجر رامائن اور ہندی ادب میں ترسیڈرس رام میں ڈھل رہا ہے۔ ・ چارٹ مانس ، تامل ادب میں کنبانی کی رامائن ، وغیرہ۔ لکھا ہوا ہے۔ اسی کلاسیکی اور مقامی بنانے اور نسلی نوعیت کی طاقت پر مبنی سینٹریپیٹلائزم کے مابین تعامل کے ذریعہ ایک نئی تخلیق کی گئی تھی ، جو اس کی اپنی ترجمانی کو شامل کرتی ہے۔

ہندوستان میں ایک قابل ذکر خصوصیت جہاں بہت سارے جدید زبان کے ادب کے ساتھ رہتے ہیں وہ ادب کا باہمی اثر و رسوخ ہے۔ پرانے دنوں میں ، تمل ادب کے کارگروں (پراسرار بھجنوں کے جائزہ لینے والوں) کے کاموں کی فکر اور جذبہ نے بھکتی تحریک کی ایک بہت بڑی تیزی پیدا کردی ، جس نے شمالی ہندوستانی ادب کے بکتی ادب کی تشکیل میں بڑی مدد کی۔ انیسویں صدی کے معاملے میں ، بنگالی ادب اور مراٹھی ادب ، جو انیسویں صدی سے متاثر ہوا تھا ، دوسروں کے لئے نئے آئیڈیاز اور فنون لایا۔ وقت کے ساتھ ساتھ اس طرح کا اثر و رسوخ اور تشہیر زیادہ نمایاں ہوتی جاتی ہے۔ آج ، نجی شعبے کی کاوشوں اور حکومت (نیشنل لٹریری اکیڈمی ، ہر ایک ریاستی ادارہ) کے تعاون سے ، نسلیات کے عمدہ کاموں کا دیگر نسلی زبانوں میں ترجمہ کیا گیا ہے۔ بہت سے لوگوں کے لئے ایک نسلی گروپ کے کام سے لطف اندوز ہونے کے مواقع بڑھ رہے ہیں۔

ہندوستانی جدید ادب کے بہاؤ کو دیکھیں تو ، انیسویں صدی کے آغاز سے لے کر ، مذہبی ادب اور عدالت ادب نے اکثریت کا محاسبہ کیا ، سوائے کچھ ، جو شاعری پر مبنی تھے۔ بعد میں ، ہندوستان میں برطانوی حکمرانی کے قیام کے بعد سے ، نثر قومی دھارے کی حیثیت اختیار کر گیا ، جس نے قوم پرستی کے کام اور ان کی اصل زندگی کے موضوع پر بہت سارے کام تیار کیے۔ تاہم ، حقیقت میں کہ جو لوگ ادب کی تخلیق میں حصہ لے سکتے ہیں وہ اب بھی معاشرے کی کچھ بالائی اور درمیانی تہوں میں سے ہیں ، اور اکثریت مرد ہے ، کام کی دنیا محدود ہوتی ہے۔ جب اس پر قابو پانے کی کوشش کی جا رہی ہو تو ، اوپری پرت ایک نظر میں ہوتی ہے جو نچلی پرت کے ساتھ ہمدردی کا احساس دیتی ہے ، جس میں اس حقیقت کو حقیقت سے پاک دنیا کی تصویر کشی کرنے کا خطرہ ہوتا ہے۔ توقع کی جاتی ہے کہ سب کے لئے ادب کے مساوات سے زیادہ مساوی معاشرے کا احساس ہوگا ، لیکن اسی کے ساتھ ، آج کا ہندوستانی ادب اپنے ادراک کی طرف واقفیت کو پھیلانے اور گہرا کرنے کا ذمہ دار ہے۔

ہندی ادب

ہندی ادب متعدد زبانوں میں لکھے گئے کاموں کے لئے ایک اجتماعی اصطلاح ہے جس میں زبانیں اور بولیاں شامل ہوتی ہیں جن میں بنیادی طور پر دریائے گنگا اور دریائے یمن کے وسطی حصے میں تقسیم کیا جاتا ہے۔ دوسرے لفظوں میں ، 10 ویں اور 13 ویں صدی کے دوران ، راجستھانی زبان پر مبنی بہت سے مہاکاوی اشعار لکھے گئے تھے جو وانگ یی کی کامیابیوں کی تعریف کرتے ہیں۔ چودہویں صدی کے بعد سے ، آودی بولی میں ایک محبت کی کہانی اور بولی کی بولی کی زبان میں رام عقیدے کا ایک مہاکاوی تخلیق کیا گیا ہے ، جب کہ کرشن عقیدے کی ایک گیت اور نظم کی زبان میں ایک تکنیکی محبت کی نظم۔ براجو بولی۔ یہ شاذ و نادر ہی ہوا۔ اور انیسویں صدی کے وسط کے بعد سے ، کرلی - بولی کھا بولی بولی ، جو مغل خاندان کے تحت وسیع پیمانے پر استعمال ہوتی تھی ، ایک عام زبان بن گئی جبکہ پچھلی متعدد زبانوں کی ذخیرہ الفاظ کو شامل کرتے ہوئے ، بنیادی طور پر نثر سے لے کر نثر تک ہی وہ جدید کے لئے ذمہ دار بن گیا۔ اور عصری ادب۔

تخلیق کاروں اور موضوعات پر فوکس کرتے ہوئے ہندی ادب کے بڑے رجحانات کو تاریخی ترتیب میں بیان کیا گیا ہے۔ نرپتی ناروہا کی "بیسلدیبہ لارسو" (12 ویں صدی) اور چاند بلڈائی کی "پلیٹوبی لارسو" مہاکاوی اشعار (جیسے کہ 12 ویں صدی کا اختتام؟) کیا عدالتی شاعر آزادانہ طور پر نجی کہانیاں شامل کرتے ہوئے شاہی اور رئیسوں کی تعریف کر رہے ہیں؟ پراسرار مختصر نظمیں جیسے کبیر اور ڈرموداس (15 ویں سے 16 ویں صدی) فرقے کے رہنماؤں کے نظریے کی ترقی ہیں۔ اس نے ہندی بکتی ادب کے بنگالی باطنی ادب کے لئے بھی ایک پل کا کام کیا۔ اسلامی صوفیانہ فلسفی قطبون کی مورگاواتی (سولہویں صدی کے اوائل) اور جرسی کی پدماوت دوستانہ انداز میں آڈ ریجن کی لوک داستانوں پر مبنی رومانوی کہانیاں ہیں۔ وشنو خدا کے متعلق بھکتی ادب میں ، ایک نسب نامہ موجود ہے جو رام کو دیوتا کے اوتار کے طور پر اٹھاتا ہے ، اور ایک ایسا نسب ہے جو کرشن کو وشنو کا اوتار بنا دیتا ہے۔ رام عقیدے کے کام میں ، ٹلسیڈرس مہاکاوی نظم "راہ چریٹ مانس" اور نابڈرز کے "بکٹ مارٹ" (16 ویں صدی کے آخر میں) آج بھی مقبول ہیں۔ کرشنا عقیدے کے بڑے کاموں میں شامل ہیں بیڈیاپتی "پیڈر والی" ، سروڈرز "سور ساگر" ، میلر بریے 《پیڈر ویری》 (16 ویں صدی) اگرچہ رام اور کرشنا دونوں ہی مذہبی ادب کو اکثر اپنے اپنے مسلک اور فرقوں کے بھکشووں کے حوالے کیا جاتا ہے ، لیکن سیکولر مومنوں کی شراکت بھی نمایاں ہے۔ شاعری میں خصوصی مہارت کے ساتھ محبت کی شاعری کرشنا عقیدے کے جنسی پہلوؤں پر زور دیتی ہے ، اور اسے اکثر شاہی خاندان اور شرافت کی خوشی کے ل the عدالت اور اس کے آس پاس کے شاعر کہتے ہیں۔ . عام مثالیں کاشابداس کی "رشیکپریا" اور بہارال کی "ستوسائی" (17 ویں صدی) ہیں۔

مذکورہ بالا بیشتر ادبی ادب ہے ، لیکن انیسویں صدی کے آخر میں ہریش چندر تنقید اور ڈرامے تخلیق اور ترجمے کرتے وقت گد spread پھیلانے کی کوشش کی۔ اس کے دعوے کی بنیاد ہندوستانی روایت کو جدید حالات میں زندہ کرنا ہے۔ 20 ویں صدی کے اوائل ڈوبی بیدی آگے بڑھتے ہوئے ، اس نے ایک وسیع دنیا میں ہندوستان کو تلاش کرنے کی جستجو سے ایک واضح نثر نگاری کا انداز قائم کیا۔
تڈاجی ساکاتا ترجمہ اور روشن خیالی کے ایک دور کے بعد ، پہلی جنگ عظیم کے بعد ، "چیریورڈ" کے نام سے ایک وسیع رومانٹک ادبی تحریک مرکزی دھارے میں شامل ہوگئی ہے۔ 1920 کا دور ایک ایسا دور ہے جب گاندھی کی رہنمائی کرنے والی تحریک آزاد تحریک کی تاریخ میں ظاہر ہوتی ہے۔ 30 کی دہائی میں سوشلزم متاثر ہوا ، اور دونوں جنگوں کے مابین ایک ایسا عمل تھا جس میں ترقی پسند ادبی تحریک نے رومانوی ادبی تحریک کو جذب کیا۔ 1940 کی دہائی کے آخر میں ، دانشورانہ ادبی تحریک ترقی پسند ادبی تحریک کی سیاسی بالادستی کے رد عمل کے طور پر پیدا ہوئی۔ دوسری جنگ عظیم کے بعد ، ہندی ادب کی کوششیں شاعری ، ناول اور ڈرامہ کے شعبوں میں مختلف ہوگئیں۔ جی ہاں.
→ پریم چند
توشیہ تنکا

اردو ادب

اردو ، جو آہستہ آہستہ 11 ویں صدی سے ترقی کرتی تھی ، پہلے ہندی ، ہندبی ، وغیرہ کہلاتی تھی ، اور بولی جانے والی زبان کے مرحلے پر تھی ، اور اسے صوفی ہی مشنری سرگرمیوں کے لئے استعمال کرتے تھے۔ بوفنی صبح اس کے نتیجے میں ، ادبی سرگرمیاں شروع ہوئیں اور مہاکاوی شعراء نمودار ہوئے۔ بہمانی خاندان کے بعد ، ادیر شاہی خاندان (بیجل پور بادشاہی) اور قطب شاہی خاندان (گولکنڈہ بادشاہی) قائم ہوئے ، اور دربار ادب سلطانوں کے تحفظ میں خوشحال ہو گئے۔ ، گاوسی ، ابن نشاتی اور دیگر شعراء نے بہت ساری مہاکاوی اور نحوی کہانیاں لکھیں ، اور ڈاکیانی اردو ادب اپنے عروج پر ابھرا۔ قطب شاہی خاندان ، 5 ویں سلطان محمد کری قطب شاہ بھی ایک بہترین شاعر تھے۔ 1687 میں ، جب مغل دکن کے ساتھ مل گئے تو ادبی سرگرمیوں کا اڈہ دہلی منتقل کردیا گیا۔دہلی کی شاعری فارسی شاعری پر مرکوز تھی ، والی اثر و رسوخ کی وجہ سے ، ارل زو اور ہارٹیم جیسے شاعروں نے اردو کے گیت شاعری گزار کو پڑھنا شروع کیا۔ ان کی پیروی کرتے ہوئے ، دہدر کی شاعری ، جو دارالحکومت دہلی پر مرکز تھی ، سوڈر ، داردو اور میر جیسے مشہور شاعروں نے 18 ویں صدی کے وسط میں سنہری دور میں داخل ہوا۔ دوسری طرف ، شاعر جولاتو ، مشفی ، انشاءاللہ خان لکھنؤ کی شاعری ، جس نے مرکزی شہر لکھنؤ کے آس پاس تعمیر کی ، جس میں ناسک اور آرٹس نے ایک تکنیکی اور شاندار شاعرانہ انداز قائم کیا۔ شہداء کے دو بڑے شاعر ، مارسیا اور انیس اور ڈیوئیر بھی قابل ذکر ہیں۔ کلاسیکی دہلی کی شاعری گریب ، اس کا اختتام مغل خاندان کے انہدام کے ساتھ ہوا ، مومن کے ساتھ آخری۔

اردو نثر ادب 1800 میں کلکتہ میں قائم فورٹ ولیم کالج کے اساتذہ نے تیار کیا تھا ، اور اسے فارسی ، عربی اور سنسکرت ادب کے ترجمہ اور موافقت کے ذریعہ تیار کیا گیا تھا۔ ہندوستانی بغاوت کے بعد احمد خان کے زیر اہتمام جدید لٹریچر یہ مشق عمل میں لے لیا گیا۔ سیرت ، تنقید ، شاعری ، ناول ، مضامین اور تاریخ جیسے فیلڈ ہارلی ، سیبل ، آرزارڈ ، اور نذیر احمد نے قائم کیے تھے۔ پریم چند کی آمد کے ساتھ ہی جدید ناول ادب کا مرکزی دھارے بن چکے ہیں۔ علی عباس حسینی ، کرشن چندر منٹو ، احمد ندیم کارسمے اور دیگر نے بہت سارے عمدہ کاموں کو ریلیز کیا ہے ، لیکن عصمت چگ ٹائی کے ساتھ خواتین فنکاروں کی پیش قدمی بھی قابل ذکر ہے۔ غزلیہ شاعری گزار کے ساتھ ساتھ ، بہت ساری جدید نظمیں موجود ہیں جنھوں نے فلسفیانہ شعراء اقبر اور فیض جیسے مزاحمتی شاعر تخلیق کیے ہیں۔ مختصر کہانیاں اور شاعری اس وقت کے لئے ادبی سرگرمی کا مرکز بنے گی۔ جدید اردو ادب ہندوستان اور پاکستان میں منقسم ہے ، اور یہاں مصنفین اور قارئین موجود ہیں ، لیکن ادبیات اور کاموں کے مابین تبادلہ ہموار نہیں ہے۔ ہندی ادب کے بہت کم ترجمے ہوئے ہیں ، جو سب سے زیادہ قریب سے متعلق ہے ، اور غیر ملکی ادب کا تعارف کبھی نہیں کیا گیا ہے۔ اردو ادب کے معیار کو بہتر بنانے کے ساتھ ساتھ خواندگی اور طباعت کی تکنیک کو بہتر بنانے کے لئے بہت ساری چیزیں کرنے کی ضرورت ہے۔
→ مسلم پانچ ریاستیں
ستوشی سوزوکی

بنگال ادب

جدید دور تک ، بنگال ادب میں دینی شاعری بہت زیادہ تھی۔ ان میں سے بہت سے افراد کو فرد کے فرائض اور درباری شاعروں نے گانا گونا بنایا ہے۔ پس منظر میں ، سویلین زبانی ادب کا ایک وسیع و عروج ہے ، لیکن بنگال کے معاملے میں ، دونوں کے مابین حدود ہمیشہ واضح نہیں ہوتی۔ قدیم ادب میں ، چرجو گوٹھھی ، جس کے بارے میں کہا جاتا ہے کہ وہ 10 ویں اور 12 ویں صدی کے باطنی پیشواؤں ، اور 12 ویں صدی کے دربار کے شاعر جوئیدیو کے گیتا گوبندہ کے گیت جمع کرتے ہیں۔ سابقہ بنگالی زبان کی سب سے قدیم دستاویز ہے اور بنگالی باطنی ادب کی روایت کو ظاہر کرتی ہے ، جبکہ مؤخر الذکر سنسکرت کا کام ہے ، لیکن بعد کے وشنو ادب پر اثرانداز ہونے پر غور کرتے وقت اس کو نظرانداز نہیں کیا جاسکتا۔ قرون وسطی کے آغاز میں ، ترک مسلمانوں کے ذریعہ بنگال کی فتح کے لئے قریب 200 سال کا فاصلہ ہے۔ 15 ویں صدی میں ، وِیاوا (بشنو) ، بھکتی (دھڑا جو کرشن خدا کے اوتار کی تبلیغ کرتا ہے) کے عقیدت مند گیت ، مرکز (ایک دھڑا جو دیوی کو دنیا کی جڑ کی حیثیت سے مانتا ہے) پر مرکوز ہے۔ نظامی کے روحانی ریکارڈ پر مرکوز مزار اور دعا کے گیت ہیں۔ سابقہ نمائندوں کے کام میں بول کاڈس کے کرشنا ہیمن ، اور چونگ ڈیش اور بیڈیاپوٹی (بیڈی پتی) کی دھن نظمیں ہیں۔ چوئٹنو 16 ویں صدی کے پہلے نصف میں ( چیٹینیا اصلاح کے بعد ، اسکول کی گیت پسندی کی شاعری نے اپنے ابتدائی دن کا آغاز کیا ، اور سولہویں صدی کے آخر میں گوبند داس (گووند داس) اور گنداش (جویندرس) جیسے عظیم شاعر تیار ہوئے۔ کرشنوڈاش کی "لائف آف چوائٹنو امر" ، جو چوئٹنوں کی سوانح حیات سے متعلق ہے ، بھی اس دور کا شاہکار ہے۔ دوسری طرف ، شکت نظام میں ، منوشا دیوتاؤں ، چونڈی دیوتاوں وغیرہ کے متعلق بہت سے روحانی یادداشتیں موجود تھیں ، لیکن ایک نمائندہ کے طور پر ، "چونڈی روحانی آزمائش" (سولہویں صدی کے آخر سے لے کر 17 ویں کے آغاز تک) صدی) بذریعہ Kobikonkon ਮੁਕندرم) ، باروٹوچندر (بھرت چندر) کی اوننوڈا روحانی گواہی (1752)۔

بنگال جدید ادب دانشوروں نے تشکیل دیا تھا ، جو پوری بنگال کی ثقافت کو "بنگالی نشا. ثانیہ" کے نام سے انگریزی میں جدید تعلیم کے پھیلاؤ کے پس منظر میں پروان چڑھے تھے۔ 1850-60 کے دوران ناول نگاروں کی پہلی بڑی کٹائی بنکیم چندر ، شاعر کی ڈیٹا ، آپ کو ڈرامہ نگاروں ڈین بینڈو میترو (دینا بینڈو) اور دیگر کے ذریعہ لایا گیا۔ خاص طور پر ، بنکم چندر نے بنگال جدید نثر کے بانی کی حیثیت سے تنقید اور مضمون کے میدان میں وسیع کارنامے چھوڑے۔ اس کے ذریعہ اس جدید نثر کو مزید کس چیز نے ترقی دی جس نے اسے کھول دیا ، اور شاعری کے میدان میں بے مثال کامیابیوں کو چھوڑ دیا ٹیگور (ترکلے) یہ کہا جاسکتا ہے کہ ان دونوں لوگوں نے بنگال ادب کے سنہری دور کی تعمیر کی۔ ان ناول نگاروں میں جو 20 ویں صدی میں نمودار ہوئے شرت چندر ، بی بی وون بانڈ پیڈے (بنگال کی فلم "زمین کا گانا" کے اصل مصنف) ، تاراشکر بونڈ پیڈے ، مانیک بانڈ پیڈے ، شاعر اسلام ، گبونندونڈو ڈاسچ ، بوددیو بوش اور دیگر اہم ہیں۔ دوسری جنگ عظیم کے بعد ، بہترین ادیب اور شاعر تیار کیے گئے ہیں۔
مسایوکی اونشی

تامل ادب

دراویڈا کے لوگ برصغیر پاک و ہند کے جنوبی حص inہ میں رہنے والے دیسی ہندوستانی ہیں ، لیکن ان کا مرکزی گروہ ، تمل ، اس عہد کے آغاز کے عہد تک ادب کی دولت سے مالا مال ہے۔ جاننے کے ل Sanskrit ، یہ سنسکرت ادب کے بعد دوسری اہم ترین پوزیشن پر فائز ہے۔ قدیم ترین موجودہ تامل ادب "ایتھوہائی ایوٹوکئی" اور "پٹپوپاؤ" (دس شعری ایڈیشن) ، جن کا مرکزی حصہ یکم سے تیسری صدی تک قائم کیا گیا تھا ، وہ محبت اور جنگ کے بارے میں دقیانوسی نظمیں ہیں۔ اس افسانے کی بنیاد پر کہ بادشاہ اور بادشاہ کے لئے مدح سرائی مرکزی ماد wereہ تھے اور انھیں عدالت اکیڈمی << سنگم> نے مرتب کیا تھا سنگم ادب کہا جاتا ہے. سنسکرت ادب کے مقابلے میں ، سنگم ادب کی خصوصیات ایک مضبوط سیکولر کردار اور مختصر آیت کی شکلوں کو ترجیح دیتی ہے۔ خیال کیا جاتا ہے کہ تمل کی قدیم قدیم ترین قدیم کتاب ، ٹولہارپیم ، بھی اس وقت کے قریب مکمل ہو چکی ہے۔ سنگم ادب کے قیام کے بعد دوسری اور تیسری صدیوں کے دوران ، جنوبی ہندوستان میں بدھ مت اور جین مت کی ترقی ہوئی ، اور نسلی اور مذہبی رجحانات کے ساتھ نسبتا many بہت سے کام ہوئے۔ امثال "کرال" (پانچویں صدی کے آس پاس) کا ایک مجموعہ ، جو کلاسیکی تامل ثقافت کی علامت ہے تلبالال ویسے ، تامل کے اپنے ہی مہاکاوی "شیراپدی حرام" (5 ویں صدی کے وسط؟) اور "منیمحلائی" (5 ویں صدی کے آخر میں؟) خواتین کا مرکزی کردار جین کے قریب ہے۔ النگو اڈیہار اور بدھ مت کے طور پر بدھ مت شیطان سیāتار۔ چھٹی صدی میں ، بدھ مت اور جین مذہب میں کمی واقع ہوئی ، اور اس کے بجائے شیو اور وشنو لوگوں میں پھیل گئے۔ ساتویں اور آٹھویں صدی سے شروع ہونے والے ، نجران (شیبہ) ، الور (بشنو) کہلائے جانے والے بہت سارے مذہبی شاعروں نے ملک بھر کے مندروں کے گرد چہل قدمی کی اور اپنے پرجوش گانوں کو گاتے ہوئے کہا۔ بعد میں ان کے گانوں کو شیو کے صحیفوں "تیرومائائی" اور وشنو صحیفوں "نالیāیرا - Divya-prabandham" میں مرتب کیا گیا تھا.

دسویں سے بارہویں صدی تک ، جنوبی ہندوستان چولا خاندان کے تحت عروج پر پہنچ گیا۔ اس وقت کے آس پاس ، آریہ ثقافت کا جنوبی ہند تک پھیلاؤ عروج پر پہنچا ، اور بہت سارے کام سنسکرت کے مہاکاوی اور پران ادب پر مشتمل تھے۔ موجودہ کاموں میں ، جین مہاکاوی "شیبہ سنڈرنی" (10 ویں صدی کا پہلا نصف حصہ ، تروتککادور کے ذریعہ) ، "پیاریہ پرانم" (12 ویں صدی کا پہلا نصف) ، شیوال سنتوں کی سوانح حیات کا مجموعہ ، شکیلاکر کیکریر کے ذریعہ اور مہاکاوی تمل مہاکاوی "رام کی آمد" (12 ویں صدی کے آخر میں ؟، کنبان لکھا ہوا)۔ اگرچہ راما ایڈونٹ سنسکرت کے مہاکاوی رامائن سے قرض لیا گیا ہے ، لیکن یہ سنگم کے بعد سے ہی ایک تامل ادب کی بھر پور نشست میں جڑا ہوا ہے۔ جب 13 ویں صدی میں چولا خاندان کا خاتمہ ہوا ، تو جنوبی ہندوستان اسلامی طاقت اور وجیان نگر کے زیر اقتدار تھا ، اور تمل کا اختیار بہت کم ہوگیا۔ اس کے نتیجے میں ، ابتدائی جدید دور تک ادب میں کچھ چیزیں نوٹ کی جانی چاہئیں ، سوائے اسرار سوک Sitر ستار کی دینی نظموں اور بارود شاعروں کے۔

ویسے ، تامل کے زیادہ تر کلاسیکی ادب کو سنسکرت کے معاملے کی طرح آیت میں بھی لکھا گیا ہے۔ تاہم ، جب 17 ویں صدی میں مسیحی مشنوں کے مشنریوں کا آغاز ہوا تو انہوں نے تامل خطے میں نثر لکھنا شروع کیا۔ خاص طور پر انیسویں صدی میں ، جب برطانوی حکمرانی قائم ہوئی اور مغربی ثقافتوں کا ایک بہت بڑا حصedہ بہہ گیا ، تو ناول ، ڈرامے اور سوانحی جیسی نثر نگار ادبی سرگرمیوں کا مرکزی دھارے میں شامل ہوگئے۔ جدید تامل مصنفین مختصر کہانیوں میں اچھے ہیں ، لیکن سنگم ادب کی روایت ، جو روزمرہ کی زندگی سے مواد لے کر اس کو مختصر شکل میں ظاہر کرتی ہے ، اسی طرح زندہ رہتی ہے۔
مونیو ٹوکونگا

مراٹھی ادب

مہاراشٹر کی سرکاری زبان ، مغربی مراٹھی ادب۔ مذہبی اصلاحی تحریک کے طور پر "سنت" شاعری کے عمل میں بہت سارے مذہب اور فلسفیانہ کام باقی رہ گئے تھے جو یدبہ ، بہمانی سے اگلے مراٹھا مملکت تک اس خطے میں پروان چڑھا تھا۔ یہ مراٹھی کی ترقی میں اہم کردار ادا کرتا ہے اور ادب میں خاص طور پر آیت کی تاریخ میں اہم معنی رکھتا ہے۔ جونیانیشور (1271-96) 《باگ آباد گیتا》 نوٹ ، ایکوناٹو (1533-99؟) ٹوکر رام (1608-49) عقیدہ نظم "ابنگ" ، رمڈرس (1608-81) "ڈارتھ بورڈ" نمائندہ ہے۔ اسی زمانے میں ، نثر ادب کی حیثیت سے بہت ساری بیکر ، جس نے حکمران کی کامیابیوں کو واضح کیا ، اس کے ساتھ ساتھ مقبول محبت کے اشعار راہوانی اور بہادر پاور بھی تیار کیے گئے۔

برطانوی حکمرانی کے قیام کے عمل میں مراٹھی ادب جدید مغربی تہذیب سے بھی متاثر ہے۔ پہلا مراٹھی انگریزی لغت (موریس ورتھ ڈکشنری) 1831 میں شائع ہوا تھا ، اور مراٹھی رسالے 1830-40 سے آنا شروع ہوئے تھے۔ جدید مراثی زبان میں پہلا ناول "پی جیمنرز کا سفر" (1857) کے نام سے بی پیڈمنج ، پیڈ مین جی نے لکھا ہے ، اور یہ معاشرتی اصلاحات کے بارے میں ہے۔ ناول کے دوسرے موضوعات ایسی تاریخی چیزیں ہیں جو ملاٹا اور راجپوت سے متعلق ہیں اور آر گنجیکر (1843-1901) کا کام شیوجی کے پہلے حصے کی عکاسی کرتی ہے۔ HN Arpte (1864-1919) نے ان دو رجحانات کی درجہ بندی کی ، اور بہت سارے تاریخی ناولوں کے علاوہ ، سماجی ناول بھی شائع کیے جیسے "کس کو دھیان دینا چاہئے" (1893) ایک نئے متوسط طبقے میں زندگی کی تصویر کشی کرتے ہیں۔ وہ 19 ویں صدی کے آخر سے لیکر 20 ویں صدی کے آغاز تک مراٹھی ادب کا اہم عہد تھا ، اور بہت ساری نقالی تخلیق کرتے تھے۔ شعری دنیا میں بہت سارے کام تخلیق ہوچکے ہیں ، اور کاشابست (1866-1905) ، NW تلک (1865651919) ، بِنائک (1872-1909) ، آر جی گڈکری (1885-1199) اور دیگر معاشرے کو ایک نئے دور میں تلاش کر رہے ہیں۔ شاعری کے ذریعے۔ کوشش کی۔

بین الوقت (1920-40) میں مراٹھی ناول میں شورش کے دور میں داخل ہوا ، اور این ایس پیڈوڈک ، پی وائی دیشپانڈے ، وی ایس کانڈیکر ، جی ٹی مڈکورکر ، اور دیگر نے نفسیات ، سیاست اور سماجی ناولوں کے ذریعے نوجوان قارئین کو راغب کیا۔ اس کے علاوہ ، وی ایم جوسی (1882-1943) ، جنہوں نے "سوشیر گاڈ" (1930) لکھا ، جس کا مرکزی کردار تعلیم یافتہ خاتون ہے ، آج بھی ان کے بہت سارے قارئین ہیں۔ ایس گورسی (1899-1950) ، جنہوں نے بہت سی مختصر کہانیاں لکھیں جن میں گاندھی کے نظریات کو قومی اسمبلی کی سیاسی اور سماجی سرگرمیوں سے جوڑ دیا گیا تھا ، اب بھی دیہی علاقوں میں بہت مشہور ہے۔ ایس این پنڈسے (1913-) دوسری عالمی جنگ کے بعد سے سرگرم عمل ہے ، اور آج کل سب سے بڑے پیمانے پر پڑھے جانے والے مصنفین میں سے ایک ہے ، جس میں ایلگر اور جلاوطنی جیسے متعدد مضامین ، جن میں ہم عصر ہندوستانی سیاست اور معاشرے اور انسانی مسائل شامل ہیں ، سے نمٹا ہے۔ یہ ہے. پہلی عالمی جنگ کے بعد سے ہی خواتین ادب بھی فروغ پایا ہے ، اور شاعر ایل.تیرک ، مضمون نگار ڈی بگوت ، اور ماہر عمرانیات I. کالبے نے جو کام کیے وہ پورے ہندوستان میں مشہور ہیں۔

جدید مراٹھی ادب کی ایک نئی شراکت دارائ لٹریچر ہے۔ ادبی سرگرمیوں کے ذریعے سیاسی اور معاشرتی تبصرے کرنے کے لئے << چھچھouی> (ڈالیٹو) کے طور پر دبے ہوئے لوگوں کی نقل و حرکت 1950 کی دہائی میں شروع ہوئی تھی ، لیکن 60-70 کی دہائی میں تیزی سے مقبول ہوئی۔ اگر یہ اٹھتا ہے تو ، بہت سے مصنفین ، جیسے بی برگول ، این ڈسار ، اور اے ڈونگی نے تیار کیا ہے ، اور اس نے ایک نئی رجحان کے طور پر دیگر ہندوستانی زبانوں کو بھی متاثر کیا ہے۔
ماساؤ نائٹو

---

Page 9

Ang panitikan ng India ay lubos na kumplikado kapwa sa mga tuntunin ng wika at background ng relihiyon. Ang mga wika na dating ginagamit sa India at kasalukuyang ginagamit ay magkakaiba, ngunit ang mga wika na binuo ng panitikan ay malawak na nahahati sa mga wikang Indo-European at Dravidian. Ang kasaysayan ng mga taong Dravida ay matanda, ngunit ang panitikan ay hindi bumalik sa BC. Sa kabilang banda, ang panitikang Indo-European ay naging pangunahing pangunahing panitikan ng India sa loob ng 4,000 taon. Ang kasaysayan ng panitikang India ay nahahati mula sa kasaysayan ng wika sa sinaunang Veda panitikan, pangalawang kamay na klasikong panitikan ng Sanskrit, at unang bahagi ng panitikang panrehiyong panrehiyong pang-rehiyon. Ang panitikan ng sinaunang at pangalawang-kamay ay panitikan ng Indo-Aryan, at ang unang bahagi ng modernong panitikan ay pangunahin ang panitikang Indo-European, ngunit ang panitikan na Dravida ay kasama para sa kaginhawaan. Ang mga kaisipang panrelihiyon na nabuo ang background ng panitikan sa bawat panahon ay higit sa lahat Brahman o Hindu, ngunit mayroon ding Buddhist at Jain na panitikang panrelihiyon, at sa unang bahagi ng modernong panitikan ay mayroon ding literaturang Urdu ng mga Muslim bilang karagdagan sa Hinduismo.

Sinaunang panitikan (panitikan Veda)

Ang mga Aryan na lumipat mula sa rehiyon ng Iran hanggang sa hilagang-kanlurang bahagi ng India sa paligid ng 1500 BC ay nagpahayag ng kanilang simpleng tula na may lyric na tula ng likas na papuri. Nakilala nila ang pagka-diyos ng lahat ng mga kagubatan ng kosmiko, at sinasamba at sambahin sila bilang mga diyos, ngunit ang mga likas na himno ng mga sinaunang makatang ito ay ang tinig na sumikat ng madaling araw ng panitikang India. Nang maglaon, ang panitikang relihiyong Brahman na higit sa 1000 taon ay tinutukoy bilang panitikang Vedda. Veda Orihinal na nangangahulugang "kaalaman", ngunit ito ay partikular na ginamit para sa kahulugan ng kaalaman sa relihiyon, at pagkatapos ay naging kahulugan ng mga banal na kasulatan ng Brahmanism. Ang pangunahing sangkap ng panitikan ng Vedas ay ang apat na uri ng mga sunhitters (ang librong ito), kung saan higit sa 1,000 uri ng natural na papuri ang hiniling upang humingi ng iba't ibang mga diyos mula sa altar at purihin ang kanilang dangal. 《Veda》 Tumutuon sa librong ito, kasama ang 《Sama Veda》 para sa kanta, 《Yajul Veda》 para sa pagsasakripisyo ng mga ritwal, at 《Atarba Veda》, isang koleksyon ng mga spells para sa pag-anyaya sa mga sakuna. 4 asawa. Ang librong ito ng apat na asawa ay naglalaman ng prosa teolohikong panitikan na nagpapaliwanag sa paglalapat ng mga himno na kasama sa bawat isa sa kanila at kanilang pinagmulan, layunin, kahulugan, atbp. Brahmana Ang isang karagdagang paliwanag tungkol sa mahiwagang kabuluhan ng mga seremonya, lalo na Araniyaka (Forest Book), isang koleksyon ng mga lihim na pamamaraan na itinuro sa kagubatan, at isang pilosopikong dokumentong nagpapaliwanag sa mga pangunahing punto ng Soga Ichiyo Upanishad (Ang Mahiwagang Aklat) ay nakadikit. Noong unang panahon, ang nabanggit na kaalaman tungkol sa mga banal na kasulatan ng Bedah ay tinawag na shulti (sagradong panitikan) dahil ang karunungan ay natutunan sa pamamagitan ng paghahayag ng Diyos. Tinatawag na Sumriti (Sagradong Panitikan). Ang anim na uri ng Vaedanga (Baeda branch) na binuo bilang isang pantulong na pag-aaral ng Vedas festival na binubuo ng pagsasalita, seremonya, gramatika, etymology, prosodyus, at astronomiya, na nabuo sa isang napaka-simpleng pangungusap na tinawag na Sutra. Sa pagbabago ng mga oras, nagbago ang panitikan ng Vedda mula sa gawa-gawa sa teolohiko, pilosopikal at ritwal.

Dalawang epiko at prana

Ang dalawang pangunahing epiko ng India na sina Mahabharata at Ramayana, ay sumasakop ng isang mahalagang posisyon sa kasaysayan ng panitikang India, sa pagitan ng sinaunang panitikan at pangalawang-kamay na panitikan, at ang kanilang impluwensya ay umaabot sa kabila ng bansa. 《 Mahabharata 』Ay isang mahusay na tula ng kasaysayan tungkol sa mahusay na digmaan sa pagitan ng dalawang hari ng Balatas, Kuru at Phandu, at binubuo ng 18 teksto at higit sa 100,000 mga teksto at isang apendiks na" Hari Bansha Harivaṃśa ". Daan-daang taon na ang lumipas bago, at sa oras na iyon, maraming mga anekdota patungkol sa relihiyon, mitolohiya, alamat, pilosopiya, moral, sistema, atbp ay pinalaki, na nagkakaloob ng halos 4/5 ng kabuuang. Tulang Pilosopiya << Bugabad Gita 』, Pag-usapan ang tungkol sa magandang pag-iibigan at kakaibang kapalaran << Ang kwento ni Haring Nara 》, Puting asawa << Kwento ng serbisyo Ang pinaka sikat. 《 Ramayana Sinasabing ginawa ni Barmiki. Si Prince Rama ay isang malakas na mandirigma na mandirigma na muling kinukuha ang Prinsesa Sita, na ninakawan ng demonyong si Rabana. Ang wika at estilo ng makasaysayang tula na ito ay pinino at sinasabing pinanggalingan ng panitikan na Kirbiya sa kalaunan.

《Mahabharata》 Lalo na isang koleksyon ng mga sinaunang talambuhay batay sa daloy ng apendiks nito 《Hari Bansha》, isang aklat na kasaysayan ng pagkolekta ng mga alamat Prana Ang mga pangalan ng 18 uri ng malaking prana at representante na prana ay nakalista. Ang Prana ay nangangahulugang "Tumulus", ang ikalimang paksa ng paglikha ng sansinukob, ang pagkasira at pagbabagong-tatag nito, ang lahi ng mga diyos at santo, ang pangmatagalang paglalarawan na pinasiyahan ng mga ninuno ng tao na si Manu, ang talaangkanan ng mga Hapon at mga lunar species Gayunpaman, marami ng umiiral na panitikan ng prana ay batay sa mga mito at alamat tungkol sa mga diyos na Hindu na sina Vishnu at Shiva, at ang mga naniniwala ay itinuturing na sagradong sakramento. Ang wika ng dalawang epiko ay nagbago kumpara sa sinaunang Vedas, ngunit bilang mahusay na artista ng panitikan na si Panini ay lumitaw noong ika-4 na siglo BC upang maitatag ang batayan ng klasikal na Sanskrit, Kasama ni Plakrit, na binuo batay sa slang, ginamit ito bilang isang term para sa panitikang pangalawang kamay, na nag-iiwan ng maraming mga obra maestra at hiyas.

Ginamit na panitikan (klasikal na panitikan ng Sanskrit)

Ang simple at simpleng panitikang relihiyong Vedic ay nakabuo nang malaki sa mga tuntunin ng estilo, mga panukala, at prosodyus, pati na rin ang nilalaman ng panitikan ng pangalawang kamay. Ang bukid ay minarkahan ang heyday ng panitikan ng India. Ang unang may-akda ng ginamit na panitikan ay ang makata ng Buddhist na si Ashba Gosha ( Baum (Subukan Natin)). Ang Buddha Charita (salin ng Tsino na "Buddha Admiral"), na nasaklaw sa Buddhist na talambuhay, ay isang obra maestra at pinayuhan ang mga siglo na siglo ng klasikal na panitikan. Ang nagawa ay nararapat pansin sa kasaysayan ng panitikan bilang isang halimbawa ng pinakalumang klasikong paglalaro. Maglaro Bertha Ang pangalan (sa paligid ng ika-3 siglo) ay inawit nang mahabang panahon, ngunit ang 13 uri ng mga pag-play na kinikilala bilang kanyang trabaho ay natuklasan sa South India noong 1910. Kabilang sa mga ito, si Chardatta ay isang hindi natapos na gawain hanggang sa 4 na pagkilos, ngunit ang 10- gumaganap ng drama na "M 《cchakaṭikā (isang maliit na kotse ng lupa)" na dinagdagan ang larong ito ay maiugnay sa gawa ni Shudraka. , Ito ay lubos na itinuturing na isang natatanging dula sa lipunan sa maagang klasikal na drama. Ang Gupta Dinastiya (Ika-4 na ika-6 na siglo) ay isang panahon ng kaunlaran ng panahon ng panitikan. Carridasa (Ika-4 na ika-5 siglo) lumitaw, at ang klasikal na panitikan ng Sanskrit ay lumitaw bilang isang gintong panahon. Ang Carridasa ay nag-ayos ng mga tula ng tula, epiko at naglalaro na may patayo at pahalang na panulat, mga masterpieces << Shakuntala 》 Ang pangalan ay kilala ng teatro ng panitikan sa Kanluranin ng dula, at tinawag itong pinakamahusay na manunulat ng India.

Mga 800 taon pagkatapos ng Carridasa, ang panitikan ng Sanskrit ay nasa maunlad na panahon, at maraming mga may-akda at gawa ang nai-publish sa iba't ibang mga lugar tulad ng lyric poetry, epic, drama, kakaibang nobelang, at mga salaysay. Kahit na ang masamang epekto ng kumplikadong pormalismo ay bumagsak. Sa tula ng liriko, ang may-akda ng tatlong uri ng Bartoli Hari (Ika-7 siglo) ay ang pinakamataas na pangalan, makata ng pag-ibig Amaru (Ika-8 siglo), Bilhana (Ika-11 siglo), Jaya deba (Ika-12 siglo) at iba pang makata ay ginawa. Sa epiko Bharabi (Ika-6 na siglo), Batti Bhaṭṭi (ika-7 siglo), Marga (ika-8 siglo), atbp., Nakapanayam ng dalawang sinaunang epiko at na-screen ang kanilang mga kasanayang patula, Karhana (Ika-12 siglo) ay naglalarawan ng kasaysayan ng mga monarkiya ng Kashmir << Rajatharangini >> (1148) Sinasakop ang isang natatanging posisyon. Sa dula, si Kalridasa ay pinangalanang obra maestra "Marathi Madaba" at dalawa pa. Baba Booty (Ika-8 siglo). Kai-no-Oh na ginamit ang diwa ng kultura bilang isang tagapag-alaga ng Buddhist Harsha Baldana (Ang residing 606-647) ay nag-iwan din ng tatlong dula. Bilang karagdagan sa ito, Bhaṭṭanārāyaṇa (ika-7-ika-8 siglo), Vishaādatta (ika-9 na siglo), Raja Shakara (Ika-10 siglo) at maraming iba pang mga playwright ay ginawa. Sa paligid ng ika-7 siglo, lumitaw ang mga kathang-isip na nobela, Dandin Ang tatlong magagaling na masters, Subandhu at Subna, Bana Bāṇa, ay lumabas nang sunud-sunod at nagpayunir ng mga natatanging larangan.

Ang pinakamahalagang kabuluhan ng panitikan sa mundo ay ang panitikang naratibo ng India. Isang koleksyon ng limang natututuhan na salaysay << Panchatantra Ang orihinal ng >> ay nawala, ngunit ipinadala ito ng maraming iba't ibang mga variant, isinalin sa Syrian at Arabic pagkatapos ng ika-6 na siglo, at kumalat nang malawak sa mga bansa sa silangan at kanluran sa ilalim ng pangalan ng "Carrilla at Dimna" o "The Story of Pilpi ". Malaki ang impluwensya nito sa naratibong panitikan sa bawat bansa. Isang koleksyon ng mga salaysay na isinulat ni Gunardiya na binubuo ng 100,000 頌 at isinulat sa Paishati Brihat Katter Nawala ang orihinal, ngunit maraming mga buod ang ibinaba, at ang "Cutter Salit Sagara" ni Somadeba ay pinakasikat. Ang mga koleksyon ng mga salaysay ay kumuha ng isang form na may kasamang isang malaking bilang ng mga episode sa isang kuwentong kwento. Ika-25 Episode )》 《Sukasapati ( 鸚鵡 Pitumpu na yugto ) >> at iba pang maliliit na koleksyon ng mga kagiliw-giliw na salaysay. Ang panitikan ng Sanskrit ay nauugnay sa mga akdang pampanitikan tulad ng pilosopiya, relihiyon, gramatika, retorika, diksyonaryo, atbp., O mga ligal na sistema, ekonomiya, sining, musika, astronomiya, matematika, gamot, sekswal na pag-ibig, atbp. Ang ilan ay pang-akademiko o praktikal, at ang ilan ay nakasulat sa tula, kaya't itinuturing silang mga akdang pampanitikan sa isang malawak na diwa.

Panitikan ng Prakrit

Iniwan ng Budismo at Jainism ang mga akdang pampanitikan gamit ang iba't ibang uri ng Plakrit, ngunit ginamit din ni Plakrit ang iba't ibang uri ng Plakrit sa drama ng Sanskrit, maliban sa mga taong nasa itaas na klase. Dahil mayroong isang probisyon, mahalaga ito bilang isang term na pampanitikan. Gayunpaman, mayroon pang iba pang natatanging akdang pampanitikan, at ang Salasai mula sa Harra (3-4 na siglo) ay sikat sa pagpapakita ng natatanging tula ng Prakrit lyric na tula.

Panitikang Budismo at Jain

Iniwan ng Budismo at Jainism ang mahusay na mga bakas sa kasaysayan ng pag-iisip at kultura sa sinaunang India, ngunit kapwa binuo ng kanilang sariling relihiyosong panitikan. Ang maagang Buddhist panitikan na ginamit ang sinaunang Palikrit ng Purakrit, at ang ilan sa mga ugat na Buddhist santuario ay may mataas na halaga ng pampanitikan. Koleksyon ng mga salaysay na nakolekta bilang isang kwento ng pre-Buddha Jataka Important Mahalaga sa panitikan sa East-West na nagsasalaysay pati na rin ang Panchatantra sa panitikan ng Sanskrit. Sa panitikan ng Budismo, bilang karagdagan sa mga banal na kasulatan ng Pali, maraming mga banal na kasulatan ng Sanskrit na may mataas na mga halang pampanitikan, at mahusay na mga makatang Buddhist tulad ng Ashbagosha at Ariyashura (Seiyu, ika-6 na siglo) ay lumitaw. Ang Jain panitikan ay gumagamit ng maraming uri ng wika ng Plakrit, at nananatili ng maraming mga talambuhay at mga banal na kasulatan ng mga gurus. Nang maglaon, ginagamit din ang wikang Sanskrit upang mag-iwan ng mga akdang pampanitikan na inangkop at naiimpluwensyahan ng panitikan ng Sanskrit.
Tanaka

Makabagong panitikan

Kung tinutukoy natin ang panitikang India bilang "moderno", tinutukoy nito ang panahon pagkatapos na ang wikang klasikal ay nagbago sa kasaysayan at nag-iba upang mabuo ang maraming wika ng etniko (ika-10 hanggang ika-13 siglo).

Sa modernong India, mayroong halos 200 wika at apat na higit pang mga subordinate na diyalekto na kabilang sa apat na tradisyunal na sistemang lingguwistika, bawat isa ay may ilang anyo ng panitikan. Ang mga minorya ng tribo sa mga bulubunduking lugar ay maaaring ibigay ang mga dating alamat, alamat, katutubong awit, atbp hanggang ngayon, at ang pagkawala ng mga gawi ng tribo ng tribo ay nakatulong upang mabuo ang panitikan ng mga nagsasalita ng mga nangingibabaw na wika. Sa ilang mga kaso, gumawa ito ng isang mahalagang kontribusyon. Bilang karagdagan, ang Persian at Ingles, na kung saan ay ipinakilala medyo bago ng mga dayuhang pinuno, ay ihatid ang gawaing ginawa sa kanilang sariling bansa at kasabay na lumikha ng panitikan sa India.

Gayunpaman, sa India, Pakistan at Bangladesh, panitikan sa Hindi, panitikan ng Urdu, panitikan sa Bengal, panitikan ng Assamemy, panitikan sa Oriya, Limitado sa Panitikang Punjabi, Panitikan ng Cindy, Panitikan sa Marathi, Panitikan ng Gujarati (sa itaas, Wikang Indo-Ariya), Panitikan sa Tamil, Telugu Panitikan, Panitikan sa Kannada, Panitikan sa Malayalam (sa itaas, Wika ng Dravidian). Gayunpaman, sa mga kasalukuyang trend ng rehiyonalista, mayroon ding mga gumagalaw upang maitaguyod ang panitikan ng Makapangyarihan at Rajasthani sa pamamagitan ng pagsusulat ng iba't ibang mga gawa sa lalawigan ng Mihar at Rajasthan ng Bihar. Ang panitikan ng Nepali sa Nepal at panitikan ng Sri Lankan Sinhala ay may pare-pareho na kasaysayan bilang katutubong panitikan.

Ang pag-usbong ng mga babasahing nakalista sa itaas ay kinikilala sa paligid ng ika-10 hanggang ika-13 siglo (ngunit ang panitikan ng Tamil ay mas maaga kaysa sa, sa paligid ng ika-1 siglo). Ang panahong iyon ay isang pangunahing punto sa pag-on sa kasaysayan ng India. Sa madaling salita, ang mga malalakas na pampulitika na bansa tulad ng dinastiyang Gupta sa North India, ang Harsha Baldana dinastiya, at ang dinastiya ng Chola sa South India ay bumagsak, at ang mga maliit na grupo ng kapangyarihan ay itinalaga sa bawat rehiyon. Nasa proseso. Pagkatapos nito, ang rehiyon maliban sa isang bahagi ng Timog Indya ay nasa ilalim ng impluwensya ng politika at kultura ng kapangyarihang Muslim. Sa mga tuntunin ng wika, ang distansya sa pagitan ng mga klasikong wika tulad ng Sanskrit, Plaquerit, at Apa Blancha at modernong mga wika ay tumataas at ang pagkamalikhain ng mga klasikong wika ay humina. Sa mga tuntunin ng relihiyon, ito ay kapag ang Buddhism at Jainism retret at ang Hinduismo ay nauna.

Ang modernong panitikan ng India ay nagsimulang lumitaw sa anyo ng mga fragmentary hymns, folk tale, at folk song stylizations na pinaghalo sa panitikan Apablanca sa prosesong ito ng pagbabago. Ito ay may kapangyarihang sentripetal na ibinabahagi ng bawat panitikan ang mga klasikong panitikan at mga kaisipan at may katulad na background ng kasaysayan, habang ang kapangyarihan upang maisalokal upang mamulaklak ng natatanging paksa at istilo ng panitikan ng bawat pangkat etniko. ay nagtatrabaho. Upang magbigay ng isang kongkretong halimbawa nito, ang Sanskrit epic Ramayana ay naangkop sa katutubong panitikan mula pa noong ika-15 siglo, at Criticus-Auger Ramayana sa panitikan ng Bengal at Tursieders Ram sa panitikan sa Hindi. · Charit Manas, Ramayana ng Kanban sa panitikan sa Tamil, atbp. ay nakasulat. Ang isang bagong likha ay ginawa sa pamamagitan ng pakikipag-ugnayan sa pagitan ng sentripetalismo batay sa parehong klasikong at ang kapangyarihan upang maisalokal at gawing etniko, na nagdaragdag ng sariling interpretasyon.

Ang isang kamangha-manghang tampok sa India kung saan magkakasabay na magkakasamang wika ng mga makabagong wika ng wika ay ang magkakaisang impluwensya ng panitikan. Sa mga unang araw, ang pag-iisip at pagnanasa ng mga gawa ng mga artista ng panitikan sa Tamil (misteryosong mga taguri ng himno) ay lumikha ng isang mahusay na pamamaga ng kilusang Bhakti, na lubos na nag-ambag sa pagbuo ng panitikan ng Bacti ng literatura sa Hilagang India. Sa kaso ng ika-19 na siglo, ang literatura sa Bengali at panitikan ng Marathi, na na-inspirasyon ng ika-19 na siglo, ay nagdala ng mga bagong ideya at sining sa iba. Ang gayong impluwensya at pagpapalaganap ay nagiging mas kilalang tao sa paglipas ng panahon. Ngayon, sa mga pagsisikap ng pribadong sektor at suporta ng pamahalaan (National Literary Academy, bawat pang-estado na samahan), ang mahusay na mga gawa ng etnograpiya ay isinalin sa iba pang mga wika sa etniko. Ang mga pagkakataon para sa maraming mga tao upang tamasahin ang gawain ng isang pangkat etniko ay tumataas.

Ang pagtingin sa daloy ng modernong panitikan ng India, mula sa pagsiklab hanggang sa simula ng ika-19 na siglo, ang panitikang panrelihiyon at literatura ng korte ay nagkakasya sa karamihan, maliban sa iilan, na batay sa mga rhymes. Nang maglaon, mula nang maitatag ang pamamahala ng Britanya sa India, ang prosa ay naging pangunahing, paggawa ng nasyonalistikong mga gawa at maraming mga gawa sa paksa ng kanilang tunay na buhay. Gayunpaman, sa katotohanan na ang mga tao na maaaring lumahok sa paglikha ng panitikan ay ilan pa sa itaas at gitnang mga layer ng lipunan, at ang karamihan ay mga kalalakihan, ang mundo ng mga gawa ay may posibilidad na limitado. Kapag sinusubukan mong makuha ito, ang itaas na layer ay nasa isang paningin na nakakaramdam ng pakikiramay sa ibabang layer, na may panganib na ilarawan ang isang mundo na walang kalayaan. Ang pagtatatag ng panitikan para sa lahat ay inaasahan na mapagtanto ang isang mas pantay na lipunan, ngunit sa parehong oras, ang panitikan ng India ngayon ay responsable sa pagkalat at pagpapalalim ng oryentasyon patungo sa pagsasakatuparan nito.

Hindi panitikan

Ang panitikan ng Hindi ay isang kolektibong termino para sa mga gawa na nakasulat sa maraming wika na binubuo ng mga wika at dayalekto na ipinamamahagi lalo na sa gitnang palanggana ng Ilog Ganga at Ilog ng Yamuna. Sa madaling salita, sa ika-10 at ika-13 siglo, maraming mga epikong tula ang isinulat batay sa wikang Rajasthani na pumupuri sa mga nagawa ni Wang Yi. Mula sa ika-14 na siglo ng pasulong, isang kwentong pag-ibig sa diyalekto ng Awadi at isang mahabang tula ng paniniwala ni Rama sa wika ng dayalek ng dayalekto ay nilikha, habang ang isang liriko na tula ng pananampalataya ng Krishna at isang teknikal na tula ng pag-ibig sa wika ng Dialek ng Braju. Ito ay naging bihirang. At mula noong kalagitnaan ng ika-19 na siglo, ang diyalekto na Curry-Bawley Khaṛī Bolī, na malawakang ginamit sa ilalim ng dinastiya Mughal, ay naging isang karaniwang wika habang isinasama ang bokabularyo ng naunang iba't ibang wika, pangunahin mula sa prosa hanggang prosa Siya ay naging responsable para sa modernong at kontemporaryong panitikan.

Ang mga pangunahing trend sa panitikan ng Hindi ay naisaayos sa sunud-sunod na pagkakasunud-sunod, na nakatuon sa mga tagalikha at mga tema. Ang Narpati Naruha ng "Bisaldeba Larso" (ika-12 siglo) at Chand Baldaey's "Pletuber Larso" Mga tula ng epic (tulad ng pagtatapos ng ika-12 siglo?) Ang mga makata ng korte ay pinupuri ang mga royal at maharlika habang malayang isinasama ang mga pribadong kwento. Ang mga mahiwagang maikling tula tulad ng Kabir at Darmudas (ika-15 hanggang ika-16 na siglo) ay ang pagbuo ng doktrina ng mga pinuno ng kulto. Nagsisilbi rin itong tulay para sa panitikan ng Bengali esoteric sa panitikan na Hindi Bacti. Ang Islamic mystic pilosopo na si Kutuban's Murigawati (unang bahagi ng ika-16 siglo) at ang Padmawat ni Jersey ay mga kwento ng pag-ibig batay sa katutubong alamat ng rehiyon ng Aud sa isang magiliw na paraan. Tungkol sa Vishnu Diyos Bhakti Sa panitikan, mayroong isang talaangkanan na pinalaki si Rama bilang pagkakatawang-tao ng diyos, at isang talaangkanan na gumagawa kay Krishna ng pagkakatawang-tao ng Vishnu. Sa gawain ng Rama Faith, Tulcedars Ang epikong tula na "Rahm Charit Manas" at Nabaders '"Bact Mart" (huli na ika-16 na siglo) ay sikat pa rin hanggang ngayon. Kasama sa mga pangunahing gawa ng pananampalataya ng Krishna Bidiyapati "Padder Wallie", Mga Suruder "Sur Sagar", Miler Barey 《Padder Wary》 (ika-16 siglo). Bagaman ang parehong panitikang pang-relihiyon nina Rama at Krishna ay madalas na ibigay sa mga monghe ng kani-kanilang mga kulto at denominasyon, ang mga kontribusyon ng sekular na mananampalataya ay makabuluhan din. Ang pag-ibig ng tula na may mga espesyal na kasanayan sa tula ay binibigyang diin ang senswal na mga aspeto ng pananampalataya ng Krishna, at madalas na tinawag ng korte at mga nakapalibot na makatang ito para sa kagalakan ng maharlikang pamilya at maharlika. . Ang mga karaniwang halimbawa ay ang "Rashikpriya" ni Kashabudas at ang "Satosai" (Biyernes ng ika-17 siglo) ni Biharrial.

Karamihan sa mga nasa itaas ay panitikang pampanitikan, ngunit sa huling kalahati ng ika-19 na siglo Harish Chandra Sinubukan upang maikalat ang prosa habang lumilikha at nagsasalin ng pintas at pag-play. Ang batayan ng kanyang pag-angkin ay upang mabuhay ang tradisyon ng India sa ilalim ng mga modernong kondisyon. Maagang ika-20 siglo Ang bait ba Patuloy, nagtatag siya ng isang malinaw na istilo ng prosa mula sa paghahanap upang galugarin ang India sa isang malawak na mundo.
Tadaji Sakata Matapos ang isang panahon ng pagsasalin at paliwanag, ang malawak na romantikong kilusang pampanitikan na tinawag na "Charyaward" ay naging pangunahing mula pa noong Unang Digmaang Pandaigdig. Ang 1920s ay isang panahon kung saan ang kilusang ginagabayan ni Gandhi ay lilitaw sa kasaysayan ng independiyenteng kilusan. Ang sosyalismo ay naging impluwensyado noong 30's, at ang panahon sa pagitan ng dalawang digmaan ay isang proseso kung saan ang progresibong kilusang pampanitikan ay sumisipsip sa kilusang romantikong pampanitikan. Mula sa huling kalahati ng 1940s, ang kilusang pampanitikanang kilusan ay isinilang bilang isang reaksyon sa supremong pampulitika ng progresibong kilusang pampanitikan. Pagkatapos ng Ikalawang Digmaang Pandaigdig, ang mga pagtatangka sa panitikan ng Hindi ay naging magkakaiba sa larangan ng tula, nobela, at drama. Oo.
→ Preem Chand
Toshio Tanaka

Urdu panitikan

Ang Urdu, na unti-unting nabuo mula noong ika-11 siglo, ay unang tinawag na Hindi, Hindabi, atbp, at nasa yugto ng pasalitang wika, at ginamit lamang ni Sufi para sa mga gawaing misyonero. Buffmany umaga Bilang isang resulta, nagsimula ang mga akdang pampanitikan at lumitaw ang mga epikong makatang. Matapos ang dinastiya ng Bahmani, ang dinastiyang Adhir Shahi (kaharian ng Bijalpur) at ang dinastiyang Qutub Shahi (kaharian ng Golkonda), at ang panitikan ng korte ay naging maunlad sa ilalim ng proteksyon ng mga Sultans. , Gawassy, Ibn Nisati at iba pang mga makata ay nagsulat ng maraming kwentong astig at tuluyan, at lumitaw ang literatura ng Dakiny Urdu sa tugatog nito. Ang Qutab Shahi Dinastiya, ang ika-5 Sultan Muhammad Cree Qutub Shah ay isang mahusay na makata. Noong 1687, nang pinagsama ang Mughals kay Deccan, ang base ng aktibidad ng panitikan ay inilipat sa Delhi.Ang tula ng Delhi ay nakasentro sa tula ng Persia, Wallee Dahil sa impluwensya, ang mga makatang tulad ng Earl Zoo at Hartim ay nagsimulang basahin ang Urdu lyric na tula Gazar. Kasunod ng mga ito, ang tula ng Delhi, na nakasentro sa kabisera ng lungsod ng Delhi, ng mga kilalang makata tulad ng Sauder, Dardo, at Mir, ay pumasok sa ginintuang edad sa gitna ng ika-18 siglo. Sa kabilang banda, ang mga makatang si Julato, Mushafi, Insha Allah Khan Ang tula ng Lucknow, na itinayo sa paligid ng pangunahing lungsod ng Lucknow, nina Nassik at Artis, ay nagtatag ng isang teknikal at makikinang na istilo ng patula. Ang dalawang pangunahing makata ng Martir na sina Marcia at Anise at Davier, ay kapansin-pansin din. Ang klasikal na tula ng Delhi Garrib , Natapos ito sa pagwawasak ng dinastiya ng Mughal, kasama si Moomin bilang huli.

Ang Urdu Prose Panitikan ay binuo noong 1800 ng mga guro ng Fort William College, na itinatag sa Calcutta, at nabuo sa pamamagitan ng pagsasalin at pagbagay ng Persian, Arabian at Sanskrit panitikan. Ang modernong panitikan na inayos ni Ahmad Khan pagkatapos ng Rebelyon ng India Ang pag-eehersisyo ay natapos. Ang mga patlang tulad ng talambuhay, pintas, tula, nobela, sanaysay, at kasaysayan ay itinatag nina Harley, Sibley, Arzard, at Nazir Ahmad. Ang mga makabagong nobela ay naging pangunahing usapin ng panitikan sa pagdating ng Preem Chand. Ali Abbas Husigny, Kryshan Chandar Ang Manto, Ahmad Nadim Carsme at iba pa ay naglabas ng maraming mahusay na mga gawa, ngunit ang pagsulong ng mga babaeng artista na may Ismat Chug Tay sa tuktok ay kapansin-pansin din. Kasabay ng mga lyric na tula na Gazar, napakaraming mga modernong tula na lumikha ng resistensya poets tulad ng pilosopo na makata na sina Iqbar at Faiz. Ang mga maiikling kwento at tula ay magiging sentro ng aktibidad ng panitikan sa panahong ito. Ang makabagong literatura ng Urdu ay nahahati sa India at Pakistan, at mayroong mga manunulat at mambabasa, ngunit ang palitan sa pagitan ng mga literaryo at gawa ay hindi maayos. Mayroong ilang mga pagsasalin ng panitikan Hindi, na kung saan ay ang pinaka malapit na nauugnay, at ang banyagang panitikan ay hindi pa ipinakilala. Maraming mga bagay na kailangang gawin upang mapagbuti ang kalidad ng panitikan ng Urdu, pati na rin ang pagpapabuti ng mga diskarte sa pagbasa at pag-print.
→ Limang Kaharian ng Muslim
Satoshi Suzuki

Panitikan sa Bengal

Hanggang sa modernong panahon, ang relihiyosong tula ay labis na naganap sa panitikan ng Bengal. Marami sa kanila ang nilikha para sa pagkanta ng mga indibidwal na denominasyon at mga makata ng korte. Sa background, mayroong isang malawak na kalawakan ng sibilyang oral panitikan, ngunit sa kaso ng Bengal, ang hangganan sa pagitan ng dalawa ay hindi palaging malinaw. Sa sinaunang panitikan, ang Charjo Guithi, na sinasabing nagtipon ng mga awit mula sa mga ninuno ng esoteriko noong ika-10 at ika-12 siglo, at ang Gita Gobinda ng ika-12 siglo na makata ng korte na si Joedev. Ang dating ay ang pinakalumang dokumento sa Bengali at ipinapakita ang tradisyon ng panitikang esoteric ng Bengali, habang ang huli ay isang Sanskrit na gawain, ngunit hindi ito mapapansin kapag isinasaalang-alang ang impluwensya sa kalaunan ng Vishnu panitikan. Sa simula ng Middle Ages, mayroong isang puwang ng halos 200 taon para sa pagsakop sa Bengal ng mga Muslim na Turko. Noong ika-15 siglo, ang Vaiṣṇava (Bishnu), isang tula ng liriko na nakasentro sa debosyonal na awit ng Bhakti (ang paksyon na nangangaral ng pagkakatawang-tao ni Krishna Diyos), Shakt (ang paksyon na naniniwala sa diyosa bilang ugat ng daigdig) ay ang dambana at mga awit ng panalangin na nakasentro sa espirituwal na talaan ng sistema. Ang mga kinatawang gawa ng dating ay Krishna Hymn ng Bol Caṇḍīdās, at mga liriko na tula nina Chong Dash at Bidyapoti (Bidyapati). Choytonno sa unang kalahati ng ika-16 na siglo ( Chaitania Matapos ang Reformasyon, nagsimula ang lyrical poetry ng paaralan, at sa huling kalahati ng ika-16 na siglo, ang mga magagaling na makatang tulad ng Gobind Das (Govind Das) at Gandash (Juyanders) ay ginawa. Ang Krishnodash na "Buhay ng Choitonno Immortal", na nakitungo sa talambuhay ni Choytonno, ay din ng obra maestra sa panahong ito. Sa kabilang banda, sa sistema ng Shakt, maraming mga espirituwal na alaala tungkol sa mga diyos na monosha, mga diyos ng Chondi, atbp, ngunit bilang isang kinatawan, "Mga Pagsubok sa Espirituwal na Chondi" (mula sa katapusan ng ika-16 na siglo hanggang sa simula ng ika-17 siglo) sa pamamagitan ng Kobikonkon Mukundrum), ang Barotochandra (Bharat Chandra) ay patotoo sa Onnoda Espirituwal (1752).

Ang modernong panitikan ng Bengal ay nabuo ng mga intelektwal na lumaki sa background ng pagkalat ng modernong edukasyon sa Ingles sa paggalaw ng modernisasyon sa buong buong kultura ng Bengal na tinawag na "Bengali Renaissance". Ang unang malaking ani ng mga nobela mula 1850-60 Bankim Chandra , Poet's Dat , Nagdala sa iyo sa pamamagitan ng playwrights Dinbondou Mitro (Dina Bandou) at iba pa. Sa partikular, iniwan ng Bankim Chandra ang isang malawak na hanay ng mga nakamit sa lugar ng pagpuna at sanaysay bilang tagapagtatag ng modernong banta sa Bengal. Ano pa ang nagpaunlad ng modernong prosa na binuksan sa kanya, at iniwan ang walang kapantay na mga nagawa sa domain ng tula Tagore (Turkle). Masasabi na ang dalawang taong ito ay nagtayo ng gintong panahon ng panitikan ng Bengal. Kabilang sa mga novelista na lumitaw noong ika-20 siglo Sharat Chandra , Bibtivon Bond Paddae (ang orihinal na may-akda ng pelikulang Bengal na "Awit ng Daigdig"), Tarashkor Bond Paddae, Manik Bond Paddae, makata Islam , Gibonandondo Dasch, Buddev Bosch at iba pa ay mahalaga. Matapos ang Ikalawang Digmaang Pandaigdig, nagawa ang mahusay na mga manunulat at makata.
Masayuki Onishi

Panitikan sa Tamil

Ang mga tao ng Dravida ay mga katutubong Indiano na naninirahan sa katimugang bahagi ng subkontinente ng India, ngunit ang kanilang pangunahing grupo, ang Tamil, ay nagtataglay ng isang kayamanan ng panitikan simula pa noong simula ng panahon. Upang malaman, nasasakop nito ang pangalawang pinakamahalagang posisyon pagkatapos ng panitikan ng Sanskrit. Ang pinakalumang umiiral na panitikan sa Tamil na "Etutohai Eṭṭutokai" at "Pattupupaṭṭu" (sampung edisyon ng tula), na ang pangunahing bahagi ay itinatag mula ika-1 hanggang ika-3 siglo, ay mga liriko na tula tungkol sa pag-ibig at digmaan. Batay sa alamat na ang mga himno para sa hari at hari ang pangunahing nilalaman at pinagsama ng Court Academy Panitikan ng Sangam ay tinatawag na. Kumpara sa panitikan ng Sanskrit, ang panitikan ng Sangam ay nailalarawan sa pamamagitan ng isang malakas na sekular na character at isang kagustuhan para sa mga maiikling taludtod. Ang pinakalumang libro ng grammar sa Tamil, ang Tolharpiam, ay pinaniniwalaan na nakumpleto pa sa oras na ito. Sa ikalawa at ikatlong siglo kasunod ng pagtatatag ng panitikan ng Sangam, ang Budismo at Jainism ay umusbong sa Timog Indya, at medyo maraming mga gawa na may mga etikal at relihiyosong mga gawi ay ginawa. Isang koleksyon ng Kawikaan "Kral" (sa paligid ng ika-5 siglo), na kung saan ay isang simbolo ng klasikal na kultura ng Tamil Tilbalval Sa pamamagitan ng paraan, ang sariling epikong Tamil na "Shirapadi Haram" (kalagitnaan ng ika-5 siglo?) At "Manimehalai" (huli na ika-5 siglo?) Sa mga babaeng protagonista ay malapit kay Jain Ilango Adihar At ang Buddhist na si Satanal Cāttaṉār, ayon sa pagkakabanggit. Noong ika-6 na siglo, ang Budismo at Jainism ay tumanggi, at sa halip ay kumalat sina Shiva at Vishnu sa mga tao. Simula mula sa ika-7 at ika-8 siglo, Najanar (Shiba), Alwar Maraming makata ng relihiyon na tinawag na (Bishnu) ang lumitaw at naglalakad sa paligid ng mga templo sa buong bansa na kumakanta ng kanilang mga masasayang awitin. Ang kanilang mga kanta ay kalaunan ay natipon sa mga banal na kasulatan ng Shiva na "Tirumuṟai" at ang Vishnu na mga kasulatan na "Nālāyira-divya-prabandham".

Mula ika-10 hanggang ika-12 siglo, naabot ng Timog Indya ang rurok nito sa ilalim ng dinastiya ng Chola. Sa paligid ng oras na ito, ang pagkalat ng kultura ng Arya sa South India ay umabot sa rurok nito, at maraming mga gawa ang na-modelo sa Sanskrit epic at Prana panitikan. Kabilang sa mga umiiral na mga gawa, ang Jain epic "Shibaha Cindermani" (unang kalahati ng ika-10 siglo, ni Tiruttakkadēvar), "Periya Pranam" (unang kalahati ng ika-12 siglo), isang koleksyon ng talambuhay ng mga banal ng Shiva, Ni Shakilar Cēkkirār) at ang epikong Tamil epikong "Ang Pagdating ng Rama" (huli ika-12 siglo?, Kanban Nakasulat). Bagaman ang Rama Advent ay hiniram mula sa epikong Ramayana ng Sanskrit, ito ay isang bago at buhay na gawa na nakaugat sa masaganang panitikan sa Tamil mula sa Sangam. Nang nawasak ang Dinastiyang Chola noong ika-13 siglo, ang Timog Indya ay nasa ilalim ng kontrol ng Islamikong kapangyarihan at Vijayanagar, at ang awtoridad ng Tamil ay makabuluhang nabawasan. Bilang isang resulta, may ilang mga bagay na dapat tandaan sa panitikan hanggang sa unang bahagi ng modernong panahon, maliban sa mga gawa ng mahiwagang tagapag-isip ng relihiyosong tula ni Sittar at mga tula ng bard.

Sa pamamagitan ng paraan, ang karamihan sa klasikal na panitikan ng Tamil ay nakasulat sa taludtod tulad ng sa kaso ng Sanskrit. Gayunpaman, nang magsimula ang mga misyonero ng mga Kristiyanong misyon noong ika-17 siglo, sinimulan nila ang pagsulat ng mga gawa sa prosa sa rehiyon ng Tamil. Lalo na sa ika-19 na siglo, nang maitatag ang panuntunan ng British at isang malaking dami ng mga kulturang Kanluran ay dumaloy, gumagana ang prosa tulad ng mga nobela, dula at talambuhay na naging pangunahing ideya ng mga gawaing pampanitikan. Ang mga modernong manunulat ng Tamil ay mahusay sa mga maikling kwento, ngunit ang tradisyon ng panitikan ng Sangam, na kumukuha ng materyal mula sa pang-araw-araw na buhay at ipinahayag ito sa isang maikling form, ay patuloy na naninirahan sa ganitong paraan.
Muneo Tokunaga

Panitikang Marathi

Ang opisyal na wika ng Maharashtra, panitikan sa Western Marathi. Maraming mga relihiyon at pilosopikal na akda ang naiwan sa proseso ng tula na "Sant" bilang kilusang reporma sa relihiyon na umusbong sa rehiyon na ito mula sa Yadabah, Bahmani hanggang sa susunod na Kaharian ng Maratha. Nag-aambag ito sa pagbuo ng Marathi at may mahalagang kahulugan sa panitikan, lalo na sa kasaysayan ng taludtod. Junianeshwar (1271-96)》 Bagabad Gita》 tala, Ekunato (1533-99?) Tukar Ram (1608-49) Tula ng pananampalataya na "Abang", Mga Ramder (1608-81) Ang "Darthboard" ay kinatawan. Kasabay nito, maraming bakar bilang panitikang prosa na nagbaybay sa mga nagawa ng pinuno ay ginawa, kasama ang mga tanyag na tula ng pag-ibig na Rahwani at kabayanihan ng mga powarder.

Ang panitikan ng Marathi ay naiimpluwensyahan din ng modernong sibilisasyong Kanluranin sa proseso ng pagtatag ng pamamahala ng Britanya. Ang unang Marathi-English Dictionary (Moresworth Dictionary) ay nai-publish noong 1831, at ang mga periodical Marathi ay nagsimulang lumitaw mula 1830-40. Ang unang nobela sa modernong Marathi ay tinawag na "The Jamner's Paglalakbay" (1857) ni B. Padmanj, Padmanji, at tungkol sa repormang panlipunan. Ang iba pang mga tema ng nobela ay mga makasaysayang bagay na tumutukoy sa malata at rajput, at ang gawain ng R. Gunzikar (1843-1901) na naglalarawan sa unang kalahati ni Shivaji ay isang payunir. HN Arpte (1864-1919) ikinategorya ang dalawang mga uso na ito, at bilang karagdagan sa maraming mga makasaysayang nobela, naglathala din ng mga nobelang panlipunan tulad ng "Sino ang dapat bigyang pansin" (1893) na naglalarawan ng buhay sa isang bagong gitnang uri. Siya ang pinakatanyag ng panitikan ng Marathi mula sa katapusan ng ika-19 na siglo hanggang sa simula ng ika-20 siglo, at gumawa ng maraming imitator. Maraming mga gawa ang nilikha sa mundo ng tula, at ang Kashabst (1866-1905), NW Tilak (1865-1919), Binayak (1872-1909), RG Gadkari (1885-1919) at iba pa ay naggalugad sa lipunan sa isang bagong panahon sa pamamagitan ng tula. Sinubukan.

Sa panahon ng interwar (1920-40), ang nobelang Marathi ay pumasok sa isang yugto ng pagtaas, at ang NS Paddoke, PY Deshpande, VS Kandekar, GT Madkorkar, at iba pa ay nakakaakit ng mga batang mambabasa sa pamamagitan ng sikolohiya, politika, at mga nobelang panlipunan. Bilang karagdagan, si VM Josi (1882-1943), na sumulat ng "Sushir God" (1930), na ang pangunahing katangian ay isang edukadong babae, ay marami pa ring mga mambabasa ngayon. Ang S. Gursey (1899-1950), na nagsulat ng maraming maiikling kwento na nag-uugnay sa mga mithiin ni Gandhi sa mga gawaing pampulitika at panlipunan ng Pambansang Asembleya, ay napakapopular pa rin sa mga lugar na kanayunan. Ang SN Pendsay (1913-) ay naging aktibo mula pa noong Ikalawang Digmaang Pandaigdig, at isa sa pinakalawak na basahin ng mga may-akda ngayon, na nakikitungo sa isang malawak na hanay ng mga paksa tulad ng Elgar at Exile, kabilang ang mga kontemporaryong politika sa lipunan at lipunan, at mga isyu ng tao. Ito ay. Ang panitikan ng kababaihan ay umusbong mula pa noong Unang Digmaang Pandaigdig, at gawa ng makata na si L. Tirak, manunulat ng sanaysay D. Bagwat, at sosyolohiko I. Kalbe ay kilala sa buong India.

Ang isang bagong kontribusyon ng modernong panitikan ng Marathi ay ang Panitikang Darito. Ang kilusan ng mga tao na na-repressed bilang (Dalito) upang gumawa ng mga pampulitika at panlipunan na mga puna sa pamamagitan ng mga akdang pampanitikan ay nagsimula noong 1950s, ngunit mabilis na naging tanyag sa 60-70s. Kung itinaas, maraming mga may-akda, tulad ng B. Bergol, N. Dasar, at A. Dungley, ang gumawa, at naiimpluwensyahan din nito ang iba pang mga wika ng India bilang isang bagong kalakaran.
Masao Naito

---

Page 10

Sastra India sangat kompleks baik dari segi bahasa maupun latar belakang agama. Bahasa yang pernah digunakan di India dan saat ini digunakan beragam, tetapi bahasa yang mengembangkan sastra secara luas dibagi menjadi bahasa Indo-Eropa dan Dravida. Sejarah orang Dravida sudah tua, tetapi literatur tidak kembali ke SM. Di sisi lain, sastra Indo-Eropa telah menjadi arus utama sastra India selama 4.000 tahun. Sejarah sastra India dibagi dari sejarah bahasa ke dalam sastra Veda kuno, sastra Sansekerta klasik bekas, dan sastra bahasa daerah modern awal. Sastra kuno dan bekas adalah sastra Indo-Arya, dan sastra modern awal sebagian besar adalah sastra Indo-Eropa, tetapi sastra Dravida disertakan untuk kenyamanan. Pemikiran keagamaan yang telah membentuk latar belakang sastra sepanjang masing-masing era sebagian besar adalah Brahman atau Hindu, tetapi ada juga literatur agama Buddha dan Jain, dan dalam sastra modern awal juga ada sastra Urdu oleh umat Muslim di samping Hindu.

Sastra kuno (sastra Veda)

Arya yang berimigrasi dari wilayah Iran ke bagian barat laut India sekitar 1500 SM mengekspresikan puisi sederhana mereka dengan puisi lirik pujian alami. Mereka mengakui keilahian semua hutan kosmik, dan menyembah serta menyembah mereka sebagai dewa, tetapi nyanyian rohani alami para penyair kuno ini adalah suara yang menyingsingkan fajar sastra India. Kemudian, literatur agama Brahman lebih dari 1000 tahun disebut sebagai sastra Vedda. Veda Awalnya berarti "pengetahuan", tetapi itu digunakan secara khusus untuk makna pengetahuan agama, dan kemudian berbalik berarti tulisan suci Brahmanisme. Inti dari literatur Veda adalah empat jenis sunhitter (buku ini), di mana lebih dari 1.000 jenis pujian alami diminta untuk meminta berbagai dewa dari altar dan memuji martabat mereka. 《Veda》 Berfokus pada buku ini, bersama-sama dengan 《Sama Veda》 untuk lagu, 《Yajul Veda sacrif untuk ritual pengorbanan, dan 《Atarba Veda》, kumpulan mantra untuk mengundang bencana. 4 vader. Buku empat-vader ini memuat literatur teologis prosa yang menjelaskan penerapan nyanyian pujian yang disertakan dalam masing-masing nyanyian dan asal usul, tujuan, makna, dll. Brahmana Penjelasan tambahan tentang makna misterius upacara, terutama Araniyaka (Buku Hutan), kumpulan teknik rahasia yang diajarkan di hutan, dan dokumen filosofis yang menjelaskan poin-poin penting Soga Ichiyo Upanishad (Buku Misterius) terlampir. Pada zaman kuno, pengetahuan yang disebutkan di atas tentang kitab suci Bedah disebut shulti (sastra suci) karena kebijaksanaan dipelajari oleh wahyu Allah. Disebut Sumriti (Sastra Suci). Enam jenis Vaedanga (cabang Baeda) yang dikembangkan sebagai studi tambahan untuk festival Veda terdiri dari pidato, upacara, tata bahasa, etimologi, prosodi, dan astronomi, dijabarkan dalam kalimat yang sangat sederhana yang disebut Sutra. Dengan perubahan zaman, sastra Vedda berubah dari mitos menjadi teologis, filosofis dan ritual.

Dua epik dan prana

Dua epos utama India, Mahabharata dan Ramayana, menempati posisi penting dalam sejarah sastra India, antara sastra kuno dan sastra bekas, dan pengaruhnya meluas ke luar negeri. 《 Mahabharata 』Adalah puisi sejarah yang hebat tentang perang besar antara dua raja Balatas, Kuru dan Phandu, dan terdiri dari 18 teks dan lebih dari 100.000 teks dan lampiran" Hari Bansha Harivaṃśa ". Ratusan tahun telah berlalu sebelumnya, dan selama waktu itu, banyak anekdot tentang agama, mitos, legenda, filsafat, moral, sistem, dll telah ditambah, terhitung sekitar 4/5 dari total. Puisi filsafat << Bugabad Gita 』, Bicara tentang romansa yang indah dan nasib aneh << Kisah Raja Nara 》, Istri suci << Kisah servitory Apakah yang paling terkenal. 《 Ramayana Dikatakan telah dibuat oleh Barmiki. Pangeran Rama adalah seorang pejuang heroik petualang yang merebut kembali Putri Sita, yang dirampok oleh raja iblis Rabana. Bahasa dan gaya puisi sejarah ini disempurnakan dan dikatakan sebagai asal mula sastra Kirbiya yang dikembangkan kemudian.

《Mahabharata》 Terutama koleksi biografi kuno berdasarkan aliran lampirannya 《Hari Bansha》, sebuah buku sejarah palsu yang mengumpulkan mitos Prana Nama-nama dari 18 jenis prana besar dan wakil prana terdaftar. Prana berarti "Tumulus", topik kelima penciptaan alam semesta, penghancuran dan rekonstruksinya, garis keturunan para dewa dan orang suci, deskripsi jangka panjang yang diperintah oleh leluhur manusia Manu, silsilah spesies Jepang dan bulan. Namun, banyak dari literatur prana yang ada didasarkan pada mitos dan legenda tentang dewa Hindu Wisnu dan Siwa, dan orang percaya dianggap sebagai sakramen sakral. Bahasa kedua epik telah berubah dibandingkan dengan Veda kuno, tetapi sebagai seniman sastra besar Panini muncul pada abad ke-4 SM untuk membangun dasar bahasa Sansekerta klasik, Seiring dengan Plakrit, yang dikembangkan berdasarkan bahasa gaul, digunakan sebagai istilah untuk sastra bekas, meninggalkan banyak maha karya dan permata.

Sastra bekas (sastra Sanskerta klasik)

Literatur religius Veda yang sederhana dan sederhana telah berkembang secara signifikan dalam hal gaya, ukuran, dan prosodi, serta isi literatur bekas. Lapangan itu menandai masa kejayaan sastra India. Penulis pertama dari literatur yang digunakan adalah penyair Buddhis Ashba Gosha ( Baum (Mari mencoba)). Buddha Charita (terjemahan Cina "Laksamana Buddha"), yang diliput dalam biografi Buddha, adalah sebuah mahakarya dan memelopori sastra klasik berabad-abad yang lalu. Apa yang telah dilakukan patut mendapat perhatian dalam sejarah sastra sebagai contoh dari drama klasik tertua. Dramawan Leher baju berenda Nama (sekitar abad ke-3) telah dinyanyikan untuk waktu yang lama, tetapi 13 jenis drama yang diakui sebagai karyanya ditemukan di India Selatan pada tahun 1910. Di antara mereka, Chardatta adalah karya yang belum selesai hingga 4 babak, tetapi 10- Drama aksi “M 《cchakaṭikā (mobil kecil bumi)” yang melengkapi permainan ini dikaitkan dengan karya Shudraka. , Ini sangat dianggap sebagai drama sosial yang unik dalam drama klasik awal. Dinasti Gupta (abad ke 4-6) adalah periode kemakmuran era sastra. Carridasa (Abad ke-4-5) muncul, dan sastra klasik Sanskerta muncul sebagai zaman keemasan. Carridasa menyaring puisi lirik, epos dan drama dengan pena vertikal dan horizontal, karya << Shakuntala 》 Namanya dikenal oleh teater sastra sastra Barat oleh lakon, dan itu disebut penulis terbaik India.

Sekitar 800 tahun setelah Carridasa, sastra Sanskerta berada dalam periode yang makmur, dan banyak penulis dan karya diterbitkan di berbagai bidang seperti puisi lirik, epik, drama, novel aneh, dan narasi. Bahkan dampak buruk formalisme yang rumit telah jatuh. Dalam puisi liris, penulis tiga jenis Bartoli Hari (Abad ke-7) adalah nama tertinggi, penyair cinta Amaru (Abad ke-8), Bilhana (abad ke 11), Jaya deba (Abad ke-12) dan penyair lainnya diproduksi. Dalam epik Bharabi (Abad ke-6), Batti Bhaṭṭi (abad ke-7), Marga (abad ke-8), dll., Mewawancarai dua epos kuno dan menyaring keterampilan puitis mereka, Karhana (Abad ke-12) menggambarkan sejarah para raja Kashmir << Rajatharangini >> (1148) menempati posisi yang unik. Dalam drama itu, Kalridasa dinobatkan sebagai mahakarya "Marathi Madaba" dan dua lainnya. Baba Booty (Abad ke-8). Kai-no-Oh yang menggunakan semangat budaya sebagai penjaga Buddha Harsha Baldana (Tinggal 606-647) juga menyisakan tiga drama. Selain itu, Bhaṭṭanārāyaṇa (abad ke 7-8), Vishaādatta (abad ke-9), Raja Shakara (Abad ke-10) dan banyak penulis naskah lain diproduksi. Sekitar abad ke-7, novel fiksi prosa muncul, Dandin Tiga guru agung, Subandhu dan Subna, Bana Bāṇa, muncul berturut-turut dan memelopori bidang-bidang unik.

Signifikansi terpenting dari sastra dunia adalah sastra naratif India. Koleksi lima narasi yang bisa dipelajar << Panchatantra Asli >> telah dihilangkan, tetapi disampaikan oleh beberapa varian yang berbeda, diterjemahkan ke dalam bahasa Suriah dan Arab setelah abad ke-6, dan menyebar luas di negara-negara timur dan barat dengan nama "Carrilla dan Dimna" atau "The Story of Pilpi ". Ini memiliki pengaruh besar pada literatur naratif di masing-masing negara. Kumpulan narasi yang ditulis oleh Gunardiya yang terdiri dari 100.000 頌 dan ditulis dalam Paishati Brihat Katter Asli hilang, tetapi beberapa ringkasan diturunkan, dan "Cutter Salit Sagara" Somadeba adalah yang paling terkenal. Koleksi narasi ini mengambil bentuk yang mencakup sejumlah besar episode dalam satu bingkai cerita. Episode 25 )》 《Sukasapati ( 鸚鵡 Tujuh puluh episode ) >> dan koleksi narasi menarik skala kecil lainnya. Sastra Sansekerta berkaitan dengan karya sastra seperti filsafat, agama, tata bahasa, retorika, kamus, dll., Atau sistem hukum, ekonomi, seni, musik, astronomi, matematika, kedokteran, cinta seksual, dll. Beberapa bersifat akademis atau praktis, dan beberapa ditulis dalam sajak, sehingga mereka dianggap sebagai karya sastra dalam arti luas.

Sastra Prakrit

Buddhisme dan Jainisme meninggalkan karya sastra menggunakan berbagai jenis Plakrit, tetapi Plakrit juga menggunakan berbagai jenis Plakrit dalam drama Sanskerta, kecuali untuk pria kelas atas. Karena ada ketentuan, itu penting sebagai istilah sastra. Namun, masih ada karya sastra unik lainnya, dan Salasai dari Harra (3-4 abad) terkenal karena menunjukkan puisi unik dari puisi lirik Prakrit.

Sastra Buddha dan Jain

Buddhisme dan Jainisme meninggalkan jejak besar dalam sejarah pemikiran dan budaya di India kuno, tetapi keduanya mengembangkan literatur agama mereka sendiri. Literatur Buddhis awal menggunakan Palikrit kuno Purakrit, dan beberapa tempat suci Buddhis memiliki nilai sastra yang tinggi. Koleksi narasi dikumpulkan sebagai kisah pra-Buddha Jataka 〉 Penting dalam sastra naratif Timur-Barat serta Panchatantra dalam sastra Sanskerta. Dalam literatur agama Buddha, selain kitab suci Buddha Pali, ada banyak kitab suci Sanskerta dengan nilai sastra tinggi, dan penyair Buddha yang sangat baik seperti Ashbagosha dan Ariyashura (Seiyu, abad ke-6) telah muncul. Sastra Jain menggunakan beberapa jenis bahasa Plakrit, dan mempertahankan banyak biografi dan tulisan suci para guru. Belakangan, bahasa Sansekerta juga digunakan untuk meninggalkan karya sastra yang telah diadaptasi dan dipengaruhi oleh sastra Sansekerta.
Tanaka

Sastra modern

Ketika kita menyebut sastra India sebagai "modern", itu merujuk pada periode setelah bahasa klasik secara historis berubah dan dibedakan untuk membentuk banyak bahasa etnis (abad ke 10 hingga 13).

Di India modern, ada hampir 200 bahasa dan empat dialek yang lebih rendah dari empat sistem linguistik tradisional, masing-masing dengan beberapa bentuk sastra. Suku-suku minoritas di daerah pegunungan mungkin telah menurunkan mitos lama, legenda, lagu-lagu rakyat, dll. Hingga hari ini, dan lenyapnya kebiasaan suku suku telah membantu membentuk literatur para penutur bahasa-bahasa dominan. Dalam beberapa kasus, itu telah memberikan kontribusi penting. Selain itu, bahasa Persia dan Inggris, yang diperkenalkan relatif baru oleh penguasa asing, menyampaikan karya yang dibuat di negara mereka sendiri dan pada saat yang sama membuat literatur di India.

Namun, di India, Pakistan dan Bangladesh, sastra Hindi, sastra Urdu, sastra Bengal, sastra Assamemy, sastra Oriya, Terbatas pada Sastra Punjabi, Sastra Cindy, Sastra Marathi, Sastra Gujarati (di atas, Bahasa Indo-Ariya), Sastra Tamil, Telugu Sastra, Sastra Kannada, Sastra Malayalam (di atas, Bahasa Dravida). Namun, dalam tren regionalis baru-baru ini, ada juga gerakan untuk membangun sastra Mightyly dan Rajasthani dengan menulis berbagai karya di provinsi Bihar dari dialek Mighty dan Rajasthan. Sastra Nepal Nepal dan sastra Sinhala Sri Lanka memiliki sejarah yang konsisten sebagai sastra rakyat.

Tumbuhnya literatur yang tercantum di atas diakui sekitar abad ke 10 hingga 13 (tetapi literatur Tamil lebih awal dari itu, sekitar abad ke-1). Periode itu adalah titik balik utama dalam sejarah India. Dengan kata lain, negara-negara yang kuat secara politik seperti dinasti Gupta di India Utara, dinasti Harsha Baldana, dan dinasti Chola di India Selatan runtuh, dan kelompok-kelompok kecil kekuasaan ditugaskan di setiap wilayah. Dalam proses. Setelah itu, wilayah kecuali bagian dari India Selatan berada di bawah pengaruh politik dan budaya kekuatan Muslim. Dalam hal bahasa, jarak antara bahasa klasik seperti Sanskerta, Plaquerit, dan Apa Blancha meningkat dan kreativitas bahasa klasik melemah. Dalam hal agama, ini adalah saat Buddhisme dan Jainisme mundur dan Hindu muncul ke permukaan.

Sastra India modern mulai muncul dalam bentuk nyanyian-nyanyian yang terpisah-pisah, dongeng-dongeng, dan stilisasi lagu daerah yang dicampur dalam literatur Apablanca selama proses perubahan ini. Ia memiliki kekuatan sentripetal yang dimiliki oleh masing-masing sastra dengan sastra dan pemikiran klasik dan memiliki latar belakang sejarah yang serupa, sementara kekuatan untuk melokalisasi untuk mengembangkan subjek yang unik dan gaya sastra dari masing-masing kelompok etnis. sedang bekerja. Untuk memberikan contoh konkret tentang hal ini, epos Sanskerta Ramayana telah diadaptasi dalam sastra rakyat sejak abad ke-15, dan Criticus-Auger Ramayana dalam sastra Bengal dan Ram Tursieders dalam sastra Hindi. ・ Charit Manas, Kanban's Ramayana dalam sastra Tamil, dll. ditulis. Sebuah ciptaan baru dibuat oleh interaksi antara sentripetalisme yang didasarkan pada klasik yang sama dan kekuatan untuk melokalisasi dan membuat etnis, yang menambahkan interpretasinya sendiri.

Fitur luar biasa di India di mana banyak literatur bahasa modern hidup berdampingan adalah pengaruh timbal balik dari sastra. Di masa lalu, pemikiran dan semangat karya-karya para pengrajin sastra Tamil (penelaah himne misterius) menciptakan gelombang besar gerakan Bhakti, yang sangat berkontribusi pada pembentukan sastra Bacti sastra India Utara. Dalam kasus abad ke-19, sastra Bengali dan sastra Marathi, yang diilhami oleh abad ke-19, membawa gagasan dan seni baru kepada orang lain. Pengaruh dan propagasi tersebut menjadi lebih menonjol seiring berjalannya waktu. Saat ini, dengan upaya sektor swasta dan dukungan pemerintah (Akademi Sastra Nasional, masing-masing organisasi negara), karya etnografi yang luar biasa telah diterjemahkan ke dalam bahasa etnis lain. Peluang bagi banyak orang untuk menikmati karya satu kelompok etnis semakin meningkat.

Melihat aliran sastra modern India, dari wabah hingga awal abad ke-19, sastra religius dan literatur istana menyumbang mayoritas, kecuali beberapa, yang didasarkan pada pantun. Kemudian, sejak berdirinya pemerintahan Inggris di India, prosa menjadi arus utama, menghasilkan karya nasionalistik dan banyak karya tentang masalah kehidupan nyata mereka. Namun, dalam kenyataan bahwa orang-orang yang dapat berpartisipasi dalam penciptaan sastra masih merupakan lapisan masyarakat menengah ke atas, dan mayoritas adalah laki-laki, dunia kerja cenderung terbatas. Ketika mencoba untuk melewatinya, lapisan atas berada pada pandangan yang merasa simpati dengan lapisan bawah, dengan bahaya menggambarkan dunia yang bebas dari kenyataan sejati. Pembentukan literatur untuk semua diharapkan untuk mewujudkan masyarakat yang lebih setara, tetapi pada saat yang sama, sastra India saat ini bertanggung jawab untuk menyebarkan dan memperdalam orientasi menuju realisasinya.

Sastra Hindi

Sastra Hindi adalah istilah kolektif untuk karya yang ditulis dalam berbagai bahasa yang terdiri dari bahasa dan dialek yang didistribusikan terutama di lembah tengah Sungai Gangga dan Sungai Yamuna. Dengan kata lain, selama abad ke 10 dan 13, banyak puisi epik ditulis berdasarkan bahasa Rajasthani yang memuji pencapaian Wang Yi. Sejak abad ke-14 dan seterusnya, sebuah kisah cinta dalam dialek Awadi dan epik keyakinan Rama dalam bahasa dialek dialek diciptakan, sementara puisi lirik iman Krishna dan puisi cinta teknis dalam bahasa Dialek Braju. Itu menjadi langka. Dan sejak pertengahan abad ke-19, dialek Curry-Bawley Khaṛī Bolī, yang banyak digunakan di bawah dinasti Mughal, menjadi bahasa yang umum sambil menggabungkan kosakata dari berbagai bahasa sebelumnya, terutama dari prosa ke prosa. Ia menjadi bertanggung jawab untuk modern dan sastra kontemporer.

Tren utama dalam sastra Hindi dirangkum dalam urutan kronologis, dengan fokus pada pencipta dan tema. "Bisaldeba Larso" karya Narpati Naruha (abad ke-12) dan puisi Epic "Pletuber Larso" karya Chand Baldaey (seperti akhir abad ke-12?) Apakah penyair istana memuji bangsawan dan bangsawan sambil dengan bebas memasukkan cerita pribadi. Puisi pendek yang misterius seperti Kabir dan Darmudas (abad ke 15 hingga 16) adalah pengembangan doktrin oleh para pemimpin kultus. Ini juga berfungsi sebagai jembatan bagi literatur esoterik Bengali ke literatur Hindi Bacti. Filsuf mistik Islam Kutuban's Murigawati (awal abad ke-16) dan Jersey Padmawat adalah kisah roman berdasarkan cerita rakyat di wilayah Aud dengan cara yang bersahabat. Tentang Dewa Wisnu Bhakti Dalam literatur, ada silsilah yang mengangkat Rama sebagai inkarnasi dewa, dan silsilah yang menjadikan Krishna inkarnasi Wisnu. Dalam karya Iman Rama, Bunga tulip Puisi epik "Rahm Charit Manas" dan "Bact Mart" Nabaders (akhir abad ke-16) masih populer hingga saat ini. Karya-karya utama dari iman Krishna meliputi Bidiyapati "Padder Wallie", Suruders "Sur Sagar", Miler Barey 《Padder Wary》 (abad ke-16). Meskipun kedua literatur keagamaan Rama dan Krishna sering diserahkan kepada para bhikkhu dari sekte dan denominasi masing-masing, kontribusi dari orang-orang percaya sekuler juga signifikan. Puisi cinta dengan keterampilan khusus dalam puisi menekankan aspek sensual dari iman Krishna, dan sering dipanggil oleh pengadilan dan para penyair sekitarnya untuk kesenangan keluarga kerajaan dan bangsawan. . Contoh khasnya adalah "Rashikpriya" Kashabudas dan "Satosai" Biharrial (abad ke-17).

Sebagian besar di atas adalah sastra sastra, tetapi pada paruh kedua abad ke-19 Harish Chandra Mencoba menyebarkan prosa sambil menciptakan dan menerjemahkan kritik dan drama. Dasar dari klaimnya adalah untuk menghidupkan kembali tradisi India di bawah kondisi modern. Awal abad ke-20 Dubi baidy Ke depannya, ia membentuk gaya prosa yang jelas dari pencarian untuk menjelajahi India di dunia yang luas.
Tadaji Sakata Setelah era penerjemahan dan pencerahan, gerakan sastra romantis yang luas yang disebut "Charyaward" telah menjadi arus utama sejak Perang Dunia Pertama. Tahun 1920-an adalah era ketika gerakan yang dibimbing oleh Gandhi muncul dalam sejarah gerakan independen. Sosialisme menjadi berpengaruh di 30-an, dan periode antara dua perang adalah proses di mana gerakan sastra progresif menyerap gerakan sastra romantis. Dari paruh kedua 1940-an, gerakan sastra intelektualis lahir sebagai reaksi terhadap supremasi politik dari gerakan sastra progresif. Setelah Perang Dunia II, upaya sastra Hindi menjadi beragam di bidang puisi, novel, dan drama. Iya.
→ Preem Chand
Toshio Tanaka

Literatur bahasa Urdu

Urdu, yang secara bertahap berkembang dari abad ke-11, pertama kali disebut Hindi, Hindabi, dll., Dan berada pada tahap bahasa lisan, dan hanya digunakan oleh Sufi untuk kegiatan misionaris. Banyak pagi Akibatnya, kegiatan sastra dimulai dan penyair epik muncul. Setelah dinasti Bahmani, dinasti Adhir Shahi (kerajaan Bijalpur) dan dinasti Qutub Shahi (kerajaan Golkonda) didirikan, dan literatur istana menjadi makmur di bawah perlindungan Sultan. , Gawassy, Ibn Nisati, dan penyair lainnya menulis banyak cerita epik dan prosa, dan sastra Dakiny Urdu muncul pada puncaknya. Dinasti Qutab Shahi, Sultan ke-5 Muhammad Cree Qutub Shah juga seorang penyair yang sangat baik. Pada 1687, ketika Mughal bergabung dengan Deccan, basis kegiatan sastra dipindahkan ke Delhi.Puisi Delhi berpusat pada puisi Persia, Wallee Karena pengaruhnya, penyair seperti Earl Zoo dan Hartim mulai membaca puisi bahasa Urdu, Gazar. Mengikuti mereka, puisi Delhi, berpusat di ibu kota Delhi, oleh penyair terkenal seperti Sauder, Dardo, dan Mir, memasuki zaman keemasan di pertengahan abad ke-18. Di sisi lain, penyair Julato, Mushafi, Insya Allah Khan Puisi Lucknow, dibangun di sekitar kota utama Lucknow, oleh Nassik dan Artis, membentuk gaya puitis yang teknis dan cemerlang. Dua penyair besar Martir, Marcia dan Anise dan Davier, juga terkenal. Puisi Delhi klasik Garrib , Itu berakhir dengan penghancuran dinasti Mughal, dengan Moomin sebagai yang terakhir.

Sastra Urdu Prosa dikembangkan pada 1800 oleh guru-guru Fort William College, didirikan di Calcutta, dan dikembangkan oleh terjemahan dan adaptasi sastra Persia, Arab, dan Sanskerta. Sastra modern yang diselenggarakan oleh Ahmad Khan setelah Pemberontakan India Latihan ini diambil alih. Bidang-bidang seperti biografi, kritik, puisi, novel, esai, dan sejarah didirikan oleh Harley, Sibley, Arzard, dan Nazir Ahmad. Novel modern telah menjadi arus utama sastra dengan munculnya Preem Chand. Ali Abbas Husigny, Kryshan Chandar Manto, Ahmad Nadim Carsme dan yang lainnya telah merilis banyak karya luar biasa, tetapi kemajuan seniman wanita dengan Ismat Chug Tay di puncak juga luar biasa. Seiring dengan puisi lirik Gazar, ada begitu banyak puisi modern yang telah menciptakan penyair perlawanan seperti penyair filsuf Iqbar dan Faiz. Cerita pendek dan puisi akan menjadi pusat kegiatan sastra untuk saat ini. Sastra Urdu modern dibagi menjadi India dan Pakistan, dan ada penulis dan pembaca, tetapi pertukaran antara sastra dan karya tidak lancar. Ada beberapa terjemahan sastra Hindi, yang paling erat hubungannya, dan literatur asing belum pernah diperkenalkan. Ada banyak hal yang perlu dilakukan untuk meningkatkan kualitas literatur Urdu, serta meningkatkan literasi dan teknik pencetakan.
→ Muslim Lima Kerajaan
Satoshi Suzuki

Sastra Bengal

Sampai zaman modern, puisi religius sangat menguasai sastra Bengal. Banyak dari mereka diciptakan untuk dinyanyikan oleh masing-masing denominasi dan penyair pengadilan. Di latar belakang, ada bentangan luas literatur lisan sipil, tetapi dalam kasus Bengal, batas antara keduanya tidak selalu jelas. Dalam literatur kuno, Charjo Guithi, yang konon mengumpulkan lagu-lagu dari leluhur esoteris abad ke-10 dan ke-12, dan Gita Gobinda dari penyair istana abad ke-12 Joedev. Yang pertama adalah dokumen tertua dalam bahasa Bengali dan menunjukkan tradisi sastra esoteris Bengali, sedangkan yang kedua adalah karya Sansekerta, tetapi tidak dapat diabaikan ketika mempertimbangkan pengaruh pada sastra Wisnu nanti. Pada awal Abad Pertengahan, ada jarak hampir 200 tahun untuk penaklukan Bengal oleh Muslim Turki. Pada abad ke-15, Vaiṣṇava (Bishnu), sebuah puisi syair yang berpusat pada lagu bhakti Bhakti (faksi yang memberitakan inkarnasi Tuhan Krishna), Shakt (faksi yang percaya pada dewi sebagai kekuatan utama dunia) Aliran utama literatur adalah lagu kuil dan doa yang berpusat pada catatan spiritual sistem. Karya-karya representatif dari yang pertama adalah Krishna Hymn dari Bol Caṇḍīdās, dan puisi lirik Chong Dash dan Bidyapoti (Bidyapati). Choytonno pada paruh pertama abad ke-16 ( Chaitania Setelah Reformasi, puisi liris sekolah mulai masa jayanya, dan pada paruh kedua abad ke-16, penyair besar seperti Gobind Das (Govind Das) dan Gandash (Juyanders) diproduksi. Krishnodash "Life of Choitonno Immortal", yang membahas biografi Choytonno, juga merupakan mahakarya periode ini. Di sisi lain, dalam sistem Shakt, ada banyak memorandum spiritual mengenai dewa monosha, dewa Chondi, dll., Tetapi sebagai wakil, "Uji Coba Spiritual Chondi" (dari akhir abad ke-16 hingga awal abad ke-17 abad) oleh Kobikonkon Mukundrum), Kesaksian Spiritual Onnoda Barotochandra (Bharat Chandra) (1752).

Sastra modern Bengal dibentuk oleh para intelektual yang tumbuh di latar belakang penyebaran pendidikan modern dalam bahasa Inggris dalam pergerakan modernisasi di seluruh budaya Bengal yang disebut "Bengali Renaissance". Panen besar pertama novelis dari 1850-60 Bankim Chandra , Penyair Dat , Dipersembahkan oleh penulis drama Dinbondou Mitro (Dina Bandou) dan lainnya. Secara khusus, Bankim Chandra meninggalkan berbagai prestasi di bidang kritik dan esai sebagai pendiri prosa modern Bengal. Apa yang selanjutnya mengembangkan prosa modern yang dibuka olehnya, dan meninggalkan prestasi yang tak tertandingi dalam ranah puisi Tagore (Turkle). Dapat dikatakan bahwa kedua orang ini membangun zaman keemasan sastra Bengal. Di antara para novelis yang muncul di abad ke-20 Sharat Chandra , Bibtivon Bond Paddae (penulis asli film Bengal "Song of the Earth"), Tarashkor Bond Paddae, Manik Bond Paddae, penyair Islam , Gibonandondo Dasch, Buddev Bosch, dan lainnya adalah penting. Setelah Perang Dunia Kedua, penulis dan penyair yang hebat telah diproduksi.
Masayuki Onishi

Sastra Tamil

Orang-orang Dravida adalah orang Indian asli yang tinggal di bagian selatan anak benua India, tetapi kelompok utama mereka, Tamil, memiliki banyak lektur yang berasal dari awal era. Untuk mengetahui, itu menempati posisi paling penting kedua setelah sastra Sansekerta. Sastra Tamil tertua yang ada "Etutohai Eṭṭutokai" dan "Pattupupaṭṭu" (sepuluh edisi puisi), yang bagian utamanya didirikan dari abad ke-1 hingga ke-3, adalah puisi liris tentang cinta dan perang. Berdasarkan legenda bahwa nyanyian pujian untuk raja dan raja adalah konten utama dan disusun oleh Akademi Pengadilan Sastra Sangam disebut. Dibandingkan dengan sastra Sanskerta, sastra Sangam dicirikan oleh karakter sekuler yang kuat dan preferensi untuk bentuk syair pendek. Buku tata bahasa tertua Tamil, Tolharpiam, juga diyakini telah selesai sekitar waktu ini. Selama abad kedua dan ketiga setelah berdirinya sastra Sangam, Buddhisme dan Jainisme berkembang di India Selatan, dan relatif banyak karya dengan kecenderungan etika dan agama dibuat. Koleksi Amsal "Kral" (sekitar abad ke-5), yang merupakan simbol budaya Tamil klasik Tilbalval Omong-omong, epos Tamil sendiri "Shirapadi Haram" (pertengahan abad ke-5?) Dan "Manimehalai" (akhir abad ke-5?) Dengan protagonis wanita yang dekat dengan Jain Ilango Adihar Dan Catana Setan Buddha, masing-masing. Pada abad ke-6, Buddhisme dan Jainisme menurun, dan sebaliknya Siwa dan Wisnu menyebar di antara orang-orang. Mulai dari abad ke 7 dan 8, Najanar (Shiba), Alwar Banyak penyair agama bernama (Bishnu) muncul dan berjalan di sekitar kuil di seluruh negeri menyanyikan lagu-lagu mereka yang penuh gairah. Lagu-lagu mereka kemudian dikompilasi ke dalam kitab suci Siwa “Tirumuṟai” dan tulisan suci Wisnu “Nālāyira-divya-prabandham”.

Dari abad ke-10 hingga abad ke-12, India Selatan mencapai puncaknya di bawah dinasti Chola. Sekitar waktu ini, penyebaran budaya Arya ke India Selatan mencapai puncaknya, dan banyak karya dimodelkan pada sastra epik Sanskerta dan sastra Prana. Di antara karya-karya yang ada, epos Jain "Shibaha Cindermani" (paruh pertama abad ke-10, oleh Tiruttakkadēvar), "Periya Pranam" (paruh pertama abad ke-12), koleksi biografi orang-orang suci Siwa, Oleh Shakilar Cēkkirār) dan epik Tamil epik "The Advent of Rama" (akhir abad ke-12?, Kanban Tertulis). Meskipun Rama Advent dipinjam dari epos Ramayana dalam bahasa Sansekerta, itu adalah karya baru dan penuh semangat yang berakar pada literatur Tamil yang kaya sejak Sangam. Ketika Dinasti Chola dihancurkan pada abad ke-13, India Selatan berada di bawah kendali kekuatan Islam dan Vijayanagar, dan otoritas Tamil berkurang secara signifikan. Akibatnya, ada beberapa hal yang harus dicatat dalam literatur sampai periode modern awal, kecuali untuk karya-karya puisi religius pemikir misterius dan penyair Bard.

Ngomong-ngomong, sebagian besar literatur klasik Tamil ditulis dalam ayat seperti halnya dalam bahasa Sanskerta. Namun, ketika misionaris misi Kristen dimulai pada abad ke-17, mereka mulai menulis karya prosa di wilayah Tamil. Terutama di abad ke-19, ketika pemerintahan Inggris didirikan dan sejumlah besar budaya Barat mengalir, karya-karya prosa seperti novel, drama dan biografi menjadi arus utama kegiatan sastra. Para penulis Tamil modern pandai cerpen, tetapi tradisi sastra Sangam, yang mengambil bahan dari kehidupan sehari-hari dan mengungkapkannya dalam bentuk singkat, terus hidup dengan cara ini.
Muneo Tokunaga

Literatur Marathi

Bahasa resmi Maharashtra, literatur Marathi Barat. Banyak agama dan karya filosofis ditinggalkan dalam proses puisi "Sant" sebagai gerakan reformasi agama yang berkembang di wilayah ini dari Yadabah, Bahmani hingga Kerajaan Maratha berikutnya. Ini berkontribusi pada pengembangan Marathi dan memiliki arti penting dalam literatur, terutama dalam sejarah ayat. Junianeshwar (1271-96) 《Bagabad Gita》 mencatat, Ekunato (1533-99?) Tukar Ram (1608-49) Puisi iman "Abang", Ramder (1608-81) "Papan Darth" adalah wakilnya. Pada saat yang sama, banyak bakar sebagai literatur prosa yang menjabarkan prestasi penguasa dibuat, bersama dengan puisi cinta populer Rahwani dan powarder heroik.

Sastra Marathi juga dipengaruhi oleh peradaban Barat modern dalam proses pembentukan pemerintahan Inggris. Kamus Marathi-Inggris pertama (Kamus Moresworth) diterbitkan pada tahun 1831, dan majalah Marathi mulai muncul dari tahun 1830-40. Novel pertama dalam Marathi modern disebut "The Jamner's Journey" (1857) oleh B. Padmanj, Padmanji, dan berkisah tentang reformasi sosial. Tema-tema lain dari novel ini adalah benda-benda bersejarah yang berhubungan dengan malata dan rajput, dan karya R. Gunzikar (1843-1901) yang menggambarkan paruh pertama Shivaji adalah pelopor. HN Arpte (1864-1919) mengkategorikan dua tren ini, dan selain banyak novel sejarah, juga menerbitkan novel sosial seperti "Siapa yang harus memperhatikan" (1893) yang menggambarkan kehidupan di kelas menengah yang baru. Dia adalah puncak sastra Marathi dari akhir abad ke-19 hingga awal abad ke-20, dan menghasilkan banyak peniru. Banyak karya telah diciptakan di dunia puisi, dan Kashabst (1866-1905), NW Tilak (1865-1919), Binayak (1872-1909), RG Gadkari (1885-1919) dan lainnya telah menjelajahi masyarakat di era baru melalui puisi. Mencoba.

Pada periode antar perang (1920-40), novel Marathi memasuki periode kebangkitan, dan NS Paddoke, PY Deshpande, VS Kandekar, GT Madkorkar, dan yang lainnya menarik pembaca muda melalui psikologi, politik, dan novel sosial. Selain itu, VM Josi (1882-1943), yang menulis "Sushir God" (1930), yang karakter utamanya adalah wanita berpendidikan, masih memiliki banyak pembaca saat ini. S. Gursey (1899-1950), yang menulis banyak cerita pendek yang mengaitkan cita-cita Gandhi dengan kegiatan politik dan sosial Majelis Nasional, masih sangat populer di daerah pedesaan. SN Pendsay (1913-) telah aktif sejak Perang Dunia Kedua, dan merupakan salah satu penulis yang paling banyak dibaca saat ini, berurusan dengan berbagai mata pelajaran seperti Elgar dan Pengasingan, termasuk politik dan masyarakat India kontemporer, dan masalah manusia. Ini. Sastra wanita juga telah berkembang sejak Perang Dunia Pertama, dan karya-karya penyair L. Tirak, penulis esai D. Bagwat, dan sosiolog I. Kalbe dikenal di seluruh India.

Kontribusi baru literatur Marathi modern adalah Sastra Darito. Pergerakan orang-orang yang telah ditekan sebagai (Dalito) untuk membuat pernyataan politik dan sosial melalui kegiatan sastra dimulai pada 1950-an, tetapi dengan cepat menjadi populer di 60-70-an. Jika itu memunculkan, banyak penulis, seperti B. Bergol, N. Dasar, dan A. Dungley, telah menghasilkan, dan itu juga memengaruhi bahasa India lainnya sebagai tren baru.
Masao Naito